Ευρύ το φάσμα των συμμετεχόντων όπως και του περιεχομένου των πασχαλινών διαδηλώσεων αυτή τη χρονιά σε πολλές περιοχές της Γερμανίας.

Σύμφωνα με τη «Νόιες Ντόιτσλαντ» (13 του Απρίλη), από το Σάββατο έως τη Δευτέρα του Πάσχα έγιναν συνολικά 70 εκδηλώσεις με επίκεντρο τις διαμαρτυρίες κατά του ιμπεριαλιστικού πολέμου και της κατοχής του Ιράκ, κατά της οικονομικής και κοινωνικής πολιτικής - βασικά της «κοκκινο-πράσινης» κυβέρνησης, αλλά και των αντιπολιτευόμενων κομμάτων. Η μεγαλύτερη διαδήλωση διαμαρτυρίας στην Κίριτς-Ρουπίν (Ανατολική Γερμανία, με χιλιάδες διαδηλωτές) στράφηκε κατά του εκεί σχεδιαζόμενου ΝΑΤΟικού πεδίου αεροπορικών ασκήσεων (εικονικές ρίψεις βομβών - προετοιμασίας αεροπορικών επιδρομών).

Ας αρχίσουμε με τη διαδήλωση κατά του «Μπομποντρόμ» (δηλαδή του «βομβοδρομίου») στην Κίριτς-Ρουπίν. Μετείχαν άνθρωποι από διάφορα κοινωνικά στρώματα, με διαφορετικές πολιτικές αντιλήψεις, θρησκευόμενοι και άθεοι, κι αυτή τη φορά και πολιτικά πρόσωπα. Το εκεί πεδίο στρατιωτικών ασκήσεων επί ΓΛΔ σχεδιάζεται να επεκταθεί, να εκμοντερνιστεί και να μετατραπεί και σε πεδίο ρίψεων βομβών. Ο σοσιαλδημοκράτης υπουργός Αμυνας, Πέτερ Στρουκ, σχεδιάζει να διαθέσει για τον προαναφερόμενο σκοπό 500 εκατ. ευρώ. Αλλά ένας από τους ομιλητές τόνισε ότι οι έως τώρα διαμαρτυρίες των κατοίκων έχουν επί μία δεκαετία εμποδίσει την πραγματοποίηση του σχεδίου, όμως η κυβέρνηση επιμένει στην υλοποίηση, με σχεδιασμό 1.700 χαμηλών αεροπορικών πτήσεων το χρόνο. Γι' αυτό η φετινή διαμαρτυρία ήταν εντονότερη και τα συνθήματα των διαδηλωτών και στα πανό με ανάλογο περιεχόμενο: Peace (ειρήνη) με διάφορα χρώματα και «Πόλεμος ή Ειρήνη;» (ερώτηση προς την κυβέρνηση).

Αντιπολεμική και η διαδήλωση της Καρλσρούης. Οι εκατοντάδες διαδηλωτές εκφράστηκαν κατά της χρήσης του γερμανικού στρατού στο Ιράκ και στο Αφγανιστάν. Ηταν αναγραμμένα και ακούστηκαν συνθήματα όπως «Εκατομμύρια για την ειρήνη - όχι δισεκατομμύρια για τον πόλεμο». Οι συμμετέχοντες απαίτησαν πολιτική «για μια Ευρώπη, που αρνείται τον πόλεμο, που δεν ακολουθεί ηγεμονικούς στόχους, μια Ευρώπη με γενικό αφοπλισμό».

Στο Αμβούργο τη Δευτέρα, και στο Ρόστοκ το Σάββατο οι διαμαρτυρίες είχαν επίσης αντιπολεμικό περιεχόμενο και στρέφονταν κατά της πολιτικής της περικοπής των οικονομικών και κοινωνικών κατακτήσεων δεκαετιών. Με το σύνθημα «Η Μπούντεσβερ σε όλο τον κόσμο; - Εμείς λέμε όχι» διαμαρτυρήθηκαν μερικές εκατοντάδες πολίτες κατά της αποστολής γερμανικού στρατού στο εξωτερικό. Παρόμοιες διαμαρτυρίες έγιναν στο Σλέσβιν-Χολστάιν και στη Βρέμη. Το κίνημα ειρήνης έπαιξε κι αυτή τη φορά σημαντικό ρόλο στις κινητοποιήσεις.

Αρκετές εκατοντάδες μετείχαν τη Δευτέρα στην τελική συγκέντρωση διαμαρτυρίας της περιοχής του Ρουρ στο Πολιτιστικό Κέντρο της πόλης του Ντόρτμουντ. Η εκδήλωση υποστηρίχτηκε από συνδικαλιστικές οργανώσεις, συνδέσμους της νεολαίας, αριστερά κινήματα και μετανάστες. Πριν από την εκδήλωση είχαν πορευτεί από το Μπόχουμ προς το Ντόρτμουντ 400 ενάντιοι της ιμπεριαλιστικής Ευρώπης με το σύνθημα «Ναι υπέρ μιας κοινωνικής Ευρώπης - Οχι στο μιλιταριστικό Σύνταγμα της ΕΕ».

Ο Φέλιξ Εκεντορπ, ομοσπονδιακός εκπρόσωπος του κινήματος ειρήνης, δήλωσε σχετικά ότι έγινε δυνατό να διαφωτίσουν πολλούς ανθρώπους για το περιεχόμενο του Συντάγματος της ΕΕ και τη συνδυαζόμενη μ' αυτό στρατιωτικοποίηση στο εσωτερικό των χωρών-μελών της ΕΕ. Παρόμοια διαδήλωση κατά της ΕΕ έγινε στο Ντούισμπουργκ.

Αντιναζιστική συγκέντρωση 2.000 πολιτών έγινε, τη Μεγάλη Παρασκευή, στο Ντόρτμουντ. Η διαμαρτυρία στο Βερολίνο ήταν αυτή τη χρονιά μικρότερη.

Το συμπέρασμα της «Νόιες Ντόιτσλαντ» για τις φετινές πασχαλιάτικες διαδηλώσεις στο Ρουρ είναι το εξής: «Οι φετινές δράσεις υπέρ της ειρήνης στην περιοχή του Ρουρ χαρακτηρίστηκαν προπάντων από τη συμμετοχή διαφορετικών πολιτικών ομάδων, οι οποίες παρά μερικές αντιφάσεις (που έχουν) θέλουν να τεθούν (αγωνιστούν) από κοινού κατά του μιλιταρισμού και της καταστροφικής κοινωνικής κατεδάφισης».

Είναι 28 ετών, Νικαραγουανός και «λιποτάκτης» για τον αμερικανικό στρατό, αφού από το περασμένο φθινόπωρο βρισκόταν στην παρανομία, εγκαταλείποντας το τάγμα του στο Ιράκ. Ο Καμίλο Μεχία αντιμετωπίζει πια το στρατοδικείο και την ποινή του θανάτου.

Δηλώνει «έτοιμος» να αντιμετωπίσει τη δίκη, σύμφωνα με τη συνέντευξή του στην ιταλική εφημερίδα «Il Manifesto»: «Αναλαμβάνω τις νομικές ευθύνες, επειδή υπέγραψα ένα συμβόλαιο με το στρατό, αλλά δεν είμαι υποχρεωμένος να εκτελώ όλες τις εντολές που είναι αντίθετες με το ήθος και τη συνείδησή μου. Δεν έχω την ηθική υποχρέωση να συμμετέχω σ' έναν πόλεμο που τον θεωρώ παράνομο, άδικο και ανήθικο»... «Εγώ υπέγραψα ένα συμβόλαιο με το στρατό, σαν φαντάρος όχι σαν μισθοφόρος. Μήπως υπέγραψα για να υπηρετήσω τους πετρελαιάδες; ΄Η την Halliburton;», θα εξηγήσει πολύ χαρακτηριστικά ο λοχαγός «Κάρλος» - υιοθετώντας τον όνομα του πατέρα του, αφού είναι γιος του πολύ γνωστού τραγουδιστή της επανάστασης των Σαντινίστας, Κάρλος Μεχία Γκοντόι- που βρέθηκε από την αρχή του πολέμου στην πρώτη γραμμή με «αντάλλαγμα ένα διαβατήριο».

Μετά την παρανομία, αποφάσισε να παραδοθεί, με αίτημα να αναγνωριστεί ως «αντιρρησίας συνείδησης», αίτημα που απορρίφθηκε κι έτσι τώρα δικάζεται από στρατοδικείο. Το αντάλλαγμα για «να μιλήσω ανοιχτά, και χωρίς φόβο για όσα πραγματικά συμβαίνουν στο Ιράκ. Να μιλήσω για τις φρικαλεότητες. Πολλοί στρατιώτες δεν έχουν το θάρρος να το κάνουν, η κοινή γνώμη όμως των ΗΠΑ πρέπει να μάθει την αλήθεια για την αμερικανική κατοχή του Ιράκ» ίσως είναι η ποινή του θανάτου... Εξάλλου κατόρθωσε να επιζήσει στο Ιράκ «μόνο λόγω του συναισθήματος συλλογικής ενοχής», μέχρι τη στιγμή που και αυτό δεν ήταν αρκετό. Ανάμεσα στα «πολλά επεισόδια που μου προκάλεσαν φρίκη και τύψεις, αλλά περισσότερα απ' όλα ένα επεισόδιο που συνέβη στο Ραμαντί» όπως λέει και συνεχίζει: «Στη διάρκεια μιας από τις τόσες στρατιωτικές αποστολές μέσα στην πόλη, είχαμε στήσει ενέδρα σε μια περιοχή πολύ εχθρική προς εμάς. Προσπαθούσαμε να ελέγχουμε το μέρος χωρίς να γινόμαστε αντιληπτοί. Κάποια στιγμή πέρασαν τρεις πολίτες Ιρακινοί κι ένας απ' αυτούς ήταν οπλισμένος μ' ένα τουφέκι. Ο διοικητής της μονάδας μάς έδωσε τη διαταγή να πυροβολήσουμε και έπεσαν πολλοί πυροβολισμοί. Στη συνέχεια είδαμε ότι είχαμε βάλει σημάδι ένα πιτσιρίκι. Αυτό ήταν ο στόχος μας»... «Ηταν δεν ήταν 10-12 χρονών. Δεν είχε ακόμα πεθάνει. Κουνιόταν. Ο στρατιώτης πλάι μου, υπακούοντας στις διαταγές του διοικητή, πυροβόλησε ξανά, έως ότου το παιδί σταμάτησε να δείχνει σημεία ζωής. Είχαμε όλοι συγκλονιστεί. Ο φαντάρος δίπλα μου άρχισε να κλαίει...».

ΣΙΚΑΓΟ.-

Αντιμέτωποι με σχεδόν πολικές θερμοκρασίες, κυρίως στο Σικάγο και τη Νέα Υόρκη, χιλιάδες Αμερικανοί διαδήλωσαν κατά του συνεχιζόμενου πολέμου στο Ιράκ, απαιτώντας άμεσα τον τερματισμό του πολέμου και την επιστροφή των αμερικανικών στρατευμάτων.

Οι «εαρινές πασχαλινές διαδηλώσεις» συνέπεσαν καταρχήν με την ημερομηνία που «έπεσε η Βαγδάτη», δηλαδή τη στιγμή που ξεκινούσε ο πόλεμος και έγιναν μέσα σε κλίμα οργής και οδύνης για το αίμα που χύνεται ακόμη και από τους Αμερικανούς μισθοφόρους, κυρίως εκ μέρους των οικογενειών στρατιωτών, που έδωσαν και πάλι μαχητικό «παρών» στις διαδηλώσεις, αλλά και στο κλίμα που έχει διαμορφωθεί με την εξέλιξη του πολέμου στο Ιράκ σε ένα Βιετνάμ του 21ου αιώνα.

Στην Ουάσιγκτον, στη Νέα Υόρκη, στο Σαν Φρανσίσκο, στο Σικάγο, στο Λος Αντζελες... οι διαδηλώσεις δεν ήταν μεγάλες όπως της 20ής Μάρτη, όμως οι διαδηλωτές ήταν και πάλι εκεί. Στο μεταξύ, στο Οκλαντ η ατμόσφαιρα ήταν ακόμη περισσότερο ηλεκτρισμένη, καθώς οι διαδηλώσεις στράφηκαν και εναντίον των αρχών, αφού συμπληρώθηκε ένας χρόνος από την τρομακτικά βίαιη και αιματηρότατη καταστολή των περσινών διαδηλώσεων. Αξιο μνείας είναι ότι αριθμούν «χιλιάδες» οι θεωρούμενοι επικίνδυνοι για τις αμερικανικές αρχές... Μερικοί εξ αυτών βρίσκονται ακόμη σε περιορισμό, κάποιοι περιμένουν να δικαστούν, όλοι παρακολουθούνται και διώκονται...