«Η Ευρωπαϊκή Ενωση, ενώ είχε την ευκαιρία στο Συμβούλιο Κορυφής να χαράξει μια πολιτική ασφαλείας μελετημένη και δημοκρατική, επέλεξε την επέκταση του γενικευμένου φακελώματος και παρακολουθήσεων επικοινωνιών... Αυτό ακριβώς που απέτυχε στις ΗΠΑ και απειλεί τις ελευθερίες των πολιτών». Αυτά έγραφε, μεταξύ άλλων, στη δεύτερη σελίδα της η «Αυγή» του Σαββάτου, αποτιμώντας τις αποφάσεις των αρχηγών κρατών της ΕΕ για περαιτέρω περιστολή των δημοκρατικών δικαιωμάτων των Ευρωπαίων πολιτών με πρόσχημα την τρομοκρατία. Και η «Αυγή» καταθέτει τη ...στενοχώρια της για τη χαμένη αυτή ευκαιρία της ΕΕ, ιδιαίτερα μετά τη Μαδρίτη και τα διδάγματα από την εκλογική ήττα του Αθνάρ.

Και μπορεί, βέβαια, ο ισπανικός λαός να καταδίκασε τον Αθνάρ και την πολιτική του, αλλά ο διάδοχός του στην πρωθυπουργία της χώρας έβαλε φαρδιά-πλατιά την υπογραφή του στην απόφαση του Συμβουλίου Κορυφής. Οπως ακριβώς θα έκανε και ο Αθνάρ, αν κέρδιζε αυτός τις εκλογές, ή ο Γιώργος Παπανδρέου, αν βρισκόταν αυτός στις Βρυξέλλες, στη θέση του Καραμανλή. Κι αυτό, γιατί η αντιδραστική πορεία της Ευρωπαϊκής Ενωσης είναι σύμφυτη με τον ιμπεριαλιστικό χαρακτήρα και τη σύγχρονη φάση ανάπτυξής της. Οσο για τις αυταπάτες που θρέφει η «Αυγή», σχετικά με «χαμένες ευκαιρίες», είναι όνειρα θερινής νυκτός, αφού η ΕΕ δεν έχασε καμιά ευκαιρία, για τον απλό λόγο ότι ποτέ δε θα μπορούσε, αλλά ούτε και θα ήθελε να έχει μια τέτοια ευκαιρία.

Στον ανολοκλήρωτο αλβανικό εθνικισμό εντοπίζουν αρκετοί αναλυτές την αιτία της νέας έντασης στο Κόσσοβο και τη νέα έξαρση βίας στην περιοχή. Μερικοί, μάλιστα, για να στηρίξουν τις απόψεις τους, ανατρέχουν ακόμη και στην περίοδο της διάλυσης της οθωμανικής αυτοκρατορίας, στη δημιουργία των εθνικών κρατών της Βαλκανικής και στο «ρίξιμο» που έγινε τότε σε βάρος των Αλβανών...

Και δε λέμε, βέβαια, η έξαρση του εθνικισμού στην περιοχή των Βαλκανίων, οπωσδήποτε, έχει τη θέση της στην εξήγηση των όσων συμβαίνουν σήμερα στο Κόσσοβο, ίσως αύριο στο Τέτοβο, η σε όποια άλλη περιοχή. Αν, όμως, μείνουμε μόνο στον παράγοντα «εθνικισμός», χωρίς να τον συνδέσουμε με την ωμή ιμπεριαλιστική επέμβαση στη βαλκανική χερσόνησο, που εκδηλώθηκε περισσότερο έντονα από τις αρχές της δεκαετίας του '90 και συνεχίζεται μέχρι τις μέρες μας, τότε, και λαθεμένα συμπεράσματα μπορούν να βγουν, και πρώτης τάξης άλλοθι δίνεται στη δράση του ιμπεριαλισμού. Δε γνωρίζουμε, αν υπάρχουν σκοπιμότητες πίσω από προσεγγίσεις που βλέπουν σαν κινητήριο μοχλό τον αλβανικό εθνικισμό. Αυτό που έχει καταλάβει, πάντως, και ο τελευταίος πολίτης αυτής της χώρας είναι ότι, από τη στιγμή που η σιδερένια μπότα του ιμπεριαλισμού πάτησε στα εδάφη της Βαλκανικής, το αίμα άρχισε να ρέει ποτάμι. Και αυτή η αλήθεια δεν μπορεί να αποκρυβεί με τίποτα.