«H Κούβα έχει μια ιδέα που δεν μπορεί να σκοτωθεί τόσο εύκολα όσο εύκολα σκοτώνεται ένας άνθρωπος. Δουλεύω από μικρό παιδί. Οχι για τα πλούτη. Αυτά δε με ενδιαφέρουν. Με ενδιαφέρει η ενότητα όλου του κόσμου. Κούβα, Ελλάδα κι όλος ο Κόσμος μαζί. Να ενώνονται από τις ιδέες κι όχι από το θάνατο.

Θέλω όλες οι μανάδες να μπορούν να προσφέρουν στα παιδιά τους. Δε χρειάζεται να περισσεύει τίποτα. Γιατί όταν περισσεύουν πολλά πράγματα, σημαίνει ότι κάποιοι άλλοι δεν έχουν πράγματα».

(Από την παρέμβαση μιας 86χρονης Κουβανής, μέλος της Επιτροπής Υπεράσπισης της Επανάστασης του Αλαμάρ της Αβάνας, απευθυνόμενη στην αντιπροσωπεία της ΚΕ του ΚΚΕ, που επισκέφτηκε το Νησί της Επανάστασης πρόσφατα).

Σήμερα στην Κούβα πεντακόσιες χιλιάδες γυναίκες δουλεύουν εθελοντικά στον τομέα της υγείας και της κοινωνικής προστασίας. Μόνο στον τομέα της διαπαιδαγώγησης 75.000 γυναίκες προσφέρουν εθελοντική εργασία σε οικογένειες που έχουν κοινωνικά προβλήματα.

Για τη συμβολή της γυναίκας στην υπεράσπιση του σοσιαλιστικού χαρακτήρα της Επανάστασης, αλλά και για το ρόλο της γυναίκας στην Κούβα μίλησε, στην αντιπροσωπεία του ΚΚΕ, η γενική γραμματέας της Ομοσπονδίας Γυναικών Κούβας Γιολάντα Φέρερ.

«Η Ομοσπονδία μας αυτή τη στιγμή αριθμεί σχεδόν 4.000.000 μέλη. Στην οργάνωσή μας συμμετέχει το 83% των γυναικών πάνω από 14 ετών. Εχουμε πάνω από 73.000 συλλόγους γυναικών που είναι η βάση της οργάνωσής μας. Σε επίπεδο επαρχίας, δήμου και σε πανεθνικό επίπεδο έχουμε 1.628 επαγγελματικά στελέχη. Η Ομοσπονδία Γυναικών Κούβας αυτοχρηματοδοτείται από τη συνδρομή των μελών της», τόνισε η Γ. Φέρερ.

Πάνω από δέκα χιλιάδες ειδικευμένες συνεργάτριες της Ομοσπονδίας, οι οποίες είναι επιστήμονες ή γυναίκες που ασχολούνται με τις τέχνες, προσφέρουν καθημερινά τις υπηρεσίες τους σε οικογένειες που δεν έχουν καλή συμβίωση, σε πόρνες ή σε παιδιά που έχουν προβλήματα συμπεριφοράς.

Οπως μας είπε η γενική γραμματέας της Ομοσπονδίας: «Εχουμε ένα ολόκληρο κίνημα με γονείς, μάνες και πατεράδες, που ασχολούνται με την εκπαίδευση, με τη διαπαιδαγώγηση, που βοηθάνε σε επίπεδο γειτονιάς σ' όλα τα προβλήματα που μπορούν να έχουν τα παιδιά. Φροντίζουν να μη λείπουν τα παιδιά από το σχολείο χωρίς ουσιαστικό λόγο, να είναι στην ώρα τους στα μαθήματα, να μην εγκαταλείπουν το σχολείο. Φροντίζουν επίσης σε κάθε σχολείο, σε κάθε γειτονιά και σε κάθε κοινότητα να οργανώνονται εκδηλώσεις με θέματα όπως η ιστορία της Κούβας ή διάφορες ιστορικές προσωπικότητες».

Για την ενσωμάτωση της γυναίκας στις νέες εργασίες, στις νέες πηγές απασχόλησης, η Γ. Φέρερ μας εξηγεί:

«Στην ειδική περίοδο, το 1992-1993, η κυβέρνηση αναγκάστηκε να κάνει ανακατατάξεις στην οικονομία της χώρας. Εμείς ήμασταν από την αρχή στην πρώτη γραμμή. Από την πρώτη στιγμή γνωρίζαμε τι μετακινήσεις γίνονταν μέσα σ' ένα εργοστάσιο ή σε μια περιοχή. Πάντα φροντίζαμε οι γυναίκες να έχουν τις κατάλληλες συνθήκες και τις κατάλληλες θέσεις, αλλά και να μη λείπουν από κανένα επάγγελμα που είναι σε θέση να εκτελέσουν. Ετσι αν το 1989 υπήρχε ένα 39% των γυναικών που δούλευαν σε δημόσιες υπηρεσίες, αυτή τη στιγμή το ποσοστό αυτό είναι 45%. Βέβαια, σ' αυτό συνέβαλε και η πολιτική της κυβέρνησης και του κόμματος, που δεν άφησαν περιθώρια να γίνουν διακρίσεις σε βάρος των γυναικών».

Σήμερα η Κούβα έχει πέντε γυναίκες υπουργούς: στο υπουργείο Οικονομικών και Τιμών, στο υπουργείο Οικονομικής Συνεργασίας και Ξένων Επενδύσεων, στο υπουργείο Οικονομικού Ελέγχου, στο υπουργείο Επιστημών και Τεχνολογίας και στο υπουργείο Εσωτερικών.

«Αν το 2000 είχαμε δεκαεφτά υφυπουργούς γυναίκες, τώρα έχουμε τριάντα τρεις. Ωστόσο, ακόμα θεωρούμε ότι είναι λίγες», θα μας επισημάνει η γγ της Ομοσπονδίας. «Αυτή τη στιγμή στην Εθνοσυνέλευση της Λαϊκής Εξουσίας, το 36% είναι γυναίκες. Εχουμε δηλαδή 8% περισσότερες γυναίκες απ' ό,τι πριν. Αυτό έχει σχέση με την πολιτική που έχει ακολουθήσει η κυβέρνηση τα τελευταία 45 χρόνια σ' ό,τι αφορά την ισότητα ανδρών και γυναικών.

Γιατί η θέση που έχει η γυναίκα στη σημερινή κοινωνία δεν έχει καμία σχέση με τη θέση που είχε η γυναίκα στην καπιταλιστική κοινωνία πριν από 45 χρόνια. Ωστόσο, σε μεγάλο βαθμό, ακόμα, οι γυναίκες εξακολουθούν εκτός από τη δουλιά τους να έχουν και την κύρια ευθύνη για τα παιδιά, για τις δουλιές του σπιτιού, για τη φροντίδα των αρρώστων κλπ. Υπάρχουν, βέβαια, πάρα πολλές οικογένειες, όπου άνδρες και γυναίκες μοιράζονται από κοινού τις υποχρεώσεις και τα δικαιώματα. Υπάρχουν όμως και πολλές οικογένειες που δε γίνεται αυτό. Γι' αυτό κι όταν έρθει η ώρα να προταθεί μία γυναίκα για να αναλάβει μια καθοδηγητική θέση ακόμα παίζει ρόλο το πόσο χρόνο έχει στη διάθεσή της για να μπορέσει να αναλάβει αυτή τη θέση. Ακόμα επικρατεί η σκέψη του "εντάξει, ικανή είναι, αλλά πώς θα τα καταφέρει, όταν έχει ένα σύζυγο και τρία παιδιά να φροντίσει". Ποτέ όμως κανείς δε σκέφτεται έτσι όταν είναι να προτείνει έναν άνδρα. Κι αυτός έχει μια οικογένεια, και μια γυναίκα και παιδιά, για να τους φροντίσει. Οι γυναίκες σήμερα αποτελούν το 66% του πληθυσμού που έχει μέσο ή ανώτερο επίπεδο στη μόρφωση. Ομως σε επίπεδο καθοδήγησης, σ' όλους τους τομείς, δεν ξεπερνούν το 33% οι γυναίκες. Βέβαια, αν σκεφτεί κανείς ότι σήμερα έχουμε το 33% και τότε το ποσοστό αυτό δε μετριότανε ούτε στα δάχτυλα του ενός χεριού, σαφώς και έχουμε προχωρήσει. Αλλά άμα δούμε την πείρα που έχουν πια οι γυναίκες, το επίπεδο εκπαίδευσης και τις δυνατότητές τους είμαστε πολύ χαμηλά ακόμα».

Για ένα ιδιαίτερα ευαίσθητο ζήτημα που απασχόλησε έντονα την κοινωνία της Κούβας στα πρώτα χρόνια της ειδικής περιόδου, το 1992-93, και χρησιμοποιήθηκε από τους εχθρούς της για να κατασυκοφαντηθεί η Επανάσταση, για το ζήτημα της πορνείας, η Γιολάντα Φέρερ μας είπε: «Για να επιβιώσει η Επανάσταση και να εξελιχθεί, αναγκαστήκαμε να πάρουμε μια σειρά μέτρα που δε θα τα είχαμε πάρει κάτω από άλλες συνθήκες ποτέ. Επιτρέψαμε την ελεύθερη κυκλοφορία του δολαρίου και την ανάπτυξη του τουρισμού με ξένες επενδύσεις. Αυτά δημιούργησαν στην κοινωνία μας μια σειρά προβλήματα, όπως η πορνεία. Ενα φαινόμενο που για λόγους προπαγάνδας, Αμερικανοί και Ευρωπαίοι, φρόντισαν και έδωσαν διαστάσεις που ξεπερνούσαν κατά πολύ την πραγματικότητα. Πριν την Επανάσταση υπήρχαν στην Κούβα 100.000 πόρνες. Ηταν γυναίκες που δεν είχαν άλλον τρόπο να επιβιώσουν εκτός απ' αυτόν. Δεν είχαν να ταΐσουν τα παιδιά τους. Σήμερα είναι 1.000 φορές λιγότερες και, φυσικά, δεν είναι αναγκασμένες να γίνουν πόρνες για να ταΐσουν ή για να μορφώσουν τα παιδιά τους. Γίνονται πόρνες όσες θέλουν να αποκτήσουν κάτι διαφορετικό, που δεν υπάρχει στην Κούβα. Ενώ η διατροφή όλων μας έχει σαν βάση το ρύζι και τα φασόλια, αυτές θέλουν να τρώνε για παράδειγμα αστακό ή χαβιάρι. Γενικά, θέλουν να ξεχωρίζουν και να έρθουν σε μια διαφορετική θέση απ' αυτήν που είμαστε όλοι εμείς. Με αυτήν την έννοια δεν υπάρχουν μόνο γυναίκες πόρνες, αλλά και άνδρες.

Στην Κούβα σήμερα η πορνεία δεν αποτελεί ποινικό αδίκημα. Εκείνο που αποτελεί ποινικό αδίκημα είναι η δουλιά του νταβατζή. Γιατί αυτός διαφθείρει. Αυτός τιμωρείται από το νόμο. Αντίθετα, οι κοπέλες που για μία ή περισσότερες φορές έχουν κάνει αυτή τη δουλιά έχουν δίπλα τους κοινωνικό λειτουργό να τις φροντίζει. Τις παροτρύνουμε και τις παρέχουμε κάθε δυνατή βοήθεια σ' επίπεδο γειτονιάς και οικογένειας για να εγκαταλείψουν την πορνεία, να συνεχίσουν τις σπουδές τους και να πιάσουν δουλιά. Και τα 'χουμε καταφέρει σε μεγάλο βαθμό. Βέβαια, είναι μια δύσκολη δουλιά γιατί είναι ιδεολογική δουλιά και γιατί υπάρχει μια δύσκολη οικονομική κατάσταση. Ευτυχώς, όμως, οι πόρνες στην Κούβα δεν είναι τόσες όσες λένε (ή όσες θα 'θελαν να είναι) οι ενδιαφερόμενοι "φίλοι μας", αλλά ούτε τόσο λίγες όσες θα θέλαμε εμείς. Και εμείς δε θα θέλαμε να υπάρχει ούτε μισή».