Ομως μέσα σε αυτό τον κουρνιαχτό για τις δημοσκοπήσεις, την κενή εκλογολογία και τις σκιαμαχίες για το χρόνο των εκλογών, οι «κοινωνικοί εταίροι» συμφωνούν. Και συμφωνούν στα ουσιώδη. Πίσω από το παραβάν, ετοιμάζονται να επιβάλουν άλλον ένα χρόνο λιτότητας στους μισθούς και στα μεροκάματα. Από κοινού σχεδιάζουν να κρατήσουν το βασικό μεροκάματο στο επαίσχυντο επίπεδο των 23 ευρώ που είναι σήμερα και στην πράξη να μειώσουν ακόμα χαμηλότερα την αγοραστική αξία των μισθών.

Ηδη, στην κατεύθυνση αυτή, εκτόξευσαν τις πρώτες αντεργατικές βολές τους. Με προκλητική εγκύκλιο προς τις διοικήσεις των ΔΕΚΟ - την περασμένη Τετάρτη - το υπουργείο Οικονομικών «αποκλείει εκ προοιμίου» κάθε αύξηση πέραν του 3%! Δηλαδή, με απόφασή της η κυβέρνηση καταδικάζει χιλιάδες εργαζόμενους στις ΔΕΚΟ σε αυξήσεις μικρότερες ακόμα και του πληθωρισμού. Η κυβέρνηση απαιτεί και με διάταγμα επιβάλλει πως «για το 2004 οι κατ' άτομο αυξήσεις που θα δοθούν από τη ΣΣΕ καθορίζονται στο 3%». Η συνολική επιβάρυνση μάλιστα αθροιστικά από τη ΣΣΕ, το carry over και την ωρίμανση δεν πρέπει να ξεπερνά το 5%.

Η νέα κυβερνητική επίθεση έρχεται να συμπληρώσει την καθήλωση των μισθών και στο δημόσιο, που ξετυλίγεται μέσα από το νέο μισθολόγιο των δημοσίων υπαλλήλων, το οποίο θα ισχύσει από το 2004.

Και είναι ακριβώς αυτή η πολιτική το καλύτερο γιορτινό δώρο προς τους βιομηχάνους, οι οποίοι «παίρνοντας την πάσα», ζητάνε την υποταγή των μισθών του ιδιωτικού τομέα στην ανταγωνιστικότητα των επιχειρήσεών τους.

Αλλωστε τον τόνο έδωσε από το Σεπτέμβρη ήδη ο πρωθυπουργός, με την περίφημη «Χάρτα Σύγκλισης», στην οποία καθόριζε ότι η εισοδηματική πολιτική πρέπει να περιοριστεί στο ύψος του πληθωρισμού, συν το μισό από την αύξηση του ΑΕΠ. Με τον ορισμό αυτό, προσωπικά ο πρωθυπουργός έβαζε πλαφόν στις αυξήσεις των μισθών γύρω από το 5%. Εβαζε, δηλαδή, ταφόπλακα στις ανάγκες των εργαζομένων.

Τη γραμμή αυτή, πιστή στις εντολές της κυβέρνησης και τις ανησυχίες του ΣΕΒ, έχει υιοθετήσει εκ προοιμίου και η πλειοψηφία της ΓΣΕΕ, η οποία την επόμενη βδομάδα θα καταγγείλει την Εθνική Γενική Συλλογική Σύμβαση Εργασίας. Και την έχει υιοθετήσει, γιατί η πλειοψηφία της ΓΣΕΕ είναι δεσμευμένη «ψυχή τε και σώματι» στα ιδεολογήματα της ανταγωνιστικότητας, της παραγωγικότητας και της «σύγκλισης» μέσα στην ΟΝΕ. Είναι δοσμένη από την κορυφή μέχρι τα νύχια στην επίτευξη των στόχων και του ΣΕΒ και της κυβέρνησης.

Τα ίδια τα στοιχεία του ΙΝΕ της ΓΣΕΕ δείχνουν ότι από το 1990 μέχρι το 2002 οι βασικές αποδοχές μειώθηκαν κατά 5,19%. Ποιος όμως έβαζε την υπογραφή του κάτω από την ΕΓΣΣΕ όλα αυτά τα χρόνια; Μήπως δεν είναι η πλειοψηφία της ΓΣΕΕ; Δεν είναι αυτή που έριχνε νερό στο μύλο της αντεργατικής πολιτικής; Τα 23 ευρώ βασικό μεροκάματο είναι και δικό της έργο. Τα 500 και κάτι βασικός μισθός το 2003, όταν η ακρίβεια έχει κονιορτοποιήσει τα λαϊκά νοικοκυριά, είναι δικό της κατόρθωμα. Είναι η συνεισφορά στους στόχους της ΟΝΕ και της ανταγωνιστικότητας, του εργοδοτικού και κυβερνητικού συνδικαλισμού.

Γιατί όλη αυτή η φλυαρία, περί προστασίας του εισοδήματος, περί σύγκλισης των μισθών με το μέσο όρο στην ΕΕ, περί ρήτρας που θα καλύπτει την... απόκλιση του πληθωρισμού, δεν είναι τίποτα άλλο παρά το φτηνό περιτύλιγμα της πολιτικής του ΣΕΒ, του ΠΑΣΟΚ, της ΝΔ και των υπόλοιπων Ευρωλάγνων. Το δέσιμο στο άρμα της ΟΝΕ είναι αυτό που έχει οδηγήσει το βασικό μεροκάματο να είναι κάτω και από τα επίπεδα του 1990.

Μπροστά στην υπογραφή της νέας ΕΓΣΣΕ οι εργάτες πρέπει να έχουν καθαρό: Η στρατηγική και η τακτική της πλειοψηφίας της ΓΣΕΕ είναι παράγοντας που μειώνει τους μισθούς, αυξάνει τη φτώχεια και μαζί και τα κέρδη των επιχειρήσεων.

Απέναντι σε αυτή την ανυπόφορη κατάσταση που βιώνει η εργατική τάξη και η λαϊκή οικογένεια, απέναντι στη στρατηγική του κυβερνητικού και εργοδοτικού συνδικαλισμού και στις επιδιώξεις της κυβέρνησης, το Πανεργατικό Αγωνιστικό Μέτωπο διαμορφώνει τις διεκδικήσεις του στηριγμένο στις σύγχρονες ανάγκες των εργαζομένων.

Οι ταξικές δυνάμεις προβάλλουν τα δίκαια αιτήματα της εργατικής τάξης, με αποκλειστικό κριτήριο τις αυξημένες ανάγκες τους, την ανάγκη η λαϊκή οικογένεια να ξεφύγει από τη μέγκενη της λιτότητας και της φτώχειας. Μπροστά στη διαδικασία των διαπραγματεύσεων για την Εθνική Γενική Συλλογική Σύμβαση Εργασίας, το ΠΑΜΕ προβάλλει και απαιτεί κατώτερο μισθό 1.100 ευρώ, κατώτερο μεροκάματο 44 ευρώ, κατώτερη σύνταξη 880 ευρώ. Το ΠΑΜΕ δε διαπραγματεύεται την πλήρη και σταθερή εργασία για όλους, διεκδικεί εδώ και τώρα 35ωρο με 7ωρο και 5ήμερο.

Τις διεκδικήσεις αυτές, το ΠΑΜΕ τις πρόβαλλε με ένταση όλο το προηγούμενο διάστημα, τις έγραψε στα πανό και στις σημαίες του στα συλλαλητήρια στις 23 Οκτώβρη. Σήμερα - παραμονές του νέου χρόνου - όταν ο λεγόμενος 14ος μισθός έχει εξανεμιστεί από την ακρίβεια, πριν ακόμα εισπραχθεί, οι διεκδικήσεις αυτές πρέπει να μπουν στην ημερήσια διάταξη όλων των σωματείων.

Στα εργοστάσια, στα γραφεία, στις επιχειρήσεις, πρέπει παντού να ανοίξει η συζήτηση για τις συλλογικές συμβάσεις εργασίας. Χωρίς καμιά καθυστέρηση να γίνει υπόθεση των ΔΣ των σωματείων, των γενικών συνελεύσεων, να γίνει αντικείμενο πλατιάς συζήτησης με όλους τους εργαζόμενους.

Η κυβέρνηση έχει δώσει ήδη το αντεργατικό της στίγμα, ο ΣΕΒ έχει προκλητικά διατυπώσει τις αξιώσεις του και πιέζει. Η πλειοψηφία της ΓΣΕΕ τους ακολουθεί πιστά. Τώρα πρέπει να μιλήσουν οι εργαζόμενοι. Να δούνε τις ανάγκες τους. Να σκεφθούν τις αυξημένες υποχρεώσεις που έχουν για την παιδεία των παιδιών τους, τα προβλήματα που προκαλεί η ιδιωτικοποίηση της υγείας, η ακρίβεια στα είδη πρώτης ανάγκης. Να σκεφθούν και να αποφασίσουν: Οτι δεν μπορεί να αφήσουν τη ζωή τους στα χέρια του Πολυζωγόπουλου και του Κυριακόπουλου.

Οι ανάγκες τους, η ικανοποίηση των αιτημάτων τους πρέπει να γίνει υπόθεση των ίδιων. Συσπειρωμένοι μέσα στα σωματεία, δίπλα δίπλα με τις ταξικές δυνάμεις, στο δρόμο που ανοίγει το ΠΑΜΕ, να δώσουν τη μάχη. Ενα είναι σίγουρο. Η κατάσταση θα χειροτερεύει, τα λαϊκά νοικοκυριά θα βουλιάζουν ακόμα περισσότερο στα χρέη, οι τιμές θα τραβάνε την ανηφόρα, αν ένα ισχυρό κίνημα αντίστασης και διεκδίκησης δε σηκώσει τη γροθιά του.

Γιατί αν προεκλογικά η κυβέρνηση επιμένει απροκάλυπτα στην καθήλωση των μισθών, αν ψηφίζει νομοσχέδια που μετατρέπουν το επίδομα ανεργίας σε μπόνους για τις επιχειρήσεις και τους ανέργους σε είλωτες, μετεκλογικά η επίθεση αυτή θα γίνει ακόμα πιο σκληρή.

Με το πλαίσιο του ΠΑΜΕ, οι δυνάμεις που συσπειρώνονται σε αυτό θα δώσουν αποφασιστικά τη μάχη κάτω από οποιεσδήποτε συνθήκες. Η συσπείρωση όλων των εργαζομένων σε αυτό το κίνημα διεκδίκησης μπορεί να φέρει αποτελέσματα. ΣΕΒ, κυβέρνηση ΠΑΣΟΚ και ΝΔ πρέπει να νιώσουν την ανάσα του. Οι άνθρωποι του μόχθου έχουν τη δύναμη. Αυτή τη δύναμη πρέπει τώρα να τη δείξει. Με κάθε τρόπο.