Τι κρύβεται πίσω από το θόρυβο που ξέσπασε σχετικά με την παραβίαση του «Συμφώνου Σταθερότητας» από τη Γερμανία και τη Γαλλία, για τις οποίες το Συμβούλιο υπουργών Οικονομικών της ΕΕ δεν επέβαλε ποινές, όπως προβλέπεται;

Η ΟΥΣΙΑ αυτής της απόφασης δε βρίσκεται ούτε τόσο στο γεγονός ότι ένα Σύμφωνο της ΕΕ (περιλαμβάνει οικονομικά κριτήρια πληθωρισμός, δημόσια ελλείμματα, εξωτερικό χρέος, τα δυο τεΛευταία σε ποσοστά του ΑΕΠ), παραβιάζεται. Ούτε ότι παραβιάζεται για τις δύο μεγαλύτερες καπιταλιστικές οικονομίες της ΕΕ, ενώ αντίστοιχα για άλλες, όπως η Πορτογαλία, επιβλήθηκαν ποινές (προβλέπεται δημόσια προειδοποίηση του κράτους - παραβάτη, μέχρι επιβολή μεγάλων προστίμων), για ανάλογη παραβίαση, άρα υπάρχει ανισότιμη μεταχείριση ή ότι δεν μπορεί να υπάρξει η λεγόμενη πραγματική σύγκλιση. Τα περί ανισοτιμίας είναι δεδομένα στην καπιταλιστική ανάπτυξη, γιατί είναι ανισόμετρη. Η ουσία βρίσκεται στο ότι αυτό το Σύμφωνο, που θεωρήθηκε πανάκεια για την ανάπτυξη της καπιταλιστικής οικονομίας της ΕΕ, δεν έσωσε τις δυο ισχυρότερες οικονομίες από την κρίση, αποδεικνύοντας ότι δεν υπάρχει μορφή διαχείρισης που να αποτρέπει την κρίση. Η αιτιολόγηση αυτής της απόφασης λέει ότι επειδή οι δυο αυτές καπιταλιστικές οικονομίες βρίσκονται σε ύφεση, πρέπει να βοηθηθούν να ανακάμψουν, και μιλά για την ανάγκη «διαρθρωτικών αλλαγών» και μείωση των λεγόμενων διαρθρωτικών ελλειμμάτων.

ΠΡΑΓΜΑΤΙ η οικονομία της Γερμανίας και της Γαλλίας βρίσκονται σε ύφεση με συνεχή και μεγάλη μείωση των ρυθμών αύξησης του ΑΕΠ. Ετσι λοιπόν τα δημόσια ελλείμματά τους ξεπέρασαν το ποσοστό του 3% του ΑΕΠ, που προβλέπει το Σύμφωνο. Το ερώτημα που θέτουν άλλοι αστοί οικονομολόγοι και αναλυτές είναι γιατί δεν έχουν ληφθεί από τη γερμανική κυβέρνηση και τη γαλλική, όλα τα αναγκαία μέτρα για να μην αυξάνονται τα δημόσια ελλείμματα, με δεδομένο ότι δεν αυξάνεται το ΑΕΠ.

Η κρίση φέρνει αύξηση της ανεργίας, της φτώχειας κλπ. Τέτοια φαινόμενα χαρακτηρίζουν και τις δύο χώρες. Υπάρχουν επίσης δημόσιες δαπάνες στους κρατικούς προϋπολογισμούς που δε μειώνονται, π.χ. στρατιωτικοί εξοπλισμοί, θωράκιση των κατασταλτικών μηχανισμών του κράτους, διάφορες επιδοτήσεις των επιχειρηματιών κλπ. Επομένως τι μένει; Η μείωση των κρατικών δαπανών για μισθούς και συντάξεις των δημοσίων υπαλλήλων, για παιδεία, υγεία, πρόνοια, προστασία των ανέργων, των εισφορών του κράτους για την κοινωνική ασφάλιση κλπ. Η αυξανόμενη εμπορευματοποίησή τους. Από δω θα επέλθει και η μείωση των λεγόμενων διαρθρωτικών ελλειμμάτων.

ΗΔΗ Η ΓΕΡΜΑΝΙΑ προχωρά σε μείωση των δαπανών για την υγεία, για τα επιδόματα ανεργίας, για τις συντάξεις, ενώ και η Γαλλία παίρνει ανάλογα μέτρα. Αλλά σε συνθήκες ύφεσης έπρεπε να είναι ακόμη πιο σκληρά για τους εργαζόμενους, μόνο που αν λαμβάνονταν απότομα θα δημιουργούσαν συνθήκες έντασης των διεκδικητικών αγώνων. Οι κυβερνήσεις τους συνεχίζουν αυτές τις «διαρθωτικές αλλαγές», δηλαδή τις αντιδραστικές καπιταλιστικές αναδιαρθρώσεις. Επομένως η παραβίαση του Συμφώνου Σταθερότητας θεωρήθηκε ως αναγκαστική, προκειμένου να μην υπάρξουν μεγαλύτερα προβλήματα σε καπιταλιστικές οικονομίες που βρίσκονται σε κρίση σε συνδυασμό με μορφή διαχείρισης που δεν οξύνει τις κοινωνικές αντιθέσεις. Αλλωστε και οι Συμφωνίες της ΕΕ, που είναι μοχλός ενίσχυσης του κεφαλαίου, μπορούν να παραβιάζονται όταν περνά δυσκολίες το κεφάλαιο. Η χαλάρωση επίσης του Συμφώνου δε σημαίνει φιλολαϊκή πολιτική, τα δε μέτρα που προτείνονται είναι σε βάρος των λαών αυτών των χωρών.