ΑΠΟ ΜΕΡΑ ΣΕ ΜΕΡΑ | ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ

Στο Στρατοδικείο για «δειλία»

Γρηγοριάδης Κώστας

Ενώπιον Στρατοδικείου παρουσιάστηκε χτες ένας 32χρονος λοχίας της Υπηρεσίας Πληροφοριών των αμερικανικών Ειδικών Δυνάμεων που βρίσκονται στο Ιράκ. Ο Τζορτζ Αντρέα Πογκάνι κατηγορείται για «δειλία που επέδειξε μετά από κρίση πανικού» και για «μη εκτέλεση των καθηκόντων του».

Οπως έγινε γνωστό, ο Πογκάνι μετέβη στο Ιράκ στις 26 Σεπτέμβρη 2003. Τρεις μέρες αργότερα, αντίκρισε για πρώτη φορά το πραγματικό πρόσωπο του πολέμου: Το διαμελισμένο πτώμα ενός Ιρακινού. Οπως ο ίδιος περιγράφει, έχασε την ψυχραιμία του, έπαθε ναυτία και δεν μπορούσε να συγκεντρωθεί. Είπε στον ανώτερό του ότι δεν μπορεί να πάρει μέρος σε μια κατάσταση, που οδηγεί σε τέτοια αποτελέσματα και ότι δε θέλει να σκοτωθεί. Εισέπραξε, απλώς, την απάντηση ότι θα καταστρέψει την καριέρα του.

Οπως ο Πογκάνι καταγγέλλει, ζήτησε ψυχολογική βοήθεια από την αρμόδια υπηρεσία του αμερικανικού στρατού, η οποία περιορίστηκε σε μια ψυχιατρική εξέταση, όπου διαπιστώθηκε «φυσιολογικό άγχος της μάχης» και του χορηγήθηκαν ψυχοφάρμακα. Αν και κανείς δεν του ζήτησε έκτοτε να εκτελέσει οτιδήποτε, επέστρεψε στις ΗΠΑ και αντιμετωπίζει, ήδη, το ενδεχόμενο φυλάκισης και ατιμωτικής απόταξης από το στράτευμα.

Το αξιοσημείωτο στην υπόθεση, φυσικά, δεν είναι η αντίδραση του 32χρονου υπαξιωματικού, αλλά η αντιμετώπισή της από τη στρατιωτική ηγεσία των ΗΠΑ. Το Στρατοδικείο και οι απειλούμενες βαριές ποινές, μάλλον, αντανακλούν τη γενικότερη κατάσταση που επικρατεί στα κατοχικά στρατεύματα. Αλλωστε, η φρίκη του πολέμου έχει πάντα πολλές όψεις...

Η ληστεία...

Προμήθεια 1,5 ευρώ ζητάει η Eurobank για καταθέσεις σε λογαριασμούς τρίτων. Μας το κατάγγειλε αγανακτισμένος αναγνώστης της εφημερίδας, ο οποίος, όταν διαμαρτυρήθηκε για το χαράτσι που του επέβαλε η τράπεζα, το μόνο που βρήκαν να του πουν ήταν ότι τέτοιες προμήθειες επιβάλλουν πλέον όλες οι τράπεζες...

Ναι, ναι, η απάντηση είναι απολύτως αληθινή. Γι' αυτό άλλωστε και πέρσι, το 2002, οι προμήθειες που εισέπραξαν οι τραπεζίτες έφτασαν στο αστρονομικό ποσό των 1,2 τρισ. δραχμών.

... και οι ευθύνες

Το γεγονός, βέβαια, πως οι τράπεζες αποτελούν ληστρικά, κερδοσκοπικά και τοκογλυφικά ιδρύματα, μας το έχουν αποδείξει κατ' επανάληψη στο παρελθόν και δε χρειάζεται η παραμικρή συζήτηση γι' αυτό. Εκείνο που έχει μεγαλύτερη σημασία είναι να μη μας διαφεύγει από πού αντλούν αυτό το απύθμενο θράσος. Η απάντηση δεν είναι δύσκολη.

Η απελευθέρωση της λειτουργίας του τραπεζικού κεφαλαίου νομιμοποίησε το καθεστώς της πλήρους ασυδοσίας. Θεσμοθέτησε αρχές βάσει των οποίων επιτρέπονται τα πάντα, αρκεί να εξυπηρετούν τη μεγιστοποίηση των μονοπωλιακών κερδών. Η ευθύνη ανήκει αποκλειστικά σε εκείνους που αναγάγουν σε πρώτης προτεραιότητας ζήτημα τα περί δήθεν ανόδου της ανταγωνιστικότητας και της παραγωγικότητας της ελληνικής οικονομίας. Η πολιτική που πρεσβεύουν το ΠΑΣΟΚ και η ΝΔ προσφέρει στους τραπεζίτες το ιδεολογικό και πολιτικό άλλοθι να ληστεύουν απροκάλυπτα τους εργαζόμενους - πελάτες τους...

Γι' αυτό και πέρα από την αγανάκτηση, χρειάζεται καταδίκη και απάντηση. Με κάθε τρόπο. Και με την ψήφο...

Η πρόκληση

Η πολυήμερη αποχή των πανεπιστημιακών έλαβε πλέον τέλος και, τώρα, οι τελευταίοι καλούνται να εκτιμήσουν την όλη τους πορεία και την τελευταία κινητοποίησή τους. Καλούνται να βγάλουν χρήσιμα συμπεράσματα και διδάγματα. Οχι μόνον, ή κυρίως, γιατί το ισοζύγιο και της δεύτερης μέσα σ' ένα χρόνο πολυήμερης απεργίας είναι ελάχιστα πάνω από το μηδέν -αν όχι και πιο κάτω- αλλά, κυρίως, γιατί τα πολλά και κρίσιμα προβλήματα των πανεπιστημίων και της Ανώτατης Εκπαίδευσης γενικότερα παραμένουν και διογκώνονται. Και νομίζουμε, πως το τελευταίο αυτό γεγονός πρέπει να αποτελέσει τη βάση του όποιου προβληματισμού των πανεπιστημιακών. Θέλουν και συμφωνούν στη δρομολογούμενη ήδη εξώθηση των πανεπιστημίων σε μια επιχειρηματικού τύπου λειτουργία; Στην πορεία της απόλυτης υποδούλωσης και εκμετάλλευσης της επιστήμης στα συμφέροντα της ολιγαρχίας και των πολυεθνικών ή, αντιτάσσονται στα προηγούμενα και στοχεύουν σ' ένα Πανεπιστήμιο, που θέλει να υπηρετήσει το σύνολο της κοινωνίας; Στα ερωτήματα αυτά καλούνται πρωτίστως να απαντήσουν. Και στη βάση των απαντήσεων αυτών, να καθορίσουν το περιεχόμενο και τις μορφές των παραπέρα αγώνων τους, τα ιδιαίτερα αιτήματα και διεκδικήσεις τους, τις συμμαχίες, κλπ., κλπ.

Αυτή νομίζουμε πως είναι η πρόκληση, που στέκεται σήμερα μπροστά τους και πρέπει να την κοιτάξουν κατάματα, δίνοντας ξεκάθαρες και όχι μεσοβέζικες απαντήσεις. Αλλωστε, γνωρίζουν καλά, ως δάσκαλοι, ότι όποιος πατάει σε δυο βάρκες δεν μπορεί να πάει μακριά...

Ριζοσπαστικοποίηση τώρα

Πριν από μερικές μέρες δημοσιοποιήθηκε έρευνα χρηματοδοτούμενη από φορείς όπως η Ευρωπαϊκή Επιτροπή, που δείχνει ότι η ελληνική κοινωνία σε πολύ μεγάλο ποσοστό συντηρητικοποιείται και αντιδραστικοποιείται. Απαξιώνει την ενασχόληση με τα κοινά και ισοπεδώνει τους πολιτικούς, αντιμετωπίζοντάς τους στο σύνολό τους αρνητικά. Στρέφεται ενάντια στους ξένους, θεωρώντας τους υπεύθυνους για την ανεργία και την εγκληματικότητα. Τη δημοσιοποίηση τούτων των απόψεων, ακολούθησε κλαυθμός και οδυρμός από πολιτικούς όπως ο κυβερνητικός εκπρόσωπος και από ΜΜΕ ελεγχόμενα από μεγαλοεπιχειρηματίες. «Ειδικοί» κλήθηκαν να δώσουν εξηγήσεις, προς τι ο κατήφορος. Ολοι οι προαναφερόμενοι εμφανίστηκαν πολύ στεναχωρημένοι.

Δεν είναι η πρώτη φορά, που βιώνουμε την υποκρισία τους. «Ανησυχούν» για την ιδιώτευση όλοι αυτοί, που χρόνια τώρα την προωθούν και την εδραιώνουν ποικιλότροπα. Μέσα από ένα λειψό και πεζό σύστημα Παιδείας. Μέσα από την υπονόμευση της συλλογικότητας, καθυβρίζοντας ή έστω ειρωνευόμενοι όλους τους λαϊκούς αγώνες και τα συνδικάτα. Λοιδορώντας κοινωνικά οράματα κι όσους επιμένουν να τα υπηρετούν. Προωθώντας τον οχαδελφισμό, την αναξιοκρατία, το βάλτωμα, το βόλεμα, το γνωστό του γνωστού, το «δε γίνεται τίποτα». Από κοντά και πολλοί «διανοούμενοι». Προσκυνημένοι του συστήματος, παχιά αμειβόμενοι ως «σύμβουλοι» και «ερευνητές» σε κάθε είδους Οργανισμούς και Ινστιτούτα, ακολουθούν στην αβασάνιστη πεπατημένη του «απολιτίκ». Λόγω «ανωτερότητας» δεν ασχολούνται με τα ρηχά και τα καθημερινά και καλούν κι άλλους να κάνουν το ίδιο. Να αποχαυνωθούμε όλοι μαζί, σε μια ωραία παρέα, αφήνοντας τις κυρίαρχες δυνάμεις να αλωνίζουν στις πλάτες τους.

Να αλωνίζουν ο δικομματισμός και οι μεγαλοκαρχαρίες που τον στηρίζουν, προκειμένου να κρατούν ασφαλισμένες τις χρυσές τους κουτάλες. Γιατί μόνον έτσι μπορούν να τις διατηρήσουν. Μπήγοντας όλο και βαθύτερα στο μυαλό μας το αξιακό τους ιδεολόγημα. Διαιρώντας. Αποπροσανατολίζοντας από τα πραγματικά προβλήματα και την πηγή τους. Στρέφοντας τα λαϊκά στρώματα στον καναπέ, στην τηλεόραση, στη θρησκοληψία και την προσμονή ουράνιων παραδείσων, καθώς φοβούνται την επίγεια, μαζική, λαϊκή διεκδίκηση λύσεων. Τρέμουν το επακόλουθο ταρακούνημα της θέσης τους και την αποδυνάμωσή τους.

Η μάχη ενάντιά τους είναι δύσκολη, καθώς μεγάλο κομμάτι του ελληνικού λαού έχει παραδοθεί στην ύπνωση. Ομως κι εδώ ακόμα υπάρχει μια μαγιά καλή. Ως και σ' αυτήν την έρευνα της ΕΕ πολύ μεγάλη μερίδα των ερωτηθέντων απαντά με έντονη την ανησυχία για το τι μέλλει γενέσθαι σε μια σειρά ερωτήματα. Επιπλέον πρόσφατες είναι οι μεγαλειώδεις κινητοποιήσεις των εργαζομένων ενάντια στις κυβερνητικές ρυθμίσεις για το Ασφαλιστικό και άλλα λαϊκά αιτήματα. Πρόσφατες και οι κινητοποιήσεις κατά των ΝΑΤΟικών εισβολών στη Γιουγκοσλαβία, στο Αφγανιστάν και το Ιράκ. Προδόθηκαν μεν από συμβιβασμένες συνδικαλιστικές ηγεσίες και κεντροαριστερές κυβερνήσεις (εδώ οφείλουν όλοι οι προδομένοι να βγάλουν χρήσιμα, κρίσιμα συμπεράσματα), αλλά έγιναν. Κι αυτό από μόνο του είναι μια ελπίδα. Δεν της αξίζει να προδοθεί. Αλλωστε, δε μένουν πια για το λαό μας, για όλους τους λαούς, και πολλά περιθώρια άλλης αναμονής και ανοχής...