ΑΠΟ ΜΕΡΑ ΣΕ ΜΕΡΑ | ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ

Προεκλογικές χάντρες και καθρεφτάκια

Γρηγοριάδης Κώστας

Κάτι από παλιές διαφημίσεις γυαλιστικών για έπιπλα, που μ' ένα ...«φσσστ» εξαφάνιζαν τη σκόνη, θύμιζε η προχτεσινή φιέστα του πρωθυπουργού στο Κέντρο Προώθησης της Απασχόλησης (ΚΠΑ) του ΟΑΕΔ στο Καματερό. Λίγο - πολύ, ο πρωθυπουργός και το επιτελείο του προσπάθησαν να μας πείσουν πως η αντιμετώπιση της ανεργίας είναι τόσο απλό ζήτημα, όσο το πάτημα ενός κουμπιού στα τερματικά μηχανήματα του ΟΑΕΔ, όπου χιλιάδες θέσεις εργασίας βρίσκονται «αποθηκευμένες» στους σκληρούς τους δίσκους, περιμένοντας δήθεν τους άνεργους να τις ανακαλύψουν...

Αναρωτιόμαστε, λοιπόν, πότε θα εγκατασταθεί ένα ανάλογο ΚΠΑ του ΟΑΕΔ στη Νάουσα, όπου η ανεργία φτάνει στο 50,8%, καθώς από το 1980 και μέχρι σήμερα έχουν βάλει λουκέτο 50 εργοστάσια. Φανταζόμαστε πως η εγκατάσταση μερικών υπολογιστών σε κάποια υπάρχοντα εκεί γραφεία του ΟΑΕΔ είναι εύκολη υπόθεση και, επομένως, η ανεργία, που μαστίζει την πόλη, μπορεί να γίνει σε λίγες μέρες παρελθόν. Προφανώς, οι κυβερνώντες έχουν τη γνώμη ότι μπορούν να κοροϊδεύουν τους εργαζόμενους, όπως κορόιδευαν κάποτε, με χρωματιστές χάντρες και καθρεφτάκια, τους ιθαγενείς οι Ισπανοί και διάφοροι άλλοι θαλασσοπόροι...

Τα θραύσματα...

«Απεργούν κομμάτια της κοινωνίας σαν θραύσματα, θραύσματα μιας κοινωνίας που έχει γίνει κομμάτια.

Δεν απεργούν οι τάξεις. Οι τάξεις εδώ και χρόνια στην Ελλάδα, όπως και σχεδόν παντού στην Ευρώπη, δε θέλουν να αισθάνονται τάξεις. Και πάντως δε θέλουν να φέρονται ως τάξεις.

Οι περισσότεροι νομίζουν ότι είναι κάτι διαφορετικό απ' αυτό που είναι, ή θέλουν να είναι κάτι άλλο. Η νεαρά γραμματεύς δε θέλει να αισθάνεται εργαζόμενη, προτιμά να αισθάνεται τσόκαρο. Τα τσόκαρα έχουν μια θέση στην κοινωνία, στα περιοδικά, στην τηλεόραση, στις συναναστροφές, οι εργαζόμενες όχι.

Τώρα κομμάτια της κοινωνίας απεργούν. Απεργούν κάπως στο μουδιασμένο. Σαν θραύσματα - κι αν κάποιος πετύχει κάτι, αμέσως αποχωρεί - άσε τους άλλους να βγάλουν τα μάτια τους και βλέπουμε.

Δεν απεργούν ως τάξεις. Απεργούν λίγο στα χαμένα - σαν να ζητούν συγγνώμη απ' αυτούς που χρόνια τώρα τους τρομοκρατούν με το "μη" και το "δεν". Αυτούς που τους έχουν πείσει ότι δεν είναι εργαζόμενοι ακριβώς, αλλά ενεργοί πολίτες, μια πολυπολιτισμική κοινωνία, μια μη κυβερνητική οργάνωση κι άλλα τέτοια γενικώς αποδεκτά και συγχρονισμένα με την εποχή. Πάντως όχι εργάτες. Οχι εργαζόμενοι.

Οι τάξεις ανήκουν στο παρελθόν. Οι τάξεις μυρίζουν τυρί.

Οι εργαζόμενοι είναι πλέον κάτι περισσότερο από εργαζόμενοι. Είναι τηλεθεατές, καταναλωτές, ελεύθεροι άνθρωποι, έχουν χρέη, φαν της Βισσοβανδή - πάντως δεν είναι τάξεις. Η ΓΣΕΕ βγάζει πια υπουργούς ή τέλος πάντων σινιέ κοστούμια ένα κι εβδομήντα ύψος.

Κι έτσι οι τάξεις σήμερα νιώθουν σαν ρεμπέτικα που πρέπει να είναι λάτιν. Κι απεργούν σαν θραύσματα, σαν κομμάτια μιας κοινωνίας που την έχει κάνει κομμάτια η απουσία όσων παλαιότερα τη χώριζαν σε τάξεις».

Του Στάθη από το «Ναυτίλο» της χτεσινής «Ελευθεροτυπίας», που δεν τελειώνει όμως εδώ...

... και οι απεργίες

Και ο Στάθης συνεχίζει: «Μου γράφει γράμμα -είναι καθηγητής - μου γράφει "επέτρεψέ μου" αντί "επίτρεψέ μου". Μου γράφει "είμαι διδάσκοντας" αντί "διδάσκων". Ομως δουλεύει συμβασιούχος δέκα χρόνια. Συνήθως πληρώνεται με δέκα μήνες καθυστέρηση, με δεκατέσσερις, με δεκατρείς. Απεργεί. Είμαι μαζί του. Ομως, δεν απεργούμε ως τάξεις, φίλε μου...

... απεργούμε ως ολίγον ΠΑΣΟΚ, κάπως μουδιασμένοι, σαν να ζητάμε συγγνώμην που απεργούμε απ' όσους μας έχουν πείσει διά της χλεύης ότι τόσον αξίζουμε κι όχι παραπάνω. Οτι πάλι καλά που έχουμε ό,τι έχουμε κι ότι τα καταχωριστικά στερεότυπα είναι σωστά.

Πού ακούστηκε, φέρ' ειπείν, να 'ναι πλούσιος ο αγρότης, να μην κονομάει τρελά και παράνομα ο εργολάβος, να βγάζει γλώσσα ο "υψηλόμισθος" καθηγητής;

Κι έχουν δίκιο! Ναι! Εχουν δίκιο!

Αφού χρειάστηκε να δώσει η κυβέρνηση ένα ψίχουλο στους αναξιοπαθούντες για να θυμηθούν οι τάξεις να ζητήσουν το δίκιο τους, να νομίσουν ότι τις παίρνει να πάρουν κι αυτές - απεργούν...

- ε, δεν απεργούν ακριβώς ως τάξεις, αλλά ως δώσ' μου και μένα μπάρμπα...

Ομως τι άλλο να κάνουμε; θα απεργήσουμε! θα νικήσουμε! κι ύστερα θα ψηφίσουμε ΠΑΣΟΚ - ΝΔ να μας διορίσουν της θειας μας το παιδί, venceremos!..»

Δικομματικές κοκορομαχίες

Παπαγεωργίου Βασίλης

ΠΡΑΓΜΑΤΙ, αποτελεί τον ορισμό της τεχνητής πολιτικής αντιπαράθεσης: Η Νέα Δημοκρατία χρησιμοποιεί έρευνα του ιδιωτικού «διεθνούς οίκου» «Transparency International» για να αποδείξει πόσο διεφθαρμένη είναι η κυβέρνηση, και το ΠΑΣΟΚ χρησιμοποιεί ακριβώς την ίδια έρευνα για να κατηγορήσει τη ΝΔ για σχέσεις με οικονομικά κέντρα.

Βλέπετε, αυτού του είδους ο διάλογος είναι προτιμητέος και για τους δύο. Αφορά αποκλειστικά και μόνο στα ζητήματα διαχείρισης. Στέκεται μακριά από τις απαντήσεις που πρέπει να δώσουν στα πραγματικά προβλήματα και είναι ανώδυνος, χωρίς συγκεκριμένες αναφορές σε οτιδήποτε.

Πάντως, η χτεσινή τους αντιπαράθεση μάλλον αποτελούσε και πρόβα προεκλογικής διαμάχης. Αλλωστε, δεν πρόκειται να δοθεί με διαφορετικούς όρους ο προεκλογικός αγώνας. Με πιο οξυμένους ρυθμούς μπορεί, αλλά από ουσία ...μηδέν.

Ε ΚΑΛΑ, ΔΕΝ περίμενε την εκλογή του Αρνολντ Σβαρτσενέγκερ η πολιτική στις Ηνωμένες Πολιτείες προκειμένου να καταβαραθρωθεί, όπως έγραψαν χτες «έγκριτες» εφημερίδες. Καλά τα καταφέρνει, εδώ και πολύ καιρό, και χωρίς αυτόν...

(Μιλάμε - παρεμπιπτόντως - για εφημερίδες, που φιλοξενούν στις στήλες τους και ενστερνίζονται -για παράδειγμα - άρθρα υποστήριξης του «αντιτρομοκρατικού» δόγματος του Μπους...)

Κι ας μην εκτίθενται, σχετικά με την ίδια υπόθεση, διάφοροι εξίσου «έγκριτοι» αναλυτές. Αλλωστε, κι άλλος ηθοποιός - και μάλιστα του ίδιου επιπέδου - έχει περάσει το κατώφλι του Λευκού Οίκου και ποτέ δεν ξέρεις τι γίνεται.

Το φαντάζονται, να πρέπει να υποστηρίζουν τη «ρεαλιστική πολιτική» του οποιουδήποτε «Σημίτη», που θα βρίσκεται στην πρωθυπουργία της χώρας μας και θα λέει «ναι» στις εντολές του «Εξολοθρευτή», όπως τώρα λένε «ναι» στους πραγματικούς εξολοθρευτές;

Γρηγοριάδης Κώστας

«ΠΕΡΠΑΤΩ εις το δάσος» αρκεί να καλύπτεται κατά «25% με δασοκομικά είδη» και να έχει έκταση τριών στρεμμάτων, σύμφωνα με το νομοσχέδιο του Γιώργου Δρυ. Αλλιώς «περπατώ στο οικόπεδο»...

Οσο για ...λύκους, είναι πάντοτε εδώ και με όσα προβλέπουν οι κυβερνητικές διατάξεις θα χορτάσουν σίγουρα την πείνα τους, καταστρέφοντας όσους πνεύμονες πρασίνου έχουν απομείνει στη χώρα.

Θυμίζει μαύρες εποχές

Μνήμες άλλων εποχών επαναφέρει το άκουσμα της είδησης ότι διευθυντής λυκείου των Τρικάλων αρνήθηκε να δεχτεί στο σχολείο του καθηγητή που σχετίζεται με το ΚΚΕ. Ο ίδιος φέρεται να παραδέχτηκε πως ο λόγος ήταν ότι «δε θέλει στο σχολείο ινστρούχτορες του ΚΚΕ» όταν κλήθηκε στο Περιφερειακό Συμβούλιο Δευτεροβάθμιας Εκπαίδευσης για να εξηγήσει την αρνητική του στάση. Ανάλογα κρούσματα δεν έλειψαν ποτέ ούτε από την πολύχρονη αγωνιστική πορεία του ΚΚΕ αλλά ούτε και από το χώρο της Παιδείας. Και κυρίως σε περιόδους που η αγανάκτηση για την κατάσταση στην Παιδεία μετουσιώνεται σε αγώνες. Και βρήκαν απάντηση μέσα από το ίδιο το λαϊκό κίνημα. Σήμερα, όμως, με την εγκαθίδρυση στο σχολείο ενός αυταρχικού πλέγματος και με φόντο την προωθούμενη «αξιολόγηση» του εκπαιδευτικού, τέτοιες ενέργειες αποκτούν ξεχωριστή σημασία.

Μέσα από την «αξιολόγηση», δίνεται η δυνατότητα σε στελέχη της εκπαίδευσης με κριτήρια και την πολιτική τοποθέτηση, όπως η περίπτωση του συγκεκριμένου διευθυντή, να αξιολογούν, να απορρίπτουν ή να δέχονται εκπαιδευτικούς αλλά και να εξασφαλίζουν τη λειτουργία του σχολείου σύμφωνα με τις κυβερνητικές επιλογές. Θυμίζουμε ότι στις επιλογές στελεχών, οι υποψήφιοι κλήθηκαν να απαντήσουν και σε ερωτήσεις του τύπου: «Ποια είναι η γνώμη σας για την κατάληψη;» ή «Τι θα πράξετε ως διευθυντής αν στο σχολείο σας εκδηλωθεί κατάληψη;» ή «Θα δεχτείτε, ως διευθυντής, χρηματοδότηση του σχολείου από μια πολυεθνική;». Και έτσι στήθηκε ένας μηχανισμός για να υλοποιήσει με αποτελεσματικότητα την αντιεκπαιδευτική πολιτική και να ανταποκριθεί με επιτυχία στο έργο της «αξιολόγησης».

Τέτοιες ειδήσεις πληθαίνουν σήμερα και στον ένα ή στον άλλο βαθμό αποτελούν τις ίδιες εκφράσεις μιας πολιτικής αυταρχισμού και προσπάθειας φίμωσης κάθε φωνής που αντιστέκεται στην παντοκρατορία του κέρδους. Ερχονται κοντά στις πρόσφατες καταδίκες μελών του ΠΑΜΕ, στις αντικομμουνιστικές κορόνες του Ευρωπαίου επιτρόπου Γκ. Φερχόιγκεν, στο πολύμορφο φακέλωμα, και συνθέτουν ένα μαύρο σκηνικό. Και όταν φτάνει έως το χώρο του σχολείου, το χώρο που μορφώνει και διαπαιδαγωγεί τους νέους ανθρώπους, η κατάσταση γίνεται επικίνδυνη. Γι' αυτό και χρειάζεται μέτωπο και επαγρύπνηση προκειμένου το κίνημα να εμποδίζει την εκδήλωση τέτοιων καταστάσεων και ενεργειών.

Τέτοια φαινόμενα επιβεβαιώνουν και κάνουν ακόμα πιο επιτακτική την ανάγκη αγώνα για μια άλλη Παιδεία, για ένα εκπαιδευτικό σύστημα που θα πάψει να επιδιώκει τη «συμμόρφωση» με οποιονδήποτε τρόπο των μαθητών και των εκπαιδευτικών που αμφισβητούν την πολιτική της εκάστοτε κυβέρνησης των μεγαλοεπιχειρηματιών και του κράτους τους, την εξοικείωσή τους με τις νέες συνθήκες περιορισμού των ατομικών και συλλογικών δικαιωμάτων, τις απάνθρωπες συνθήκες ζωής και απασχόλησης. Την υποταγή τους στην κοινωνία της καταπίεσης και της εκμετάλλευσης. Γι' αυτό χρειάζεται οργάνωση ενός παλλαϊκού μετώπου για την Παιδεία σε όφελος του λαού, ένταση του αγώνα για ένα σχολείο που θα μορφώνει και θα διαμορφώνει ολοκληρωμένες προσωπικότητες σε μια κοινωνία που ο λαός θα καθορίζει ο ίδιος τις τύχες του.

Μαρίνα ΚΑΛΛΙΓΕΡΗ