Την αγάπη του ποιητή της Ρωμιοσύνης για τις εικαστικές τέχνες αναδεικνύει η έκθεση «Ο εικαστικός Γιάννης Ρίτσος: Με το χρωστήρα του Ποιητή, με το φακό του Μάξιμου», που φιλοξενείται στο Βυζαντινό και Χριστιανικό Μουσείο της Αθήνας. Περιλαμβάνει 200 έργα ζωγραφικής του Γιάννη Ρίτσου και αναπτύσσεται σε δύο μεγάλες ενότητες: η πρώτη περιέχει είκοσι φωτογραφίες του Πλάτωνα Μάξιμου, που αποτυπώνουν με εξαιρετικό τρόπο την εικαστική πλευρά του ποιητή. Στη δεύτερη, φιλοξενούνται τα αυθεντικά έργα του Γιάννη Ρίτσου προερχόμενα από το μεγαλύτερο μέρος της ζωής και της δημιουργίας του (1949-1984). Η ενότητα αυτή χωρίζεται σε τέσσερις υποενότητες: έργα από τα δύσκολα χρόνια, όταν ο ποιητής ήταν εξόριστος στα στρατόπεδα ή σε κατ' οίκον περιορισμό. Ζωγραφικά έργα, πρόσωπα και τοπία που συνάντησε ταξιδεύοντας, έργα που φιλοτέχνησε στη Σάμο και άλλα που δημιούργησε τα τελευταία χρόνια της ζωής του στην Αθήνα και στο Καρλόβασι.

Ο Γ. Ρίτσος, χρησιμοποιώντας ποικίλες τεχνικές (υδατογραφία, μονοτυπία, σχέδιο με μολύβι ή μελάνι, χαλκογραφία) και ευτελή υλικά (χαρτί, πέτρα, ρίζες, κόκαλα, κοχύλια, πηλό) μετέτρεψε συναισθήματα και μνήμες σε πρωτότυπες εικαστικές δημιουργίες. Οπως έλεγε ο ίδιος: «Εκανα μια, θα λέγαμε, ζωγραφική γλυπτική. Ξαφνικά μου έρχονταν μορφές ελληνικές οι οποίες σχετίζονταν με την αρχαία Ελλάδα, με τις αρχαιοελληνικές μορφές. Κάποτε ακολουθούσα τη γραφή της Κνωσού, κάποτε την κλασική. Μόνο ανθρώπινες μορφές κι ανθρώπινα σώματα, ποτέ τοπία. Σώματα ως επί το πλείστον γυμνά, ανθρώπινες μορφές και το πολύ πολύ άλογα».

Παγιώνεται η χρήση του Ζαππείου και του Παναθηναϊκού Σταδίου ως χώρων διοργάνωσης πολιτικών και «πολιτιστικών»... «πανηγυριών» της κυβέρνησης, της ΕΕ και άλλων φορέων της άρχουσας τάξης, με τον «επαναπροσδιορισμό» του χαρακτήρα τους, από το ΥΠΠΟ.

Μάλιστα, για να «εμπεδώσει» το «κοινό» αυτή την, εντελώς ξένη προς τις λαϊκές ανάγκες, χρήση των παραπάνω μνημείων, το ΥΠΠΟ διοργάνωσε στο Ζάππειο την έκθεση «Ημέρες Ζαππείου - 115 χρόνια αθλητισμού και πολιτισμού» (λήγει αύριο), στο πλαίσιο της άλλης ιδεολογικοπολιτικής, κοινοτικής «απάτης» με τον «βαρύγδουπο» τίτλο «Ευρωπαϊκές ημέρες πολιτιστικής κληρονομιάς». Στο πλαίσιο της έκθεσης παρουσιάζεται και μια θεματική έκθεση για το Ζάππειο και το Καλλιμάρμαρο ως «δύο ολυμπιακών έργων σε εξέλιξη». Η «σούπα» θα «δέσει» αύριο με αγώνα ξιφασκίας από τον Πανελλήνιο Γυμναστικό Σύλλογο, στο αίθριο του μεγάρου.

Στο πολύπτυχο έντυπο που εξέδωσε η Διεύθυνση Αναστήλωσης Νεωτέρων και Σύγχρονων Μνημείων του ΥΠΠΟ (φορέας υλοποίησης των έργων στο Ζάππειο) σημειώνεται ότι ο «επαναπροσδιορισμός» του χαρακτήρα του μνημείου «επιχειρείται» με την «ευκαιρία» των Ολυμπιακών Αγώνων και της Πολιτιστικής Ολυμπιάδας. Δηλαδή, με τις διοργανώσεις που «κωδικοποιούν» την αστική αντίληψη για τον αθλητισμό και τον πολιτισμό. Επιπλέον, η πρώτη φάση των έργων αποκατάστασης ξεκίνησε με αφορμή την «κάλυψη των αναγκών της Προεδρίας της ΕΕ». Οπότε έγιναν εργασίες καλλωπισμού του μνημείου και τοποθέτηση ηλεκτρομηχανολογικών εγκαταστάσεων. Η Β΄ φάση θα ξηλώσει όσα δε χρειάζονται από την Α΄ φάση (αφού τέλειωσε και το «πανηγύρι» της Ελληνικής Προεδρίας) και θα γίνουν περισσότερο ουσιαστικές εργασίες αποκατάστασης. Ωστόσο, η χρήση του μνημείου προσανατολίζεται να είναι η προηγούμενη. Θυμίζουμε ότι στη διάρκεια της Προεδρίας, το Ζάππειο ήταν αποκλεισμένο για το «κοινό».

Η χρήση των μνημείων για την ευκαιριακή εξυπηρέτηση των αναγκών της άρχουσας τάξης δεν είναι πρωτοφανής. Θυμίζουμε τη μετατροπή του Παρθενώνα σε «σκηνικό» για το «μιλένιουμ», το ναό του Διός για τη συναυλία του Β. Παπαθανασίου και την, «αυτοκρατορικής - χολιγουντιανής» αισθητικής, παρέμβαση στο Παναθηναϊκό Στάδιο για την τελετή έναρξης του Παγκόσμιου Πρωταθλήματος Στίβου (1997). Κρίμα που ο κόπος τόσων επιστημόνων καταλήγει σε τέτοιες χρήσεις...

Βραδιά γεμάτη ρυθμούς του κόσμου από μια διάσημη νεοϋορκέζικη ομάδα είναι η σημερινή στο θέατρο Λυκαβηττού, με την παράσταση «Full Cycle». Ολοι οι πολιτισμοί και οι τέχνες ενορχηστρωμένα σε μια χιπ-χοπ εκδοχή από τον κορυφαίο περφόρμερ Ταμάνγκο και την ομάδα του «Urban Tap». Ρυθμός, κλακέτες, street dance, βραζιλιάνικη καποέιρα, ινδικά φωνητικά, αφρικανικά τύμπανα, ήχοι της τζαζ, σε έναν αυτοσχεδιαστικό πλήρη κύκλο, που αποτυπώνεται με μουσικούς, χορευτές και βιντεοπροβολή με 15 κάμερες. Ο Ταμάνγκο ως χορευτής, μουσικός, ζωγράφος, σκηνοθέτης αντλεί ιδέες για τις παραστάσεις του από τους πολιτισμούς όλων των ηπείρων. Αυτό που τον ωθεί στη δημιουργία είναι κυρίως ο ρυθμός, η δική του «ποίηση που βγαίνει από την ψυχή», όπως λέει.

Οι «Urban Tap» παρουσιάζουν μια πολυ-πολιτισμική μουσικοχορευτική παράσταση, αναζητώντας τις βαθύτερες σχέσεις των ρυθμών της φύσης με τους ρυθμούς της μουσικής σε όλο τον κόσμο. Παράλληλα όμως στηρίζονται και στην Urban art, την τέχνη που αναπτύσσεται στις κοινωνικά αποκλεισμένες περιοχές των πόλεων και αποτελούν τρόπο αντίδρασης των κατοίκων τους. (Κρατήσεις θέσεων στο 210-9213310).