Οι «διαπιστώσεις» του Σχεδίου, για δήθεν αύξηση της απασχόλησης τα τελευταία χρόνια, δεν είναι παρά μια οφθαλμαπάτη. Η πολιτική της κυβέρνησης, συνολικά της ΕΕ, δε δημιουργεί νέες θέσεις εργασίας. Πολύ περισσότερο δε δημιουργούνται θέσεις σταθερούς και πλήρους εργασίας. Η μείωση του ποσοστού ανεργίας, που εμφανίζει η ΕΣΥΕ και η κυβέρνηση, αποκρύπτει την πραγματικότητα. Η μείωση του ποσοστού ανεργίας είναι δυνατή και χωρίς να αυξάνεται η πραγματική απασχόληση, καθώς μια μείωση του εργατικού δυναμικού, με ίδια ή ακόμα και μειωμένη την απασχόληση, μεταφράζεται σε πτώση του ποσοστού ανεργίας.

Χαρακτηριστικό παράδειγμα της παραπάνω διαπίστωσης είναι η εξέλιξη της ανεργίας και της απασχόλησης στη χώρα μας κατά την περίοδο 1998-2002. Σύμφωνα με τα επίσημα στοιχεία της ΕΣΥΕ, το 1998 ο μέσος όρος απασχολούμενων ήταν 3.953.000 άνθρωποι, ο αντίστοιχος αριθμός για το 2002 ήταν 3.940.000 θέσεις εργασίας. Απόλυτη δηλαδή μείωση κατά 13.000 θέσεις εργασίας. Και όμως ταυτόχρονα το ποσοστό ανεργίας από 11,1% το 1998 έπεσε στο 10,4% το 2002. Αυτό συνέβη γιατί ενώ το 1998 το εργατικό δυναμικό ανερχόταν στα 4.446.300 ανθρώπους, το 2002 μειώθηκε στο 4.375.100, εξαιτίας της αποθάρρυνσης και της απόσυρσης από την αγορά ενός τμήματος του εργατικού δυναμικού.

Συμπέρασμα: Οσο η κυβέρνηση ενισχύει τα ντεσιμπέλ της παραπληροφόρησης περί μείωσης της ανεργίας, τόσο μειώνονται οι θέσεις απασχόλησης.

Ο στόχος της «πλήρους απασχόλησης» είναι επικίνδυνος, γιατί με δεδομένο ότι η «ανάπτυξη» που πρεσβεύει η ΕΕ και τα κόμματα που την υπηρετούν δε δημιουργεί νέες θέσεις εργασίας, η επίτευξη του στόχου θα γίνει αποκλειστικά μέσω της «απασχολησιμότητας». Δηλαδή της ημι-ανεργίας, της υποαπασχόλησης (να, άλλη μια λέξη που διαγράφτηκε πλέον από το λεξιλόγιο του εκσυγχρονισμού).

Μάλιστα, οι συντάκτες του Σχεδίου, ως καλοί απόφοιτοι της σχολής του φαρισαϊσμού, επιχειρούν να τοποθετήσουν την πραγματικότητα, με το κεφάλι κάτω και τα πόδια στον αέρα. Διαπιστώνουν, λοιπόν, ότι: «Το πρόβλημα απασχόλησης στην Ελλάδα είναι πρωτίστως πρόβλημα προσφοράς και όχι πρόβλημα ζήτησης εργασίας». Ισχυρίζονται, δηλαδή, ότι «δουλιές υπάρχουν», θέσεις εργασίας προσφέρονται, αλλά δεν υπάρχει η αντίστοιχη προσφορά εργατικών χεριών. Επιβεβαιώνουν όμως με αυτό τον τρόπο ότι για την κυβέρνηση δεν υφίσταται θέμα δημιουργίας νέων θέσεων εργασίας. Αυτό που την απασχολεί είναι άλλο. Η πραγματική επιδίωξη του Σχεδίου είναι πως την υφιστάμενη αγορά εργασίας θα τη μοιράσει σε περισσότερους. Το «Εθνικό Σχέδιο Απασχόλησης» είναι σχέδιο τεμαχισμού των υφιστάμενων θέσεων. Είναι το «θαύμα εν Κανά» σε έκδοση Λισαβόνας.

Αλλά για να γίνει αυτό, πρέπει να εμφανιστούν στην αγορά «οι αναξιοποίητες δεξαμενές εργασίας», όπως σημειώνεται στο Σχέδιο. Τέτοιες δεξαμενές «εντοπίζονται στις γυναίκες που όμως - κατά τους συντάκτες - επικαλούνται λόγους οικογενειακών υποχρεώσεων, στους νέους που επικαλούνται λόγους σπουδών, στις ώριμες ηλικίες που επικαλούνται το γεγονός ότι ήδη βρίσκονται στη σύνταξη»..!

Συνεπώς «κύριος στόχος του ΕΣΔΑ 2003 και της συνολικής στρατηγικής απασχόλησης στην Ελλάδα πρέπει να είναι η ενίσχυση προσφοράς εργασίας».

Η επέκταση των ευέλικτων μορφών απασχόλησης δε θίγει μόνο αυτούς που αναγκάζονται να εργάζονται σε τέτοιο καθεστώς. Θίγει και θα θίξει ακόμα περισσότερο και εκείνα τα τμήματα εργαζομένων που έχουν σήμερα εργασία 8 ωρών, καθώς στην αγορά θα εμφανιστούν μαζικά π.χ. δύο τετραωρίτες που θα μπορούν να αντικαταστήσουν έναν εργαζόμενο πλήρους απασχόλησης.

Η κυβέρνηση γνωρίζει καλύτερα από τον καθένα ότι η πολιτική της δεν μπορεί να αυξήσει την απασχόληση. Γι' αυτό ενώ με το ένα χέρι δίνει στους βιομήχανους φτηνό εργατικό δυναμικό, με το άλλο επιχειρεί να προλάβει τις κοινωνικές και πολιτικές παρενέργειες που θα είχε μια κατακόρυφη άνοδος της ανεργίας. Ενδεχόμενο που δεν το αποκλείουν, καθώς στο Σχέδιο έστω και συγκαλυμμένα ομολογούν: «Το μεγάλο ερώτημα αφορά τη διατηρησιμότητα των καλών επιδόσεων από το 2005 και έπειτα (μετά την εξάντληση των Μεγάλων Εργων, του ΚΠΣ και των Ολυμπιακών Αγώνων)».

Ετσι φροντίζουν από τώρα να συγκροτήσουν εκείνο το θεσμικό πλαίσιο που θα συγκαλύπτει την ανεργία, θα μοιράζει τις ίδιες και λιγότερες θέσεις εργασίας σε περισσότερους εργαζόμενους -υποαπασχολούμενους.

Και όμως κυβέρνηση, ΕΕ, κοινωνικοί εταίροι επιμένουν σε αυτό ακριβώς το δρόμο. Και επιμένουν γιατί ο καπιταλισμός που υπηρετούν δεν μπορεί να δώσει λύσεις στην ανεργία. Η απασχολησιμότητα είναι μονόδρομος για τις δυνάμεις του κεφαλαίου και οικονομικά και πολιτικά. Για τους εργαζόμενους όμως;

Ιδού μερικά μέτρα, όπως ακριβώς περιγράφονται στη «Χάρτα»:

- Νέα ευκαιρία για άνω των 12 μηνών άνεργους. Πώς την εννοούν αυτή; Συνδυασμός -λένε- κατάρτισης και επιδοτούμενης απασχόλησης με μείωση του μη μισθολογικού κόστους της εργασίας για τους εργοδότες.

- Επιδοτούμενα προγράμματα για δομές στήριξης και μέτρα διευκόλυνσης μέσα στις επιχειρήσεις και για αναπλήρωση των αδειών μητρότητας ή γονικών αδειών, με εποχικό προσωπικό.

- Επιδότηση εργοδοτικών εισφορών επί ένα έτος για άνεργες μητέρες δύο παιδιών και άνω.

-Σύνδεση των επιδομάτων ανεργίας με την προσφορά μερικής απασχόλησης. Δηλαδή τζάμπα εργατικά χέρια σε εργοδότες και δημόσιες υπηρεσίες το κόστος των οποίων θα συμψηφίζεται από το επίδομα ανεργίας που καταβάλλει ο ΟΑΕΔ.

-Φορολογικά κίνητρα για επενδύσεις επιχειρήσεων στην επιμόρφωση εργαζομένων.

- Μόνιμες δομές μερικής απασχόλησης που αναπτύσσουν ένα δίκτυο θέσεων κοινωνικής εργασίας που συμπληρώνονται και με θεσμοθέτηση συστημάτων μερικής συνταξιοδότησης. Δηλαδή, εκτός από εργασία με την ώρα θα έχουμε και ασφάλιση με την ώρα. Αλλά σύνταξη στην άλλη ζωή..!

Σύνδεση των αμοιβών με την παραγωγικότητα! Στην ουσία καταργούνται οι Συλλογικές Συμβάσεις Εργασίας και κάθε εργάτης θα αμείβεται ανάλογα με το ύψος της παραγωγικότητας, που ως γνωστόν τη νόρμα καθορίζει η εργοδοσία.

-Ελαστικοποίηση και διεύρυνση του ωραρίου λειτουργίας των καταστημάτων. Αρα «ζωή λάστιχο» για χιλιάδες εμποροϋπαλλήλους και μικρομεσαίους εμπόρους.

-Παράταση του εργασιακού βίου, με αποθάρρυνση συστημάτων πρόωρης συνταξιοδότησης. Δηλαδή, παράταση της εκμετάλλευσης. Σκέτο ξεζούμισμα μέχρι το τέλος της ζωής του εργαζόμενου. Και αν ήταν δυνατόν και πέραν απ' αυτό.

Αυτά, αλλά και πολλά άλλα που επεξεργάζονται είναι το κερασάκι στην τούρτα της απασχολησιμότητας που προσφέρει η κυβέρνηση. Είναι το δηλητήριο που στάζει στη ζωή εκατοντάδων χιλιάδων εργαζομένων και ανέργων. Αυτά στην πραγματικότητα υπόσχεται το κυβερνητικό πρόγραμμα για την επόμενη τετραετία και στα ίδια ακριβώς είναι δεσμευμένη και η ΝΔ. Αυτά προτίθενται να συνυπογράψουν αύριο στη συνεδρίαση της Επιτροπής Απασχόλησης οι λεγόμενοι «κοινωνικοί εταίροι». Η ηγεσία του ΣΕΒ, μαζί με την πλειοψηφία της ΓΣΕΕ. Αποδεικνύοντας έτσι, ότι είναι πράγματι εταίροι της κυβέρνησης στην άθλια αυτή επιχείρηση κατά των συμφερόντων και των δικαιωμάτων του εργαζόμενου λαού.

Στο σχετικό δελτίο Τύπου, η Εκτελεστική Γραμματεία του ΠΑΜΕ ανάμεσα σε άλλα σημειώνει:

«Οι λογαριασμοί μας με το κεφάλαιο και την εργοδοσία είναι ανοιχτοί! Την προηγούμενη περίοδο η εργατική τάξη έζησε στο πετσί της τα αποτελέσματα της κυβερνητικής πολιτικής.

Η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ υλοποίησε πολλές από τις εντολές των βιομηχάνων και της εργοδοσίας. Εντολές που έχουν ένα στόχο: Να γίνει πιο φτηνός ο ιδρώτας των εργαζομένων. Να γίνουν περισσότερα τα κέρδη του κεφαλαίου.

Συνεχίζουν και φέτος στην ίδια αντεργατική πορεία. Ετοιμάζονται για σκληρότερη επίθεση στα δικαιώματα του λαού και της νεολαίας.

Σε θέση μάχης, όμως, βρίσκεται και το Εργατικό Ταξικό Συνδικαλιστικό Κίνημα. Το ΠΑΜΕ δεν έριξε άγκυρα! Αταλάντευτα, χωρίς αυταπάτες, οπλισμένο από την εμπιστοσύνη και από το κύρος που του έδωσαν οι εργαζόμενοι όλο το προηγούμενο διάστημα συνεχίζει..!

Με αυτοπεποίθηση, και με την ίδια αγωνία, να υλοποιηθούν τα αιτήματα της Εργατικής Τάξης, που ανταποκρίνονται στις σύγχρονες ανάγκες της. Με το βλέμμα στο μέλλον του λαού και της νεολαίας.

Πιο μαχητικά, πιο δυναμικά οι εργαζόμενοι να παλέψουν μέσα από τα σωματεία τους, στους χώρους δουλιάς, για την υλοποίηση του διεκδικητικού πλαισίου που προτείνει το ΠΑΜΕ.

Να μαυρίσουν το ΠΑΣΟΚ και τη ΝΔ. Να απομονώσουν τις συμβιβασμένες ηγεσίες του συνδικαλιστικού κινήματος.

Να δημιουργήσουν τις προϋποθέσεις για την ανατροπή της κοινωνίας που εκμεταλλεύεται την εργατική δύναμη.

Γιατί οι βιομήχανοι και οι εργάτες δεν έχουν τα ίδια όνειρα. Δε θα σφίξουν ποτέ τα χέρια στο δρόμο της ταξικής πάλης. Προχωράμε αγωνιστικά».

Ανάμεσα στις διεκδικήσεις που προβάλλει το ΠΑΜΕ ξεχωρίζουν:

- Κατώτερος μισθός 1.100 ευρώ, κατώτερο μεροκάματο 44 ευρώ, κατώτερη σύνταξη 880 ευρώ. Εφάπαξ ενίσχυση 586 ευρώ για εισοδήματα κάτω των 11.750 ευρώ.

- Πλήρης σταθερή εργασία για όλους, μείωση του εργάσιμου χρόνου, 35ωρο, 5ήμερο, 7ωρο με πλήρη μισθολογικά - ασφαλιστικά δικαιώματα.

- Ουσιαστική προστασία των ανέργων, επίδομα στο 80% του βασικού μισθού για όλη τη διάρκεια της ανεργίας.

- Αποκλειστικά δημόσιο σύστημα κοινωνικής ασφάλισης, που θα καλύπτει πλήρως τις ανάγκες των εργαζομένων και των οικογενειών τους.

Το ΠΑΜΕ προβάλλει επίσης μια σειρά αιτήματα ενάντια στους ταξικούς φραγμούς στη μόρφωση και τη μορφωτική υποβάθμιση. Οπως επίσης και άλλα που αναφέρονται στην ανάγκη διεύρυνσης των δημοκρατικών δικαιωμάτων και ελευθεριών.