ΑΠΟ ΜΕΡΑ ΣΕ ΜΕΡΑ | ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ

Μοιράζει στοιχεία... καλοπέρασης

Παπαγεωργίου Βασίλης

Μπορεί, η ακρίβεια να είναι στο στόμα όλων των εργαζομένων, παρ' ότι βρισκόμαστε στο μέσο του καλοκαιριού. Μπορεί, κανείς να μην αμφισβητεί τα χαμηλά μεροκάματα, μισθούς και συντάξεις της συντριπτικά μεγάλης πλειοψηφίας των εργαζομένων, είτε στο δημόσιο κι ακόμη περισσότερο στον ιδιωτικό τομέα. Μπορεί, όλα τα παραπάνω, να τεκμηριώνονται και με τα στοιχεία της «Γιουροστάτ», της επίσημης στατιστικής υπηρεσίας της Κομισιόν. Μπορεί, η καθημερινότητα να έχει κάνει κοινή πεποίθηση, πλέον, για το λαό μας το κάθε φέτος και χειρότερα, αλλά ο υπουργός Οικονομίας, Ν. Χριστοδουλάκης, ζει στον... κόσμο του. «Είναι αξιοσημείωτο πως οι πραγματικές αυξήσεις, δηλαδή, μετά την αφαίρεση του πληθωρισμού, που παίρνουν οι εργαζόμενοι από το 1995 μέχρι σήμερα ξεπερνούν το 3% ετησίως...» Αυτά ισχυρίζεται σε συνέντευξή του στη χθεσινή «Ελευθεροτυπία». Κι αν δεν καταλάβατε καλά τι λέει, σας το «μεταφράζουμε»: Οι Ελληνες εργαζόμενοι από το 1995 μέχρι σήμερα, έχουν γίνει πλουσιότεροι κατά 25% τουλάχιστον και, μάλιστα, σε πραγματικές τιμές. Με άλλα λόγια, δηλαδή, αν το 1995 είχατε την οικονομική ευχέρεια να πάτε τρεις βδομάδες διακοπές, φέτος μπορείτε να πάτε περίπου τέσσερις.

Προφανώς, αυτά λένε τα στοιχεία του υπουργείου Οικονομικών. Εάν δε συμφωνά μαζί τους ο οικογενειακός σας προϋπολογισμός, το πορτοφόλι σας και η πραγματικότητα, τόσο το χειρότερο γι' αυτά...

Ατύχησε...

«Οι Ιρακινοί ζουν ελεύθερα, οι στρατιώτες εισέπραξαν τον μισθό τους, η καθημερινή ζωή βελτιώνεται, οι φοιτητές δίνουν τις εξετάσεις τους, οι πασίγνωστοι ποδοσφαιριστές παίζουν πάλι με κέφι, η όπερα και τα θέατρα της Βαγδάτης ξανανοίγουν...».

Τα παραπάνω είναι ένα μικρό, αλλά χαρακτηριστικό απόσπασμα, από τα όσα γράφει ο Αμερικανός πρεσβευτής στην Αθήνα, Τ. Μίλερ, στην κυριακάτικη «Καθημερινή», για την κατάσταση στο Ιράκ, με αφορμή τις εκατό μέρες από τη «λήξη» της αμερικανοβρετανικής εισβολής.

Προφανώς, αντέγραψε το «βοήθημα», που έχει μοιράσει η αρμόδια αμερικανική υπηρεσία στα ανά τον κόσμο στελέχη της αμερικανικής διπλωματίας. Αλλωστε, τα ίδια στην ουσία είπε και ο προϊστάμενός του, Τζ. Μπους, μιλώντας στον αμερικανικό λαό, με την ίδια αφορμή. Το δυστύχημα, όμως, για τον Τ. Μίλερ είναι πως εδώ δεν είναι Αμερική...

Από τη Σκύλλα στη Χάρυβδη

«Σήμερα που ο πρόεδρος Τέιλορ εγκαταλείπει την εξουσία στη Λιβερία - τον περιμένει μια "χρυσή" εξορία, μολονότι διώκεται από το διεθνές δικαστήριο εγκλημάτων πολέμου - όλοι κάνουν σαν να αγνοούν τι συνέβη στη χώρα. Αφήνει πίσω του τους αντιπάλους του, που δεν είναι ακριβώς οι ενάρετοι "δικοί μας". Γύρω από αυτούς τους αντάρτες υπάρχει πηχτό σκοτάδι. Είναι από εθνότητες που ο Τέιλορ είχε αποκλείσει από την εξουσία και που ζητούν εκδίκηση. Στις "απελευθερωμένες" περιοχές, οι βιαιότητες και οι ληστείες μοιάζουν πολύ με κείνες που έκαναν οι δολοφόνοι του προέδρου. Τα δολάρια για όπλα καταφθάνουν από μια πολύ σκοτεινή ομάδα χρηματοδοτών λιβεριανής καταγωγής που ζουν στις ΗΠΑ (σ.σ. όπως έγινε και πριν μερικά χρόνια με τον Τέιλορ) και που ενδιαφέρονται περισσότερο για την εκμετάλλευση του πλούτου της χώρας και λιγότερο για τη δημοκρατία. Το κόμμα των "καλών" στη Λιβερία δεν έχει ιδρυθεί ακόμη».

Σχόλιο της ιταλικής εφημερίδας «Λα Στάμπα» στο χτεσινό της φύλλο.

Επίσημη «πρώτη»

Ποιος τη χάρη μας... Από χτες, το ΝΑΤΟ ανέλαβε και επίσημα τη διοίκηση των δυνάμεων κατοχής στο Αφγανιστάν, επισημοποιώντας, ταυτόχρονα, την πρώτη αποστολή του ΝΑΤΟ εκτός Ευρώπης, στα 54 μέχρι σήμερα χρόνια της ύπαρξής του. Ενα μέρος της... δόξας ανήκει και στη χώρα μας, όχι μόνο γιατί συνήργησε, ως μέλος της ιμπεριαλιστικής «λυκοσυμμαχίας» στις σχετικές αποφάσεις, αλλά και γιατί έχει αποστείλει και διατηρεί ελληνικές ένοπλες δυνάμεις στην πολύπαθη αυτή χώρα.

Να σημειώσουμε, ακόμη, ότι η «διεθνής ειρηνευτική δύναμη», όπως είναι η επίσημη και ψευδεπίγραφη ονομασία των δυνάμεων κατοχής, έχουν αναλάβει την ασφάλεια της αφγανικής πρωτεύουσας και των περιχώρων της, που αποτελούν, ουσιαστικά και τις μόνες περιοχές, οι οποίες ελέγχονται από την κυβέρνηση της Καμπούλ. Στην υπόλοιπη χώρα κυριαρχούν οι πολέμαρχοι, το χάος, η φτώχεια και η πείνα, μαζί, βέβαια, με την καλλιέργεια της παπαρούνας -για παραγωγή οπίου- η οποία έχει επανέλθει και εξαπλώνεται με ταχύτατους ρυθμούς...

Τα φορολογημένα...

Παπαγεωργίου Βασίλης

ΔΙΠΛΑΣΙΑ ΕΣΟΔΑ, συγκριτικά με πέρυσι, ανακοίνωσε το υπουργείο Οικονομικών από τους φορολογικούς ελέγχους που διενήργησε, όπως υποστηρίζει στις «μεγάλες επιχειρήσεις». Αν είναι έτσι να το... συνεχίσει γιατί μάλλον αποδεικνύονται οι ισχυρισμοί ότι... εκεί υπάρχει το ψητό και όχι στους μισθωτούς, τους συνταξιούχους και τους μικρομεσαίους.

Μόνο που, δυστυχώς, δεν είναι έτσι τα πράγματα. Πάλι τα... ψιλικατζίδικα πλήρωσαν το μάρμαρο την ώρα που οι μεγαλοσχήμονες χρωστάνε δισεκατομμύρια (εύρω) στο κράτος, το ΙΚΑ, τις ΔΕΚΟ και όπου μπορείτε να φανταστείτε.

'Η, ακόμα χειρότερα, ούτε καν τα χρωστάνε, αφού έχουν νόμιμες φοροαπαλλαγές απ' όλα. Πρόσφατη άλλωστε είναι η δημοσιοποίηση του νομοσχεδίου περί αφορολόγητων αποθεματικών των επιχειρήσεων για να κάνουν υποτίθεται επενδύσεις.

Ποιος θα ελέγξει τη χρήση των αφορολόγητων αυτών ποσών; Μα... οι ίδιοι που έλεγξαν τη χρήση των τεράστιων οικονομικών «πακέτων» που αποσπάστηκαν από τη Σοφοκλέους από το 1998 έως το 2003. Κάνεις!

ΘΑ ΑΝΑΚΑΜΨΟΥΝ τα τραπεζικά κέρδη. Στο συμπέρασμα αυτό συγκλίνουν τα περισσότερα χθεσινά οικονομικά φύλλα αποτιμώντας τις τρέχουσες εξελίξεις και ερμηνεύοντας τα τεκταινόμενα στη Σοφοκλέους. Το πότε είχαν πέσει δεν μπορούμε να θυμηθούμε...

Για να το λένε λοιπόν οι «ειδήμονες», έτσι θα είναι. Κάτι η απελευθέρωση στα όρια της δανειοδότησης, κάτι τα τελευταία «κόλπα» του 2004, κάτι η ασυδοσία που επικρατεί στην αγορά, θα βοηθήσουν ώστε να βγουν αληθινές οι προβλέψεις.

Το πραγματικό ερώτημα είναι ποιος θα... «καμφθεί» για να υπάρξει η «ανάκαμψη» των τραπεζικών κερδών. Μάλλον, για τα πορτοφόλια μας θα πρόκειται, που ολοένα και βρίσκεται κάποιος νέος τρόπος για να αδειάζουν.

Α, ΝΑΙ! Διαβάσαμε και την απειλή του Νίκου Χριστοδουλάκη, ο οποίος δηλώνει ότι θα παραπέμπει στην Επιτροπή Ανταγωνισμού όσες επιχειρήσεις τα «βρίσκουν κάτω από το τραπέζι» και διατηρούν ψηλά τις τιμές.

Παπαγεωργίου Βασίλης

Τώρα, μάλιστα. Μας έπεισε, ότι οι επιχειρήσεις, που έχουν βρει την... κότα που κάνει τα χρυσά αβγά, θα φοβηθούν τις «συστάσεις» της Επιτροπής και θ' αλλάξουν πρακτική...

«Αόρατοι» εργάτες

Τα στοιχεία που παρουσίασε ο «Ρ» στο κυριακάτικο φύλλο του για τους «αόρατους εργάτες», δηλαδή τους εργαζόμενους στις λεγόμενες «άτυπες μορφές απασχόλησης», δίνουν μια απάντηση -μέσα και από την τεκμηρίωση της έρευνας - σ' όσους ισχυρίζονται ότι στη χώρα μας οι ελαστικές μορφές εργασίας είναι ένα μικρό ποσοστό του συνόλου των εφαρμοζόμενων εργασιακών σχέσεων. Τα στοιχεία της έρευνας δεν περιγράφουν κάτι νέο. Οι άτυπες μορφές απασχόλησης, ειδικά στη μορφή της εργασίας στο σπίτι, απασχολούν την ελληνική κοινωνία πάνω από 15 χρόνια. Γειτονιές ολόκληρες στη Θεσσαλονίκη, την Πάτρα, την Αθήνα, συγκροτούσαν ιδιότυπες βιομηχανικές μονάδες, όπου αντί για συγκέντρωση των μηχανών μιας εταιρίας σε ένα κτίριο, είχαμε τη διασπορά τους στα σπίτια μιας γειτονιάς.

Σήμερα το φαινόμενο ανθεί στους πίσω δρόμους δίπλα στις πιάτσες με τα περίφημα «στοκατζίδικα». Οι πελάτες νομίζουν πως αγοράζουν το στοκ κάποιας επώνυμης φίρμας, στην πραγματικότητα αγοράζουν προϊόν που κατασκευάζεται λίγες ώρες πριν σε μια ημιπαράνομη βιοτεχνία ακριβώς δίπλα στο στοκατζίδικο. Μια βόλτα στους μέσα δρόμους της Νέας Σμύρνης στα σύνορα με το Φάληρο πείθει. Στα υπόγεια στα Ανω Πατήσια στενάζουν χιλιάδες μετανάστες σε βιοτεχνίες που λειτουργούν στο πουθενά. Η έννοια της συλλογικής σύμβασης είναι κάτι άγνωστο. Το ίδιο και ο σταθερός χρόνος εργασίας. Για τα ζητήματα της υγιεινής και ασφάλειας δε γίνεται λόγος. Ετσι όμως, αντιτάσσουν οι γνωρίζοντες, αυξάνει η ανταγωνιστικότητα της ελληνικής βιομηχανίας. Συμφωνούμε απόλυτα. Μόνο έτσι αυξάνεται η ανταγωνιστικότητα. Με τη χρήση όσο το δυνατόν περισσότερων εργατών σε όσο το δυνατόν φτηνότερη τιμή. Γιατί το «κλειδί» πάντα είναι η παραγωγή υπεραξίας κι αυτήν μόνο η ζωντανή εργατική δύναμη μπορεί να την παρέχει. Η φιλολογία που αναπτύσσεται όλο και περισσότερο υπέρ της παραπέρα ελαστικοποίησης της αγοράς εργασίας εξυπηρετεί ακριβώς αυτό.

Παλιά και γνωστά όλα αυτά. Η εργατική τάξη δεν έχει ανάγκη από διαπιστώσεις για την κατάσταση που βιώνει. Αυτήν τη γνωρίζει από πρώτο χέρι. Διέξοδο χρειάζεται. Το ΚΚΕ έχει κάνει ξανά και ξανά καθαρό πως πρέπει να μπει ένα τέλος στις αυταπάτες. Δεν μπορεί να υπάρχει διέξοδος ούτε μέσα από ατομικές αναζητήσεις, ούτε μέσα από ρυθμίσεις του τύπου «κατάρτιση». Χρειάζεται άλλο οικονομικό μοντέλο. Και στο δρόμο προς αυτό η πρόταση για τη λαϊκή οικονομία αναδεικνύεται σε πρωτεύουσα. Από αυτή την εκτίμηση προκύπτει και η επιμονή στην ανάγκη της λαϊκής εξουσίας. Που με τη σειρά της προϋποθέτει μέτωπο λαϊκό, μέτωπο ισχυρό, που θα βάζει απέναντι τα μονοπώλια, τον ιμπεριαλισμό, που θα αντιλαμβάνεται τη δημοκρατία όχι σαν αυταπάτη συμμετοχής στη διακυβέρνηση, απλά μέσα από την εκλογική διαδικασία, αλλά σαν ζωντανή πραγματικότητα που θα επιβεβαιώνει την ύπαρξη και κατοχύρωση δικαιωμάτων. Πριν απ' όλα του δικαιώματος για πλήρη και σταθερή εργασία.

Για να επιστρέψουμε στην αφορμή, οι άτυπες μορφές απασχόλησης βαθαίνουν την εκμετάλλευση της εργατικής δύναμης, συμπαρασύρουν έτσι στο σκοτάδι του εργασιακού μεσαίωνα το σύνολο των δικαιωμάτων. Ο εργάτης που αστυνομεύεται στο χώρο δουλιάς με το βούρδουλα της απασχολησιμότητας και ο εργάτης που ως «ντιλίβερι» πληρώνει πρόστιμο γιατί δε φοράει κράνος, είναι ο ίδιος εργάτης. Είναι ολόκληρη η εργατική τάξη. Κι ας νομίζουν ορισμένοι ότι διαφέρουν, γιατί ακόμα δεν τους έχει πιάσει η δαγκάνα...

Θανάσης ΛΕΚΑΤΗΣ