Με τον ήλιο τα βγάζω, με τον ήλιο τα βάζω, τι έχουν τα έρμα και ψοφάνε;

`Η, αλλιώς, γιατί οι εργάτες θεωρούν υπ' αριθμόν ένα πρόβλημά τους την ανεργία, αφού όλα τα νούμερα που παρουσιάζει η κυβέρνηση εμφανίζουν μια Ελλάδα ευτυχισμένη, μια «Ελλάδα της Ανάπτυξης, της Απασχόλησης, της Κοινωνικής Συνοχής»;

Το ερώτημα δεν απαντήθηκε στη χτεσινή πρώτη συνεδρίαση της Εθνικής Επιτροπής για την Απασχόληση, όπου επί τέσσερις ώρες ο ένας μετά τον άλλο οι κυβερνητικοί παράγοντες παρουσίαζαν μια μαγική εικόνα γι' αυτό που οι εργαζόμενοι βιώνουν ως καθημερινό τρόμο, την κατάσταση στην αγορά εργασίας και ειδικότερα την ανεργία. Η ωραιοποίηση της πραγματικότητας έφτασε ορισμένες φορές σε σημεία ανοιχτής πρόκλησης, όταν - για παράδειγμα - ο διοικητής του ΟΑΕΔ κ. Νικολάου, κάνοντας ...γαργάρα την πραγματικότητα που βιώνουν οι άνεργοι και το γεγονός ότι το χρήμα των εργατών δίνεται απλόχερα ως επιχορήγηση στους βιομήχανους, επέμενε ότι η κριτική στον ΟΑΕΔ πρέπει να γίνει μετά τον Οκτώβρη του 2003. Γιατί τότε; Ε, τότε θα εκφραστεί η επανάσταση! 480 σύμβουλοι, ο καθένας με το κομπιούτερ του (!), θα υποδέχονται τους άνεργους και μέσα σε λίγα λεπτά θα ελέγχουν πώς συμπεριφέρονται ως άνεργοι από την ώρα που γράφτηκαν στις λίστες ανεργίας. Θα τους βρίσκουν και δουλιά; Ε, μην τα ζητάμε και όλα. Γιατί, όπως είπε ο ίδιος, οι άνεργοι που πάνε στον ΟΑΕΔ είναι χαμηλών προσόντων. Δεν υπάρχει ζήτηση για αυτούς, συμπλήρωσε.

Η δήλωσή του, βέβαια, ήρθε σ' ευθεία αντίθεση με την κεντρική εισήγηση του υπουργείου Εργασίας που εκτιμά ότι τα προβλήματα απασχόλησης δεν αφορούν στην έλλειψη ζήτησης εργατών, αντίθετα προέρχονται από την έλλειψη προσφοράς εργατών προς εργασία! Η εισηγήτρια Αντιγόνη Λυμπεράκη υπεραμύνθηκε αυτής της εκτίμησης, λέγοντας ότι η συζήτηση πρέπει να φύγει από «τα εύκολα» που είναι τα περί ανεργίας και να μπει «στα αγκαθερά» που είναι τα της απασχόλησης. Και για να μην υπάρχει παρανόηση τόνισε ευθέως ότι η συζήτηση πρέπει να αφορά στο: να προσφέρονται όσο το δυνατόν περισσότεροι από τον πληθυσμό στην αγορά εργασίας, να μοιράζονται οι υπάρχουσες θέσεις σε περισσότερους, να υπάρξει αποφασιστική απαγκίστρωση του ωραρίου από το 8ωρο!

Η ίδια επέμεινε στην άποψη ότι η εκτίμηση για έλλειψη προσφοράς για εργασία αφορά στις διαθέσεις μεγάλης μερίδας του πληθυσμού που για διάφορους λόγους δε θέλει να πιάσει δουλιά, βολεύεται εκτός αγοράς εργασίας. Χέρι βοηθείας σ' αυτή την κατεύθυνση είχε δώσει λίγο πριν εκπρόσωπος της Γραμματείας Νέας Γενιάς που ανακοίνωσε πως η υπηρεσία του επεξεργάζεται σχέδιο για την ενθάρρυνση της μερικής απασχόλησης στις ηλικίες 16-24, έτσι που όπως χαρακτηριστικά είπε, «να αποκτούν οι νέοι νωρίς συνείδηση υπέρ της μερικής απασχόλησης και να τη διατηρούν όταν θα βρίσκονται σε μεγαλύτερη ηλικία»!

Κατά τ' άλλα, η χτεσινή πρώτη συνεδρίαση της Εθνικής Επιτροπής για την Απασχόληση είχε όλα εκείνα τα στοιχεία ενός διαλόγου - απάτης. Οι συνήθεις «κοινωνικοί εταίροι» (ΣΕΒ και ΓΣΕΕ) πρόσφεραν με την παρουσία τους το άλλοθι στην κυβέρνηση, για να διακηρύσσει πως η πολιτική της είναι προϊόν «κοινωνικού διαλόγου». Στα πλαίσια αυτού του «διαλόγου» χωράνε τόσο η «κριτική» που έκανε ο ΣΕΒ διά του Ν. Αναλυτή, όσο και η «κριτική» που έκανε η ΓΣΕΕ διά του Χρ. Πολυζωγόπουλου.

Ο ΣΕΒ εντόπισε κύρια τις ευθύνες στον ΟΑΕΔ για τη μη απορρόφηση ανέργων σε πραγματικές θέσεις εργασίας, (ο κ. Αναλυτής άφησε αιχμές ως και για κακοδιοίκηση δημοσίου χρήματος λέγοντας πως αν αυτό που συμβαίνει στον ΟΑΕΔ γινόταν σε ιδιωτική επιχείρηση οι υπεύθυνοι θα ήταν φυλακή!), ενώ ο εκπρόσωπος της ΓΣΕΕ Χρ. Πολυζωγόπουλος σε πιο ήπιους τόνους αμφισβήτησε την εκτίμηση της κ. Λυμπεράκη ότι το πρόβλημα αφορά την προσφορά εργαζομένων για εργασία. Επί της ουσίας, όμως, η ΓΣΕΕ δήλωσε τη συμφωνία της, καθώς, όπως είπε, στο σχέδιο περιέχονται οι δικές της προτάσεις. Η κριτική της περιορίστηκε σε ζητήματα διαχείρισης (ανυπαρξία απολογισμού για τα προηγούμενα Σχέδια Δράσης, επιχορηγήσεις σε επιχειρήσεις που πήγαν έξω την παραγωγή) και ως προς τη μονομέρεια του προσανατολισμού σε μέτρα περιορισμού του κόστους εργασίας. Εντόπισε επίσης το γεγονός ότι επιχειρείται «κοινωνική πολιτική» σε βάρος των ταμείων (σχόλιο για τα σχέδια για νέες εισφοροαπαλλαγές των βιομηχάνων).

Με τη διαπίστωση ότι «πήγαμε καλά στο διάλογο με τη ΓΣΕΕ 10 χρόνια» άρχισε ο Ν. Αναλυτής για να σημειώσει πως για τον ΣΕΒ αυτό είναι το κρίσιμο ζήτημα. Εξέφρασε τη συμφωνία του ΣΕΒ για την κατεύθυνση υπέρ της μερικής απασχόλησης και ζήτησε να υπάρχει ισορροπία εκτιμήσεων. «Δεν πάνε όλα καλά», είπε αμφισβητώντας ευθέως τα στοιχεία της ΕΣΥΕ περί μείωσης της ανεργίας. Είπε πως δεν περπάτησε ο νόμος για τις εργασιακές σχέσεις (αλήθεια είναι πως ο νόμος παραπερπάτησε, απλά ο ΣΕΒ ζητάει αλλαγή στο θέμα των υπερωριών). Εκανε κριτική στον ΟΑΕΔ, για να εισπράξει την απάντηση του κ. Νικολάου ότι συνδιοικούν τον Οργανισμό και άρα δεν έχει νόημα η κριτική...

Το σύνολο των υπολοίπων παρισταμένων στη συζήτηση, εκπροσώπων διαφόρων φορέων, μάλλον διακοσμητικό ρόλο έπαιξε (δήλωσαν ότι θα καταθέσουν γραπτές προτάσεις μέχρι 5 Σεπτέμβρη).

Για τους ποσοτικούς στόχους του Εθνικού Σχεδίου Δράσης για την Απασχόληση (ΕΣΔΑ 2003) η Α. Λυμπεράκη ανακοίνωσε ότι η ανεργία το 2006 θα είναι στο 7% και το 2010 στο 6%. Πώς θα γίνει αυτό; Με την ένταξη των μεταναστών στο εργατικό δυναμικό (που η κυβέρνηση εκτιμά ότι θα δώσει 1,5 μονάδα μείωση στο δείκτη της ανεργίας, ώστε από το 9,6% να πέσει στο 8,1%) και την κάλυψη της διαφοράς να προκύπτει από την επέκταση της μερικής απασχόλησης που θα αφαιρεί με ραγδαίο ρυθμό άνεργους από τις λίστες καθώς και με μία ώρα δουλιά θα θεωρούνται απασχολούμενοι. Για τις γυναίκες πρόβλεψε 2% αύξηση κάθε χρόνο της συμμετοχής τους στην αγορά εργασίας.

Ο υπουργός Εργασίας αρκέστηκε σε μια συνοπτική παρουσίαση των ιδεών του προγράμματος, υπενθυμίζοντας ότι αυτό υπακούει στη στρατηγική της Λισαβόνας και στη λογική που θέλει περισσότερους στην αγορά εργασίας.

Το ραντεβού των κοινωνικών εταίρων ανανεώθηκε για τον Σεπτέμβρη, με στόχο τον Οκτώβρη να κατατεθεί στην ΕΕ το ΕΣΔΑ 2003.

«Αν δεν αλλάξει η σημερινή κατάσταση για τους εργαζόμενους το μέλλον είναι μαύρο». Το παραπάνω επισήμανε χτες η ΓΓ της ΚΕ του ΚΚΕ Αλέκα Παπαρήγα σχολιάζοντας το νέο Εθνικό Σχέδιο Δράσης για την Απασχόληση που παρουσίασε η κυβέρνηση, το οποίο χαρακτήρισε σαν γενίκευση της μερικής απασχόλησης.

Αναφερόμενη στην κατάσταση που αντιμετωπίζουν σήμερα οι εργαζόμενοι, επισήμανε ότι τα τελευταία χρόνια όποιες κατακτήσεις υπήρχαν, αν και είναι ανεπαρκείς, τις παίρνουν και αυτές πίσω και αναφερόμενη στη φτώχεια τόνισε ότι δεν είναι τυχαίο ότι στην Ελλάδα αναγνωρίζονται 2 εκατομμύρια ως φτωχοί. Οπως επισήμανε, αν δούμε πώς πραγματικά πρέπει να ζούμε και τι ανάγκες έχουμε, οι φτωχοί ξεπερνούν τα 2 εκατομμύρια.

Η θέση των εργαζομένων θα επιδεινώνεται, τόνισε στη συνέχεια, για να συμπληρώσει ότι το ΚΚΕ δεν έχασε ποτέ την ελπίδα και το κουράγιο ότι ο εργαζόμενος όχι μόνο έχει δίκιο αλλά θα αποκτήσει τη δυνατότητα, αν το πιστέψει, να το διεκδικήσει. Υπάρχουν όμως δύο περιπετειώδης δρόμοι, σημείωσε, ο ένας της μοιρολατρίας και της υποταγής που οδηγεί σε τραγωδία. Και ο άλλος δρόμος, είναι αυτός που προτείνει το ΚΚΕ. Ο δρόμος του αγώνα με τις δυσκολίες και τις ομορφιές που έχει και που είναι μονόδρομος.

Πρέπει λοιπόν, τόνισε, οι εργαζόμενοι να βάλουν πλώρη για ριζικές αλλαγές, γιατί τα προβλήματα που έχουν οφείλονται στο ότι το μεγάλο κεφάλαιο δεν μπορεί να επιβιώσει αν δε ρουφήξει το αίμα των εργαζομένων κι αυτό σημαίνει μερική απασχόληση, μερική σύνταξη, μερικά δικαιώματα, μισός άνθρωπος.

Συνδέοντας στη συνέχεια την κατάσταση των εργαζομένων με την ακρίβεια, σημείωσε ότι η κυβέρνηση κοροϊδεύει τον κόσμο με τον πόλεμο κατά του «μαϊντανού», αφού ταυτόχρονα πληρώνουμε ακριβά την Παιδεία, την Υγεία, την ΕΥΔΑΠ, τη ΔΕΗ, τον ΟΤΕ όταν οι μισθοί παραμένουν χαμηλοί.

Γι' αυτό συμπλήρωσε, πρέπει ο εργαζόμενος να διατυπώσει αιτήματα και στόχους πάλης που αφορούν το σύνολο της ζωής του, για το μισθό, την Παιδεία, την Υγεία, τη συνταξιοδότηση. Πρέπει να αλλάξει ταυτόχρονα και η κατάσταση στο συνδικαλιστικό κίνημα. Να πάψουν να υπάρχουν ηγεσίες που διαπραγματεύονται τη φτώχεια των εργαζόμενων. Να γίνει ένα σύγχρονο συνδικαλιστικό κίνημα όπως απαιτεί η εποχή μας, με συνδικάτα ταξικά. Να υπάρχει μέτωπο συσπείρωσης και αντίστασης, ώστε να οργανωθεί η αντεπίθεση με τελικό στόχο την αλλαγή των συσχετισμών και τη διεκδίκηση της εξουσίας.

Γι' αυτό θέλει δραστική παρέμβαση, επισήμανε και απευθυνόμενη στους εργαζόμενους τους κάλεσε να προχωρήσουν σε γενική αντιπαράθεση με τα κόμματα της πλουτοκρατίας.