Σκύλιασε ολόκληρο το αστικό λεφούσι, δεξιό, σοσιαλδημοκρατικό έως και «αντιεξουσιαστικό», μετά τη μεγάλη, πράγματι, επιτυχία της σοσιαλιστικής Κούβας να εξουδετερώσει ολόκληρο δίκτυο πρακτόρων του ιμπεριαλισμού στο έδαφός της.

Τα γαβγίσματα περί «ανθρώπινων» και «δημοκρατικών» δικαιωμάτων των φασιστών - δολοφόνων που ετοιμάζονταν να μπήξουν το κεντρί τους στη σάρκα του κουβανέζικου λαού. Τα κροκοδείλια δάκρυα για τους εγκληματίες που στήθηκαν στον τοίχο. Η «ιερή αγανάχτηση» για τη «σκληρότητα» του κουβανέζικου σοσιαλιστικού κράτους, έχουν κατακλύσει τις σελίδες των αστικών φυλλάδων.

Η «Ελευθεροτυπία» του Τεγόπουλου, για παράδειγμα, συναγωνίζεται σε αντικομμουνισμό τις παραδοσιακές δεξιές πατσαβούρες (Μομφεράτου), του Δ. Ρίζου κλπ).

Είναι φανερό ότι η εκκαθάριση της μισθοφορικής Πέμπτης Φάλαγγας που ετοίμαζε αντεπαναστατικό πραξικόπημα για να παραδώσει την Κούβα στα νύχια των γιάνκηδων, πόνεσε για τα καλά τα ιμπεριαλιστικά κοράκια και τα φερέφωνά τους.

Φυσικό είναι στον ηρωικό κουβανέζικο λαό και σ' όλους τους λαούς της Γης η επιτυχία αυτή της λαϊκής εξουσίας να προκαλεί μεγάλη χαρά και ικανοποίηση. Γιατί είναι ένας νικηφόρος σταθμός στον παγκόσμιο επαναστατικό αγώνα που διεξάγεται σε εντελώς αντίξοο περιβάλλον, όπου οι ιμπεριαλιστές χασάπηδες αισθάνονται «ανίκητοι» και δρουν αχαλίνωτα.

Το γεγονός ότι ένα από τα κεφάλια της φασιστικής Λερναίας Υδρας κόπηκε σύρριζα στην Αβάνα, αποτελεί την επιβεβαίωση της παντοτινής αλήθειας που λέει ότι, όταν οι λαοί επαγρυπνούν με τ' όπλο στο χέρι υπερασπίζοντας τις καταχτήσεις και τα δικαιώματά τους, κανένας εχθρός, όσο ισχυρός κι αν είναι, δεν μπορεί να τους επιβληθεί. Για όλους εμάς, τους φίλους και συντρόφους της κουβανικής επανάστασης, αποτελεί σίγουρα μεγάλη τύχη. Μέσα στη μαύρη συγκυρία που μας έλαχε να ζήσουμε στο τέλος του 20ού -αρχές του 21ου αιώνα- η διαπίστωση ότι όταν η επαναστατική πάλη μένει στοχοπροσηλωμένη στις αρχές της σοσιαλιστικής, επιστημονικής κοσμοθεωρίας, δεν έχει να φοβηθεί τίποτα απολύτως από τις κραυγές των μαύρων γερακιών και τα γαβγίσματα του σαπισμένου - βρικολακιασμένου καπιταλισμού (που θεωρεί «νεκρανάσταση» το... βρικολάκιασμά του).

Κοντά στους γιάνκηδες φασίστες (δολοφόνους των λαών του κόσμου) που ουρλιάζουν για το ξέσκισμα των μισθοφόρων τους, έσπευσαν και οι... ευρωεταίρες να προσθέσουν τη «δημοκρατική» τους ευαισθησία στον αντικουβανέζικο, αντικομμουνιστικό, «κλαυθμό και οδυρμό». Καμία έκπληξη! Ολοι οι εκμεταλλευτές είναι ακριβώς στο ίδιο χαράκωμα, όταν πρόκειται να χτυπήσουν το λαϊκό κίνημα. Ολοι τους τρέφονται από το αίμα των λαών και δε «χωνεύουν» με τίποτα το γεγονός ότι υπάρχει ακόμα μια χώρα που επιμένει στο δρόμο του σοσιαλισμού και του κομμουνισμού, στο δρόμο της κοινωνικής απελευθέρωσης.

Εμείς οι κομμουνιστές δεν είμαστε ούτε ουτοπιστές, ούτε μικροαστοί σοσιαλαπατεώνες που δημαγωγούν για «δημοκρατία» και άλλα ηχηρά παρόμοια. Ξέρουμε πολύ καλά ότι η πάλη ενάντια στην αντίδραση γίνεται ανελέητος αγώνας ζωής και θανάτου για την εργατική τάξη και τους συμμάχους της, που θα καταφέρουν να πάρουν την εξουσία σε κάποια γωνιά της Γης.

Η μπουρζουαζία όχι μόνο δεν παραδίνει τα όπλα, αλλά «τα παίζει όλα για όλα» με την ενίσχυση του παγκόσμιου ιμπεριαλισμού, ώστε να αποκαταστήσει την εκμεταλλευτική της εξουσία. Είναι μικροαστική ηλιθιότητα το να πιστεύει κανείς ότι την περίοδο αυτή θα υπάρξει «ελεύθερη» και «ειρηνική» πολιτική συνύπαρξη του προλεταριάτου με τη χούφτα των ξεδοντιασμένων, έστω, εκμεταλλευτών του που ανέτρεψε.

Η έννοια της δημοκρατίας ως πολιτεύματος έχει ταξικό χαρακτήρα σε κάθε φάση της ιστορικής εξέλιξης. Στο αστικό καθεστώς η αστική δημοκρατία είναι το επίχρισμα της αδυσώπητης δικτατορίας του κεφαλαίου πάνω στην τεράστια μάζα των εργαζομένων.

Στο σοσιαλιστικό καθεστώς - μέχρι να δημιουργηθεί η αταξική κοινωνία και να απονεκρωθεί το προλεταριακό κράτος - η σοσιαλιστική δημοκρατία των εργαζομένων μαζών κρατάει στα χέρια της κοφτερό σπαθί ενάντια στα αντεπαναστατικά υπολείμματα της μπουρζουαζίας και του διεθνούς ιμπεριαλισμού που πασκίζουν να παλινορθώσουν τη μαυρίλα. Αυτή άλλωστε είναι η έννοια της δικτατορίας του προλεταριάτου: Λευτεριά στο λαό, τέτοια που δεν έχει γνωρίσει σε κανένα προγενέστερο στάδιο και αποφασιστική κατάπνιξη και υποταγή των εκμεταλλευτών και των παράσιτων που οχτρεύονται κάθε λευτεριά, κάθε πρόοδο.

Αυτός είναι ο δρόμος κάθε επανάστασης που σέβεται τον εαυτό της και την αποστολή της, στο διάβα της Ιστορίας. Η ίδια η αστική επανάσταση, με αποκορύφωμα τη γαλλική της εκδοχή, απέδειξε ότι το αμείλικτο τσάκισμα των αντεπαναστατών - πρακτόρων του εχθρού είναι προκαταρκτικός όρος για τη νίκη.

Τασσόμαστε αλληλέγγυοι με τους Κουβανέζους συντρόφους, με επικεφαλής το θρυλικό σύντροφο Φιντέλ Κάστρο. Υποστηρίζουμε ως το τέλος τον ανειρήνευτο αγώνα των Κουβανέζων εργαζομένων για το χτίσιμο της νέας κοινωνίας.

Σοσιαλισμός ή θάνατος! Ως την τελική νίκη, πάντα!!! HASTA LA VICTORIA, SIEMRE!

Σύντροφος ΝΙΚΗΦΟΡΟΣ