Μέχρι το 2006 θα παραμείνει στη Φεράρι ο Μίχαελ Σουμάχερ. Ο πρόεδρος της ομάδας, Λούκα ντι Μοντεμτζέμελο, θέλοντας να βάλει ένα τέλος στη φημολογία που ήθελε τον πέντε φορές παγκόσμιο πρωταθλητή να αποχωρεί το καλοκαίρι του 2004, ανακοίνωσε την ανανέωση-παράταση του συμβολαίου του Γερμανού πιλότου έως το 2006. Η παράταση της συνεργασίας αφορά και το σύνολο των παραγόντων της ομάδας, μεταξύ των οποίων ο αρχιτέκτονας των επιτυχιών αγωνιστικός διευθυντής Ζαν Τοντ και ο αγωνιστικός διευθυντής Ρος Μπρον. Ανάμεσα στους παραμένοντες φέρεται να είναι και ο δεύτερος πιλότος της ομάδας Ρούμπενς Μπαρικέλο, αν και οι πληροφορίες για το Βραζιλιάνο δεν έχουν επίσημο χαρακτήρα. Οπως και αν έχει, οι ιθύνοντες της Φεράρι φαίνεται ότι αποφάσισαν με βάση το αξίωμα ότι ομάδα που κερδίζει δεν αλλάζει, και έκριναν ότι τώρα ήταν η καλύτερη συγκυρία να ανακοινωθεί η ανανέωση της συνεργασίας, συμβάλλοντας στη δημιουργία μιας ατμόσφαιρας σιγουριάς στα μέλη της ομάδας.

Ο Μάρτιν κατάφερε να ακολουθήσει έναν αρκετά γρήγορο ρυθμό στα δύο πρώτα σκέλη, και εκμεταλλευόμενος τα λάθη των Σόλμπεργκ και Ροβάνπερα δημιούργησε διαφορά μεγαλύτερη του ενός λεπτού. Ετσι, στο ξεκίνημα του τρίτου σκέλους αγωνίστηκε χωρίς μεγάλη πίεση καταφέρνοντας να ελέγξει την επίθεση που δέχτηκε από τον Σάινθ, τερματίζοντας τελικά μπροστά από τον Ισπανό με μια διαφορά 35,3 δευτερολέπτων. Ο Μάρτιν έτρεξε σαν να ήταν ο πλέον έμπειρος οδηγός, κάτι που δικαιολογείται από τη στρατηγική της ομάδας του, της Ford, που κέρδισε τον εθνικό μας αγώνα για τέταρτη συνεχόμενη φορά, αλλά ο Κάρλος Σάινθ ήταν ο πολύπειρος παγκόσμιος πρωταθλητής αλλά και ενθουσιώδης ως έφηβος. Η Σιτροέν τού χρωστά σε μεγάλο βαθμό τους βαθμούς της δεύτερης θέσης. Ο Πέτερ Σόλμπεργκ, από την άλλη, επιτέθηκε με ό,τι είχε το Subaru Impreza WRC και ήταν σίγουρα ο ταχύτερος, κάτι που φαίνεται και από το γεγονός ότι κέρδισε τις επτά από τις είκοσι δύο ειδικές διαδρομές. Ο Νορβηγός βέβαια έκανε το λάθος την κρίσιμη στιγμή, στην προτελευταία ειδική ειδική, και όσο και αν προσπάθησε δεν κατάφερε να προλάβει τον Σάινθ, τερματίζοντας τελικά τρίτος. Τον δικό του αγώνα έδωσε ο Ρίτσαρντ Μπερνς, που έπρεπε να ξεπεράσει το πρόβλημα που αντιμετώπιζε με το κιβώτιο ταχυτήτων του Peugeot 206 WRC. Συγκεκριμένα, σε όλο το τρίτο σκέλος, δε λειτουργούσε η δεύτερη σχέση, αλλά παρ' όλα αυτά κατάφερε να κερδίσει τον Τόμι Μάκινεν με το Σουμπαρού. Την εξάδα συμπλήρωσε ο Χάρι Ροβάνπερα με το άλλο Peugeot, αν και σε αυτόν δεν έλειψαν ούτε τα προβλήματα ούτε η ατυχία. Ο Gilles Panizzi αν και θεωρείται κατ' εξοχήν «ασφάλτινος» οδηγός σημείωσε εξαιρετικούς χρόνους στις τέσσερις τελευταίες ειδικές διαδρομές και πλασαρίστηκε στην έβδομη θέση με το ιδιωτικό 206 WRC της ομάδας Bozian. Ο Colin McRae, «μόνιμος» νικητής του Ακρόπολις τα τρία προηγούμενα χρόνια, χρεώθηκε με ποινή 50 δευτερολέπτων την πρώτη μέρα και ουσιαστικά τέθηκε νωρίς νωρίς εκτός διεκδίκησης της νίκης. Πίεσε πάντως το Citroen Xsara WRC και μέχρι την τελευταία ειδική κυνηγούσε την τέταρτη θέση. Τελικά ένα πρόβλημα που εμφανίστηκε στα ηλεκτρικά στο τέλος του αγώνα τον έριξε στην όγδοη θέση. Από ελληνικής πλευράς ταχύτερος ήταν ο Παπαδημητρίου που τερμάτισε στη 14η θέση με τον επόμενο Ελληνα, τον Πεταλίδη, στην 20ή, που ήταν πρώτος στην κατηγορία Ν. Στην ενδιαφέρουσα κατηγορία Σούπερ 1600, πρώτος ήταν ο αδιαφιλονίκητος Σιμόν Ζαν Ζοζέφ με το Renault Clio στη 16η θέση της γενικής, ενώ αμέσως μετά ο Ιταλός Μ. Τιραμπάσι στη 17η θέση που ήταν πρώτος στο JWRC, το μικρό πρωτάθλημα για οδηγούς έως 28 ετών. Φυσικά, όπως κάθε χρονιά, ακόμα και ο τερματισμός αποτελεί μια νίκη για τους συμμετέχοντες, κάτι που γίνεται σαφέστατο αν συνυπολογιστεί το γεγονός ότι από τα 82 πληρώματα που ξεκίνησαν τερμάτισαν μόλις 37. Ανάμεσα στις σημαντικές εγκαταλείψεις και αυτή του Αρη Βωβού, από τον οποίο περιμέναμε κάτι καλό.