Το ρόλο του πιο αυθεντικού διώκτη της πλήρους και σταθερής εργασίας διεκδικούν τα μεγαθήρια των εταιριών «προσωρινής απασχόλησης» - πιο γνωστές ως «ενοικίασης» εργαζομένων - που δραστηριοποιούνται και στην Ελλάδα. Το δήλωσαν και το απέδειξαν, χτες, οι εκπρόσωποί τους μέσα από τις θέσεις που διατύπωσαν σε κοινή συνέντευξη Τύπου της Ενωσης Εταιριών Προσωρινής Απασχόλησης (ΕΝΕΠΑΣΕ) και της Διεθνούς Συνομοσπονδίας Επιχειρήσεων Προσωρινής Απασχόλησης.

Χαρακτηριστικό παράδειγμα αποτελεί και η εξόφθαλμη παρανομία τους να εμποδίζουν προσωρινά απασχολούμενους να προσληφθούν ως «μόνιμο» προσωπικό από τις επιχειρήσεις οι οποίες τους έχουν «νοικιάσει», όπως κάνει η εταιρία MANPOWER. Κι αυτό ενώ προβάλλουν διαρκώς τη «νομιμότητά» τους, έργο της κυβέρνησης του ΠΑΣΟΚ, αλλά και τη ...«νομιμοφροσύνη» τους!

Η συνέντευξη Τύπου παραχωρήθηκε με την ευκαιρία της ένταξης της ΕΝΕΠΑΣΕ στη Διεθνή Συνομοσπονδία και πλαισιώθηκε από στελέχη αυτών των εταιριών σε 30 χώρες, περιλαμβανομένης και της Ιαπωνίας! Εκδηλη ήταν η αγωνία αυτών των στελεχών να παρουσιάσουν το σύγχρονο «δουλεμπόριο» της «ενοικίασης» εργαζομένων ως μια μορφή εργασίας που ωφελεί τα μέγιστα τους εργαζόμενους, τους εργοδότες και τις κυβερνήσεις, κάτι που μπορεί να ειπωθεί με βεβαιότητα μόνο για τους δυο τελευταίους.

Το «στίγμα» δόθηκε από τον Θ. Αβραμόπουλο, πρόεδρο της ΕΝΕΠΑΣΕ και διευθύνοντα σύμβουλο της πολυεθνικής MANPOWER: «Είναι υπερβολικά όσα λέγονται ότι με την ανάπτυξη της προσωρινής απασχόλησης θα απολύονται μόνιμοι εργαζόμενοι». Επισήμανε ότι χρειάζονται και πρόσθετες νομοθετικές «βελτιώσεις» στο υφιστάμενο ελληνικό νομοθετικό πλαίσιο.

Αντιστοίχως, ο Τον Μπίρμανς, πρόεδρος της Διεθνούς Ενωσης, επισήμανε ότι σκοπός των εταιριών του κλάδου είναι η ...«προάσπιση της εργασίας» και ότι προσφέρεται στους εργαζόμενους, μεταξύ άλλων «καλών», και ...«ευελιξία».

Ταυτόχρονα, δήλωσαν ξεκάθαρα τις απαιτήσεις τους σε εθνικό και ευρωπαϊκό επίπεδο, παραθέτοντας το τρίπτυχο της απαξίωσης των εργασιακών κατακτήσεων και δικαιωμάτων:

• Εναρμόνιση του εκπαιδευτικού συστήματος της χώρας μας με τις ανάγκες της αγοράς εργασίας (Ενδεικτικό είναι ότι η πρόκλησή τους αυτή εκδηλώθηκε την ώρα του πανεκπαιδευτικού συλλαλητηρίου, ενώ η πορεία που ακολούθησε πέρασε έξω από το ξενοδοχείο στο οποίο συζητούσαν)!!!
• Διά βίου εκπαίδευση και κατάρτιση των εργαζομένων
• Ενίσχυση των «ευέλικτων» μορφών απασχόλησης.

Τα παραπάνω θεωρούνται απαραίτητα στοιχεία της «διαρθρωτικής πολιτικής» που πρέπει να ακολουθήσουν οι κυβερνήσεις για την καταπολέμηση της «διαρθρωτικής ανεργίας», την οποία δηλώνουν ότι επιθυμούν να ...περιορίσουν αυτές οι εταιρίες.

Εκτός αυτού, οι εκπρόσωποι των πολυεθνικών μεγαθηρίων του χώρου έκαναν σαφές ότι θα εξαντλήσουν τις δυνατότητές τους ώστε η σχετική οδηγία της Ευρωπαϊκής Ενωσης, που προωθούν η Κομισιόν και η Ελληνική Προεδρία, να επιτρέπει την ασύδοτη διεκπεραίωση του έργου τους, χωρίς κανενός είδους περιορισμό στη βάση έστω αυτών των εργασιακών δικαιωμάτων που έχουν απομείνει ακόμη όρθια.

Βασικό τους ιδεολόγημα είναι ότι η ύπαρξη προστατευτικών διατάξεων θα οδηγήσει την αγορά εργασίας σε ακαμψία και θα αυξηθεί η ανεργία!

Οι εταιρίες αυτές έχουν κάθε λόγο να εχθρεύονται στο μέγιστο βαθμό την πλήρη και σταθερή εργασία, καθώς υπάρχουν σε βάρος της και τα κέρδη τους αυξάνονται όσο αυτή συρρικνώνεται. Τα κέρδη αυτά δεν είναι καθόλου ευκαταφρόνητα. Μόνο στην Ελλάδα, ο τζίρος τους το 2002 ήταν 20 εκατομμύρια ευρώ!

Ειδικά η εταιρία MANPOWER παρουσίασε άκρως αποκαλυπτικά στοιχεία για το πόσο κερδίζει από τη μη πλήρη και σταθερή εργασία: Εχοντας την έδρα της στις ΗΠΑ και γραφεία σε 61 χώρες, το 2001 τα έσοδά της ανήλθαν σε 11,8 δισ. δολάρια, προερχόμενα από την «προσφορά υπηρεσιών» σε 400 χιλιάδες επιχειρήσεις σε όλο τον κόσμο μέσα από 3.900 υποκαταστήματά της!

Σύμφωνα με τη MANPOWER, στην Ευρωπαϊκή Ενωση υπάρχουν 2 εκατομμύρια «ενοικιαζόμενοι». Από αυτούς μόνον το 1,4% είναι πλήρως απασχολούμενοι, έχουν δηλαδή 8ωρο. Το 2001 απασχολήθηκαν στον ευρωπαϊκό χώρο, σε ετήσια βάση, 7 εκατομμύρια εργαζόμενοι. Στόχος αυτών των εταιριών είναι να «δημιουργήσουν» 4,3 εκατομμύρια θέσεις προσωρινής απασχόλησης μέχρι το 2010, συμβάλλοντας έτσι στους στόχους που έθεσε η ΕΕ με τη σύνοδο της Λισαβόνας. Στην Ελλάδα τα τελευταία δύο χρόνια εργάστηκαν περισσότεροι από 7.000 εργαζόμενοι ως «ενοικιαζόμενοι». Επίσης, το 2001, το 4,5% των εργαζομένων στην Ολλανδία, το 3,2% στη Βρετανία, το 2,5% στη Γαλλία και το 0,7% στην Ισπανία ήταν «ενοικιαζόμενοι».

Οι εκπρόσωποι των εταιριών παραδέχονται ότι το 14% των «ενοικιαζόμενων» θα εργάζονταν με πλήρη απασχόληση εάν δεν υπήρχε η «προσωρινή απασχόληση». Οι ίδιοι θεωρούν αμελητέα αυτή τη συνέπεια, ισχυριζόμενοι ότι ευθύνονται για την εργασία του υπόλοιπου 86%!

Η αποκάλυψη ενός εξόφθαλμου εκβιασμού «σφράγισε» χτες τους, τουλάχιστον αφελείς, ισχυρισμούς των εκπροσώπων των εταιριών «ενοικίασης» εργαζομένων ότι προωθούν την... πλήρη και σταθερή εργασία!

Σύμβαση εργασίας «ενοικιαζόμενου» εργαζόμενου με εργοδότη την MANPOWER ορίζει: «Ο εργαζόμενος υποχρεούται και συμφωνεί να μην αποδεχτεί άμεση πρόσληψή του στην Επιχείρηση προς την οποία δυνάμει της παρούσας σύμβασης εκτελεί τα καθήκοντά του ως βοηθός εκπλήρωσης έργου της Εταιρίας (σ.σ. MANPOWER) ή μέσω θυγατρικών ή συνδεδεμένων με την Επιχείρηση αυτή εταιριών, εντός (3) τριών μηνών από την τελευταία ημέρα, κατά την οποία παρείχε την εργασία του στην Εταιρία, χωρίς την προηγούμενη έγγραφη συναίνεση της Εταιρίας».

Ακόμη και αυτή η ελληνική νομοθεσία, που νομιμοποίησε το «δουλεμπόριο» προβλέπει (Ν. 2956/01, άρθρο 22, παρ. 6) ότι «οποιαδήποτε ρήτρα με την οποία άμεσα ή έμμεσα απαγορεύεται ή παρεμποδίζεται η μόνιμη απασχόληση του προσωρινά απασχολούμενου μισθωτού θεωρείται άκυρη και δεν επιφέρει οποιαδήποτε σε βάρος του ή σε βάρος του έμμεσου εργοδότη έννομη συνέπεια».

Ο πρόεδρος της ΕΝΕΠΑΣΕ και διευθυντής της συγκεκριμένης εταιρίας Θ. Αβραμόπουλος, ανέφερε χτες ότι στην Ελλάδα ποσοστό 20 - 30% των «ενοικιαζόμενων» αποκτά στη συνέχεια μόνιμη και σταθερή εργασία. Θέλησε έτσι να διατυπώσει μία ακόμη ωφέλεια που δήθεν έχουν οι συγκεκριμένοι εργαζόμενοι.

Στη συνέχεια, όμως, αναγκάστηκε να παραδεχτεί μετά από σχετική ερώτηση του «Ρ» για τον όρο της σύμβασης, ότι για λόγους «προστασίας των επιχειρηματικών συμφερόντων» της η εταιρία MANPOWER της οποίας ηγείται, θέτει το τρίμηνο όριο. Παρ' όλα αυτά επέμεινε ότι τόσο η εταιρία του, όσο και οι υπόλοιπες του κλάδου προωθούν και ενισχύουν τη μόνιμη εργασία! Αναλύοντας το «πρόβλημα», είπε ότι η αμοιβή για την «ενοικίαση» είναι πολύ μικρότερη από αυτή που απαιτείται ώστε η εταιρία να διαμεσολαβήσει για την πρόσληψη ενός εργαζόμενου. Ετσι, υπάρχουν επιχειρήσεις που ζητούν «ενοικιαζόμενο» εργαζόμενο και στη συνέχεια τον προσλαμβάνουν με αποτέλεσμα να σταματούν να πληρώνουν την MANPOWER και όλη η διαδικασία να τους έχει στοιχίσει πολύ φθηνότερα!

Στην παρατήρηση του «Ρ» ότι η εταιρία «ενοικίασης» στρέφεται εναντίον των εργαζομένων για ένα πρόβλημα που έχει με τον έμμεσο εργοδότη, η απάντηση ήταν πως ο συγκεκριμένος όρος στη σύμβαση είναι «για τα μάτια»!!!

Βεβαίως, αυτό δεν είναι το μόνο μελανό σημείο της σύμβασης. Σε άλλο σημείο αναφέρεται, ενδεικτικά, ότι η εταιρία μπορεί να καθορίζει σύμφωνα με τις ανάγκες της «τις ημέρες της εβδομαδιαίας απασχόλησης και το ωράριο της ημερήσιας εργασίας του εργαζόμενου».

Σε κατάληψη του δημαρχείου της Πάτρας προχώρησαν χθες το πρωί οι 79 εργαζόμενοι - απολυμένοι πλέον - της Αναπτυξιακής Δημοτικής Επιχείρησης Πάτρας (ΑΔΕΠ), διεκδικώντας το δικαίωμά τους στην εργασία. Από νωρίς το πρωί, οι απολυμένοι της ΑΔΕΠ κατέλαβαν το δημαρχείο, ύψωσαν μαύρες σημαίες και εγκατέστησαν αντίσκηνα μπροστά από την είσοδο, ενώ το κεντρικό πανό μπροστά από το κτίριο έγραφε: «Οχι άλλες απολύσεις, θέλουμε δουλιά». Οι 79 συμβασιούχοι, που είχαν προσληφθεί μέσω προγράμματος των Τοπικών Συμφώνων Απασχόλησης και έληξε τον περασμένο Σεπτέμβρη, τώρα ξαναπαίρνουν το δρόμο της ανεργίας, παρά το γεγονός ότι καλύπτουν πάγιες και διαρκείς ανάγκες του δήμου. Ο εμπαιγμός της ΑΔΕΠ και της Δημοτικής Αρχής απέναντι στους εργαζόμενους ξεπερνά κάθε όριο, καθώς χθες ορισμένοι από τους απολυμένους εισέπραξαν χρήματα (270 ευρώ), στη δε απόδειξη αναγραφόταν: «Εναντι όσων δικαιούμαι βάσει των διατάξεων περί αδικαιολόγητου πλουτισμού»!!!

Σε ανακοίνωσή τους, με την οποία απευθύνονται στο λαό της Πάτρας και ζητούν τη συμπαράστασή του, οι 79 απολυμένοι σημειώνουν: «Εμείς και οι οικογένειές μας, ξαφνικά, αναίτια, απρόκλητα και ίσως εκδικητικά, αντιμετωπίζουμε μετά από τρία ολόκληρα χρόνια εργασίας το φάσμα της απόλυσης, παρόλο που επίσημα καλύπτουμε πάγιες και διαρκείς ανάγκες» και καταλήγοντας υπογραμμίζουν: «Δε νομίζουμε ότι ο Δήμος μας θα πλουτίσει απολύοντάς μας ή ότι θα λυθούν μ' αυτόν τον τρόπο τα πάγια προβλήματα της πόλης μας».