Η διαβεβαίωση που έδιναν, εδώ και ένα μήνα, συνδικαλιστές του ταξικού συνδικαλιστικού κινήματος, ότι η πανελλαδική πανεργατική απεργία που προκήρυξε το ΠΑΜΕ για τις 21 Μάρτη, θα γίνει, θέλουν δε θέλουν ΓΣΕΕ και ΑΔΕΔΥ, αποκτά σάρκα και οστά καθημερινά. Οχι μόνο στις αποφάσεις των δευτεροβάθμιων οργανώσεων (Ομοσπονδιών και Εργατικών Κέντρων), αλλά και στις εξαιρετικά πολύτιμες αποφάσεις πρωτοβάθμιων σωματείων και συνελεύσεων διαφόρων χώρων. Και πάλι, όμως, αυτή η απεργία δεν είναι περίπατος. Η εμπειρία που υπάρχει από την απεργία της 3ης του Απρίλη του 2002 είναι πολύτιμη και πρέπει ακριβώς με τέτοιο πείσμα, αποφασιστικότητα και προπαντός συγκεκριμένα οργανωτικά μέτρα να διανυθεί το 20ήμερο που έρχεται. Ως εκ τούτου μένουν να γίνουν πολλά. Δεν πρόκειται για τυπικές αποφάσεις που πρέπει να παρθούν. Πρέπει να συνεδριάσουν οι διοικήσεις των σωματείων, να γίνουν συγκεντρώσεις σε χώρους δουλιάς και συνελεύσεις των σωματείων, να στηθούν επιτροπές αγώνα όπου οι συσχετισμοί δεν επιτρέπουν να παρθούν αποφάσεις. Οπου ο εργοδοτικός και κυβερνητικός συνδικαλισμός βάζει εμπόδια στη λήψη απόφασης, να δημιουργούμε τις συνθήκες ώστε οι ίδιοι οι εργάτες να αποφασίζουν.

Κι επειδή θα δούμε ξανά τους διάφορους ευρωδίαιτους να παπαγαλίζουν τα περί «ενότητας», το δίλημμα πρέπει να μπαίνει ευθέως - ανοιχτά μπροστά στους εργαζόμενους: Ποιος είναι υπέρ της απεργίας ενάντια στον πόλεμο των ιμπεριαλιστών, ποιος είναι υπέρ της απεργίας για τη διεκδίκηση 7ωρου, 5ήμερου, 35ωρου, για πραγματικές αυξήσεις στους μισθούς και ποιος κατά. Μισές κουβέντες του τύπου «και μεις με την απεργία είμαστε, αλλά αν την αποφασίσει η ΓΣΕΕ», δε χωράνε πια.

Πριν από δύο μέρες κάτω από την ογκούμενη αξίωση των εργαζομένων, η ΓΣΕΕ έκανε καθαρό ότι στην καλύτερη περίπτωση θα κηρύξει εκείνη τη μέρα κάποια στάση εργασίας κι αυτήν την εντάσσει στο πλαίσιο που ορίζουν οι πουλημένοι της Συνομοσπονδίας των Ευρωπαϊκών Συνδικάτων, της περίφημης ΣΕΣ που όπως χτες υπερθεμάτιζε για τους βομβαρδισμούς στη Γιουγκοσλαβία έτσι και σήμερα κόπτεται για το αν οι βομβαρδισμοί στο Ιράκ έχουν νομιμοποίηση. Της ΣΕΣ που στο κρίσιμο ζήτημα των εργασιακών σχέσεων ζητάει να μην εφαρμοστεί το νεοφιλελεύθερο μοντέλο αλλά αυτό του σοσιαλδημοκράτη Ντελόρ, δηλαδή ό,τι προβλεπόταν από τη γνωστή Λευκή Βίβλο την οποία θρασύτατα παρουσιάζουν σαν προοδευτικό κείμενο!

Με τη σειρά τους σε μία σειρά ελεγχόμενα από τον κυβερνητικό συνδικαλισμό Εργατικά Κέντρα, οι πλειοψηφίες στις διοικήσεις, αρνούνται να αποφασίσουν απεργία και απευθύνουν γενικά έκκληση στη ΓΣΕΕ να το κάνει. Παίζουν την κολοκυθιά. Και επειδή αυτό είναι δεδομένο η δραστηριότητα που αναπτύσσουν οι δυνάμεις του ΠΑΜΕ για να γίνει τελικά η απεργία αποκτούν ξεχωριστή σημασία. Τα δείγματα δουλιάς που έχουμε, για παράδειγμα από το ΕΚ Λάρισας, ή τις επιτροπές του ΠΑΜΕ στη Θεσσαλονίκη, την Πάτρα και αλλού, δείχνουν έναν ασφαλή δρόμο για να ενημερωθούν όσο το δυνατόν πλατύτερα οι εργαζόμενοι, να κάνουν δική τους υπόθεση την απεργία. Ηταν πάντα, είναι και σήμερα εξαιρετικά σημαντικό εκεί στους χώρους δουλιάς οι ίδιοι οι εργάτες να αποφασίζουν. Κι αυτό δε γίνεται από μόνο του. Ο πόλεμος είναι εφ' όλης της ύλης, κι ανάλογη απαιτείται να είναι η συστράτευση. Απ' αυτήν την άποψη θετικά ξεχωρίζουν διάφορες πρωτοβουλίες. Το γεγονός για παράδειγμα ότι αξιοποιήθηκαν και τα πανεκπαιδευτικά συλλαλητήρια για να συνδεθεί η μάχη για εκπαίδευση αντάξια των παιδιών της εργατικής τάξης, με το ζήτημα του πολέμου κι όλα μαζί με την πάλη του εργατικού κινήματος για μια ζωή αντάξια των εργατών που παράγουν τα πάντα, είναι θετικό. Τις επόμενες μέρες θα αναπτυχθεί μια ειδική δραστηριότητα για την 8η Μάρτη. Θα μιλήσουμε μόνο για τα δικαιώματα της γυναίκας; `Η μόνο για την ανάγκη να κινητοποιηθούν ενάντια στον πόλεμο; `Η θα συνδεθεί και αυτός ο αγώνας με το κεντρικό μέτωπο, την εφ' όλης της ύλης αντιπαράθεση της εργατικής τάξης με το κεφάλαιο, είτε αυτή εκφράζεται στο εκπαιδευτικό τοπίο, είτε στο θέμα της αξιοποίησης των γυναικών ως φτηνότερη εργατική δύναμη, είτε στην περίπτωση του πολέμου με την τραγικότερη έκφραση μαζικής καταστροφής της εργατικής δύναμης;

Ας το έχουμε, λοιπόν, καθαρό: Καθώς βρισκόμαστε απέναντι σ' έναν ιμπεριαλιστικό πόλεμο που εκφράζεται σ' όλα τα μέτωπα - και στο στρατιωτικό της πρώτης γραμμής και στα μετόπισθεν - δεν έχουμε καμία πολυτέλεια να αργοπορήσουμε. Εχουμε την πείρα για να δώσουμε τη μάχη από τη σκοπιά του αντιιμπεριαλιστικού μετώπου. Ξεκινώντας από τα απλά: Με την προκήρυξη του ΠΑΜΕ στο χέρι, με τις ανακοινώσεις των τοπικών και κλαδικών του επιτροπών, με τις αποφάσεις των συνελεύσεων, με τις συσπειρώσεις όλων εκείνων των δυνάμεων που πλήττονται άμεσα είτε από τις επιπτώσεις του πολέμου, είτε από τις επιπτώσεις της συγκέντρωσης και συγκεντροποίησης του κεφαλαίου, πρώτο θύμα των οποίων είναι ο εργαζόμενος λαός.

Στις 21 Μάρτη χιλιάδες εργαζόμενοι και εργαζόμενες, ανταποκρινόμενοι στο κάλεσμα του ΠΑΜΕ, κατεβαίνουν στην πανελλαδική απεργία.

Γιατί η εργατική τάξη και ο λαός μας έχει πληρώσει ακριβά τον πόλεμο. Γιατί, πιστεύει, ότι οι ιμπεριαλιστικοί ανταγωνισμοί, η επιδίωξη των ισχυρών να ξαναμοιράσουν, πετρέλαια, και πλούτο, να ξαναχαράξουν τα σύνορα και τις σφαίρες επιρροής, δε θα σταματήσουν στο Ιράκ. Γιατί τελικά, όσο και δύσκολο και αν είναι να σταματήσουν οι αρμάδες του θανάτου, οι εργάτες της χώρας μας, οι εργάτες όλου του κόσμου, μια επιλογή έχουν: Να σταθούν απέναντί τους. Να φράξουν το δρόμο σ' αυτούς που σήμερα κινούν για τη γη της Μεσοποταμίας, χτες ήταν στο Αφγανιστάν, προχτές στα Βαλκάνια, όπου αφού αιματοκύλησαν τους λαούς τους, δήλωσαν και μόνιμη διαμονή.

Οι εργαζόμενοι κατεβαίνουν στην απεργία, γιατί αυτόν ακριβώς τον ανταγωνισμό, που σήμερα ο λαός του Ιράκ τον πληρώνει με το αίμα του, στην Ελλάδα και στην Ευρώπη, τον πληρώνουν με ανεργία, με καθήλωση των μισθών, με ανατροπή των εργασιακών σχέσεων, με κατεδάφιση των δημόσιων ασφαλιστικών δικαιωμάτων.

Συσπειρωνόμαστε γύρω από τα ταξικά συνδικάτα που αποφάσισαν την απεργία και διεκδικούμε πραγματικές αυξήσεις στους μισθούς που δεν αρκούν να καλύψουν τις ανάγκες του μήνα. Συγκροτούμε απεργιακές επιτροπές και επιτροπές αγώνα, γιατί ξέρουμε ότι η κυβέρνηση ετοιμάζεται να καταργήσει τα ωράρια εργασίας, να μας βάλει να δουλεύουμε 12 και 16 ώρες. Γιατί η ΕΕ, στο Εαρινό Συμβούλιο, την ίδια ακριβώς ημέρα της απεργίας, θα αποφασίζει νέα αντιασφαλιστικά μέτρα και αύξηση των ορίων συνταξιοδότησης.