«Υπάρχει τρία χρόνια, τώρα, στην πολιτική σκηνή ως βουλευτής του ΠΑΣΟΚ. Θυμάστε καμιά δήλωσή της; Κάποια ενέργεια ή πρωτοβουλία που ν' άξιζε τον κόπο; Κάτι τέλος πάντων - έστω και κακεντρεχές, κακόβουλο ή ένα ανέκδοτο, βρε αδελφέ - που να είναι συνδεδεμένο με τ' όνομά της; Μην κουράζεστε: Δεν υπάρχει τίποτε άξιο λόγου, που να έχει εκπορευτεί από την ίδια. Απελπιστικά ουδέτερη ως παρουσία, δραματικά απούσα από την πολιτική σκηνή. Αν δεν είχε το βάρος του επωνύμου, πιθανώς να ξεχνούσε και η ίδια ότι μετέχει ενεργώς στην πολιτική. Ομως, απ' ό,τι δείχνουν οι δημοσκοπήσεις, αυτό είναι το μεγάλο όπλο της κυρίας Φώφης Γεννηματά.

Η περίπτωση του αντιπάλου της προβάλλει κάπως χειρότερη: Πληθωρικός, ικανός και συγκροτημένος, ο Γιάννης Τζαννετάκος, προσγειώθηκε στην αυλή του Κώστα Καραμανλή, αφού στροβιλίστηκε επί μακρόν στον εκσυγχρονιστικό ουρανό του κ. Σημίτη. Ο μεγαλύτερος εχθρός του είναι τα οξύαιχμα, ηθικοπλαστικά γραπτά του: Αν τα ξαναδιαβάσει, δε θα βρει στην κάλπη ούτε τη δική του ψήφο.

Μία και μόνη η επιτυχία της: Μπήκε στην πολιτική με το επώνυμό της. Και "θριαμβεύει" με το μικρό της όνομα...».

Του Γιάννη Τριάντη από τον «Τύπο των ήλων» της Παρασκευής. Το δημοσιεύουμε, έστω και καθυστερημένα, γιατί αποτελεί τον πλέον σύντομο και εύστοχο απολογισμό των δυο εκλεκτών του δικομματισμού στην υπερνομαρχία Αθήνας - Πειραιά.

«... Κατά τα άλλα, το ΠΑΣΟΚ βρήκε τη λύση (και το μέτρον πάσης ανάλυσης) για όλα τα προβλήματα στο πρόσωπο της κυρίας Φώφης Γεννηματά!

Το αντίστοιχον του "Τίποτα", που υπήρξε για τη Δεξιά ο κ. Αβραμόπουλος, προβάλλει τώρα η κυρία Φώφη Γεννηματά, ήγουν το "Τίποτα" του ΠΑΣΟΚ. Βεβαίως ο κ. Αβραμόπουλος διερχόμενος από δω διερχόμενος από κει, κατέληξε απερχόμενος - ένα φθαρμένο πλέον "Τίποτα", ενώ αντιθέτως η κυρία Φώφη Γεννηματά παραμένει ακόμα ένα άφθαρτο "Τίποτα".

Η αλήθεια είναι ότι το εκλογικό σώμα επιδεικνύει μια προτίμηση σ' αυτά τα "τίποτα" - όσο λιγότερο ενοχλείς (Γιωργάκης), όσο λιγότερο δυσάρεστος γίνεσαι (Γιωργάκης), όσον πιο πιασάρικα ομιλείς (Γιωργάκης), όσον περισσότερο με τα εύκολα ασχολείσαι αντί να κατατρίβεσαι με τα δύσκολα (Γιωργάκης), άλλο τόσον πιο δημοφιλής καθίστασαι (Φώφη).

Εκτός κι αν τα πράγματα δεν είναι έτσι (διόλου απίθανον), οπότε η άφθαρτη Φώφη, η δημοφιλής Φώφη, η λύση για πάσαν δυσπραγίαν Φώφη, αντί για υπερνομάρχης (θέση άλλωστε άνευ προσόντων και ειδικότητας) πάει για Πρωθυπουργός!!!

Αφού το ποσοστό Φώφης θα είναι το μέτρον της ευδόκιμης παρουσίας ΠΑΣΟΚ στις ante portas Δημοτικές Εκλογές, γιατί να μην εξετάσει το ΠΑΣΟΚ στα σοβαρά την εύθυμη αυτή προοπτική (να πάει η κυρία Φώφη για Πρωθυπουργός);

Τα ίδια προβλήματα που έλυσε και ο κ. Σημίτης θα λύσει, σχεδόν κανένα!..». Του Στάθη από τον χτεσινό «Ναυτίλο» του.

«Μεταξύ Μπους και Γκορμπατσόφ χίλιες φορές ο Μπους. Η πολιτική ταυτότητα του ανεγκέφαλου μικρού Αδόλφου από το Τέξας είναι κρυστάλλινη σαν τα νερά της Φλώρινας. Ενώ η δημοκρατική περεστρόικα του εκσυγχρονιστή Γκορμπατσόφ είναι παρόμοια με εκείνη του Πόντιου Πιλάτου. Εστειλε την ανθρωπότητα στο εκτελεστικό απόσπασμα κι εκείνος, σαν καλός καθολικός επί Κατοχής, κάνει τον σταυρό του παρακολουθώντας την εξαέρωση εκατομμυρίων Εβραίων. Το θέλουμε δεν το θέλουμε, μας αρέσει δε μας αρέσει - προσωπικώς δε μ' αρέσει - οι τελευταίες εξελίξεις και πολύ περισσότερο αυτά που θα δουν τα μάτια μας, επιβεβαιώνουν θριαμβευτικά τις πιο σκληροπυρηνικές απόψεις. Η ισορροπία του τρόμου εξασφάλιζε το μίνιμουμ, το ελάχιστο, το τόσα δα της ανθρώπινης επιβίωσης. Η κατεδάφιση του τείχους, ενθάρρυνε και απελευθέρωσε τις πιο ακραίες, κανιβαλικές, ιμπεριαλιστικές ορέξεις. Το ξέρω. Είναι μελαγχολικό, είναι κυνικό, είναι εφιαλτικό. Αλλά στον θεό σας, πέστε μου. Αν ήμασταν Ιράκ - που τίποτα δεν αποκλείει να γίνουμε - ποιον θα καταριόμασταν, τον Γκορμπατσόφ ή τον Στάλιν;».

Του Δημήτρη Δανίκα από τη χτεσινή «Στήλη Αλατος».