ΑΠΟ ΜΕΡΑ ΣΕ ΜΕΡΑ | ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ

Πανεπιστήμιο με δίδακτρα

Γρηγοριάδης Κώστας

Ολοι πλέον το γνωρίζουν. Οι περισσότεροι, μάλιστα, δε διστάζουν και να το ομολογήσουν, με τον έναν ή άλλον τρόπο. Σε τι αναφερόμαστε; Στην έννοια της δημόσιας και δωρεάν εκπαίδευσης και της συνεχούς αποψίλωσής της. Χρόνο με το χρόνο, είναι ακόμη λιγότερο δημόσια, λιγότερο δωρεάν και λιγότερο εκπαίδευση. Αυτό είναι το αποτέλεσμα των κυβερνητικών υποσχέσεων περί «κοσμογονίας», των αντίστοιχων πολιτικών τους, των αλλεπάλληλων και συνεχιζομένων ακόμη σχετικών μεταρρυθμίσεων. Και θα 'ρθουν ακόμη χειρότερα. Εγγυώνται γι' αυτό, τόσο οι κυβερνώντες και οι πολιτικές τους, όσο και η ΝΔ, που θεωρεί άτολμα και καθόλου γενναία τα μέτρα της κυβέρνησης. Απαιτεί την πιο γρήγορη αποψίλωση της «δημόσιας και δωρεάν εκπαίδευσης», απ' οτιδήποτε ουσιαστικό περιέχει αυτή η έννοια. Οι της ΝΔ, μάλιστα, δεν περιορίζονται μόνο στα λόγια. Είναι αποφασισμένοι να βοηθήσουν και στην πράξη τη γρηγορότερη εφαρμογή της κυβερνητικής πολιτικής. Χαρακτηριστικό παράδειγμα αποτελεί η υποψήφια δήμαρχος Αθηναίων, Ντ. Μπακογιάννη. Εάν εκλεγεί δήμαρχος, λέει, θα ιδρύσει Οικονομικό Πανεπιστήμιο. Με τι χρήματα; Ε, τόσοι κεφαλαιοκράτες υπάρχουν. Κάποιοι θα βρεθούν... Με το αζημίωτο, φυσικά, μια και το μόνο ουσιαστικά καινούριο που θα φέρει το υποσχόμενο από την κ. Μπακογιάννη πανεπιστήμιο είναι τα δίδακτρα, που θα πληρώνουν όσοι θα φοιτούν σ' αυτό.

Τίποτε δε λέγεται τυχαία

Κατά 18% αυξήθηκαν τα πραγματικά εισοδήματα των εργαζομένων από το 1994, ισχυρίστηκε τις προάλλες στη Βουλή ο υφυπουργός Οικονομικών, Απ. Φωτιάδης, απαντώντας στην απολύτως δικαιολογημένα σκληρή κριτική της ΓΓ της ΚΕ του ΚΚΕ και βουλευτών του ΚΚΕ. Και το σημειώνουμε, όχι μόνον, ή κυρίως, ως μια ακόμη απόδειξη της ολοκληρωτικής αδυναμίας των κυβερνώντων να απαντήσουν, αφού μόνον τα προκλητικά ψέματα τούς έχουν απομείνει πλέον, αλλά και γιατί τίποτε δε λέγεται τυχαία. Οταν η κυβέρνηση θεωρεί ότι οι εργαζόμενοι έχουν γίνει ...πλουσιότεροι κατά 18%, τα τελευταία οχτώ χρόνια, να 'στε σίγουροι ότι μεθοδεύει ήδη τις απαραίτητες, για την ...αποκατάσταση των ανισοτήτων, νέες πολιτικές και μέτρα. Προς όφελος ποιων; Μα ποιων άλλων, των μονίμως ...αδικημένων και ...δυσπραγούντων βιομηχάνων και μεγάλων επιχειρηματιών.

Δ.

Το στοίχημα του Πειραιά

Σε καθεστώς πλήρους «καραντίνας» έχουν βάλει οι τοπικές εφημερίδες του Πειραιά τη Δημοτική Κίνηση «Πειραιάς Αναγέννηση» και τον υποψήφιο δήμαρχο Κώστα Τζατζάνη. Τίποτε δε γράφουν από τις πολύμορφες, καθημερινές δραστηριότητες του συνδυασμού, από τις ανακοινώσεις και τα δελτία Τύπου, σε αντίθεση με αυτές των αντιπάλων του. Προφανώς, ο αγωνιστικός προσανατολισμός της Κίνησης, ο ξεκάθαρος πολιτικός προσανατολισμός της, οι φιλολαϊκές θέσεις και προτάσεις της και, κυρίως, η εμμονή της στην ανάδειξη της λαϊκής συσπείρωσης και κινητοποίησης σε πρωταγωνίστρια της δημόσιας ζωής του πρώτου λιμανιού της χώρας, προκαλεί έντονη αλλεργία και «αναστάτωση» στους τοπικούς εκδότες και τους κάθε λογής πολιτικούς τους «φίλους».

Δε θα τους περάσει, όμως. Τα μηνύματα του συνδυασμού «Πειραιάς Αναγέννηση» θα φτάσουν και στον τελευταίο εργαζόμενο της πόλης. Ηδη, οι κομμουνιστές, οι συνεργαζόμενοι μαζί τους, αγωνιστές του ΔΗΚΚΙ, της Κομμουνιστικής Ανανέωσης, αρκετοί ακόμη ανένταχτοι αριστεροί, οικολόγοι, κλπ., οργώνουν τους χώρους δουλιάς και τις συνοικίες, ξεδιπλώνοντας έναν πολύμορφο διάλογο με τους εργαζόμενους και τη νεολαία. Με τον καλύτερο και τον πλέον αποτελεσματικό τρόπο: Συζητώντας μαζί τους, πρόσωπο με πρόσωπο. Μοιράζοντας τα υλικά του συνδυασμού, όπως την εφημερίδα του (φωτό). Εχουν βάλει στοίχημα, να κουρελιάσουν το «πέπλο σιωπής» και όλα δείχνουν πως θα το κερδίσουν.

Η εξουσία

Στραβή, κουτσή,

απαίσια

η εξουσία, νάτη,

καλά στρογγυλοκάθεται

στο σβέρκο μας

στην πλάτη.

Πότε φοράει «πράσινα»,

πότε τα «μπλε» της

βάζει,

όμως όπως

κι αν ντύνεται

καθόλου δεν αλλάζει.

Εμάς έχει

σαν στόχο της

όποια κι αν έχει

ρούχα,

μας κλέβει

και μας λοιδορεί

κοινώς είναι

για «γιούχα».

Αλλά εμείς

σαν τους μωρούς,

σαν κουτεντέδων ράτσα

την ψήφο αράδα

δίνουμε σε τούτη

την κυράτσα!

Ο οίστρος

Μποϊκοτάζ στην αντιλαϊκή πολιτική

Κυβέρνηση, «κίνημα καταναλωτών», επιχειρηματίες, με το τετραήμερο μποϊκοτάζ στις λαϊκές και το προηγούμενο «μονοήμερο» στην αγορά «ενάντια στην ακρίβεια και τις ανατιμήσεις», παίζουν καλά το παιχνίδι τους. Θολώνουν τα νερά και αποκρύπτουν τις πραγματικές αιτίες για όσα βιώνουν τα λαϊκά στρώματα. Οι ανατιμήσεις και υπερτιμολογήσεις προϊόντων λαϊκής κατανάλωσης και υπηρεσιών δε γίνονται επειδή κάποιοι ασυνείδητοι κερδοσκοπούν ασύστολα. Ασύστολη είναι η ίδια η κυβερνητική επίθεση. Αυτό το δρόμο ανοίγει η ΟΝΕ, που σημαίνει κέρδη για το μεγάλο κεφάλαιο και νέα βάρη για τους εργαζόμενους. Γι' αυτό και οι εργαζόμενοι με τα ταξικά τους συνδικάτα διαδηλώνουν όλο το χρόνο, ενάντια στην ακρίβεια αλλά και ενάντια σ' αυτές τις πολιτικές που τη γεννούν.

Η κυβέρνηση υποκρίνεται όταν καλεί τους εργαζόμενους να αποκλείσουν την αγορά, τη στιγμή που η ίδια δημιουργεί τις πολιτικές προϋποθέσεις για την ακρίβεια, αυξάνει τις τιμές των προϊόντων των ΔΕΚΟ αλλά και με τη συνολικότερη πολιτική των ιδιωτικοποιήσεων και υποχρηματοδότησης της υγείας, παιδείας και των υπηρεσιών κοινωνικής πρόνοιας. Η κυβέρνηση λοιπόν και άλλοι φορείς όπως το Ινστιτούτο Καταναλωτών «ρίχνουν στάχτη στα μάτια» των λαϊκών στρωμάτων ότι ο καθορισμός των τιμών ή ο έλεγχος των ανατιμήσεων είναι και ατομική ευθύνη του καταναλωτή, ότι μπορεί να εξαρτηθεί και από τη δική του καταναλωτική συμπεριφορά.

Οσοι επικαλούνται τη «δύναμη του καταναλωτή», υπονομεύουν τη δύναμη της εργατικής λαϊκής διεκδίκησης και αυτό κυρίως γιατί σπέρνουν την αυταπάτη ότι με ρυθμίσεις στη σφαίρα της κυκλοφορίας μπορούν να δοθούν λύσεις στην ακρίβεια. Μόνο που οι τιμές καθορίζονται από αυτούς που κατέχουν τα μέσα παραγωγής στα χέρια τους, τους βιομηχάνους, τους μεγαλέμπορους. Διαμορφώνονται στην παραγωγή, είναι απότοκο και της υπερεκμετάλλευσης των εργαζομένων, που υφίστανται διπλή εκμετάλλευση πουλώντας την εργατική τους δύναμη και ως αγοραστές εμπορευμάτων για την ικανοποίηση βασικών αναγκών τους.

Οι συμβολικές κινήσεις τύπου «μποϊκοτάζ της αγοράς», μπορούν μόνο να «χαϊδέψουν» το πρόβλημα. Αυτό που απαιτείται είναι συνολική απόρριψη αυτής της αντιλαϊκής πολιτικής που εξυπηρετεί το ντόπιο μεγάλο κεφάλαιο και την ΕΕ, όποιος και αν είναι ο εκφραστής της. Οι εργαζόμενοι δεν πρέπει να επαναπαυτούν στις διακηρύξεις της κυβέρνησης, αλλά μαζικά και αποφασιστικά να συσπειρωθούν ενάντια στις ανατιμήσεις, για τη μείωση της έμμεσης φορολογίας στα είδη λαϊκής κατανάλωσης, για ουσιαστικές αυξήσεις στους μισθούς και στις συντάξεις, για κοινωνική ασφάλιση και παιδεία αποκλειστικά δημόσιου χαρακτήρα όπου δε θα υπάρχει κανένας λόγος ή αιτία να πληρώνει από την τσέπη της η λαϊκή οικογένεια.

Ο δρόμος των εργαζομένων είναι ο δρόμος της οργανωμένης πάλης, της συμμετοχής στο σωματείο, της στήριξης της ταξικής αγωνιστικής γραμμής στο συνδικαλιστικό κίνημα, των μαζικών αγώνων, που κλιμακώνονται σε στόχους πάλης, μέσα και μορφές, που αποκρυσταλλώνονται και σε ταξικά συνειδητή πολιτική ψήφο στις επερχόμενες Δημοτικές και Νομαρχιακές εκλογές, με τα αγωνιστικά ψηφοδέλτια που στηρίζει το ΚΚΕ.