Τα παζάρια όμως δεν τελειώνουν ποτέ. Γίνονται κάθε χρόνο. Στη Λάρισα, στο Αργος Ορεστικό, στην Αλεξανδρούπολη, στην Καρδίτσα, στην Καλαμάτα. Ετσι και στη Θεσσαλονίκη. Κάθε Σεπτέμβρη στήνονται οι πάγκοι, αραδιάζονται επάνω τους τα πλαστικά παιχνίδια και στα σχοινιά κρέμονται οι νάιλον κιλότες. Οι αργόσχολοι περνοδιαβαίνουν, χωρίς να καταλαβαίνουν τι ακριβώς βλέπουν και τα μικρά παιδιά μαζεύουν τα πολύχρωμα διαφημιστικά φέιγ-βολάν. Ούτε λόγος, βέβαια, για κείνα τα λαχταριστά ροξ, τη μαύρη μπίρα και τα λουκάνικα της Φραγκφούρτης. Ολα αυτά, εδώ και χρόνια, τα έχει αντικαταστήσει η πρωθυπουργική συνέντευξη.

Ο Μάνος Λοΐζος, με την Μάρω και την κόρη τους, Μυρσίνη

Με τον ερχομό της δικτατορίας και με τον κίνδυνο της σύλληψης να παραμονεύει, ο Μ. Λοΐζος επιλέγει την αυτοεξορία στην Αγγλία. Στην Αθήνα επιστρέφει στις αρχές του '68. Μέσα στην καταχνιά της χούντας γράφει τραγούδια, που γίνονται επιτυχίες, με ερμηνευτές κυρίως τους Γιώργο Νταλάρα και Γιάννη Καλατζή. Κυκλοφορεί τους δίσκους «Ο Σταθμός», «Θαλασσογραφίες» (και οι δύο σε στίχους Λευτέρη Παπαδόπουλου). Με το τραγούδι «Σεβάχ ο Θαλασσινός», κάνει την πρώτη του εμφάνιση ως ερμηνευτής και η μεγάλη επιτυχία του τον οδηγεί στην ερμηνεία και άλλων τραγουδιών του. Στη συνέχεια, γράφει τη μουσική για την ταινία του Αλέξη Δαμιανού «Ευδοκία» και το «Να 'χαμε τι να 'χαμε». Παράλληλα, συνθέτει και πολλά κομμάτια που τα τραγουδά «σε φιλικό κύκλο» και δεν ακούγονται «ποτέ έξω από τους τέσσερις τοίχους μιας κάμαρας», όπως ο ίδιος έλεγε. Ανάμεσά τους, ο «Τσε», ο «Μέρμηγκας», τα «Συρματοπλέγματα», το «Μη με ρωτάς». Στην περίοδο '74-'76, ακολουθούν οι κύκλοι «Καλημέρα ήλιε», «Τα τραγούδια του δρόμου», «Τα τραγούδια μας». Τα τελευταία, σε στίχους του Φώντα Λάδη, είναι λαϊκά, πολιτικά τραγούδια, με αναφορές σε καυτά κοινωνικά προβλήματα, σε απεργίες και αγώνες της εργατικής τάξης, που ερμηνεύονται από τον Γ. Νταλάρα. Ανάμεσά τους, τα «Πάγωσε η τσιμινιέρα», «Λιώνουν τα νιάτα μας», «Το Δέντρο». Το 1979 κυκλοφόρησαν τα «Τραγούδια της Χαρούλας», με ερμηνεύτρια την Χαρούλα Αλεξίου, σε στίχους του Μανώλη Ρασούλη (τρία του Πυθαγόρα): «Τίποτα δεν πάει χαμένο», «Μες στο πλήθος», «Ολα σε θυμίζουν», «Γύφτισσα τον εβύζαξε» κ.ά. Ακολουθούν ο τελευταίος του δίσκος «Για μια μέρα ζωής» και μετά το θάνατό του τα «Γράμματα στην αγαπημένη», σε ποίηση Ναζίμ Χικμέτ.

Στρατευμένος αγωνιστής της μαχόμενης Αριστεράς, ο Μ. Λοΐζος και με το έργο και τους αγώνες του πορεύτηκε στο πλάι του ΚΚΕ, παλεύοντας για μια δίκαιη κοινωνία. Η στράτευση για τον ίδιο ενσαρκωνόταν στη «διαρκή εξυπηρέτηση της κοινωνικής συνείδησης», έχοντας, μάλιστα, την πεποίθηση ότι η στρατευμένη τέχνη, όχι μόνον μπορεί να γεννήσει αριστουργηματικά έργα, αλλά και ότι είναι «ένας ελάχιστος φόρος τιμής στις χιλιάδες των φτωχών παιδιών, που πεινάνε, αγωνίζονται και σκοτώνονται καθημερινά». Και το απέδειξε μέσα από πολλούς κύκλους τραγουδιών του, αφυπνίζοντας το κοινό και, παράλληλα, προσφέροντας γνήσια αισθητική απόλαυση. Εχοντας συνείδηση πως «τα γρανάζια του ιμπεριαλισμού, με την εξουθενωτική εκμετάλλευση εκατομμυρίων ανθρώπων, βρίσκονται σε τρομακτική υπερλειτουργία στις δυτικές χώρες» και ότι «το τεράστιο τέρας που άλλοτε λέγεται φασισμός, άλλοτε μιλιταρισμός και άλλοτε δημοκρατία δυτικού τύπου - που δεν είναι τίποτε άλλο, παρά προσωπεία του ιμπεριαλισμού - στέκεται από πάνω μας απειλητικό» τόνιζε: «Η αντίδρασή μας είναι να ξεσκεπάσουμε και να φωνάξουμε μ' όλη μας τη δύναμη ενάντιά τους...».

Ο συνθέτης ανέπτυξε και πρωτοπόρα συνδικαλιστική δράση στο χώρο των δημιουργών του ελληνικού τραγουδιού, παλεύοντας με συνέπεια για τα πνευματικά τους δικαιώματα από τις δισκογραφικές εταιρίες και την κασετοπειρατεία μέσα από την ΕΜΣΕ (ήταν ο πρώτος πρόεδρος του σωματείου). Το νήμα της ζωής του Μ. Λοΐζου κόβεται στις 17 Σεπτεμβρίου, μετά από εγκεφαλικό, στη Μόσχα, όπου είχε μεταβεί για νοσηλεία. Ο δημιουργός, που στη σύντομη ζωή του άγγιξε κάθε πτυχή της δικής μας ζωής, έπαψε να υπάρχει, σκορπώντας τη θλίψη στο λαό που τον αγάπησε. Μοναδική παρηγοριά - το έργο του. Η εικοσαετία φυσικής απουσίας του Μ. Λοΐζου δε στάθηκε ικανή να μειώσει την ανάγκη μας να ανατρέχουμε στα μοναδικής ομορφιάς τραγούδια του. Ο Μάνος είναι πάντα εδώ, μέσα από τις δεκάδες μελωδίες του, που συνεχίζουν να συγκινούν και να δίνουν μερτικό στο όνειρο.

Στις 24 Σεπτεμβρίου αναμένεται να κυκλοφορήσει η επανέκδοση της συνολικής δισκογραφίας του Μάνου Λοΐζου, από τη «ΜΙΝΟS - ΕΜΙ». Την επανέκδοση των 12 CD επιμελήθηκαν η κόρη του Μ. Λοΐζου, Μυρσίνη, ο Γιώργος Τσάμπρας και ο Πέτρος Παράσχης. Στα CD περιλαμβάνονται οι 10 ολοκληρωμένοι δίσκοι του, που καλύπτουν την περίοδο 1968 - 1980 και δίνουν τη συνολική προσωπική δισκογραφία του συνθέτη, μέχρι το θάνατό του, ένα CD, που εκδόθηκε το 1983 και είναι η δουλιά του Μ. Λοΐζου πάνω στην ποίηση του Ναζίμ Χικμέτ (σε απόδοση Γιάννη Ρίτσου) και ένα CD με σαράντα σκόρπιες ηχογραφήσεις - εκτός σειράς - της περιόδου 1962 - 1985. Οι τίτλοι των 12 CD είναι: «Σταθμός», «Θαλασσογραφίες», «Ευδοκία», «Να 'χαμε τι να 'χαμε», «Καλημέρα ήλιε», «Τα τραγούδια του δρόμου», «Τα Νέγρικα», «Τα τραγούδια μας», «Τα τραγούδια της Χαρούλας», «Για μια μέρα ζωής», «Γράμματα στην αγαπημένη», «40 σκόρπιες ηχογραφήσεις 1962 - 1985». Στις επανεκδόσεις έχει γίνει νέα ηχητική επεξεργασία, προσαρμογή και νέα γραφιστική επιμέλεια του πρωτότυπου υλικού, καθώς και εκ νέου επιμέλεια των συνοδευτικών κειμένων.