Ενας Σημίτης που επενδύει στην κινδυνολογία, θέλοντας προφανώς να τρομάξει και να εκβιάσει τα μικροαστικά στρώματα, που οσμίζονται ήδη την έλευση της ακόμη μεγαλύτερης χειροτέρευσης της θέσης τους, να αγκιστρωθούν πάνω στον ίδιο και στις πολιτικές του επιλογές. Ενας Σημίτης δημαγωγός, ο οποίος παίρνει «υπό την προστασία του» τη λαϊκή οικογένεια, τους αγρότες, τους επαγγελματοβιοτέχνες, για να τους πει κομψά ότι δεν προτίθεται να ικανοποιήσει κανένα από τα οξύτατα λαϊκά αιτήματα. Ενας Σημίτης, που φαίνεται ότι έχει... ασθενή μνήμη, αφού στην ομιλία του «ξέχασε» να αναφερθεί στο μείζον πρόβλημα των ημερών, την ανελέητη δηλαδή ακρίβεια που πλήττει τα λαϊκά νοικοκυριά, αλλά και «κουφός» απέναντι σε κάθε λαϊκό αίτημα. Ενας Σημίτης, συνεπής εκπρόσωπος της τάξης που εκπροσωπεί, της μεγαλοαστικής τάξης, αφού από το βήμα της ΔΕΘ επανέλαβε και πάλι τη συνέπεια των πολιτικών επιλογών της κυβέρνησης προς την «πραγματική σύγκλιση», την πολιτική δηλαδή προστασίας και βελτίωσης των καπιταλιστικών κερδών, η διεκπεραίωση της οποίας, όμως, απαιτεί τη σύνθλιψη των διεκδικήσεων του λαϊκού κινήματος, την εκτόπιση και βίαιη απαλλοτρίωση της μικρομεσαίας αγροτιάς, της μικρομεσαίας επιχείρησης. Αυτό ήταν το πολιτικό στίγμα της ομιλίας Σημίτη στη ΔΕΘ.

Το γελοίο του θέματος είναι ότι τα προπαγανδιστικά επιτελεία της κυβέρνησης επιχείρησαν να δημιουργήσουν μια εικόνα, σύμφωνα με την οποία ο διεθνής καπιταλισμός περιδινείται από την κρίση, αλλά η Ελλάδα βρίσκεται έξω από τον κυκλώνα της καταστροφής. Διαβάστε για να καταλάβετε τους σεναριογράφους της κινδυνολογίας: «Το διεθνές κλίμα είναι ταραγμένο. Στη Λατινική Αμερική ο μοιραίος συνδυασμός στασιμότητας και πληθωρισμού έχει οδηγήσει σε έκρηξη το χρέος, τις απολύσεις και τη φτώχεια», «Η Ευρώπη και οι ΗΠΑ περνούν περίοδο ύφεσης». Φυσικά, ο πρωθυποπυργός δεν κάνει τον κόπο να εξηγήσει πώς η διεθνής καπιταλιστική οικονομία έφτασε στα τραγικά αυτά αδιέξοδα. Γιατί η καπιταλιστική οικονομική κρίση είναι σύμφυτη του συστήματος που ο ίδιος υπηρετεί. Οι ακολουθούμενες πολιτικές απελευθέρωσης των αγορών, συμπίεσης της τιμής αναπαραγωγής της εργατικής δύναμης, οι ιδιωτικοποιήσεις, κλπ., οι πολιτικές δηλαδή στις οποίες πρωτοστατεί η κυβέρνησή του, μπορεί να έδωσαν, προσωρινά, ορισμένα αποτελέσματα, αλλά η κρίση, ανεξάρτητα από τη μορφή διαχείρισης, δεν μπορεί να καταργηθεί στον καπιταλισμό.

Από εκεί και πέρα ο πρωθυπουργός επιχειρεί να εκμεταλλευτεί τη διεθνή οικονομική κρίση για να κατατρομάξει τα λαϊκά στρώματα, να απαιτήσει, στο όνομά της, να συναινέσουν οικειοθελώς στην εφαρμογή των αντιλαϊκών πολιτικών, στο όνομα της διατήρησης των αμφίβολων κεκτημένων να παραιτηθούν από τους κοινωνικούς αγώνες. Γι' αυτό παίζει με τη λέξη «ασφάλεια». «Η ασφάλεια είναι για την Ελλάδα ο κορυφαίος και αναγκαίος στόχος», κατονομάζοντας στη συνέχεια όλους τους... ανασφαλείς που διακυβεύονται τα κεκτημένα τους. Με άθλιο τρόπο εκβιάζει λέγοντας ότι «το ζητούμενο είναι να κατακτήσουμε και να κατοχυρώσουμε όλο και υψηλότερα επίπεδα ασφάλειας για τον πολίτη, την οικογένεια, την κοινωνία, την οικονομία. Για την Ελλάδα».

Για να θέσει το ερώτημα ο ίδιος πώς θα γίνει αυτό και να δώσει πάλι ο ίδιος απάντηση: Με την υποταγή των εργαζομένων στις αντιλαϊκές και αδιέξοδες πολιτικές της κυβέρνησης. Η ικανοποίηση των λαϊκών αιτημάτων βαφτίζεται από τον πρωθυπουργό του κεφαλαίου «λαϊκισμός και πλειοδοσία υποσχέσεων». Η ικανοποίησή τους έρχεται σε αντίθεση με τις υποχρεώσεις της χώρας (;) ως μέλους της ΟΝΕ, ενώ δυναμιτίζουν τη σταθερότητα και την ανάπτυξη. Για την επίτευξη της ασφάλειας «χρειάζεται παντού σταθερή πολιτική εκσυγχρονισμού χωρίς παλινωδίες», αλλά και σύνεση των εργαζομένων στις διεκδικήσεις.

Η απάντηση σ' όλ' αυτά είναι μία: Η ένταση των λαϊκών κοινωνικοπολιτικών αγώνων.

Μια μέρα μετά τη ΔΕΘ. Στον απόηχο των εξαγγελιών της κυβέρνησης και του πρωθυπουργού, των μεγάλων διαδηλώσεων εργαζομένων, αγροτών, επαγγελματοβιοτεχνών και της νεολαίας, το τοπίο είναι ξεκάθαρο. Και είναι τοπίο βαθιού χάσματος. Οπως ακριβώς το τοπίο που διαμορφώνεται συνολικά μέσα στην ελληνική κοινωνία, καθώς: α) Η κυβέρνηση - διά στόματος πρωθυπουργού - εμμένει στην ίδια αντιλαϊκή και αντεργατική πολιτική, που πλέον ούτε «υποσχέσεις» δεν μπορεί να δώσει, ενώ την ίδια στιγμή απαιτεί από το ...πόπολο να υπομείνει το ζυγό, να σκύψει το κεφάλι στην ΟΝΕ και τις απαιτήσεις του κεφαλαίου. β) Ολο και μεγαλύτερα τμήματα της ελληνικής κοινωνίας διαπιστώνουν τη χειροτέρευση της θέσης τους, ενώ οι εργαζόμενοι, το ταξικό συνδικαλιστικό κίνημα, οι αγωνιστικές δυνάμεις των αγροτών και των επαγγελματοβιοτεχνών, αποφασιστικά, αμφισβητούν και στην πράξη αντιπαλεύουν αυτήν την πολιτική.

Μπροστά σ' αυτήν την κατάσταση που διαμορφώνεται, όπου το χτες βαραίνει και το αύριο υπαγορεύει, το ΠΑΜΕ, οι δυνάμεις του ταξικού συνδικαλιστικού κινήματος χαράζουν τη δική τους γραμμή πάλης, διαμορφώνουν το δικό τους πλαίσιο διεκδικήσεων. Στην τελευταία της συνεδρίαση, η Εκτελεστική Γραμματεία του ΠΑΜΕ καθόρισε ένα ολοκληρωμένο μέτωπο αγώνων, διεκδικήσεων, αλλά και κατευθύνσεων για τη δράση των δυνάμεών του μέσα στο συνδικαλιστικό κίνημα.

Η εκτίμηση της Γραμματείας, ότι γίνονται πιο σκληροί οι μηχανισμοί εκμετάλλευσης της εργατικής δύναμης, με αποτέλεσμα να αυξάνεται η απλήρωτη εργασία, να πλήττεται το λαϊκό εισόδημα και να γίνεται πιο έντονη η ανισοκατανομή του πλούτου, αποτελεί και το υπόβαθρο που καθορίζει τους στόχους πάλης και τις διεκδικήσεις.

Η αύξηση των καθαρών κερδών των μεγάλων βιομηχανικών επιχειρήσεων, κατά 5 φορές (494,5%) το διάστημα 1993-2000, δεν επιβεβαιώνει μόνον ότι η πολιτική της κυβέρνησης, της ΝΔ, της Ευρωπαϊκής Ενωσης και των συνοδοιπόρων τους σ' αυτήν την πορεία, ενισχύει τους ισχυρούς, σε βάρος των εργαζομένων και των άλλων λαϊκών στρωμάτων. Δείχνει, ταυτόχρονα, ότι παράγεται ένας τεράστιος πλούτος, ο οποίος μπορεί να ικανοποιήσει τις σύγχρονες ανάγκες της εργατικής λαϊκής οικογένειας. Αποδεικνύει πως υπάρχουν οι αντικειμενικές προϋποθέσεις για την ικανοποίηση αυτών των αναγκών. Αλλά και ακόμα παραπέρα για τη βελτίωση του βιοτικού επιπέδου των εργαζομένων.

Γι' αυτό η Εκτελεστική Γραμματεία του ΠΑΜΕ, με γνώμονα την προστασία του λαϊκού εισοδήματος, την κάλυψη των απωλειών των προηγούμενων ετών και, πριν απ' όλα, τις διευρυμένες ανάγκες της εργατικής λαϊκής οικογένειας, υπογραμμίζει ότι στόχοι πάλης του συνδικαλιστικού κινήματος και όλων των εργαζομένων πρέπει να είναι κατώτερος μισθός στα 1.000 ευρώ, κατώτερο μεροκάματο στα 41 ευρώ και κατώτερη σύνταξη στα 820 ευρώ, εννοείται με ανάλογες αυξήσεις σε όλα τα επίπεδα των μισθών. Τη λογική αυτή εξυπηρετεί και η απαίτηση για επαναδιαπραγμάτευση της Εθνικής Γενικής Συλλογικής Σύμβασης του 2002, που έχει χρεοκοπήσει εκ των πραγμάτων.

Τα τελευταία χρόνια, γίνεται όλο και πιο ξεκάθαρο ότι οι λεγόμενες ευέλικτες μορφές απασχόλησης, η μερική απασχόληση, η προσωρινή και ανασφάλιστη εργασία, οι διευθετήσεις των ωραρίων, ενισχύουν την εκμετάλλευση, γίνονται εργαλείο για μεγαλύτερο ξεζούμισμα των εργατών και ιδιαίτερα της νεολαίας και των γυναικών. Τώρα είναι ώρα τα συνδικάτα να ανοίξουν πιο αποφασιστικά αυτό το μέτωπο πάλης, να μη δεχτούν τετελεσμένα, με σταθερό αίτημα το 35ωρο με 7ωρο και 5ήμερο, συσπειρώνοντας το σύνολο της εργατικής τάξης, να υπερκεράσουν και τη νέα επίθεση που βρίσκεται επί θύραις στις εργασιακές σχέσεις. Και εδώ το μέτωπο πρέπει να είναι και πολιτικό, καθώς, εκτός από το ΣΕΒ, την κυβέρνηση, και η ΝΔ, αλλά και ο ΣΥΝ, συνδαυλίζουν τη φωτιά των αναδιαρθρώσεων στην αγορά εργασίας. Μόνον η πραγματική μείωση του χρόνου εργασίας, με την παράλληλη αύξηση του επιδόματος ανεργίας στο 80% του βασικού μισθού, μπορούν σήμερα να δώσουν κάποιες ανάσες στις εκατοντάδες χιλιάδες ανέργους, αλλά και να δέσουν τα συνδικάτα με τον αγώνα των ανέργων.

Μπορεί η κυβέρνηση να ψήφισε τον αντιασφαλιστικό νόμο, μπορεί ο πρόεδρος της ΓΣΕΕ να καλεί τους εργαζόμενους να υποταχτούν και να αποδεχτούν το αντιασφαλιστικό τερατούργημα, όμως αδιαπραγμάτευτο αίτημα για τα συνδικάτα παραμένει η δημόσια Κοινωνική Ασφάλιση, δημόσια δωρεάν Υγεία και Πρόνοια. Και, βέβαια, το δικαίωμα της νεολαίας στη μόρφωση δεν μπορεί παρά να είναι βασικό καθήκον στη δράση των συνδικάτων.

Με αυτό το ταξικό διεκδικητικό πλαίσιο, το ΠΑΜΕ ξεδιπλώνει τη δουλιά του, πριν απ' όλα στη βάση του συνδικαλιστικού κινήματος, μέσα στους εργαζόμενους, παλεύει για την κοινή δράση. Συσπειρώνει τους εργάτες και τις εργάτριες, στο έδαφος των μεγάλων και οξυμένων λαϊκών προβλημάτων και, ταυτόχρονα, εντείνει την αντιπαράθεση με τις δυνάμεις του συμβιβασμού, που αντικειμενικά στέκονται εμπόδιο στην πάλη των εργαζομένων, στηρίζουν τις επιδιώξεις του κεφαλαίου.

Η ΓΓ της ΚΕ του ΚΚΕ Αλέκα Παπαρήγα θα επισκεφθεί τη Θεσσαλονίκη την Τετάρτη, 11 του Σεπτέμβρη. Στις 10.30 το πρωί, θα επισκεφθεί τη Διεθνή Εκθεση, όπου θα συναντηθεί με τον πρόεδρο και τη διοίκηση της HELEXPO - ΔΕΘ ΑΕ. Θα ακολουθήσει περιήγηση στις εγκαταστάσεις της ΔΕΘ. Στις 12.00 θα παραχωρήσει συνέντευξη Τύπου στο Συνεδριακό Κέντρο της ΔΕΘ «Ν. Γερμανός» (αίθουσα D).

Η συνέντευξη θα μεταδοθεί απευθείας από τη ΝΕΤ.