Η πανελλαδική 24ωρη απεργία που κήρυξε το ΠΑΜΕ στις 3 του Απρίλη και η αναμέτρηση των ταξικών δυνάμεων στους καταπέλτες των πλοίων στο λιμάνι του Πειραιά με το εφοπλιστικό κεφάλαιο και τα στηρίγματά του, είναι γεγονότα σημαδιακά και με ιδιαίτερη πολιτική βαρύτητα, σε σχέση με το ζήτημα που εξετάζουμε, την οικοδόμηση του Μετώπου.

Η απεργία στις 3 του Απρίλη ήταν ένα μεγάλο βήμα μπροστά, μια μεγάλη κατάκτηση και ένας σταθμός ξεχωριστός. Από το σύνολο των γεγονότων και συμπερασμάτων, που συνδέονται με τη μάχη αυτή, αξίζει να ξεχωρίσουμε τα παρακάτω:

α) Η εργατική τάξη, ως ηγετική και κύρια δύναμη για την οικοδόμηση του Μετώπου, μπορεί να χειραφετηθεί από την επιρροή της αστικής τάξης, της σοσιαλδημοκρατίας και της συνδικαλιστικής γραφειοκρατίας και να τραβήξει το δρόμο της ταξικής πάλης, αναγκαίο βήμα για να διαδραματίσει τον πολιτικό της ρόλο, αν έχει στα χέρια της ισχυρούς μοχλούς συσπείρωσης και πάλης. Βεβαίως, έχουμε μπροστά μας ακόμα μεγάλο δρόμο, όμως έχει σημασία να αξιολογούμε σωστά τη διαφαινόμενη τάση και δυνατότητα με το αποτέλεσμα που επιδιώκουμε.

β) Το ΠΑΜΕ αποδείχτηκε ότι είναι ένας μοχλός και μπορεί να αναδειχτεί σε κύριο εκφραστή των συμφερόντων της εργατικής τάξης, στον αγώνα της με τις δυνάμεις του κεφαλαίου και τους πράκτορές του στο συνδικαλιστικό κίνημα.

γ) Η οργάνωση των δυνάμεων της εργατικής τάξης, με την πρωτοπόρα δουλιά των κομμουνιστών, σε πολιτική δύναμη, δηλαδή, σε οργανωμένη δύναμη που δε θα διεκδικεί απλά βελτιώσεις, αλλά την πλήρη απελευθέρωσή της από την εξουσία του κεφαλαίου και την κατάκτηση της δικής της εξουσίας με τους συμμάχους της, περνάει μέσα από τέτοιους αγώνες και συγκρούσεις, με ποικιλία μορφών πάλης.

Η απεργία αυτή δεν ανέτρεψε τα σχέδια κατεδάφισης του κοινωνικοασφαλιστικού συστήματος, έδωσε όμως καρπούς. Εδειξε, εκτός των άλλων, το δρόμο που υποχρεωτικά θα περάσουμε για να ωριμάσουν οι αλλαγές που επιδιώκουμε. Προώθησε τη συσπείρωση δυνάμεων και την πολιτική ωρίμανσή τους και απέδειξε ότι μπορούν να επιταχυνθούν οι διαδικασίες για την αλλαγή συσχετισμού δύναμης σε συνδικαλιστικό και πολιτικό επίπεδο, κομβικό σημείο για την οικοδόμηση του Μετώπου.

Με αυτή την έννοια, η μέρα αυτή είναι σταθμός και κορύφωση μιας πορείας αγώνων και προσπαθειών.

Ηταν ταυτόχρονα και ένας σταθμός για να κρίνουμε στην πράξη την ικανότητα και τη δύναμη του Κόμματος να ασκεί τον πρωτοπόρο, ηγετικό του ρόλο. Η περίοδος αυτή έδειξε πολύ ανάγλυφα ότι, το Κόμμα, βήμα το βήμα, κατακτά καινούριες, πιο προωθημένες θέσεις, ανεβάζει το κύρος και την ιδεολογική του επιρροή. Μένουν όμως πολλά ακόμα να γίνουν για να κατακτήσει εκείνη τη δύναμη που θα του επιτρέπει να αναγνωριστεί ως η αναμφισβήτητη πρωτοπορία ενός ισχυρού κοινωνικοπολιτικού μετώπου.

Οι αγώνες αυτής της περιόδου έδειξαν ότι η σωστή πολιτική γίνεται υλική δύναμη μόνο με την ύπαρξη γερών κομματικών οργανώσεων, με δραστήριες, ιδεολογικά εξοπλισμένες και πειθαρχημένες δυνάμεις σε κάθε τόπο δουλιάς, σε κάθε κλάδο, σε κάθε σωματείο. Οργανώσεις που θα αναπτύσσουν διαρκώς τους δεσμούς και την επιρροή του Κόμματος και θα είναι σε θέση να ανεβάζουν σταθερά το επίπεδο οργάνωσης της εργατικής τάξης. Χωρίς αυτόν τον παράγοντα είναι αδιανόητη οποιαδήποτε συζήτηση για το δυνάμωμα του καθοδηγητικού ρόλου του Κόμματος.

Η απεργία στις 3 του Απρίλη και γενικότερα οι αγώνες αυτής της περιόδου ανέδειξαν, ως ένα από τα κυρίαρχα ζητήματα, την ανάγκη να επιταχυνθεί η οικοδόμηση γερών κομματικών οργανώσεων στην εργατική τάξη. Η ικανοποιητική και έγκαιρη λύση αυτού του καίριου προβλήματος θα δώσει μεγάλη ώθηση στη συσπείρωση των πιο πρωτοπόρων δυνάμεων της εργατικής τάξης, που αναδείχτηκαν και αναδείχνονται μέσα στους αγώνες, θα ισχυροποιηθεί συνολικά το αντιιμπεριαλιστικό αντιμονοπωλιακό Μέτωπο.

Η επιθετικότητα του ιμπεριαλισμού και των μονοπωλίων, που εξελίσσεται και αναπτύσσεται με σφοδρότητα σε όλα τα μέτωπα, είναι η μια πλευρά, δεν είναι το σύνολο των εξελίξεων. Συνυπάρχει και μάλιστα δυναμώνει και η άλλη πλευρά. Η αντίσταση των λαών. Η σφαγή του λαού της Παλαιστίνης προκάλεσε και προκαλεί μαζικές λαϊκές αντιδράσεις σε όλο τον κόσμο. Η κατεδάφιση κοινωνικών κατακτήσεων και δικαιωμάτων των εργαζομένων προκαλεί κλιμάκωση της αντίστασης της εργατικής τάξης και άλλων λαϊκών στρωμάτων. Το ξεκλήρισμα της αγροτιάς και η σύνθλιψη των μικροαστικών στρωμάτων στις πόλεις και στο χωριό δεν περνάει χωρίς αντιδράσεις.

Η επιθετικότητα του ιμπεριαλισμού δεν τροφοδοτείται μόνο από την ακόρεστη δίψα του κεφαλαίου για το κέρδος. Αντανακλά ανειρήνευτες και βαθιές κοινωνικές αντιθέσεις, κρίσεις και αδιέξοδα που μεγαλώνουν και γεννούν αναπόφευκτα οξύτατες κοινωνικές συγκρούσεις. Αυτή θα είναι η κύρια κατεύθυνση των εξελίξεων. Αγώνας ανειρήνευτος, σκληρός, πολύμορφος, αιματηρός. Δεν υπάρχει ούτε μια στις χίλιες περιπτώσεις να μεταβληθεί αυτή η πορεία. Ούτε ο ιμπεριαλισμός θα αλλάξει φύση, ούτε οι λαοί θα παραιτηθούν από τις διεκδικήσεις τους. Η πείρα της τελευταίας δεκαετίας του 20ού αιώνα είναι και αποκαλυπτική και διδακτική. Αυτός θα είναι ο δρόμος των εξελίξεων και των αλλαγών και στη χώρα μας. Ο κουρνιαχτός που σηκώνει ο οπορτουνισμός, σε όλες του τις αποχρώσεις, και θολώνει τον ορίζοντα των μεγάλων και αγεφύρωτων κοινωνικών αντιθέσεων, θα κατακάτσει αργά ή γρήγορα. Οι εξελίξεις στη Γαλλία και όχι μόνο, θα διδάξουν το κίνημα με νέα πείρα.

Το πρώτο και κυριότερο είναι η αύξηση της δύναμης και της επιρροής του Κόμματος στην εργατική τάξη και ιδιαίτερα στη νέα της βάρδια, τη νεολαία. Επιβάλλεται να γίνει ακλόνητη πεποίθηση και αμετακίνητος στόχος όλων των κομματικών οργανώσεων. Μέτωπο λαϊκό, χωρίς ισχυρές κομματικές οργανώσεις στους χώρους δουλιάς της εργατικής τάξης, θα είναι στόχος μετέωρος, νεφελώδης. Ισχυροποίηση του ταξικού ρεύματος μέσα στο συνδικαλιστικό κίνημα θα προχωράει βασανιστικά, δε θα αποκτά σταθερή, ανοδική πορεία, χωρίς στήριγμα σε γερές και μαζικές οργανώσεις στους τόπους δουλιάς, στους κυριότερους κλάδους, χωρίς ισχυρές κομματικές δυνάμεις στα συνδικάτα. Η ισχυροποίηση του ταξικού ρεύματος θα δώσει δύναμη και θα εμπνεύσει πνεύμα πρωτοβουλίας και σε άλλα τμήματα του μαζικού λαϊκού κινήματος. Δεν μπορεί όμως να υπάρξει γενικότερα ανάταση, όσο το εργατικό, συνδικαλιστικό κίνημα βρίσκεται εγκλωβισμένο στις ηγεσίες του ρεφορμισμού και της ταξικής συναίνεσης.

Οι μεγάλοι απεργιακοί αγώνες, η αποκάλυψη στα μάτια των εργαζομένων των βαθιών αντιλαϊκών συνεπειών της πολιτικής των καπιταλιστικών αναδιαρθρώσεων, η συνειδητοποίηση αυτών των συνεπειών από όλο και περισσότερα τμήματα της εργατικής τάξης με την προσωπική τους πείρα, φέρνουν κοντά στο Κόμμα και τις θέσεις του, νέες και υπολογίσιμες δυνάμεις. Το κρίσιμο ερώτημα είναι: πώς αυτές οι δυνάμεις θα μπουν στον αγώνα; Η οργάνωση των πιο πρωτοπόρων δυνάμεων στο Κόμμα είναι άμεσο και επείγον ζήτημα. Η ένταξη ενός ευρύτερου κύκλου στις δομές του συνδικαλιστικού κινήματος είναι επίσης άμεση και σοβαρή υπόθεση. Οπως επίσης κρίσιμο ζήτημα είναι η μετατόπιση, όσο γίνεται, μεγαλύτερου τμήματος εργαζομένων στις προσεχείς τοπικές εκλογές υπέρ των συνδυασμών που στηρίζει το ΚΚΕ.

Η εκπλήρωση αυτών των καθηκόντων σημαίνει ότι δεν αφήνεται στη μέση, αλλά ολοκληρώνεται ένας πολύμηνος αγώνας, με τη συγκέντρωση νέων δυνάμεων σ' αυτόν, και ταυτόχρονα δημιουργώντας νέες δυνατότητες για ένα νέο ξεκίνημα αγώνων. Δε δικαιολογείται καθυστέρηση, αναβλητικότητα και πολύ περισσότερο απλούστευση στον τρόπο που θα παλέψουμε αυτό το στόχο και θα καθοδηγήσουμε, ως καθοδηγητικά όργανα τις κομματικές δυνάμεις. Το ζήτημα που καλούμαστε να αντιμετωπίσουμε δεν είναι ένα απλό τεχνικό, οργανωτικό ζήτημα. Καλούμαστε να δώσουμε μια ισχυρή ώθηση στον προσανατολισμό, στην ευθύνη και την πρωτοβουλία των κομματικών και κνίτικων δυνάμεων στην οικοδόμηση του Μετώπου, ισχυροποιώντας τον πιο καθοριστικό του παράγοντα, το ΚΚΕ στην εργατική τάξη.