Τα πήγατε, σχετικά, καλά, αλλά θα μπορούσατε να τα πάτε πολύ καλύτερα... Αυτό είναι το στίγμα - σε ελεύθερη μετάφραση - της πρόσφατης ετήσιας έκθεσης του διοικητή της Τράπεζας της Ελλάδας (ΤτΕ) Λουκά Παπαδήμου, πλατιά περίληψη της οποίας δημοσιεύτηκε στις 30 Απρίλη με τη μορφή πληρωμένης ανακοίνωσης στον ημερήσιο Τύπο. Οι διαπιστώσεις, οι εκτιμήσεις και, κυρίως, οι συστάσεις του διοικητή της ΤτΕ, δεν ξάφνιασαν κανένα. Κινήθηκαν στο συνηθισμένο πλαίσιο που κινούνται οι εκθέσεις άλλων οργανισμών και ιδρυμάτων - όπως του ΔΝΤ, του ΟΟΣΑ, της ΕΕ κλπ. - που υπηρετούν με τον ένα ή τον άλλο τρόπο τα συμφέροντα του μεγάλου (ελληνικού και ξένου) κεφαλαίου. Πρόσφατο δείγμα γραφής, οι θέσεις και απόψεις των μεγαλοβιομηχάνων, που διατυπώθηκαν στην ετήσια γενική συνέλευση του συνδέσμου τους (ΣΕΒ).

Οποιος διαβάσει προσεκτικά τη φετινή έκθεση της ΤτΕ, δε θα διαφωνήσει με την κεντρική εκτίμηση ότι η πορεία της ελληνικής οικονομίας ήταν «καλή» και ότι θα μπορούσε να είναι «καλύτερη», αν η κυβέρνηση έδειχνε μεγαλύτερη τόλμη και αποφασιστικότητα στην εφαρμογή ορισμένων μέτρων. Και, φυσικά, δε λείπει η εκτίμηση πως η κυβερνητική πολιτική είναι σε γενικές γραμμές «σωστή» με την υπόδειξη να ξεπεράσει τις δυσκολίες και ατολμίες που εκδηλώθηκαν μέχρι τώρα με την καθυστέρηση στις ιδιωτικοποιήσεις, τις ταλαντεύσεις στην ψήφιση του νέου ασφαλιστικού νόμου (που θα ανατρέπει εκ βάθρων τις κοινωνικοασφαλιστικές κατακτήσεις των εργαζομένων), του φορολογικού (που μειώνει τη φορολογία στα κέρδη και θα προσθέτει νέα βάρη στους εργαζόμενους) κλπ.

Απλά, από την έκθεση λείπει - όπως και σε όλες τις εκθέσεις αυτής της κατηγορίας - η εξής, μικρή, «διευκρίνιση». Οτι δηλαδή, η ελληνική οικονομία «πάει καλά», όχι για όλο τον ελληνικό λαό αλλά μόνο για το μεγάλο κεφάλαιο. Αυτό είναι κάτι εξάλλου, που επιβεβαιώνεται και από τα εξής: Πρώτον, τη συνεχιζόμενη υψηλή κερδοφορία των μεγάλων επιχειρήσεων και επιχειρηματικών ομίλων, με την παράλληλη συγκέντρωση και συγκεντροποίηση του κεφαλαίου σε όλο και λιγότερα χέρια. Δεύτερον από τη συνεχή υποβάθμιση της αγοραστικής δύναμης των εργαζομένων (μισθωτών, συνταξιούχων, αγροτών, ΕΒΕ) και γενικότερα του βιοτικού επιπέδου των πλατιών λαϊκών στρωμάτων. Τρίτον, από τα δημόσια εύσημα που απονέμουν στην κυβέρνηση ΠΑΣΟΚ οι βιομήχανοι (ΣΕΒ) και άλλοι φορείς μεγαλοεπιχειρηματιών, χαρακτηρίζοντας «σωστή» την κυβερνητική πολιτική και σε «θετική κατεύθυνση» τα επιμέρους αντιλαϊκά μέτρα, που εξαγγέλλονται ή προωθούν κατά καιρούς.

Και επειδή η Τράπεζα της Ελλάδας σαν παράρτημα της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας, έχει χαρακτηριστεί σαν θεματοφύλακας της πολιτικής μονόπλευρης λιτότητας (μιας πολιτικής που χαράσσεται από τα διευθυντήριο των Βρυξελλών και συναποφασίζεται από τις κεντροαριστερές και κεντροδεξιές κυβερνήσεις της ΕΕ), δεν παρέλειψε ούτε στη φετινή έκθεσή της να κάνει τις σχετικές υποδείξεις στο κυβερνών κόμμα. Στα πλαίσια αυτά, καλεί την κυβέρνηση Σημίτη να προχωρήσει άμεσα στην ψήφιση του ασφαλιστικού και φορολογικού νομοσχεδίου, προκειμένου να εξασφαλιστεί η... «πραγματική σύγκλιση»!

Ναι, καλά διαβάσατε. Η διοίκηση της Τράπεζας της Ελλάδας με τη φετινή έκθεσή της - που ας σημειωθεί ότι για πρώτη φορά παραθέτει μια σειρά στοιχεία που δείχνουν ότι σε ορισμένους τομείς το χάσμα που χώριζε την Ελλάδα με το μέσο όρο της ΕΕ αντί να μικρύνει μεγάλωσε στην περίοδο της ονομαστικής «σύγκλισης» - καλεί την κυβέρνηση να επιβάλλει νέες θυσίες στον εργαζόμενο ελληνικό λαό με πρόσχημα την... «πραγματική σύγκλιση»! Ετσι, χωρίς προσχήματα και περιστροφές, η ΤτΕ παροτρύνει την κυβέρνηση να προχωρήσει «εδώ και τώρα»: Πρώτον, στην ψήφιση του νέου ασφαλιστικού νόμου που έχει στόχο την πλήρη ανατροπή των κοινωνικοασφαλιστικών κατακτήσεων των εργαζομένων, μέτρα που θα οδηγούν σε αύξηση ορίων ηλικίας, μείωση των συντάξεων, σφαγιασμό των κοινωνικών παροχών, με παράλληλη αύξηση των επιχορηγήσεων και μείωση των εισφορών για τις μεγάλες επιχειρήσεις. Δεύτερον, στην ψήφιση του νέου φορολογικού νόμου που προβλέπει από τη μια αύξηση των φορολογικών βαρών για τα πλατιά λαϊκά στρώματα και μείωση της φορολογικής επιβάρυνσης (με νέες φοροαπαλλαγές και ελαφρύνσεις) για τις μεγάλες επιχειρήσεις και τους μεγαλοεισοδηματίες - μεγαλοεπιχειρηματίες.

Είναι φανερό, ότι οι κυβερνώντες - όπως και οι συντάκτες των εκθέσεων της ΤτΕ και άλλων οργανισμών ή ιδρυμάτων (ΔΝΤ, ΣΕΒ, ΟΟΣΑ, ΕΕ κλπ.) που έχουν ιδρυθεί για να στηρίζουν και να υπηρετούν τα συμφέροντα του μεγάλου κεφαλαίου - επιμένουν να υποστηρίζουν πως οι πολιτικές μονόπλευρης λιτότητας σε βάρος των εργαζομένων είναι «μονόδρομος». Και ενώ γνωρίζουν από πρώτο χέρι πως οι συγκεκριμένες πολιτικές, οξύνουν τα προβλήματα της χώρας και κρίνουν τα πάντα με γνώμονα την πορεία των κερδών των μεγάλων επιχειρήσεων, για να υποστηρίξουν πως η οικονομία «πάει καλά» και η κυβερνητική πολιτική είναι «σωστή»;

Με δυο λόγια, οι χρυσοκάνθαροι του πλούτου με τους κάθε είδους υπηρέτες του μεγάλου κεφαλαίου, αρνούνται να παραδεχτούν πως αυτή η πολιτική, είναι μονόδρομος προς το αδιέξοδο για την ελληνική οικονομία και το λαό της, όπως μαρτυρούν τα επίσημα στοιχεία που καταγράφουν την κατακόρυφη άνοδο της ανεργίας, της υποαπασχόλησης, της φτώχειας και της εξαθλίωσης, του ξεκληρισμού των αγροτών από τη γη τους και του αφανισμού των αυτοαπασχολούμενων ΕΒΕ, της υπερχρέωσης του δημόσιου στους τραπεζίτες με το παράλληλο ξεπούλημα της δημόσιας περιουσίας κλπ. Αν και γνωρίζουν ότι η συγκεκριμένη πολιτική, τροφοδοτεί την όξυνση των κοινωνικών αντιθέσεων και την ένταση της εκμετάλλευσης των εργαζομένων από το κεφάλαιο, θα συνεχίσουν να την υπηρετούν και να την υπερασπίζονται όσο θα συναντούν περιορισμένες αντιδράσεις των εργαζομένων και των πλατιών λαϊκών στρωμάτων που αποτελούν τα θύματα των πολιτικών μονόπλευρης λιτότητας.

Και καθώς, αυτή την την περίοδο - με αφορμή τα αποτελέσματα των προεδρικών εκλογών στη Γαλλία - έγινε πολύς λόγος για «δημοκρατία» και «δημοκρατικές κατακτήσεις» στις αναπτυγμένες καπιταλιστικές χώρες, θα παραθέσουμε για επίλογο δυο αποσπάσματα από τα άπαντα του Βλ. Ι. Λένιν. Στο πρώτο, ο ηγέτης της Μεγάλης Οχτωβριανής Επανάστασης παρατηρούσε εύστοχα, πως «το παν για την αστική τάξη είναι η οικονομική κυριαρχία, ενώ η μορφή της πολιτικής κυριαρχίας είναι δευτερεύον. Η αστική τάξη, μπορεί να κυριαρχεί και μέσα στη δημοκρατία, μάλιστα η κυριαρχία της είναι πιο σίγουρη στη δημοκρατία, με την έννοια, ότι αυτό το πολιτικό καθεστώς δε θίγει την αστική τάξη». Και εκφράζοντας την αγωνία των εκμεταλλευομένων (τότε και σήμερα) να απαλλαγούν από τα προβλήματα της ανεργίας, της φτώχειας και τα δεσμά των εκμεταλλευτών, σημείωνε πως «μόνο όταν περάσουμε χαλινάρι στη ληστεία των κεφαλαιοκρατών και βάλουμε τέρμα στο σκόπιμο σταμάτημα της παραγωγής από μέρους τους, θα μπορέσουμε να πετύχουμε τους σκοπούς, ένα ανέβασμα της παραγωγικότητας της δουλιάς, την καθιέρωση γενικής υποχρεωτικής εργασίας...».