Είναι αποκαλυπτικός από αυτή την άποψη ο χαρακτήρας που δίνεται στον ΟΣΚ μετά τη μετατροπή του σε ΑΕ. Καλείται να εισαχθεί σε μια αγοραία, επιχειρηματική λογική, όπως οποιοσδήποτε κερδοσκόπος μεγαλοεργολάβος. Να μπορεί π.χ. να αξιοποιεί τα οικόπεδα που προορίζονται για σχολεία, για να αναπτύσσει δίπλα ή μέσα σε αυτά, διάφορες άσχετες με την εκπαίδευση επιχειρηματικές δραστηριότητες, που θα του αποφέρουν κέρδη όπως π.χ. κατασκευή και ενοικίαση Σούπερ Μάρκετ, γκαράζ, Ιντερνετ καφέ κλπ. Την ίδια στιγμή που «κραυγάζουν» οι στεγαστικές ανάγκες των σχολείων σε όλη τη χώρα, ο ΟΣΚ εξωθείται να ρίξει το βάρος του στην κατασκευή έργων για την Ολυμπιάδα του 2004. Οπως εύκολα καταλαβαίνει κανείς, η κατασκευή σχολείων, επειδή θα είναι μια παθητική δραστηριότητα για τον ΟΣΚ, θα καταντήσει γι' αυτόν πάρεργο. Θα προσπαθεί να τα στριμώξει σε όσο το δυνατόν λιγότερα τετραγωνικά. Το ανεπαρκέστατο για τις σημερινές ανάγκες μοντέλο κατασκευής που σήμερα εφαρμόζει, με τις γνωστές ελλείψεις του σε χώρους άθλησης, δημιουργικής δραστηριότητας, εργαστηρίων, βιβλιοθηκών, θα γίνει ακόμη χειρότερο. Και σαν να μην έφτανε αυτό, καλείται να δώσει τα φώτα του, να αναπαραγάγει αυτή την αθλιότητα σε χώρες των Βαλκανίων, σε χώρες όπου από τον προηγούμενο ακόμη αιώνα είχαν μια εκπαίδευση ασύγκριτα πιο μπροστά από τη δική μας και επομένως μια άρτια σχολική υποδομή.

Αξίζει επίσης να σταθούμε στις ρυθμίσεις για το «Ανοιχτό Πανεπιστήμιο». Παρ' ότι «ανοιχτό» δεν είναι, αλλά ούτε και «Πανεπιστήμιο» - αφού ούτε επιστημονική ειδίκευση ούτε επαγγελματική υπόσταση εξασφαλίζει στους αποφοίτους του, παρά μια άναρχη κατάρτιση, σκόρπιες δηλαδή γνώσεις από δω και από κει - το νομοσχέδιο επιχειρεί την ολοσχερή εξίσωσή του με τα Πανεπιστήμια. Δίδεται π.χ. στο «ανοιχτό πανεπιστήμιο» η δυνατότητα διεξαγωγής έρευνας. Ποιος θα διεξάγει την έρευνα όταν δε διαθέτει μόνιμο επιστημονικό προσωπικό, όταν η όλη λειτουργία του καλύπτεται σχεδόν αποκλειστικά από ωρομίσθιους, ποιος θα καθοδηγήσει την έρευνα αφού δεν έχει συλλογικά επιστημονικά όργανα; Ταυτόχρονα, σύμφωνα με το νομοσχέδιο, εξισώνονται οι χορηγούμενοι από αυτό μεταπτυχιακοί τίτλοι με τους μεταπτυχιακούς τίτλους ειδίκευσης των Πανεπιστημίων. Τα μεταπτυχιακά προγράμματα που τουλάχιστον μέχρι σήμερα διαθέτει, κάθε άλλο μπορούν να θεωρηθούν σαν τέτοια. Τα παραδείγματα των μεταπτυχιακών «Περιβαλλοντικού σχεδιασμού πόλεων και κτιρίων» ή «Σεισμική μηχανική και αντισεισμικές κατασκευές», που διαθέτει το «ανοιχτό πανεπιστήμιο», είναι χαρακτηριστικά για το επίπεδο των τίτλων που διαθέτει αν λάβουμε υπόψη μας ότι αυτά είναι μέρη των προπτυχιακών σπουδών των αρχιτεκτόνων και των πολιτικών μηχανικών αντίστοιχα. Με άλλα λόγια χορηγεί μεταπτυχιακούς τίτλους χαμηλότερους από αυτούς του προπτυχιακού επιπέδου, δεδομένου ότι δίνει μεταπτυχιακό πάνω σε ένα μόνον από τα αντικείμενα που διδάσκεται κάθε φοιτητής που σπουδάζει αρχιτέκτονας ή πολιτικός μηχανικός στον προπτυχιακό κύκλο. Αυτό συνδέεται και με τη γενικότερη τακτική αφαίρεσης γνώσεων και τμημάτων των προπτυχιακών σπουδών για τη δημιουργία μεταπτυχιακών, που προωθείται γενικότερα στα πανεπιστήμια και οδηγεί ταυτόχρονα στην υποβάθμιση τόσο των προπτυχιακών όσο και των μεταπτυχιακών σπουδών.

Οταν στην ανώτατη βαθμίδα της εκπαίδευσής μας διοχετεύεται η καταρτισιακή λογική, που υποβιβάζει την εκπαίδευση στο επίπεδο απόκτησης κάποιων εμπειρικών γνωστικών δεξιοτήτων, αποχυμωμένων από τη δημιουργική ουσία της γνώσης, είναι φανερό ότι το ίδιο, σε χειρότερο μάλιστα βαθμό, θα αναπαραχθεί και στις χαμηλότερες βαθμίδες. Γιατί από τα πάνω, από την Ανώτατη Εκπαίδευση, χτίζεται όλο το εκπαιδευτικό οικοδόμημα. Αυτό επιβεβαιώνεται και από τις ρυθμίσεις για τη ΣΕΛΕΤΕ. Η ΣΕΛΕΤΕ είναι η μοναδική παιδαγωγική σχολή, η οποία εκπαιδεύει εκπαιδευτικούς της δευτεροβάθμιας εκπαίδευσης συνδυάζοντας την παιδαγωγική με κάθε ειδικότητα. Στο νομοσχέδιο αντί να προβλεφτεί η μετατροπή της σε πανεπιστημιακή σχολή, υποβιβάζεται σε κάτι χαμηλότερο από ΤΕΙ. Βασική της αποστολή δε θα είναι η ανάπτυξη της παιδαγωγικής επιστήμης και η σύνδεση της θεωρητικής διδασκαλίας με τις εφαρμογές της, αλλά η εφαρμογή της εκπαιδευτικής τεχνολογίας στην εκπαίδευση. Δηλαδή θα είναι υποχρεωμένη να υλοποιεί τις κεντρικές αντιπαιδαγωγικές και διαλυτικές για τη διανοητική συγκρότηση των μαθητών κατευθύνσεις της ΕΕ για εισαγωγή π.χ. των Η/Υ ακόμη και στο Δημοτικό, αν είναι δυνατόν και στο νηπιαγωγείο, επειδή αυτό προστάζουν τα κερδοσκοπικά συμφέροντα των πολυεθνικών της ηλεκτρονικής και η γενικότερη εργαλειακή αντίληψη των καπιταλιστών για την εκπαίδευση των λαϊκών στρωμάτων.

Από τα παραπάνω διαπιστώνουμε έναν κατακερματισμένο τρόπο προώθησης της αντιεκπαιδευτικής πολιτικής, που έχει τη σκοπιμότητα της πολυδιάσπασης του κινήματος και του σταδιακού εθισμού της κοινής γνώμης με τη λογική που τη διαπερνά. Σταθερά και ανοδικά όμως, όλα τα μέτρα συγκλίνουν στον ενιαίο στόχο της ενίσχυσης της ιδιωτικοποίησης της εκπαίδευσης, των ταξικών φραγμών και της απόσπασης από αυτήν κάθε ίχνους μορφωτικής λειτουργίας και επιστημονικότητας. Αυτό που χρειάζεται είναι να συνειδητοποιηθoύν από το λαό μας και κυρίως από την εργατική τάξη, που πρώτη θίγεται από αυτή την πολιτική, το ενιαίο της επίθεσης στη συνείδηση των νέων και τα τραγικά αποτελέσματα που θα επιφέρει αυτή η επίθεση στο μέλλον τους και στην κοινωνία γενικότερα.