Ειδικά γι' αυτά τα προγράμματα, όπως τα παρουσίασαν πριν από ένα μήνα, κυριολεκτικά 42 δισ. δρχ. χαρίζονται στο κεφάλαιο και την εργοδοσία. Π.χ. για τις 15.000 νέες θέσεις εργασίας που θα διαρκούν το πολύ 18 μήνες, οι εργοδότες πριμοδοτούνται 5.000 δρχ. ημερησίως για κάθε άνεργο που προσλαμβάνουν, όταν το επίδομα ανεργίας είναι σαφώς λιγότερο και δεν το λαμβάνουν όλοι.

Ξέρουμε ότι το κεφάλαιο δημιουργεί και θέλει την ανεργία. Οι άνεργοι χρησιμοποιούνται ως πέμπτη φάλαγγα για την ανατροπή των κατακτήσεων της εργατικής τάξης. Από έλεγχο του ΙΚΑ σε περιοχές με υψηλά ποσοστά ανεργίας εντοπίστηκαν και υψηλά ποσοστά «μαύρης» ανασφάλιστης εργασίας. Ειδικότερα, η νεολαία, που στην πλειοψηφία δεν είναι ενημερωμένη για τα δικαιώματά της, εμπρός στη δυσκολία να βρει δουλιά εκβιάζεται και υποκύπτει στις απαιτήσεις της εργοδοσίας για μεγαλύτερο ξεζούμισμα της εργατικής δύναμης.

Πρόσφατα, μάλιστα, στη Σύνοδο Κορυφής των «15» στη Βαρκελώνη, μεταξύ άλλων, αποφάσισαν ότι ένας τρόπος αντιμετώπισης της ανεργίας είναι η βελτίωση του πεδίου «κινητικότητας» της εργασίας.

Και είναι εξοργιστικό, όταν προσπαθούν να μας πείσουν ότι είναι φυσιολογικό και αναγκαίο να αλλάζουμε δύο και τρεις δουλιές στη ζωή μας και γι' αυτό θα πρέπει να προσαρμοστούμε στο μοντέλο της «διά βίου εκπαίδευσης» με αναλώσιμες γνώσεις.

Είναι επικίνδυνο, όταν η κυβέρνηση προσπαθεί να μας πείσει ότι θα λύσουμε το πρόβλημα της δουλιάς αν γίνουμε μισθοφόροι. Αν, δηλαδή, δεχτούμε να σφάξουμε τη νεολαία και τους λαούς άλλων χωρών στα πλαίσια των ΝΑΤΟικών αποστολών.

Δεν έχουμε αυταπάτες. Η μεγάλη ανεργία στη νεολαία είναι ελπίδα για το κεφάλαιο. Θέλει να αξιοποιήσει ιδεολογικά και πολιτικά τα αδιέξοδα που δημιουργούν οι ανταγωνισμοί του και η αντιλαϊκή πολιτική.

Η ανεργία είναι αρρώστια του καπιταλισμού και πρέπει να απαντάμε καθημερινά. Σήμερα, σχεδόν η κάθε εργατική οικογένεια διαθέτει τουλάχιστον έναν άνεργο με πτυχίο ή χωρίς. Αυτή, λοιπόν, η κατάσταση μας δημιουργεί τις δυνατότητες, ώστε αποφασιστικά να οργανώσουμε την πάλη των ανέργων. Μαζί με τους υπόλοιπους εργαζόμενους, μέσα από τα πρωτοβάθμια σωματεία να στήσουμε στους κλάδους και τις γειτονιές επιτροπές ανέργων και να διεκδικήσουμε δουλιά με δικαιώματα και μέτρα για τα ιδιαίτερα προβλήματα που αντιμετωπίζουν οι άνεργοι.

Η ανεργία, επιπλέον, αποτελεί μια απ' τις κύριες αιτίες που οδηγούν τη νεολαία στα ναρκωτικά.

Στη σημερινή Συνδιάσκεψη, σας μεταφέρω τα λόγια ενός πρώην τοξικομανούς που βρισκόταν σε πρόγραμμα απεξάρτησης: «Ξεκίνησα τα ναρκωτικά γιατί ήθελα να αντιδράσω στην κοινωνία που ζούσα, ήθελα να βρω έναν τρόπο φυγής από τα αδιέξοδα. Πλέον μέσα από τη θεραπεία κατάλαβα, έχω αλλάξει. Η κοινωνία όμως δεν άλλαξε. Με προβληματίζει, λοιπόν, και αγωνιώ για το σε ποια κοινωνία πρέπει να επανενταχτώ. Ποιες αξίες πρέπει να αποδεχτώ».

Από τα παραπάνω καταλαβαίνουμε ότι το πρόβλημα των ναρκωτικών δεν είναι ζήτημα μόνο των ειδικών. Είναι ζήτημα κοινωνικό και πολιτικό.

Τα ναρκωτικά στοχεύουν κύρια στα παιδιά των φτωχών λαϊκών στρωμάτων και οι έρευνες δείχνουν ότι η χρήση εξαρτησιογόνων ουσιών ξεκινά στην εφηβεία και σταθεροποιείται, όταν οι νέοι πρέπει να μπουν στην παραγωγή.

Το κεφάλαιο και οι εκπρόσωποί του γνωρίζουν ότι πρέπει να παγιδεύσουν και να αποπροσανατολίσουν την απογοήτευση, την ανασφάλεια και την οργή που δημιουργούν στη νεολαία.

Υπηρέτης πιστός σε αυτή την υπόθεση είναι η κυβέρνηση, η οποία μέσα από το Εθνικό Σχέδιο δήθεν Δράσης ενάντια στα Ναρκωτικά, μέσα από τη στήριξη της περίφημης «πρότασης των πέντε», επιχειρεί να νομιμοποιήσει τα ναρκωτικά, να τα διαχωρίσει σε σκληρά και μαλακά, να γεμίσει την ελληνική κοινωνία με υποκατάστατα. Επίσης, για την πρόληψη, τη στεγνή θεραπεία και την κοινωνική αποκατάσταση δίνει ψίχουλα.

Ας μην κοροϊδευόμαστε, η αστική τάξη και οι κυβερνήσεις της δεν πρόκειται να παλέψουν ενάντια στα ναρκωτικά, γιατί δε θέλουν, δεν τους συμφέρει. Οραματίζονται τη νεολαία μαστουρωμένη, εξαρτημένη, υποταγμένη και με τη συνείδηση νεκρή.

Ετσι, η εργατική τάξη και το ταξικό εργατικό κίνημα αναλαμβάνουν την ευθύνη να αγκαλιάσουν τη νεολαία, μέσα από τα σωματεία και τα σωματεία μακριά από ξεπουλημένες διοικήσεις πρέπει να είναι σχολειά ταξικής πάλης, σχολειά αγώνα, αντίστασης και αντεπίθεσης, ώστε οι νέοι να διαπαιδαγωγούνται με μια άλλη στάση ζωής.

Οι θέσεις και η δράση του ΠΑΜΕ αποτέλεσαν ελπίδα και για το νεολαιίστικο κίνημα. Για το επόμενο διάστημα να συμφωνήσουμε ότι δε θα αφήσουμε τη νεολαία στον ταξικό αντίπαλο. Στα λόγια και στην πράξη να παλέψουμε για να γίνει συνείδηση στους νέους ότι από τα γεννοφάσκια μας, το κεφάλαιο, οι εκπρόσωποί του, η εργοδοσία, μας έχουν για την τσέπη τους.

Το ΠΑΜΕ, όμως, μας αντιμετωπίζει σαν μια υπολογίσιμη δύναμη, που επιβάλλεται να αναλάβει το ρόλο της στις γραμμές του ταξικού εργατικού συνδικαλιστικού κινήματος.

Η νεολαία μάς περιμένει.

*Ομιλία που έγινε στη Β` Πανελλαδική Συνδιάσκεψη του ΠΑΜΕ.