Την εμμονή της κυβέρνησης στην επίσημη κλοπή της λαϊκής ψήφου, που γίνεται με τα κάθε φορά καλπονοθευτικά συστήματα, διακήρυξε για μία ακόμα φορά, χτες, στη Βουλή ο πρωθυπουργός, κατά τη διάρκεια συζήτησης σε επίπεδο πολιτικών αρχηγών για τον εκλογικό νόμο και την καθιέρωση της απλής αναλογικής, που έγινε με πρωτοβουλία της ΓΓ της ΚΕ του ΚΚΕ, Αλ. Παπαρήγα.

Ο Κ. Σημίτης, απορρίπτοντας το αίτημα για την καθιέρωση της απλής αναλογικής ως πάγιου εκλογικού συστήματος, είπε ότι ο νέος εκλογικός νόμος που θα προτείνει η κυβέρνηση θα έχει ως πρώτη και κύρια μέριμνα την πρόβλεψη για την ύπαρξη «σταθερών και ισχυρών κυβερνήσεων» - άρα συνέχιση της κλοπής της λαϊκής ψήφου - και θα έπεται η αντιπροσωπευτικότητα της λαϊκής ετυμηγορίας.

Η ΓΓ της ΚΕ του ΚΚΕ, Αλ. Παπαρήγα, στην τοποθέτησή της τόνισε ότι το εκλογομαγειρείο που εδώ και καιρό έχει στήσει η κυβέρνηση δεν είναι ζήτημα άσχετο με τα κοινωνικά και οικονομικά προβλήματα του λαού μας. «Το εκλογικό σύστημα, είπε, είναι θέμα συμφεροντολογικής επιλογής από το εκάστοτε κυβερνητικό κόμμα που υπηρετεί την ελληνική και την ευρωπαϊκή πλουτοκρατία».

Σύμφωνος με τη συνέχιση της κλοπής της λαϊκής ψήφου εμφανίστηκε ο πρόεδρος της ΝΔ, Κ. Καραμανλής, ενώ την καθιέρωση της απλής αναλογικής υποστήριξε ο πρόεδρος του ΣΥΝ.

Eurokinissi

Η ΓΓ της ΚΕ του ΚΚΕ κατά τη διάρκεια της ομιλίας της στη χτεσινή συζήτηση στη Βουλή

Τα παραπάνω τόνισε η ΓΓ της ΚΕ του ΚΚΕ, Αλέκα Παπαρήγα, παίρνοντας το λόγο κατά τη διάρκεια της χτεσινής προ ημερήσιας διάταξης συζήτησης στη Βουλή. Ολόκληρη η ομιλία της έχει ως εξής:

«Ισως φανεί παράξενο που το ΚΚΕ ζήτησε συζήτηση προ ημερήσιας διάταξης με το συγκεκριμένο θέμα, σε μια περίοδο που βράζει ο τόπος με το αντιασφαλιστικό, αντικοινωνικό νομοσχέδιο του υπουργείου Εργασίας, με τα αγροτικά προβλήματα να προκαλούν απόγνωση στους μικρομεσαίους παραγωγούς, με τους ΕΒΕ που ασφυκτιούν, με όλα τα κοινωνικά και οικονομικά προβλήματα του λαού και της νεολαίας, των γυναικών, να βρίσκονται σε μια κορυφαία στιγμή της όξυνσής τους. Σε μια περίοδο που ο λαός της Παλαιστίνης υφίσταται μια άνανδρη δολοφονική επίθεση υπό τις ευλογίες των ΗΠΑ και την υποκριτική θλίψη της ΕΕ.

Ομως το εκλογομαγειρείο που εδώ και πολλούς μήνες έχει στήσει η κυβέρνηση δεν είναι ένα ζήτημα άσχετο με τα κοινωνικά και οικονομικά προβλήματα του λαού μας. Το εκλογικό σύστημα είναι θέμα συμφεροντολογικής επιλογής από το εκάστοτε κυβερνητικό κόμμα που υπηρετεί την ελληνική και την ευρωπαϊκή πλουτοκρατία.

Αλλωστε η κυβέρνηση έχει ήδη ανοίξει προ πολλού αυτό το θέμα και εμείς δεν έχουμε κανένα δικαίωμα να το παραλείπουμε, όσο καυτές και αν είναι οι σύγχρονες εξελίξεις. Ο λαός πρέπει να απορρίψει τη λογική "βλέποντας και κάνοντας". Αν θέλει να έχει ετοιμότητα, τότε πρέπει να ακολουθήσει το δόγμα "προβλέποντας και κάνοντας".

Ο εκλογικός νόμος στα χέρια συντηρητικών κυβερνήσεων είναι μηχανισμός επέμβασης και νοθείας.

Αν ίσχυε η απλή αναλογική στις εκλογές του 2000 η σύνθεση της Βουλής θα είχε διαμορφωθεί ως εξής:

ΠΑΣΟΚ 139 βουλευτές αντί 158 που πήρε.

ΝΔ 125 βουλευτές αντί 128 που πήρε.

ΚΚΕ 17 βουλευτές αντί 11.

ΣΥΝ 10 βουλευτές αντί 6.

ΔΗΚΚΙ 8 βουλευτές αντί 0.

Ρωτάμε ευθέως την κυβέρνηση, τους βουλευτές του ΠΑΣΟΚ και της ΝΔ, που κλίνετε σε όλες τις πτώσεις τη δημοκρατία: Από πού και ως πού αντλείτε το δικαίωμα να αρνείστε την απλή αναλογική, να αναιρείτε την τυπική ισοτιμία της ψήφου, να οδηγείτε εσείς, με τις δικές σας επιλογές, κόμματα εκτός Βουλής; Από πού αντλείτε το δικαίωμα το 42 ή το 46% να έχει κοινοβουλευτική πλειοψηφία, ενώ στο λαό να αντιπροσωπεύει δύναμη κάτω του 50%;

Πρόκειται για νόμιμη νοθεία».

«Εμείς», συνέχισε η ομιλήτρια, «κάθε άλλο παρά θεωρούμε την εκλογική μάχη ως τη μόνη και αποκλειστική κορυφαία δημοκρατική πράξη. Το εκλογικό σύστημα ήταν, είναι και θα είναι προϊόν του πολιτικού συστήματος και των σκοπών που υπηρετεί.

Θα ήταν κορυφαία δημοκρατική πράξη, αν υπήρχαν όλοι εκείνοι οι παράγοντες που διαμορφώνουν ολοκληρωμένη και ελεύθερη επιλογή του λαού, αν στηρίζονταν στην ύπαρξη και συνύπαρξη όλων των όρων και των ευκαιριών. Οσο υπάρχει ταξική εκμετάλλευση, όσο υπάρχει η ιδιοκτησία του πλούτου, η εξουσία του κεφαλαίου με τη μορφή των μονοπωλίων, όσο το λαϊκό κίνημα δε σημειώνει θεαματική πρόοδο στην αντεπίθεση, η λαϊκή ψήφος δε θα αποδίδει το πραγματικό επίπεδο δυσαρέσκειας και αμφισβήτησης.

Δεν ισχυριζόμαστε ότι οι εκλογές το 2000 με απλή αναλογική θα έβγαζαν προοδευτική κυβέρνηση, ούτε καν προοδευτική κοινοβουλευτική πλειοψηφία. Δεν ισχυριζόμαστε ότι ο πολιτικός συσχετισμός δύναμης διαμορφώνεται κατά κύριο λόγο από το εκλογικό σύστημα. Διαμορφώνεται πριν απ' όλα από τη συγκεκριμένη κοινωνικο-οικονομική δομή, με την επέμβαση από εκεί και πέρα και του εκλογικού συστήματος, συν των άλλων μηχανισμών κρατικής καταστολής, βίας, εξαγοράς και χειραγώγησης.

Δε ζούμε με την αυταπάτη ότι η καθιέρωση της απλής αναλογικής θα αλλάξει ριζικά τη σημερινή κατάσταση ή ακόμα ότι η απλή αναλογική από μόνη της μπορεί να φέρει τέτοιες και τόσες ανακατατάξεις, ώστε να αλλάξει η ρότα της κυρίαρχης πολιτικής και η ζωή του εργαζόμενου ανθρώπου. Ο αέρας της αλλαγής θα έρθει από τις μαζικές ριζοσπαστικές ανακατατάξεις στην κοινωνική, πολιτική συνείδηση του λαού, πριν απ' όλα στην εργατική τάξη που διευρύνεται συνεχώς».

Αναφερόμενη στο πολιτικό χρήμα η ΓΓ της ΚΕ του ΚΚΕ, σημείωσε: «Οσο και αν μας ενδιαφέρει να αποκαλύπτονται και να τιμωρούνται οι παρανομίες, παρατυπίες, τα σκάνδαλα, δεν πιστεύουμε ότι μπορεί να επέλθει η "εξυγίανση", επειδή θα ψηφιστεί κάποιος νόμος για το πολιτικό χρήμα, τα οικονομικά των κομμάτων και τη διαφάνεια. Προπέτασμα καπνού θα είναι όλα αυτά και άλλοθι για να συνεχίζεται το σημερινό καθεστώς, της εκτεταμένης σήψης και διαφθοράς. Οταν μάλιστα τα σκάνδαλα βγαίνουν στην επιφάνεια όχι μέσα από τον εργατικό, γενικότερο κοινωνικό έλεγχο, αλλά από τις αποκαλύψεις των μεν εναντίον των δε, σε συνθήκες ανταγωνισμού για το ποιος επιχειρηματικός όμιλος θα πάρει τη μερίδα του λέοντος, θα αναρριχηθεί ή θα κρατηθεί στην ηγετική θέση στα πλαίσια ενός κλάδου ή σε διακλαδικά επίπεδα. Αλλωστε, τι είδους εξυγίανση μπορεί να υπάρξει, όταν τα πάντα υποτάσσονται στο χρήμα, δηλαδή στο κεφάλαιο και το κέρδος; Οταν βγαίνουν στο σφυρί παραλίες, αεροδρόμια, τα βουνά και τα δάση, ποιος μπορεί να μιλάει για αξιοπιστία και κύρος; Οταν ακόμα και οι μη κερδοσκοπικές εταιρίες και οι εκστρατείες φιλανθρωπίας χρησιμοποιούνται σε πολλές περιπτώσεις ως πλυντήριο βρώμικου χρήματος;».

«Για να σημειωθούν ριζοσπαστικές ανακατατάξεις με μαζικό, παλλαϊκό χαρακτήρα και να λειτουργήσει πλήρως ο εκλογικός νόμος της απλής αναλογικής» υπογράμμισε η ομιλήτρια «πρέπει να υπάρξει απότομη άνοδος του λαϊκού κινήματος, της λαϊκής συνείδησης ως το επίπεδο της κατανόησης ότι αξίζει κάθε θυσία προκειμένου να δημιουργηθούν πολιτικές και κοινωνικές προϋποθέσεις βαθιών αλλαγών και ρήξεων στο επίπεδο της εξουσίας. Αλλαγή βεβαίως δεν είναι να περάσουμε από το νεοφιλελεύθερο δικομματισμό στο νεοφιλελεύθερο διπολισμό.

Ωστόσο και με τα σημερινά δεδομένα, με το σημερινό επίπεδο της πολιτικής συνείδησης και του κινήματος, η απλή αναλογική ως πάγιο εκλογικό σύστημα, στο έδαφος της ταξικής πάλης και των κοινωνικών αγώνων γενικότερα, μπορεί να αποτελέσει ένα πρόσθετο μέσο αποτύπωσης της ψήφου στη Βουλή, αλλά και μέσο που μπορεί - έστω και οριακά - να επιδράσει στη λαϊκή επιλογή. Δηλαδή σε ένα σημαντικό μέρος ψηφοφόρων που αμφισβητούν την κυρίαρχη πολιτική, θέλουν να δοκιμάσουν μια διαφορετική επιλογή από τις συνηθισμένες και παραδοσιακές».

Αμέσως μετά τόνισε: «Σας είναι γνωστό πια το επιχείρημα που το ΠΑΣΟΚ και η ΝΔ χρησιμοποιούν εδώ και πολλά χρόνια. Οτι η απλή αναλογική δημιουργεί πρόβλημα στη σταθερή διακυβέρνηση της χώρας, προκαλεί ακυβερνησία, αφού στις πιο πολλές περιπτώσεις δυσκολεύει την κοινοβουλευτική αυτοδυναμία.

Το ζήτημα της αυτοδυναμίας είναι θέλημα λαού. Αν ο λαός θέλει αυτοδυναμία θα το κάνει, αν δε θέλει δε θα το κάνει. Από πού και ως πού εσείς υποκαθιστάτε τη λαϊκή θέληση και την εκβιάζετε, προσθέτοντας στους τόσους και τόσους μηχανισμούς χειραγώγησης και καταπίεσης ΚΑΙ το εκλογικό σύστημα;

Το επιχείρημα για την αποφυγή της ακυβερνησίας επιστρατεύτηκε από το 1951 για να καθιερώσει αρχικά την ενισχυμένη αναλογική και στη συνέχεια το πλειοψηφικό το 1952. Από τότε για κυβερνητική σταθερότητα μιλάνε τα κόμματα και οι πολιτικοί που εφαρμόζουν συντηρητική πολιτική, για τα συμφέροντα της πλουτοκρατίας και των περίφημων Δυτικών συμμάχων. Γίνεται λόγος για τη σταθερότητα στη διαιώνιση της κρατούσας τάξης πραγμάτων. Ούτε μια χαραμάδα να μην υπάρξει για θετικότερες φιλολαϊκές εξελίξεις. Το ίδιο περιεχόμενο υπάρχει και στον όρο αυτοδυναμία, που αντιπαρατίθεται στην προοδευτική συνεργασία, προοδευτική με το γνήσιο περιεχόμενο εννοείται.

Είναι γεγονός ότι η σύγχρονη ελληνική ιστορία έχει να επιδείξει, ανάμεσα στα συντηρητικά κόμματα, πολλές συζητήσεις και διχογνωμίες για το είδος του εκλογικού συστήματος. Τα κόμματα εξουσίας, φιλελεύθερα και σοσιαλδημοκρατικά, δεξιά και κεντρώα, επιδιώκουν την αυτοδυναμία, όμως όταν βλέπουν ότι η εκλογική τους επιρροή φθίνει, τότε δε διστάζουν να χρησιμοποιήσουν μια νέα μορφή εκλογικού συστήματος, αρκεί να μην απειληθεί η γενική στρατηγική. Είναι γεμάτη η ιστορία του τόπου από παραδείγματα που άλλοτε ευνοούνται οι συνασπισμοί των συντηρητικών δυνάμεων, άλλοτε μέσω του εκλογικού συστήματος εμποδίζονται. Σε κάθε περίπτωση όμως αυτό το εκλογικό σύστημα που συμφέρει τον καπιταλιστικό κόσμο είναι το σύστημα του αυθεντικού δικομματισμού.

Σήμερα ζούμε τους προβληματισμούς, κυρίως από την πλευρά του ΠΑΣΟΚ, για μια παρένθεση μεγαλύτερης ή μικρότερης διάρκειας επιβολής του διπολισμού και με την επέμβαση του εκλογικού συστήματος, για όσο διάστημα χρειάζεται να αναστηλωθεί ο αυθεντικός δικομματισμός. Το ότι η ΝΔ αντιστέκεται, δε μας λέει τίποτε. Θα δεχτεί και αυτή το διπολισμό, αν δει ότι η αυτοδυναμία είναι πολύ δύσκολη έως αδύνατη και οι δικές της φιλοδοξίες για μονοκομματικές κυβερνήσεις δεν έχουν ευόδωση».

«Αν κάνουμε - συνέχισε η Αλέκα Παπαρήγα - μια αναδρομή στον 20ό αιώνα θα δούμε ότι σε περιόδους που το λαϊκό κίνημα ήταν ισχυρότερο, επέβαλε αλλαγές όχι μόνο στον κοινωνικό τομέα, στον τομέα της δημοκρατίας γενικά, αλλά και στο συγκεκριμένο ζήτημα που συζητάμε, στο εκλογικό σύστημα.

Από την περίοδο που η αστική τάξη πάλευε με την αριστοκρατία μέχρι σήμερα ποτέ δεν έπαψε το εκλογικό σύστημα να αποτελεί μέσο εκλογικής καταπίεσης.

Η καθιέρωση του δικαιώματος καθολικής ψηφοφορίας ήταν οπωσδήποτε σημαντικό γεγονός, δεν ξέφυγε όμως από το επίπεδο της τυπικής ισοτιμίας. Για να μετατραπεί σε όπλο για το λαϊκό κίνημα, χρειάζονταν να συντρέξουν και άλλοι παράγοντες.

Η καθολική ψηφοφορία δε λειτούργησε αμέσως με την καθιέρωσή της, ούτε και εφαρμόστηκε ως τέτοια από την αρχή, δηλαδή καθολική. Πρόοδος σημειώθηκε μετά το 1917, ενώ ουσιαστικά επεκτάθηκε και διευρύνθηκε στην ευρωπαϊκή Δύση μετά το 1945, σαν αποτέλεσμα της επίδρασης του μεγάλου αντιπολεμικού αγώνα των λαών. Πριν τις αρχές της δεκαετίας του '90 εμφανίστηκε η τάση για σχετικά πιο αναλογικά συστήματα, υπέρ της ενισχυμένης αναλογικής, ενώ μετά το '90 η επιλογή γέρνει υπέρ των πλειοψηφικών.

Το πέρασμα από το άγριο πλειοψηφικό στο λιγότερο αλλά πάντα ληστρικό σύστημα της ενισχυμένης αναλογικής έγινε κάτω από την πίεση του φόβου της κυρίαρχης τάξης μπροστά σε εκλογική μείωση των κομμάτων που υποστηρίζει, από τον αντίκτυπο και την αντανάκλαση θετικών διεργασιών μέσα στο λαό.

Οσο δυνάμωνε η τάση για καθολικό δικαίωμα ψηφοφορίας, για μείωση του ορίου ηλικίας στην άσκηση του εκλογικού δικαιώματος, τόσο δυνάμωναν αντίστοιχα οι μηχανισμοί χειραγώγησης, η καταστολή, η συκοφαντική προπαγάνδα, τα κηρύγματα μοιρολατρίας.

Γι' αυτό εμείς δεν πρόκειται να σταματήσουμε να ενδιαφερόμαστε, ανάμεσα στα άλλα δημοκρατικά προβλήματα, και για το πρόβλημα της καθιέρωσης της γνήσιας, μιας και μόνης αναλογικής».

Εν συνεχεία η ΓΓ της ΚΕ του ΚΚΕ υπογράμμισε πως «το συμφέρον του λαού είναι να υπάρχει σταθερή διακυβέρνηση, σταθερή εξουσία, φιλολαϊκή. Αυτό είναι το ζητούμενο, και όχι η σταθερότητα των συντηρητικών κυβερνήσεων, της νεοφιλελεύθερης πολιτικής, της φιλομονοπωλιακής, φιλοϊμπεριαλιστικής πολιτικής.

Την απλή αναλογική την εννοούμε ως ένα πάγιο εκλογικό σύστημα, συνταγματικά κατοχυρωμένο, που ισχύει για όλους και όλες και παντού, δηλαδή και στις κοινωνικές οργανώσεις και στις τοπικές εκλογές, παντού και πάντα, όσο υπάρχει αυτή η μορφή του κοινοβουλευτισμού.

Η κυβέρνηση έχει ήδη δηλώσει ότι θα προχωρήσει σε ορισμένες αναπροσαρμογές στο εκλογικό σύστημα, παίρνοντας - όπως λέει - υπόψη ορισμένες εξελίξεις στη διοικητική δομή της χώρας. Παραλλήλως καλλιεργεί την ιδέα ότι η αλλαγή του εκλογικού συστήματος μπορεί να διευκολύνει κυβερνήσεις κεντροαριστερής συνεργασίας.

Ακούμε και διαβάζουμε πολλά για το πολύ δημοκρατικό - τάχα - σύστημα της Γερμανίας με τους δύο γύρος, τις δύο ψήφους με βάση δύο λίστες κ.λ.π.

Υπάρχουν μάλιστα τα γνωστά παπαγαλάκια που προσπαθούν να μας πείσουν ότι το γερμανικό εκλογικό σύστημα με πλαφόν 1 ή 2% θα αποδειχθεί πολύ πιο αναλογικό εκλογικό σύστημα από το σημερινό, ότι οι έδρες των κομμάτων που θα καταφέρουν να μπουν στο Κοινοβούλιο θα είναι περισσότερες σε περίπτωση που διατηρηθεί το σημερινό.

Οπως υπάρχουν πολλές μορφές πλειοψηφικού, έτσι υπάρχουν και πολλές μορφές της ενισχυμένης αναλογικής. Οσο για το γερμανικό φαίνεται ότι είναι από τις χειρότερες εκδοχές του πλειοψηφικού. Η καθιέρωση δύο γύρων από μόνη της είναι ενίσχυση της μορφής του πλειοψηφικού συστήματος, αφού ένα μέρος των εδρών καθορίζεται με αναλογική και εξισορροπείται αρνητικά με το δεύτερο γύρο».

Συνεχίζοντας αναφέρθηκε στην αλλαγή στο εκλογικό σύστημα που επιχειρεί το ΠΑΣΟΚ, τονίζοντας ότι «έχει διπλό στόχο, ενιαίο σκοπό. Να διασφαλίσει το διπολισμό με κορμό το ίδιο το ΠΑΣΟΚ και τη ΝΔ. Η ηγεσία του ΠΑΣΟΚ επιθυμεί να μαντρώσει λαϊκές μάζες και ορισμένα κόμματα ή πολιτικές ομάδες στη δική της πολιτική με κάποια θολά ανταλλάγματα παροχής ψιχίων στη διαχείριση της κρίσης του συστήματος, στη συνδιαχείριση της πολιτικής των καπιταλιστικών αναδιαρθρώσεων.

Η διοικητική δομή της χώρας δεν είναι το πραγματικό κίνητρο, άλλωστε οι αλλαγές που γίνονται και πρόκειται να γίνουν υπηρετούν την κρατική επιβολή, τη χειραγώγηση, τον ακόμα πιο ασφυκτικό έλεγχο του λαού εκ μέρους της κεντρικής εξουσίας».

Καταλήγοντας η ΓΓ της ΚΕ του ΚΚΕ υπογράμμισε: «Διεκδικούμε χωρίς ανταλλάγματα την απλή αναλογική. Η κεντροαριστερά και η κεντροδεξιά είναι δοκιμασμένες πια πάνω στις πλάτες των λαών την τελευταία δεκαετία σε όλο το μήκος και το πλάτος της Ευρώπης, της δυτικής και της ανατολικής.

Οι πολιτικές δυνάμεις που μπήκαν σ' αυτήν τη λογική, να συνεργαστούν με τη σοσιαλδημοκρατία ή με τα φιλελεύθερα συντηρητικά κόμματα, το έκαναν είτε γιατί είχαν προγραμματικές συγκλίσεις, είτε την αυταπάτη ότι μπορούν να βάλουν φρένο στις νεοφιλελεύθερες επιλογές. Είτε έχασαν την εμπιστοσύνη τους στο λαϊκό κίνημα, στο δίκαιο των λαών και έριξαν το βάρος στην επιβίωσή τους κάτω από το ψευτο-δίλημμα "είτε συμμαχείς, είτε απομονώνεσαι".

Η κοινοβουλευτική παρουσία ενός κόμματος αναμφισβήτητα έχει σημασία, ιδιαίτερα σε συνθήκες που ακόμα ένα σημαντικό μέρος των εργαζομένων δεν έχει πειστεί να περάσει σε αντεπίθεση. Ομως πρέπει να διεκδικείται με όρους κινήματος, με τη φροντίδα να είσαι μέσα στο λαό, με τη φροντίδα να δυναμώνει το κίνημα, δηλαδή εκείνος ο παράγοντας που αργά ή γρήγορα θα οδηγήσει στον απεγκλωβισμό δυνάμεων από το δόκανο του συντηρητισμού. Η συνεργασία στα πλαίσια της κεντροαριστεράς συνιστά δεκανίκι της συντηρητικής πολιτικής».