Πρόκειται για μια ομάδα. Μια ομάδα 20 ατόμων όλοι κι όλοι με πολύ ιδιαίτερα όμως χαρακτηριστικά. Οι ευπατρίδες αυτοί πολιτικά βρίσκονται στους χώρους της ΝΔ, του ΠΑΣΟΚ, φυσικά του ΣΥΝ και των παραφυάδων αυτού, με έντονη μάλιστα παρουσία. Επαγγελματικά βρίσκονται στο χώρο της δημοσιογραφίας - εντάσσονται στην κατηγορία των «μεγαλοδημοσιογράφων», ή πρόκειται για πολιτικές ομάδες με περιθωριακά χαρακτηριστικά και έντονο αντιδραστικό στίγμα. Οι απόψεις της ολιγομελούς αυτής ομάδας, σε διάφορα θεμελιώδη διεθνή κυρίως θέματα, δε θα απασχολούσαν ούτε τους αργόσχολους καφενόβιους «αναλυτές» της πολιτικής κατάστασης, αν δεν είχαν ισχυρό βήμα προβολής από τα Μέσα Μαζικής Ενημέρωσης, είτε πρόκειται για τον έντυπο είτε για τον ηλεκτρονικό Τύπο. Είναι, μάλιστα, τέτοια η συχνότητα της προβολής τους από τα ΜΜΕ, σε σημείο τέτοιο ώστε να διερωτάται κανείς, βλέποντάς τους να γυρίζουν από κανάλι σε κανάλι, πού βρίσκουν χρόνο για τις άλλες τους δραστηριότητες... Ο αναγνώστης φυσικά έχει καταλάβει σε ποιους αναφέρεται το άρθρο, και από την άποψη αυτή, δε θεωρείται και αναγκαίο να κατονομάσουμε και προσωπικά τον καθένα. Γιατί, δεν έχει παρά να ανοίξει την τηλεόραση και να τους δει στρογγυλοκαθισμένους --όπως είπαμε-- στις διάφορες τηλεοπτικές εκπομπές πολιτικού λόγου...

Δεν είναι γνωστό αν η ομάδα αυτή έχει κάποια εσωτερική συνοχή και σχέση. Αλλωστε, αυτό δεν έχει και ιδιαίτερη σημασία. Αυτά που τη μορφοποιούν είναι δύο κυρίως χαρακτηριστικά. Το πρώτο είναι ότι σε πρόσφατες κρίσιμες περιόδους, όταν ο λαός σε συντριπτική πλειοψηφία με ποσοστά της τάξης του 99% ( π.χ. στην περίπτωση της ιμπεριαλιστικής επέμβασης στη Γιουγκοσλαβία) βρισκόταν στη μία πλευρά, η ομάδα αυτή βρέθηκε στο απέναντι χαράκωμα. Θα μπορούσε, βέβαια, να πει κάποιος ότι αυτό δεν είναι κατ' ανάγκη κακό μια και το απόλυτο δεν υπάρχει πουθενά, ούτε και είναι αρεστό στη φύση. Σωστός ο συλλογισμός αυτός, μόνο που το δεύτερο χαρακτηριστικό της ομάδας αυτής, δημιουργεί διάφορα εύλογα ερωτηματικά. Και το χαρακτηριστικό αυτό είναι ότι αναπαράγουν, με αστείο και παράλογο πολλές φορές τρόπο, την αμερικανική επιχειρηματολογία σε κρίσιμες περιόδους έντασης της ιδεολογικής, πολιτικής, αλλά και... πολεμικής αντιπαράθεσης. Την είδαμε να πρωτοεμφανίζεται σε... αρραγές μέτωπο κατά την ιμπεριαλιστική επέμβαση στη Γιουγκοσλαβία. Δεν τους πτόησε ούτε το γεγονός ότι το 99% του ελληνικού λαού καταδίκασε τον άδικο ιμπεριαλιστικό πόλεμο, ούτε ότι στην κάθε τους εμφάνιση στην τηλεόραση τους αναθεμάτιζαν και τους σιχτίριζαν εκατομμύρια Ελληνες πολίτες. Αυτοί... απτόητοι, σταθεροί αναμεταδότες της αμερικανικής προπαγάνδας, η οποία τελικά στηρίχτηκε --για μια ακόμη φορά-- σε ψεύτικα και κατασκευασμένα στοιχεία. Εμφανίστηκε και πάλι στη νέα ιμπεριαλιστική επέμβαση στο Αφγανιστάν. Την ώρα που οι αμερικανικές βόμβες κατέστρεφαν μια από τις πιο φτωχές χώρες του κόσμου, την ώρα που δολοφονούνταν παιδάκια και άμαχος πληθυσμός, αυτοί ...απτόητοι διακήρυσσαν μετά παρισίας το δικαίωμα των Αμερικανών να υπερασπιστούν εαυτούς κατά της ...τρομοκρατίας. Τον δε Μπιν Λάντεν, τη σύλληψη του οποίου ζητούσαν τότε πάραυτα --όπως φυσικά και οι Αμερικανοί-- τον ξέχασαν αμέσως μόλις ο σκοπός επιτεύχτηκε... Οπως ακριβώς και οι Αμερικανοί. Τους βλέπουμε και σήμερα με τη γενοκτονία του παλαιστινιακού λαού, να έχουν αναλάβει και πάλι δράση... Τη στιγμή που συγκλονισμένος ολόκληρος ο κόσμος βλέπει τους δολοφόνους του ισραηλίτικου στρατού, να δολοφονούν αδιακρίτως άνδρες, γυναίκες, παιδιά και νήπια, αυτοί επί το έργον... Τα επιχειρήματά τους γελοία και αστεία. Πώς αλλιώς μπορείς να χαρακτηρίσεις επιχειρήματα που εξισώνουν τους κατακτητές και τους κατακτημένους. Στοιχειώδεις γνώσεις ιστορίας αν υπάρχουν, τότε μπορεί να διακρίνει κάποιος ότι η σχέση κατακτητή - κατακτημένου, είναι μια σχέση βίας, ένοπλης φυσικά, του πρώτου πάνω στο δεύτερο, ότι σε όσα ιστορικά παραδείγματα και αν ανατρέξουμε θα διαπιστώσουμε ότι ο κατακτημένος, που αγωνίζεται για την ανεξαρτησία του, διεξάγει ένα δίκαιο αγώνα και ο κατακτητής που αγωνίζεται να διατηρήσει την κυριαρχία του, διεξάγει έναν άδικο πόλεμο. Αυτό αποτελεί πλέον αξίωμα για την ανθρώπινη ιστορία. Οι άνθρωποι όμως δεν πολυνοιάζονται για το αν αυτά που λένε έχουν κάποιο λογικό συνειρμό, ή αποτελούν προϊόν ανοησίας. Ετσι ακούσαμε τον ευτραφή και φέροντα ελαφρά γενειάδα δημοσιογράφο της ...ομάδας να διατυπώνει από τηλεοράσεως το ...βαθυστόχαστο συλλογισμό: «Εχω την εντύπωση ότι όσα συμβαίνουν σήμερα στη Μέση Ανατολή, σε μεγάλο βαθμό οφείλονται στην αντιδημοκρατική δομή με την οποία λειτουργεί η Παλαιστινιακή Αρχή». Θυμίζει κάτι αυτό; Και βέβαια θυμίζει. Την επιχειρηματολογία των ιμπεριαλιστικών δυνάμεων του 19ου αιώνα, όταν κατάπνιγαν μέσα στο αίμα τα κινήματα ανεξαρτησίας των αποικιών. Αλλος πάλι μας κάλεσε να αναρωτηθούμε γιατί ο ισραηλίτικος λαός εμπιστεύεται την ψήφο του και την ασφάλειά του στον Σαρόν, θέλοντας ο άνθρωπος να πει ότι ο πολίτης του Ισραήλ αισθάνεται ανασφαλής από τους ...τρομοκράτες Παλαιστίνιους και ...ιδού το αποτέλεσμα. Αίμα και δάκρυα... Ετσι, λοιπόν, γράφεται η ιστορία. Με τη σειρά μας ρωτάμε και εμείς. Ποιοι ήταν οι λόγοι που ώθησαν τον Γερμανό πολίτη το 1933 να εμπιστευτεί την ασφάλειά του στους Ναζί και τον Χίτλερ; Ελα ντε.

Πρόκειται για επιχειρήματα ανόητα, τα οποία όμως δεν προέρχονται από ανόητους ανθρώπους. Η συγκεκριμένη ομάδα, με τη δράση της, έχει καταξιωθεί σαν το πιο συνεπές φερέφωνο, ο πιο ακριβής πομπός αναμετάδοσης της αμερικανικής προπαγάνδας. Δίκαια, επομένως, μπορούμε να τους δαφνοστεφανώσουμε και να πούμε ότι αποτελούν το μακρύ χέρι του αμερικανικού ιμπεριαλισμού στη χώρα μας, τα συμφέροντα του οποίου υποστηρίζουν με ζέση και σθένος, έναντι οιουδήποτε τιμήματος... Και είναι δευτερεύον το ερώτημα, αν κινούνται από καθαρά ...αλτρουιστικά και ιδεολογικά κίνητρα, ή αν στο βάθος του τοπίου, υπάρχουν άλλες, περισσότερο υλικές, σχέσεις...