«Δεν μπορείτε να φανταστείτε πόσο όμορφα νιώθουμε όλοι οι Κουβανοί όταν λέμε όχι στην αυτοκρατορία (σ.σ. των ΗΠΑ)». Θαυμασμό και κουράγιο για την ομορφιά της αντίστασης ενάντια στα αφεντικά της νέας τάξης αντλεί κανείς από τη συνέντευξη (στην «Ελευθεροτυπία») του υφυπουργού Εξωτερικών της Κούβας, Ανχελ Νταλμάου Φερνάντες. Μας γεμίζει επίσης χαρά ότι η ζωή των Κουβανών γίνεται καλύτερη. Λέει συγκεκριμένα: «Η ζωή γίνεται καλύτερη χρόνο με το χρόνο. Οταν έπεσε η Σοβιετική Ενωση χάσαμε σχεδόν τα πάντα. Σήμερα έχουμε πολύ ικανοποιητικό επίπεδο στην παιδεία και τις υπηρεσίες υγείας που είναι δωρεάν για όλους, έχουμε επιστημονική ανάπτυξη και είμαστε πρώτοι σε όλη τη Λατινική Αμερική στη βιοτεχνολογία και τη γενετική μηχανική. Είμαστε ενωμένοι και πεπεισμένοι ότι η απάντηση στις ελπίδες μας δεν είναι αυτή η νεοφιλελεύθερη λύση και ότι το μέλλον μας είναι ο εκμοντερισμός του σοσιαλισμού στην Κούβα».

Βενσερέμος!

Οταν η φρίκη του πολέμου γίνεται αβάσταχτη... Οταν δεν μπορεί ο κοινός νους να αντέξει τις αγριότητες των Ισραηλινών μακελάρηδων... Οταν εξευτελίζεται κάθε έννοια «δικαίου» στο καθεστώς της «νέας τάξης»... Οταν προσβάλλεται βάναυσα η λογική των απλών ανθρώπων... Τότε ορισμένοι, οι απολογητές των ηγεμόνων του πλανήτη, επιστρατεύουν την ...ψυχολογική ερμηνεία των γεγονότων. Γράφει ο Αλ. Παπαχελάς (στο «Βήμα»): «Ενας ανόητος μύθος θέλει τις ΗΠΑ να στηρίζουν το Ισραήλ, επειδή έτσι ελέγχουν τα ...πετρέλαια. Μα, επιτέλους! Τόσες γενιές Αμερικανών διπλωματών έχουν υποστηρίξει ότι η στήριξη στο Ισραήλ δεν εξυπηρετεί κανένα ζωτικό αμερικανικό συμφέρον, καθώς φέρνει την Ουάσιγκτον σε διαρκή σύγκρουση με τις αραβικές χώρες. Εχει, όμως, καταστεί αυτοσκοπός της αμερικανικής πολιτικής από το 1947 και μετά για προφανείς ψυχολογικούς και εσωτερικούς πολιτικούς λόγους».

Προφανώς, η ψυχολογία της αμερικανικής πολιτικής είναι βαριά αρρωστημένη, γιατί δεν εξηγείται αλλιώς η πλουσιοπάροχη στρατιωτική και οικονομική βοήθεια, που συνεχίζει, ακόμα και τώρα, να στέλνει στο «στρατηγικό» σύμμαχό της στη Μέση Ανατολή...

Πριν από δυο βδομάδες οι υπουργοί Ν. Χριστοδουλάκης και Δ. Ρέππας είχαν δημόσια εξαγγείλει τη χρηματοδότηση του ΙΚΑ, για το 2003, με 430 δισ. δραχμές, ισχυριζόμενοι ότι φτάνουν και περισσεύουν για όλες τις ανάγκες του Ιδρύματος και δημιουργείται μια πρώτη μαγιά αποθεματικού, ύψους 40-60 δισ. δραχμών. Προχτές, οι ίδιοι υπουργοί εξάγγειλαν για το 2003 χρηματοδότηση 470 δισ. δραχμών και ισχυρίστηκαν ότι το δημιουργούμενο αποθεματικό είναι μόλις 2 δισ. δρχ.

Βέβαια, ψέματα είναι και τα πρώτα και τα δεύτερα νούμερα. Αλλά τα υπουργικά νούμερα μας έδωσαν μια ιδέα. Εάν, όσο ανεβαίνει το ποσό της χρηματοδότησης, τόσο μειώνεται το δημιουργούμενο δήθεν αποθεματικό, τότε η λύση του προβλήματος είναι πολύ απλή. Να ελαχιστοποιήσουν το ποσό της χρηματοδότησης, ώστε να μεγιστοποιηθεί το αποθεματικό και όλα θα είναι μέλι γάλα...

«Εγγυημένες οι συντάξεις ως το 2032» έλεγε ο χτεσινός πρωτοσέλιδος τίτλος του «Βήματος» και λίγο παρακάτω υπήρχε το εξής αναγγελτικό - διαφημιστικό: «Οι τελικές ρυθμίσεις - Τα νέα όρια ηλικίας. Ο νέος υπολογισμός των συντάξεων σε ΙΚΑ, Δημόσιο, ΔΕΚΟ...».

Με άλλα λόγια, δηλαδή, εγγυημένες είναι οι συντάξεις, αλλά ποιες συντάξεις, σε ποια ηλικία, κλπ., κλπ., άστα να πάνε... Η κυβέρνηση εγγυάται συντάξεις ακόμη μεγαλύτερης πείνας και φτώχειας μέχρι το 2032. Μετά βλέπουμε...