ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΣ | ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ

ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΣ

Δεν είναι ο Αραφάτ όμηρος, εμείς είμαστε

Είμαστε όμηροι του άστρου των Σιωνιστών, που φωτίζει τη σβάστικα. Οι Σιωνιστές έχουν εμπλακεί σ' έναν αγώνα για την προέκταση της εκδίκησης, όπου οι καθημερινοί φόνοι που διαπράττουν είναι μικρότερης σημασίας από το πεδίο που ανοίγεται μπροστά τους: μίσος ατελεύτητο. Χοροπηδάνε πάνω στα πτώματα των νέων Παλαιστινίων, φωνάζοντας παράλληλα ότι οι ίδιοι είναι θύματα κι όχι τα νεκρά παιδιά.

Είμαστε όμηροι των γνωστών οικογενειών της πολιτικής σκηνής. Φωτογραφίζονται πάντα στο φως της τηλεόρασης. Μόνη τους μέριμνα (αφού όλα είναι λυμένα και το χαλί στρωμένο) να χάσει μερικά κιλά η κόρη, δηλαδή η Ντόρα, μετά ν' αρχίσει να χαμογελά, όπως αυτή ξέρει, για να πέσει σαν ώριμο φρούτο η Δημαρχία.

Είμαστε όμηροι της ευκολίας των ρασοφόρων, που κάνουν χρυσές δουλιές. Είναι η εποχή τους, βλέπετε, έχουμε εκπτώσεις.

Είμαστε όμηροι των προοδευτικών, των γενικώς και αορίστων Αριστερών. Παπαγαλάκια που φετιχοποιούν τη δύναμη των Αμερικανών.

Είμαστε όμηροι του βασιλιά μικροαστού, που ανάμεσα στο τηλεκοντρόλ και το φραπέ έχει πεθάνει χρόνια τώρα. Αλλά ποιος θα του το πει: Ο Καραμανλής ή ο Σημίτης;

Είμαστε όμηροι των παραμυθιασμένων καλλιτεχνών, των βολεμένων, που καταπίνουν την πραγματικότητα φωνάζοντας: «Πάνω απ' όλα η αισθητική! Αυτή μας ενδιαφέρει».

Είμαστε όμηροι της γενικευμένης ψευδαίσθησης γύρω από τον πολιτισμό της Δύσης. Τελευταίο παράδειγμα είναι οι φωνές γνωστών δημοσιογράφων ότι δεν υπάρχει ρατσισμός, αφού τα όσκαρ πήγαν σε μαύρους. Η αλήθεια; Το 85% των φυλακισμένων στις ΗΠΑ είναι μαύροι. Για ένα μαύρο αγόρι ηλικίας δεκαέξι έως είκοσι πέντε ετών υπάρχει μία πιθανότητα στις πέντε να φυλακιστεί. Στην Πολιτεία της Νέας Υόρκης, η Ομοσπονδιακή Κυβέρνηση, τα τελευταία πέντε χρόνια, χτίζει μια φυλακή κάθε 120 μέρες. Μία από τις πραγματικά ταχύτερα αναπτυσσόμενες βιομηχανίες στις ΗΠΑ είναι οι βιομηχανίες συστημάτων ασφαλείας. Η Νέα Υόρκη μετατρέπεται, όπως και οι υπόλοιπες Πολιτείες, σε μια μεγάλη φυλακή, όπου σήμερα υπάρχουν ήδη ένα εκατομμύριο κρατούμενοι. Ας αφήσουν, λοιπόν, κατά μέρος την εικόνα των φετινών όσκαρ ή, γενικότερα, αυτούς που προβάλλουν τους μαύρους σταρ, γιατί όλη αυτή η «βιομηχανία» έχει κρατήσει αρνητική στάση και στερείται ηθικής απέναντι στη μαύρη κοινότητα. Και κανείς δεν έχει ξεχάσει ότι στη δεκαετία του '60 η κυβέρνηση των ΗΠΑ διεξήγαγε έναν ευρύ πόλεμο καταστολής ενάντια στο απελευθερωτικό κίνημα των μαύρων στο σύνολό του.

Είμαστε εκτεθειμένοι ανεπανόρθωτα μπροστά στον στρατηγό Αραφάτ, που τόνισε, για να το καταλάβει όλος ο κόσμος, ότι κανένας από τον παλαιστινιακό λαό ή από τον αραβικό κόσμο δε θα πέσει στα γόνατα.

Είμαστε εκτεθειμένοι με τόσα που μας σκεπάζουν και δεν μπορούν να κρύψουν τη γύμνια μας. Πόσες άραγε πέτρες των νεαρών Παλαιστινίων πρέπει να μετρήσει ο ουρανός για να συνέλθουμε; Ας διαλέξουμε: `Η θα κλείσουμε τα μάτια μας - εμείς, τα προϊόντα μιας χρήσης - σ'ένα σούπερ μάρκετ από έμφραγμα αδιαφορίας ή θ' ανοιχτούμε διαλέγοντας μέσα από την ιστορία μας ό,τι θέλουμε εμείς κι όχι ό,τι επιβάλλουν οι ΗΠΑ. Αν είμαστε όπως πιστεύουμε, ας τολμήσουμε να εισχωρήσουμε σ' ένα ποίημα του Τζελαλουντίν Ρουμί για να ζυγιστούμε: «Πεινάς; Σκυλί θυμωμένο, κακός χαρακτήρας./ Εφαγες; Είσαι τώρα ψόφιος/ξαπλώνεις σαν πέτρα αναίσθητος./ Τη μια σκυλί, την άλλη πτώμα/ έτσι πώς θες να παραβγείς με λεοντάρια/ ή να πας με τους αγίους;/ Αν είσαι του καιρού σου λόγιος τρανός/ την εξαφάνιση του χρόνου και του κόσμου μην ξεχνάς./ Ολα περνούν, εκτός από το Πρόσωπό Του./ Αυτό το Πρόσωπο αν δεν έχεις καθαρό/ μη δοκιμάσεις να υπάρξεις».

Του
Γιώργου ΚΑΚΟΥΛΙΔΗ

Νότες μιας ζωής

Σε επίτιμο αρχιμουσικό της Κρατικής Ορχήστρας Αθηνών θ' ανακηρυχτεί ο Οδυσσέας Δημητριάδης

«Η μουσική είναι η ζωή μου...». Σε αυτή τη φράση ο Οδυσσέας Δημητριάδης, ο μεγάλος αρχιμουσικός, δάσκαλος και συνθέτης, συμπυκνώνει τη σχέση μιας ολόκληρης ζωής, της ίδιας του της ύπαρξης, με τη μουσική. Ο μαέστρος, το άστρο του οποίου έλαμψε σε αμέτρητες συναυλίες και λυρικές παραστάσεις στη Σοβιετική Ενωση, αλλά και εκτός των συνόρων της, που τίμησε την τέχνη του και γνώρισε την καταξίωση, είναι ο τιμώμενος της εκδήλωσης, που διοργανώνουν η Κρατική Ορχήστρα Αθηνών και το Μέγαρο Μουσικής, την Τρίτη (8.30μ.μ.), στην αίθουσα «Δημήτρης Μητρόπουλος» του Μεγάρου. Στη διάρκεια της εκδήλωσης, που θα χαιρετίσει ο υπουργός Πολιτισμού, θα γίνει η αναγόρευση του Οδ. Δημητριάδη σε επίτιμο αρχιμουσικό της ΚΟΑ. Επίσης, θα προβληθεί η ταινία «Ο μαέστρος Οδυσσέας Δημητριάδης» σε σενάριο και σκηνοθεσία του Χριστόφορου Τριανταφίλοφ, ενώ τα έγχορδα της ΚΟΑ θα ερμηνεύσουν τη «Σερενάτα σε ντο μείζονα, έργο 48» του Τσαϊκόφσκι. Με την ευκαιρία του αφιερώματος, η Κρατική Ορχήστρα Αθηνών εξέδωσε λεύκωμα με τίτλο «Ο αρχιμουσικός Οδυσσέας Δημητριάδης», το οποίο περιλαμβάνει κείμενα, ανέκδοτες φωτογραφίες και το CD «Ο Οδυσσέας Δημητριάδης διευθύνει την Κρατική Ορχήστρα Αθηνών σε έργα Πιοτρ Ιλίτς Τσαϊκόφσκι». Πρόκειται για ζωντανές ηχογραφήσεις από συναυλίες που πραγματοποιήθηκαν στο Μέγαρο Μουσικής και περιλαμβάνονται: αποσπάσματα από το κοντσέρτο αρ. 2 για πιάνο και ορχήστρα, με σολίστ τον Γιάκοφ Κάσμαν, «Ρωμαίος και Ιουλιέτα» εισαγωγή - φαντασία και αποσπάσματα από τη Συμφωνία αρ. 6 «Παθητική».

Γεννημένος στις 7 Ιουλίου 1908 στο Βατούμι της Γεωργίας (η οικογένειά του καταγόταν από τα Σούρμενα της Τουρκίας) από πολύ νωρίς έδειξε την κλίση του προς τη μουσική. Πρώτα άρχισε πιάνο, ύστερα βιολί, ενώ στα δεκατέσσερα χρόνια του άρχισε να μελετά σύνθεση. Σπούδασε στο Ωδείο της Τιφλίδας σύνθεση και ακολούθησε σπουδές αρχιμουσικού στο Ωδείο του Λένινγκραντ. Μετά την αποφοίτησή του εργάστηκε επί 10 χρόνια στην Οπερα της Τιφλίδας και η φήμη του γρήγορα απλώθηκε σε όλη την ΕΣΣΔ. Μετά από πρόσκληση του Μπολσόι παρουσιάζει στο μοσχοβίτικο θέατρο τη «Μνηστή του Τσάρου» με εξαιρετική επιτυχία, ενώ στη συνέχεια από το 1947-1952 βρίσκεται στο τιμόνι της Κρατικής Συμφωνικής Ορχήστρας της Γεωργίας. Από το 1952 διορίζεται επικεφαλής της Ορχήστρας της Οπερας της Τιφλίδας, η οποία γνωρίζει το θρίαμβο τόσο στο εσωτερικό (και στο Μπολσόι), αλλά και στη δίμηνη περιοδεία της σε Βραζιλία, Αργεντινή, Χιλή, Περού, Βενεζουέλα. Μεγάλη στιγμή της καριέρας του Οδ. Δημητριάδη ήταν η εμφάνισή του στο πόντιουμ της Ορχήστρας της Οπερας της Βιέννης.

Διατέλεσε αντιπρόεδρος του Συνδέσμου Φιλίας ΕΣΣΔ - Ελλάδας από το 1958. Μια χρονιά αργότερα έρχεται για πρώτη φορά στην Ελλάδα, όπου μετά από 35 χρόνια χωρισμού συναντάται με τους συγγενείς του. Η πρώτη συνεργασία του με την Κρατική Ορχήστρα Αθηνών έγινε το 1964, οπότε διηύθυνε συναυλία στο «Ρεξ», ενώ το 1965 διευθύνει την «Ντάμα Πίκα» στη Λυρική. Την ίδια χρονιά διορίστηκε αρχιμουσικός στο Μπολσόι, όπου διηύθυνε πολλές όπερες, ενώ πάντοτε είχε στενή επαφή με το Ωδείο της Τιφλίδας και τους μαθητές του (ανάμεσά τους και ο εξαίρετος Τζάνσουγκ Καχίτζε). Πολλές ήταν οι εμφανίσεις του στο εξωτερικό, με σημαντικότερη την περιοδεία της Κρατικής Ορχήστρας της ΕΣΣΔ σε ΗΠΑ, Καναδά και Μεξικό, το 1969. Πολλές είναι οι όπερες που διηύθυνε από το 1974 και μετά στη Λυρική Σκηνή, ενώ ανεκτίμητος είναι ο ρόλος του στην παρουσίαση έργων Ελλήνων συνθετών. Αξίζει να σημειωθεί ότι έκανε την «αναστήλωση» της όπερας του Σαμάρα «Φλόρα Μιράμπιλις», αντικαθιστώντας την παλιά παρτιτούρα που είχε καεί με νέα (βασίστηκε σε διασκευή). Το εγχείρημα χαρακτηρίστηκε ως θαύμα ενορχήστρωσης. Το 1980 ήταν μουσικός υπεύθυνος για την Ολυμπιάδα της Μόσχας, κάνοντας μάλιστα νέα ενορχήστρωση του Ολυμπιακού Υμνου, που διηύθυνε στην έναρξη και λήξη των Αγώνων.

Για τη μεγάλη προσφορά του ο Οδ. Δημητριάδης έχει τιμηθεί με πολλά βραβεία στη Σοβιετική Ενωση, όπως: Με το «Παράσημο Τιμής» (1946), της «Εργατικής Κόκκινης Σημαίας» (1951), με τα μετάλλια «Για την άμυνα του Καυκάσου», «Για την ηρωική δουλιά στο Μεγάλο Πατριωτικό Πόλεμο» (1946), «Για την ηρωική δουλιά» (1980). Του απονεμήθηκαν επίσης οι τιμητικοί τίτλοι του λαϊκού καλλιτέχνη της ΕΣΣΔ, της Γεωργίας και της Αμπχαζίας κ.ά.

Ρ. ΣΟΥΛΗ