-- Ποιος ο λόγος που πραγματοποιεί το ΚΚΕ την Πανελλαδική Συνδιάσκεψη για τη δουλιά στην εργατική τάξη και το συνδικαλιστικό κίνημα;

-- Η συνδιάσκεψη πραγματοποιείται, σύμφωνα με απόφαση του 16ου Συνεδρίου του Κόμματος. Ερχεται να αντιμετωπίσει συγκεκριμένες ανάγκες. Οπως είναι η παραπέρα εξειδίκευση της πολιτικής του Κόμματος για την εργατική τάξη, η επεξεργασία θέσεων και στόχων πάλης, που αφορούν τα δικαιώματα της εργατικής τάξης, των εργαζομένων γενικότερα, σε μια περίοδο που αφαιρούνται λόγω της ολομέτωπης επίθεσης του κεφαλαίου, σημαντικές κατακτήσεις.

Για το ΚΚΕ η δράση του στην εργατική τάξη και το συνδικαλιστικό της κίνημα είναι πρωταρχικό καθήκον, ιδιαίτερα σε μια περίοδο ταχύτατων εξελίξεων που προκύπτουν από τις καπιταλιστικές αναδιαρθρώσεις. Ανάλογη Συνδιάσκεψη είχαμε πραγματοποιήσει, όπως θα θυμάστε, και μετά το 15ο Συνέδριο. Είναι κομματικό σώμα που προβλέπεται από το Καταστατικό του Κόμματος, με συζήτηση που διεξάγεται μέσα στις Κομματικές Οργανώσεις Βάσης και σε όλα τα καθοδηγητικά όργανα.

-- Τι αφορά αυτή η συζήτηση;

-- Το ΚΚΕ συζητά, πώς με πιο αποτελεσματικό τρόπο θα κατορθώσει να δράσει, ώστε να δώσει αποφασιστική βοήθεια στον αγώνα για την υπεράσπιση των δικαιωμάτων και των κατακτήσεων της εργατικής τάξης, να διευρύνει αυτό τον αγώνα για να ικανοποιηθούν οι σύγχρονες ανάγκες της εργατικής λαϊκής οικογένειας. Να ξεπεράσει εμπόδια που βάζει σήμερα ο αρνητικός συσχετισμός δυνάμεων και η διαλυτική κατάσταση που επικρατεί στα ηγετικά όργανα του συνδικαλιστικού κινήματος, με ευθύνη των πλειοψηφιών τους. Να συμβάλλει θετικά μαζί με άλλους αγωνιστές και συμμάχους του στην ενίσχυση του ΠΑΜΕ, στην ευρύτερη και πιο ισχυρή συσπείρωση των ταξικών δυνάμεων στο εργατικό συνδικαλιστικό κίνημα.

Να πάρει τα αναγκαία μέτρα, ώστε να ανέβει η ιδεολογική και πολιτική επιρροή του μέσα στους εργαζόμενους. Να συμβάλλει ώστε να γίνουν αποφασιστικά βήματα για τη συγκρότηση του αντιιμπεριαλιστικού, αντιμονοπωλιακού, δημοκρατικού μετώπου.

Βαδίζουμε σε μια εσωκομματική διαδικασία, με συζήτηση και προβληματισμό, στη λήψη αποφάσεων με ευρύτερη σημασία, αφού όλα αυτά αφορούν την οργάνωση και την προοπτική του αγώνα των εργαζομένων, την κοινή δράση τους με άλλα λαϊκά στρώματα και κοινωνικές ομάδες.

-- Ποιες ανάγκες καθορίζουν αυτούς τους στόχους;

-- Εχουμε σημαντικές εξελίξεις, καινούριες εξελίξεις, που επιδρούν καθοριστικά στην κατάσταση της εργατικής τάξης, στις συνθήκες διεξαγωγής του αγώνα της. Η ολομέτωπη επίθεση της κυβέρνησης σε βάρος της πλειοψηφίας του λαού για την προώθηση των καπιταλιστικών αναδιαρθρώσεων και όσες αντιλαϊκές αλλαγές φέρνουν αυτές, δημιουργούν νέα δεδομένα.

Οι ιδιωτικοποιήσεις που έχουν προχωρήσει στις δημόσιες επιχειρήσεις, αλλά και σε τομείς κοινωνικής πολιτικής, όπως η υγεία, η εμπορευματοποίηση της παιδείας, οι αλλαγές στις εργασιακές σχέσεις που επεκτείνονται με τα ελαστικά ωράρια, τις συμβάσεις ορισμένου χρόνου, το χτύπημα του 8ωρου, 7ωρου και άλλες αντεργατικές ρυθμίσεις, που σε συνδυασμό με το χτύπημα των συλλογικών συμβάσεων, την ανεργία και τη φτώχεια χειροτερεύουν τη θέση της εργατικής τάξης. Επίσης, η πορεία ενσωμάτωσης του συνδικαλιστικού κινήματος στις γενικότερες επιλογές του κεφαλαίου, καθώς και η στήριξη που παρέχουν αυτές οι δυνάμεις σε νέα αρνητικά φαινόμενα στη χώρα μας και διεθνώς, όπως ο ιμπεριαλιστικός πόλεμος και το χτύπημα των δημοκρατικών δικαιωμάτων και ελευθεριών, είναι σημαντικοί παράγοντες που παίρνουμε υπόψη μας και μας υποχρεώνουν σε σοβαρές αναπροσαρμογές και βελτιώσεις στους στόχους και τα καθήκοντα, στο περιεχόμενο της ιδεολογικοπολιτικής δουλιάς, στη μαζική δράση του Κόμματος, στους τρόπους και τις μορφές της καθοδηγητικής μας δουλιάς.

-- Απαιτείται να προωθηθούν ενιαία μια σειρά προϋποθέσεις, μια σειρά μέτρα. Να γίνουν αποφασιστικά βήματα που όλα μαζί θα συμβάλουν στη συγκρότηση ενός ισχυρού μπλοκ, ταξικών αντιιμπεριαλιστικών αντιμονοπωλιακών δυνάμεων, μιας κοινωνικοπολιτικής συμμαχίας του μετώπου που θα αποτελέσει εφαλτήριο για τη μεγαλύτερη αποτελεσματικότητα των αγώνων, κυρίως για να συνδεθεί ο καθημερινός αγώνας με την προοπτική αλλαγών στο επίπεδο της εξουσίας.

Μια πρώτη προϋπόθεση είναι η ισχυροποίηση των γραμμών του Κόμματος και τις επιρροής του, η κατάκτηση της ικανότητας, ώστε ολόκληρο το Κόμμα, από την ΚΕ μέχρι την ΚΟΒ, να διεξάγει πιο αποτελεσματικά και ενιαία τον ιδεολογικοπολιτικό και μαζικό αγώνα.

-- Αρκεί αυτό;

-- Είναι ανάγκη να αντιπαλέψουμε την τάση που δείχνει πως παρά το γεγονός της αύξησης των αγώνων οι εργαζόμενοι υποχρεώνονται σε συνεχείς υποχωρήσεις και παραχωρήσεις δικαιωμάτων προς την εργοδοσία και το κεφάλαιο. Η τάση αυτή που έχει διαμορφωθεί μακρόχρονα μπορεί να αντιστραφεί, αν ενταθούν οι προσπάθειές μας για ν' ανέβει το επίπεδο μαζικότητας και πολιτικοποίησης των αγώνων, να ανέβει σ' ένα πολύ πιο υψηλό επίπεδο η ταξική πάλη.

Ο Κώστας Παρασκευάς μιλά με το συντάκτη του «Ρ»

Ετσι, η πάλη των εργαζομένων θα γίνεται πιο αποτελεσματική, στο βαθμό που δε θα περιορίζεται μόνο στο κάθε επιμέρους, μεμονωμένο πρόβλημα, αλλά ταυτόχρονα θα στρέφεται ενάντια στις αιτίες που το προκαλούν, ενάντια στις αντιλαϊκές πολιτικές και τους φορείς τους.

-- Εκτιμάτε ότι δεν επαρκούν οι σημερινοί αγώνες;

-- Βάζουμε στόχο σήμερα, με τη δουλιά μας, να εξηγήσουμε σε πλατιά τμήματα των εργαζομένων, ότι στη σημερινή περίοδο όξυνσης της κρίσης και των αντιθέσεων του καπιταλισμού, έντασης της επιθετικότητάς του, είναι αδύνατη η διασφάλιση των όποιων δικαιωμάτων, που πέτυχαν με σκληρούς αγώνες, σε προηγούμενες περιόδους, αν η πάλη περιορίζεται μόνο στην «άμυνα» για την προστασία των κατακτημένων. Αντίθετα, θα οδηγούνται σε συνεχή χειροτέρευση της θέσης τους. Αν στη γενικευμένη επίθεση του κεφαλαίου, που θίγει το σύνολο των δικαιωμάτων τους, δεν αντιτάξουν αιτήματα και στόχους πάλης, που αντιστοιχούν στις σημερινές δυνατότητες ανάπτυξης των παραγωγικών δυνάμεων, συσσώρευσης αμύθητου πλούτου σε λίγα χέρια, σε παγκόσμιο επίπεδο, τότε ούτε ο αμυντικός αγώνας για την υπεράσπιση κατακτήσεων θα έχει αποτελέσματα.

-- Δηλαδή, τι είδους αιτήματα ακριβώς εννοείτε;

-- Εννοούμε ακριβώς, αιτήματα και στόχους πάλης που θα βάζουν στην πρώτη γραμμή τα δικαιώματα για μόνιμη και σταθερή δουλιά, με πλήρη οικονομικά και κοινωνικά δικαιώματα, όπως παραδείγματος χάριν:

Μείωση των ωρών εργασίας με σταθερό ημερήσιο εργάσιμο χρόνο, όπως συγκεκριμενοποιείται στο αίτημα για 7ωρο, 5ήμερο, 35ωρο. Πάλη για αύξηση των μισθών και των συντάξεων. Με διεκδικήσεις που δε θα περιορίζονται στο κριτήριο της «κάλυψης των απωλειών», αλλά που να αναδείχνουν το κριτήριο της κάλυψης των σύγχρονων αναγκών της εργατικής οικογένειας.

Διεκδίκηση δημόσιας Κοινωνικής Ασφάλισης για όλο το λαό, αποκλειστικά δημόσια, δωρεάν υγεία, πρόνοια.

Διεκδίκηση του δικαιώματος για δημόσια δωρεάν μόρφωση, απαλλαγή της λαϊκής οικογένειας από τα δυσβάστακτα οικονομικά βάρη της μόρφωσης των παιδιών της, αφού αυτό πρέπει να είναι ζήτημα κρατικής πολιτικής.

Κι όλα αυτά φυσικά συνδυασμένα με την πάλη για την υπεράσπιση της ειρήνης ενάντια στον ιμπεριαλισμό, για την υπεράσπιση των δημοκρατικών δικαιωμάτων και ελευθεριών.

Θεωρούμε ότι ως Κόμμα έχουμε χρέος να μπολιάσουμε το εργατικό συνδικαλιστικό κίνημα με ένα τέτοιο περιεχόμενο δράσης και ανάλογο προσανατολισμό. Να συμβάλουμε ώστε να απορριφθεί η λογική της μοιρολατρίας και του συμβιβασμού. Να καταδικαστούν οι διάφορες θεωρίες της υποταγής της εργατικής τάξης στους νόμους της «ανταγωνιστικότητας» και της «παγκοσμιοποιημένης αγοράς». Να δείξουμε την ανάγκη βαθιών αλλαγών μέσα από το δρόμο του μετώπου. Να προβάλουμε, ως ΚΚΕ, την επικαιρότητα και αναγκαιότητα του σοσιαλισμού, πλατιά μέσα στους εργαζόμενους.

-- Μιλήσατε πριν και για άλλες προϋποθέσεις, εκτός από την πρώτη στην οποία αναφερθήκατε, μέχρι τώρα. Ποιες είναι αυτές οι άλλες;

-- Μια δεύτερη βασική προϋπόθεση είναι να ισχυροποιηθεί ο ταξικός πόλος, στα πλαίσια του συνδικαλιστικού κινήματος. Να εκφραστεί αυτή η ισχυροποίηση μέσα από την παρουσία του ΠΑΜΕ. Είναι σήμερα, όρος απαραίτητος για το ξεπέρασμα των εμποδίων που θέτει η άσχημη κατάσταση στο συνδικαλιστικό κίνημα και παράλληλα θα ενισχύσει την ανάπτυξη της πάλης των εργαζομένων.

Τέλος, μια τρίτη προϋπόθεση -χωρίς να σημαίνει ότι είναι και τελευταία σε ιεράρχηση- είναι ό,τι πρέπει να ανέβει στο ύψος των σημερινών και αυριανών απαιτήσεων η οργάνωση της εργατικής τάξης στο συνδικαλιστικό κίνημα, στα σωματεία και τις επιτροπές αγώνα, καθώς και η συμμετοχή της στους αγώνες, ξεπερνώντας επιπρόσθετα εμπόδια, που παρεμβάλουν τόσο οι δυνάμεις της ταξικής συνεργασίας αλλά και διάφορες δομές, που έχουν ξεπεραστεί από τις ίδιες τις αντικειμενικές εξελίξεις, με τις νέες εργασιακές σχέσεις, τον κατακερματισμό του συνδικαλιστικού κινήματος, που δε διευκολύνουν καθόλου την εγγραφή και συμμετοχή των εργαζομένων, και τόσα άλλα.

ΕΧΟΥΝ περάσει 55 χρόνια, που σαν σήμερα, 17 Φλεβάρη του 1947, διαβάζαμε στην εφημερίδα μας, το «Ρ», πως ένας μαχητής δημοσιογράφος, στοχαστής, ποιητής και κριτικός, ο Νίκος Καρβούνης, γέννημα και θρέμμα της Ιθάκης, έφευγε για πάντα από κοντά μας πρόωρα, όχι όμως κι αναπάντεχα, για όσους, βέβαια, γνώριζαν από κοντά τις δοκιμασίες της υγείας του, με τα κυνηγητά και τις εξορίες στα χρόνια της μεταξικής δικτατορίας. Και, φυσικά, αργότερα με τις κακουχίες στα κατοχικά χρόνια, που ακολούθησαν.

ΕΙΧΑΝ μόλις περάσει μερικοί μήνες από το φθινόπωρο του 1946, τότε, που στο θέατρο «Κεντρικό» έγινε το πολιτικό μνημόσυνο του μάρτυρα της ελληνικής δημοσιογραφίας, του αξέχαστου συντρόφου Κώστα Βιδάλη, που, όπως είναι γνωστό, δολοφονήθηκε άγρια από τους μοναρχοφασίστες και συμμορίτες του Σούρλα, ενώ βρισκόταν (Αύγουστος 1946) σε δημοσιογραφική αποστολή για το «Ρ» στη Θεσσαλία.

Ο ΝΙΚΟΣ ΚΑΡΒΟΥΝΗΣ ήταν από τους βασικούς ομιλητές. Σε πολλά σημεία της ομιλίας, φώτισε πλούσια και μοναδικά το χρέος, την ευθύνη και την αποστολή, που πρέπει να έχει η δημοσιογραφία... «Ηταν ο Κ. Βιδάλης, είπε στο λόγο του ο Ν. Κ., ένας δημοσιογράφος αγωνιστής...». Και πρόσθετε αμέσως: «Πόσες φορές δεν κατηγορήθηκε αυτό το επάγγελμα και ας το πούμε αμέσως και ειλικρινά, όχι πάντοτε άδικα. Είναι πολλοί που θεωρούν τη δημοσιογραφία - δηλαδή την εφημερίδα - σαν ένα απλό "πρατήριο ειδήσεων". Πολύ φτηνή, όσο και λαθεμένη αντίληψη. Τέτοια δεν ήταν ούτε η πρώτη εφημερίδα, που παρουσιάστηκε στις αρχές του 17ου αιώνα στο Παρίσι, η "Γκαζέτ" του Θεόφραστου Ρενοντό. Την έβγαλε στην αρχή, για να δίνει, μια φορά το μήνα, γενικές πληροφορίες στο κοινό. Χειρόγραφη για λίγους μήνες, τυπωμένη έπειτα...».

«ΑΛΛΑ οι ειδήσεις - παρατηρεί ο Ν. Κ. - γεννάνε τα σχόλια και τα σχόλια είναι σκέψη και είναι η συμβολή του ανθρώπινου μυαλού στη μετουσίωση της είδησης, σε δημιουργία ιστορίας. Ετσι, η "Γκαζέτ" του Ρενοντό, που ήταν ένας φιλάνθρωπος Παρισινός γιατρός και τίμιος άνθρωπος, γίνηκε, με τον καιρό, ένα δημόσιο βήμα, εξαιρετικά αντιπαθητικό στους ισχυρούς της εποχής του.

Η ΔΗΜΟΣΙΟΓΡΑΦΙΑ, από τα χρόνια του Ρενοντό, εξελίχτηκε - κι έχει γίνει, παρατηρούσε ο Ν. Κ. - παγκόσμια δύναμη - και για το καλό, αλλά και για το κακό. Για το κακό, όταν μπαίνει στην υπηρεσία των μεγάλων συμφερόντων μιας εκμεταλλευτικής ολιγαρχίας. Για το καλό, όταν υπηρετεί το συμφέρον των λαών και της ανθρωπότητας. Και για το ένα και για το άλλο, η δύναμή της είναι τεράστια»...

ΜΙΑ κοσμοπλημμύρα - στην κηδεία που έγινε στο μητροπολιτικό ναό - μια από τις στερνές που έβλεπε ακόμη η Αθήνα - αποχαιρετούσε τον μαχητή δημοσιογράφο, τον στοχαστή, τον ποιητή Νίκο Καρβούνη. Κι ήταν ξανά ο Κώστας Καραγιώργης, που θα εκφωνούσε τον αποχαιρετιστήριο, τον πρέποντα λόγο. «...Στο πρόσωπο του Ν. Κ., έλεγε ο Κ. Καραγιώργης, χάνουμε μια συνθετική προσωπικότητα, από τις λίγες που μας έδωσε η γενιά που σήμερα βρίσκεται στην ωριμότητά της και που θα αποτελέσει ένα ηρωικό πρότυπο και για τη γενιά που μόλις τώρα ωριμάζει...». Και το προσδιόρισε: «Στοχαστής, φιλόσοφος, λογογράφος, ποιητής και κριτικός, αλλά περισσότερο υπήρξε ΜΑΧΗΤΗΣ ΔΗΜΟΣΙΟΓΡΑΦΟΣ ολκής. Θεωρητικά καταρτισμένος, πολύγλωσσος, πολύπλευρος, πολιτισμένος, έφτασε γρήγορα στις κορφές της ελληνικής δημοσιογραφίας, με τα πρότυπα κύρια άρθρα του, τις αξέχαστες επιφυλλίδες του και με τις απόψεις του απ' τις πολεμικές του εντυπώσεις από το Μέτωπο, είτε τις ταξιδιωτικές του εντυπώσεις από τις χώρες της Ευρώπης και της Αμερικής. Το ήθος του, η αψεγάδιαστη ζωή του και το ηθικό του ανάστημα υπήρξαν τέτοια, που κανένας ποτέ δεν μπόρεσε να τον μεμφθεί στο παραμικρό, έστω κι αν ήταν ο πιο φανατικός του αντίπαλος... Ολόκληρη η ζωή του ήταν καθαρή σαν το κρύσταλλο...». Κι ο Απ. Σπήλιος, στο δικό του κείμενο στο «Ρ», θα πρόσθετε: «...Σκύβουμε κι ασπαζόμαστε την ασκητική, τη φαγωμένη από τη "μέσα φλόγα" μορφή σου, σύντροφε Καρβούνη...».

Η ΕΑΜΙΚΗ Αθήνα τον αποχαιρετούσε τότε (το Φλεβάρη του 1947), τραγουδώντας τον παιάνα του: «Βροντάει ο Ολυμπος». Αλλά για την προσφορά του χρειάζεται ένα ακόμη σημείωμα, για τον ΜΑΧΗΤΗ ΔΗΜΟΣΙΟΓΡΑΦΟ, τον ποιητή, τον δάσκαλο, που με τη ζωή, την αψεγάδιαστη και καθαρή σαν κρύσταλλο, ανέβηκε πανάξια στις κορυφές της αγωνιστικής δημοσιογραφίας.