Οι διάφορες αναδιαρθρώσεις έχουν γίνει πολύ της μόδας τα τελευταία χρόνια. Οι μεγαλοεπιχειρηματίες, για παράδειγμα, αναδιαρθρώνουν το έμψυχο δυναμικό των επιχειρήσεών τους. Απολύουν -συνήθως, υποχρεώνουν σε «οικειοθελείς» αποχωρήσεις- τους μεγαλύτερους σε ηλικία και μισθούς (λόγω επιδομάτων, κλπ.) υπαλλήλους και προσλαμβάνουν νεότερους, οι οποίοι, και αμείβονται λιγότερο, και στα προγράμματα «επιδότησης της εργασίας» μπορούν να συμπεριληφθούν. Αλλοι αναδιαρθρώνουν τις επιχειρήσεις των ομίλων τους. Κλείνουν τις ζημιογόνες, πετώντας στο δρόμο τους εργαζομένους, μεταφέρουν άλλες σε χώρες όπου το μεροκάματο είναι πολύ μικρότερο και ενισχύουν αυτές, που έχουν κέρδη και ανάλογες προοπτικές. Κινητήριος μοχλός όλων αυτών των ενεργειών δεν είναι, βέβαια, το κοινωνικό συμφέρον, αλλά η μεγιστοποίηση των εργοδοτικών κερδών και η κατάκτηση θέσεων στο μεταξύ τους σκληρό ανταγωνισμό, ενώ οι εργαζόμενοι και ο λαός πληρώνουν τις πολύμορφες συνέπειες.

Ολ' αυτά, βέβαια, δε γίνονται ερήμην των κυβερνώντων. Κάθε άλλο. Οι κυβερνώντες διαμόρφωσαν και εμπλουτίζουν καθημερινά το πλαίσιο των υλοποιούμενων καπιταλιστικών αναδιαρθρώσεων. Και όχι μόνο στρώνουν το δρόμο στις μεγάλες επιχειρήσεις και τις πολυεθνικές, αλλά εφαρμόζουν τις ίδιες μεθόδους και στο δημόσιο τομέα.

Χαρακτηριστικό παράδειγμα παρόμοιων αναδιαρθρώσεων στο δημόσιο τομέα αποτελούν οι προωθούμενες από την κυβέρνηση αλλαγές στα νοσοκομεία. Η ευρύτατη εφαρμογή και κυριαρχία των λεγομένων ιδιωτικοοικονομικών κριτηρίων, η τοποθέτηση μάνατζερ, τα ιδιωτικά απογευματινά ιατρεία, η διαμόρφωση θέσεων με καλό «ξενοδοχειακό» εξοπλισμό, όπου θα πληρώνει ακόμη περισσότερα ο ασθενής ή το όποιο Ταμείο του, κλπ., κλπ., αποτελούν μια αναδιάρθρωση της Δευτεροβάθμιας Φροντίδας Υγείας, με βασικό στόχο την αποκόμιση εσόδων και κερδών και όχι τη βελτίωση της νοσοκομειακής περίθαλψης των λαϊκών στρωμάτων. Είναι ολοφάνερο, πως αν ήθελε και είχε στόχο η κυβέρνηση το τελευταίο, δε θα προωθούσε καθημερινά μέτρα, που συνδέουν όλο και περισσότερο τις παροχές Υγείας με το βαλάντιο των εργαζομένων και των ασφαλισμένων.

Η πείνα και η μαζική εξαθλίωση μπορεί να οδηγήσουν σε λαϊκές εξεγέρσεις, αλλά, συνήθως, δεν είναι «καλοί σύμβουλοι». Αλλοι είναι οι παράγοντες που μπορούν να εξοπλίσουν τον εξεγερμένο λαό, με τον απαραίτητο προσανατολισμό και σχέδιο και, κυρίως, με το στόχο και την ικανότητα της επιβολής και εδραίωσης μιας λαϊκής εξουσίας, ώστε να ανοίξει ο δρόμος για την εφαρμογή μιας ριζικά διαφορετικής πολιτικής. Οι παράγοντες αυτοί, όπως έχει δείξει η πείρα του επαναστατικού κινήματος, έχουν άμεση σχέση με τη διαρκή δράση, οργάνωση και ισχυρή παρουσία ενός επαναστατικού κομμουνιστικού κόμματος. Με την ετοιμότητά του, στην αναγκαία φάση, να οργανώσει και να καθοδηγήσει τη λαϊκή εξέγερση, συγκεντρώνοντας όλες τις δυνάμεις στο στόχο της ανατροπής του σάπιου καθεστώτος και της εγκαθίδρυσης της εξουσίας της εργατικής τάξης και όλου του λαού.

Τι θα γίνει τώρα στην Αργεντινή; Κανείς δεν μπορεί να προβλέψει τις παραπέρα εξελίξεις, παρότι έχει γίνει, λίγο - πολύ, φανερή η αδυναμία του υποκειμενικού παράγοντα. Ετσι ή αλλιώς, όμως, επιβεβαιώνονται, ήδη, τα προαναφερόμενα, χρήσιμα για όλους τους λαούς, συμπεράσματα.

Δέστε, καρσί,

πώς γλείφεται

η «γάτα»

της Αγκύρας,

σαν... «φρίσκις»

βλέπει τα νησιά

της Σάμου

και της Θήρας

και περιμένει

πώς και πώς

κανένα να αρπάξει

μόλις δοθεί

το σύνθημα

«όρμα»

απ' τη «νέα τάξη»!

*

Κι ενώ η «γάτα»

ορέγεται

σάλτο γερό να κάνει

οι κυβερνήτες,

οι Γιουνάν,

χάσκουν

σαν να 'ναι χάνοι,

με τα «γιες μεν»

«προστάτες» μας

και «φίλοι» μας

μεγάλοι

και το Αιγαίο

στο «σφυρί»

φτάσαν

να έχουν βγάλει!