Οι μηδίσαντες τρόφιμοι των ευρωενωσιακών κοινοβίων θα πουν, ως συνήθως, ότι είναι καλύτερος ο διάλογος από τον πόλεμο. Μόνο που εδώ δεν πρόκειται για διαλογισμούς, αλλά για το τι θα προσφέρει η Ελλάδα στην Τουρκία για λογαριασμό της ευρωατλαντικής επικυριαρχίας των ΗΠΑ.

Είναι μια επικίνδυνη, αλλά υπαρκτή πολιτική, που βάζει σε κίνδυνο μιας γενικότερης ανάφλεξης σε επίπεδο τρίτου παγκοσμίου πολέμου. Η ρίψη σε κάθε τετρ. χλμ. και μιας αμερικανικής βόμβας στο Αφγανιστάν αυτό μαρτυρά. Ταυτόχρονα υποθάλπει την ανεξέλεγκτη σύγκρουση δύο πυρηνικών δυνάμεων, της Ινδίας με το Πακιστάν. Το ίδιο επιβεβαιώνει κι ο προγραμματισμός πολεμικών επεμβάσεων σε μια σειρά από χώρες υπό το πρόσχημα του κινδύνου τρομοκρατικών ενεργειών. (Αλήθεια, ποιος τις προκαλεί; Αραγε, πώς ονομάζεται ο ανηλεής βομβαρδισμός νοσοκομείων, σχολείων και αμάχων;). Επανερχόμενος στα δρώμενα Ελληνοτουρκικά υπενθυμίζω προηγούμενα γραπτά μου. Η έλευση της καπιταλιστικής «νέας τάξης» ιμπεριαλιστικού χαρακτήρα αποσταθεροποιεί έθνη και λαούς και τους επιβάλλει μια ανεξέλεγκτη υπερεθνική κυριαρχία.

Λέγεται από την ελληνική κυβέρνηση ότι το μόνο που συζητάει είναι η οριοθέτηση της υφαλοκρηπίδας. Αυτό έπαψε να ισχύει από τη Συμφωνία της Μαδρίτης, όπου αναγνώρισε εγγράφως ο Ελληνας πρωθυπουργός ζωτικά συμφέροντα κι ενδιαφέροντα της Τουρκίας στο Αιγαίο. Αυτό ακριβώς συγκεκριμενοποιεί η Τουρκία στις διαπραγματεύσεις. Είναι η πρώτη φορά που αλλάζει ριζικά η πολιτική ρότα όλων των ελληνικών μεταπολιτευτικών κυβερνήσεων. Αυτό προετοιμάστηκε αριστοτεχνικά με τη μέθοδο της βήμα βήμα προσέγγισης.