Ποιος είπε ότι οι Αμερικανοί και οι άλλοι ιμπεριαλιστές ανακάλυψαν τώρα τον «εχθρό τρομοκρατία» για να εξαπολύσουν ιμπεριαλιστικό πόλεμο; Αυτή η υπόθεση είναι τόσο παλιά, όσο και οι επιδιώξεις για τη διατήρηση της παγκόσμιας στρατηγικής ηγεμονίας, της πάλης ενάντια στο σοσιαλισμό και στα λαϊκά και εθνικοαπελευθερωτικά κινήματα. Ο «Ριζοσπάστης» έχει κατ' επανάληψη αποκαλύψει τη διεθνή δολοφονική δράση της CIA, αλλά και τις στρατιωτικές επεμβάσεις των ιμπεριαλιστών μετά το Β` Παγκόσμιο Πόλεμο. Σήμερα παρουσιάζουμε τη μεθόδευση του δόγματος της «εσωτερικής άμυνας στο εξωτερικό», ως πρόσχημα για την εξασφάλιση της «νομιμοποίησης» για πολεμικές επεμβάσεις σ' όλο τον πλανήτη. Μεθόδευση που επίσης ξεκινά από πολύ παλιά. Το κείμενο είναι από την μπροσούρα του Σοβιετικού Εβγκένι Λουγκοβόι «Η αλαζονεία της δύναμης», εκδόσεις Νόβοστι, και το κεφάλαιο «νεοοικουμενισμός». Ο τίτλος και οι υπότιτλοι από το «Ρ».

Μετά την απόβαση του αμερικανικού στρατού στη Γρενάδα ο Αμερικανός Πρόεδρος με προσποιητή ικανοποίηση είπε ότι τον ευχαριστεί, έστω και χάριν ποικιλίας να διαβάζει στους τοίχους όχι το «Γιάνκις ξεκουμπιστείτε», αλλά το «Θεέ ευλόγησε την Αμερική», ξεχνώντας, είναι αλήθεια, να διευκρινίσει ότι η επιγραφή που τον ευχαρίστησε χαράχτηκε με τη λόγχη Αμερικανού πεζοναύτη, ενώ η άλλη ξεπλύθηκε με το αίμα των πατριωτών της Γρενάδας...

Δεν είναι η πρώτη φορά που οι Ηνωμένες Πολιτείες έρχονται σε σύγκρουση με τους κοινώς αποδεκτούς κανόνες της διεθνούς επικοινωνίας και πρώτα - πρώτα με μια θεμελιώδη αρχή του σύγχρονου διεθνούς δικαίου - την αρχή της μη άσκησης βίας στις σχέσεις ανάμεσα στις χώρες και λαούς. Ο αμερικανικός ιμπεριαλισμός νιώθει στενόχωρα μέσα στα υπάρχοντα πλαίσια του διεθνούς δικαίου, κι αυτό είναι νομοτελειακό, αφού ο ίδιος ο στρατηγικός προσανατολισμός της εξωτερικής πολιτικής των ΗΠΑ - ο ηγεμονισμός, δηλαδή - μιλώντας με τα λόγια του ψηφίσματος της Γενικής Συνέλευσης του ΟΗΕ της 14ης Δεκέμβρη 1979, αποτελεί επιδίωξη «για έλεγχο, κυριαρχία ή υποταγή των άλλων κρατών, λαών ή περιοχών του κόσμου από πολιτική, οικονομική, ιδεολογική ή στρατιωτική άποψη».

Στην αμερικανική πρωτεύουσα προσπαθούν να δημιουργήσουν το δικό τους νομικό σύστημα, το οποίο θα νομιμοποιούσε το «δικαίωμα» των ΗΠΑ στην επιδρομή, τις υπονομευτικές ενέργειες και τις πολιτικές δολοφονίες.

Πρακτικό βήμα σ' αυτή την κατεύθυνση ήταν η διάσκεψη που πραγματοποιήθηκε το Γενάρη 1981 στο Φορτ - Μακνέιρ σχετικά με τις λεγόμενες συγκρούσεις μικρής έντασης, όπως ονόμασαν τόσο σεμνά οι Αμερικανοί στρατηγικοί εγκέφαλοι το νέο στρατιωτικό τους δόγμα, που είναι περισσότερο γνωστό τώρα στον κόσμο σαν «νεοοικουμενισμός».

Κύριο και καθοριστικό σ' αυτό το δόγμα είναι ο πραγματικά οικουμενικός του χαρακτήρας. Τώρα δεν πρόκειται για τις περιορισμένες περιοχές της «αμερικανικής επιρροής» ή των «αμερικανικών ζωτικών συμφερόντων» στο Δυτικό Ημισφαίριο, όπως επί Τζέιμς Μονρόε, ή στη Μέση Ανατολή, όπως επί Τζέιμς Κάρτερ. Ο «νεοοικουμενισμός» δεν έχει όρια. Η ουσία του δόγματος συνίσταται στην καθιέρωση του «δικαιώματος» των ΗΠΑ να επεμβαίνουν στα εσωτερικά οποιωνδήποτε κυρίαρχων κρατών, όπου και αν βρίσκονται, να διεξάγουν ενάντια σ' αυτά ακήρυκτους πολέμους, μυστικές και φανερές υπονομευτικές επιχειρήσεις. Στο κέντρο του δόγματος συνεχίζει να βρίσκεται η «καταπολέμηση του κομμουνισμού» και η απανταχού υποστήριξη των «αντικομμουνιστών αγωνιστών», όπως δήλωσε στη διάσκεψη ο υπουργός Αμυνας των ΗΠΑ.

Και τι το νέο υπάρχει εδώ, μπορεί να διερωτηθεί κάποιος. Τι διαφορά υπάρχει ανάμεσα στο «νεοοικουμενισμό» και το «δόγμα συγκράτησης του κομμουνισμού» του Τρούμαν, που υπήρχε στα τέλη της δεκαετίας του '40 ή το «δόγμα Κάρτερ»; Το νέο συνίσταται στο ότι οι δημιουργοί αυτής της προπαγανδιστικής εφεύρεσης της Ουάσιγκτον προσπαθούν να τη συνδέσουν με το διεθνές δίκαιο και να καθιερώσουν τη χρησιμοποίηση αμερικανικής στρατιωτικής βίας με το κύρος του διεθνούς νόμου. Η εφημερίδα «Φιγκαρό», σχολιάζοντας την πορεία της διάσκεψης, έγραψε χλευαστικά ότι για την επιστράτευση των δυνάμεων πρέπει πρώτα πρώτα να επιστρατευτεί το πνεύμα, και η μέθοδος για να πετύχει αυτό είναι εξαιρετικά απλή: Πρέπει να αποδείξουν στους Αμερικανούς ότι υπάρχει αντίπαλος...

Αυτό το καθήκον, εκτός από τους λιγότερο σημαντικούς ομιλητές, ανέλαβε και ο υπουργός Εξωτερικών Τζορτζ Σουλτς. Περιέγραψε μια πραγματικά δραματική εικόνα: Παντού στον κόσμο - από το Αφγανιστάν και την Καμπότζη μέχρι την Ανγκόλα και Νικαράγουα - η Αμερική βρίσκεται ουσιαστικά σε εμπόλεμη κατάσταση, αμυνόμενη από τις ένοπλες επιθέσεις των εθνικοαπελευθερωτικών κινημάτων, τον ανταρτικών δυνάμεων και άλλων «τρομοκρατών». Σ' αυτό συνίσταται το απλό τέχνασμα: Αφού οι Ηνωμένες Πολιτείες είναι θύμα «ένοπλης επίθεσης», κατά συνέπεια, σύμφωνα με το διεθνές δίκαιο, έχει το δικαίωμα άμυνας!

Είναι αλήθεια ότι μένει ανεξακρίβωτο το ερώτημα από πού περνούν σ' αυτή την περίπτωση τα σύνορα της Αμερικής, αν η απόκρουση των συμμοριών των αντεπαναστατών στο Αφγανιστάν, κηρύσσεται σε «είδος πολέμου ενάντια στην εθνική ασφάλεια των ΗΠΑ»;

Αν κρίνουμε από τις ενέργειες της Ουάσιγκτον τα σύνορα αυτά περνούν παντού. Οι Ηνωμένες Πολιτείες, βλέπετε, όπως δηλώθηκε στη διάσκεψη του Φορτ - Μακνέιρ, δε θα συμβιβαστούν με το γεγονός ότι η άλφα ή βήτα χώρα περνά στο κομμουνιστικό στρατόπεδο. Εισάγεται ακόμα και η ειδική έννοια «εσωτερική άμυνα στο εξωτερικό». Η λέξη «άμυνα» της προσδίδει κάποια αμυντική απόχρωση. Στην ουσία όμως πρόκειται, πρώτα και κύρια, για την παροχή κάθε είδους υποστήριξης - πολιτικής οικονομικής και στρατιωτικής - σε κάθε αντιδραστικό καθεστώς ικανό να συγκρατεί την επαναστατική και εθνικοαπελευθερωτική διαδικασία στη χώρα και την περιοχή του δεύτερου και αυτό αποτελεί εξαιρετικά επικίνδυνη στροφή στη στρατηγική των ΗΠΑ, η Ουάσινγκτον προσπαθεί με επιμονή να καθιερώσει τον εαυτό της, κι αυτή τη φορά με το πρόσχημα «προληπτικής άμυνας», στο ρόλο του διεθνούς εισαγγελέα, δικαστή και δημίου μαζί.

Ούτε κι αυτή τη φορά συμπίπτουν οι πραγματικές προθέσεις και η ερμηνεία τους από τους εφευρέτες του δόγματος του «νεοοικουμενισμού». Επιβάλλοντας σήμερα στην κοινή γνώμη την ηθική της «νομιμοποιημένης δολοφονίας», προσπαθούν να της προσδώσουν τη μορφή μιας δίκαιης υπόθεσης: οι εχθροί της Αμερικής είναι τρομοκράτες, μας πείθουν, και στους τρομοκράτες δεν μπορεί κανένας να τρέφει καμιά συμπάθεια και όλα τα μέτρα είναι καλά ενάντια σ' αυτούς. Η λέξη «τρομοκράτης» χρησιμοποιείται σχεδόν σε κάθε φράση. Στο βαθμό που αναπτύσσεται η πάλη των λαών για εθνική, οικονομική και κοινωνική απελευθέρωση, για διεθνή ειρήνη, όλο και πλατύτερος κύκλος ατόμων, οργανώσεων, και σχεδόν ολόκληρων χωρών και λαών, κατατάσσονται από τους Δυτικούς πολιτικούς στην κατηγορία των «τρομοκρατών». Ο υπολογισμός τους είναι απλός: Εξισώνοντας τον τρομοκράτη και τον αγωνιστή για κοινωνική και εθνική πρόοδο, οι «νεοοικουμενιστές» ελπίζουν ότι ένας άπειρος στην πολιτική άνθρωπος θα μεταφέρει αυτόματα στους επαναστάτες και τους συμμετέχοντες στην εθνικοαπελευθερωτική πάλη όλα τα αισθήματα που τρέφει για έναν εγκληματία - τρομοκράτη.

Το κόλπο αυτό δεν είναι καινούριο. Ηδη τη δεκαετία του '20 εκπρόσωποι των δυτικοευρωπαϊκών χωρών που συμμετείχαν στις διεθνείς διασκέψεις για ενοποίηση του ποινικού δικαίου (οι λεγόμενοι ενοποιητές) προσπάθησαν ήδη, εκπληρώνοντας την κοινωνική εντολή των ιθυνόντων κύκλων των χωρών τους, στην έννοια «τρομοκρατία» να συμπεριλάβουν και τις μαζικές επαναστατικές ενέργειες. Οι προσπάθειες των «ενοποιητών» δε στέφθηκαν με επιτυχία, η ιδέα όμως δε χάθηκε, την άρπαξαν οι χιτλερικοί, ανακηρύσσοντας «τρομοκράτες» όσους έπαιρναν μέρος στο κίνημα της Αντίστασης.

Σήμερα η σκυτάλη πέρασε στους Δυτικούς «θεωρητικούς της επέμβασης», οι οποίοι συκοφαντούν συνειδητά τα εθνικοαπελευθερωτικά κινήματα. Δύο δισεκατομμύρια «τρομοκράτες» τόσα ακριβώς άτομα στην υδρόγειο στα χρόνια που πέρασαν μετά το Β` Παγκόσμιο Πόλεμο, υπερασπίστηκαν και συνεχίζουν να υπερασπίζονται, παλεύοντας επίμονα, την κρατική ανεξαρτησία και την εθνική τους κυριαρχία από τις επιθέσεις των νεοαποικιστών...

Στις αρχές του 1986 ο Λευκός Οίκος κατηγόρησε συκοφαντικά την κυβέρνηση της Λιβύης για «τρομοκρατία». Αυτό ήταν το προοίμιο της κλιμάκωσης της έντασης στην περιοχή γενικά, και πρώτα πρώτα γύρω από τη Λιβυκή Τζαμαχιρία. Κοντά στις λιβυκές ακτές συγκεντρώθηκε συγκρότημα κρούσης του πολεμικού στόλου των ΗΠΑ. Συνάμα ο Λευκός Οίκος κατέβαλε προσπάθεια να περιορίσει, και έπειτα να μπλοκάρει, τις πολιτικές και οικονομικές σχέσεις της Λιβύης με άλλες χώρες. Και στις Ηνωμένες Πολιτείες μάλιστα η κατάσταση ήταν τόσο τεταμένη, ώστε ορισμένοι πολιτικοί παράγοντες θεώρησαν ότι δε χρειάζεται να κρύβουν άλλο τα αισθήματα και τις σκέψεις τους. Ο Μετσενμπάουμ, γερουσιαστής από την πολιτεία Οχάιο, λόγου χάρη δήλωσε σε συνέντευξή του στον τηλεοπτικό σταθμό του Κλίβελαντ ότι ο Λίβυος ηγέτης Καντάφι πρέπει να εξοντωθεί. «Εννοείτε στην κυριολεξία;», ξαναρώτησε ο δημοσιογράφος. Ο γερουσιαστής απάντησε καταφατικά. Η λογική των γεγονότων οδήγησε σε πραγματική επίθεση ενάντια στη Λιβύη και, πράγμα που είναι χαρακτηριστικό, σε βομβαρδισμό με στόχο την κατοικία του Καντάφι...

Σε σχέση με την ψήφιση νομοθετικών πράξεων για καταπολέμηση της τρομοκρατίας άρχισε να διαφαίνεται πιο καθαρά ένα από τα αντιδημοκρατικά γνωρίσματα που χαρακτηρίζουν τόσο τη δυτική νομοθετική πρακτική, όσο και όλους τους σύγχρονους θεσμούς εξουσίας. Οι αστοί νομοθέτες και ειδικοί για την καταπολέμηση της ποινικής εγκληματικότητας και τρομοκρατίας, εκπληρώνοντας την κοινωνική εντολή των κυβερνώντων κύκλων, επιδιώκουν να περιλάβουν στον τομέα των ποινικά κολάσιμων πράξεων τις μαζικές εκδηλώσεις ενάντια στην κοινωνική, εθνική και φυλετική καταπίεση (ας θυμηθούμε τους ενοποιητές). Ο Β. Ι. Λένιν προειδοποίησε στον καιρό του: Ολοι οι ποινικοί νόμοι εκδόθηκαν με άμεσο σκοπό να διευκολυνθεί η πολιτική πάλη της κυβέρνησης ενάντια στους εργαζομένους (και ταυτόχρονα να συγκαλυφτεί ο πολιτικός χαρακτήρας της πάλης αυτής με κρατικές αιτιολογίες για τη «δημόσια» τάξη).

Ας αναφερθούμε για παράδειγμα, στο νόμο για την καταπολέμηση της τρομοκρατίας, που εγκρίθηκε από την κυβέρνηση της Μ. Βρετανίας και μπήκε σε ισχύ το 1974. Αυτός ο νόμος τροποποιήθηκε δύο φορές (το 1976 και 1984) και μ' αυτό τον τρόπο έγινε πιο αυστηρός. Παρέχει πλατιές δυνατότητες στο δικαστικό και αστυνομικό μηχανισμό για την πάλη ενάντια στους Βόρειους Ιρλανδούς που τάσσονται υπέρ της αυτοδιάθεσης της χώρας τους. Σύμφωνα με στοιχεία του υπουργείου για υποθέσεις της Βόρειας Ιρλανδίας μόνο στην περίοδο από το Γενάρη μέχρι Μάρτη του 1985, με βάση άρθρα του νόμου, συνελήφθησαν πάνω από 240 Βορειοϊρλανδοί «τρομοκράτες». Τονίζουμε ότι αυτές οι κατηγορίες των φυλακισμένων κρατούνται στη φυλακή στις ίδιες συνθήκες με τους ποινικούς.

Καταβλήθηκαν προσπάθειες από ορισμένα κράτη προκειμένου να δημιουργηθεί «νομική» βάση για καταπολέμηση των εθνικοαπελευθερωτικών κινημάτων. Από νομική άποψη αυτό εκδηλώνεται ή με την επιδίωξη να δοθεί ένας πολύ αόριστος ορισμός στην έννοια «τρομοκρατία» ή να συνενωθούν σ' αυτή φαινόμενα που διαφέρουν από ποιοτική άποψη: ποινικά εγκλήματα που αφορούν τις διεθνείς σχέσεις, διεθνή εγκλήματα, επαναστατικές και εθνικοαπελευθερωτικές ενέργειες των μαζών. Τέτοιες προσπάθειες φαίνονται και στα σχέδια του διεθνούς ποινικού κώδικα, τα καταστατικά του ποινικού δικαστηρίου που επεξεργάστηκαν ορισμένοι αστοί επιστήμονες.

Οι περισσότερες διεθνείς συμφωνίες για καταπολέμηση της τρομοκρατίας, που συνάφθηκαν ανάμεσα σε καπιταλιστικές χώρες, παρέχουν στους κυβερνώντες κύκλους αυτών των χωρών τη δυνατότητα να εξαπατούν τους λαούς τους, ότι τάχα καταπολεμούν την τρομοκρατία και τη διεθνή τρομοκρατία. Μερικές από αυτές μάλιστα μπορούν να χρησιμοποιηθούν για τεκμηρίωση της πάλης ενάντια στα εθνικοαπελευθερωτικά κινήματα, όπως για παράδειγμα η Ευρωπαϊκή Σύμβαση για καταπολέμηση της τρομοκρατίας του 1976.

Η Ευρωπαϊκή Σύμβαση για καταπολέμηση της τρομοκρατίας είναι μια κλειστή συμφωνία, διότι η σφαίρα δράσης της περιορίζεται στα κράτη - μέλη του Ευρωπαϊκού Συμβουλίου. Αυτή η συμφωνία είναι ένα από τα πολλά ντοκουμέντα που εγκρίθηκαν από την οργάνωση, βασικός στόχος της οποίας, σύμφωνα με τον Πολωνό επιστήμονα Ζ. Μ. Κλεπάτσκι, είναι η συγκέντρωση των προσπαθειών των καπιταλιστικών κρατών της Δυτικής Ευρώπης στη συγκράτηση ή την αποτροπή των κοινωνικών αλλαγών στις χώρες τους και εφαρμογή πολιτικής «από θέση ισχύος» απέναντι στα σοσιαλιστικά κράτη. Ο συγγραφέας πιστεύει ότι αυτό αποτελεί ένα κλασικό παράδειγμα αλληλεγγύης της αστικής τάξης στην πάλη ενάντια στο σοσιαλισμό. Η Ευρωπαϊκή Σύμβαση για καταπολέμηση της τρομοκρατίας, σύμφωνα με την πρόθεση των δημιουργών της, έπρεπε να αποτελέσει μια από τις διεθνείς νομικές βάσεις συνεργασίας των καπιταλιστικών κρατών της Ευρώπης για τους προαναφερόμενους σκοπούς...

Οταν μπήκε σε ισχύ η Ευρωπαϊκή Σύμβαση για καταπολέμηση της τρομοκρατίας οι κυβερνώντες κύκλοι των κρατών - μελών της απόκτησαν συμφωνητική - νομική βάση για την καταπολέμηση των επαναστατικών και δημοκρατικών κινημάτων στις καπιταλιστικές χώρες της Δυτικής Ευρώπης. Στη Σύμβαση οι πράξεις καταστολής καλύπτονται με τα συνθήματα καταπολέμησης της τρομοκρατίας, της διεθνούς τρομοκρατίας, πάλης για την προστασία των αθώων θυμάτων των τρομοκρατών (ή, χρησιμοποιώντας την ορολογία της σύμβασης, «ατόμων, ξένων στα κίνητρα που προκάλεσαν την τρομοκρατική πράξη»), για υπεράσπιση των δικαιωμάτων και βασικών ελευθεριών του ανθρώπου κλπ.

Μια σειρά κράτη της Δύσης μετέτρεψαν την τρομοκρατία σε τμήμα της εξωτερικής τους πολιτικής. Κι αυτό δεν είναι απλά τρομοκρατία, είναι κρατική τρομοκρατία. Στόχος του κράτους -τρομοκράτη είναι με τη βοήθεια της βίας και του εκφοβισμού να αλλάξει ή να διατηρήσει προς όφελός του την πολιτική κατάσταση στη μια ή την άλλη χώρα και περιοχή.

Το 1950 ο Χάρρυ Τρούμαν, που ήταν τότε Πρόεδρος των ΗΠΑ, υπέγραψε την απόρρητη οδηγία αρ. 68, στην οποία ανακηρυσσόταν σαν πρωταρχικός στόχος η εγκαθίδρυση μιας παγκόσμιας τάξης που να βολεύει την Ουάσιγκτον. Για την επίτευξη αυτού του στόχου η οδηγία διέτασσε, ανάμεσα στα άλλα, να ενθαρρύνονται και να υποστηρίζονται οι ανταρσίες στις διαλεγμένες, στρατηγικά σημαντικές χώρες - γείτονες της Σοβιετικής Ενωσης. Ετσι άρχισε να διαμορφώνεται η νομική βάση για την τρομοκρατική δραστηριότητα της ΣΙΑ και των άλλων αμερικανικών ειδικών υπηρεσιών στο εξωτερικό.

Στο νόμο για την αμοιβαία ασφάλεια που εγκρίθηκε το 1951 στις ΗΠΑ επιβεβαιωνόταν ότι η τρομοκρατία είναι νόμιμη σαν όργανο της κρατικής πολιτικής. Ο νόμος αυτός ισχύει και σήμερα. Στα τριάντα χρόνια που πέρασαν οι ΗΠΑ στηρίχτηκαν όχι λίγες φορές σ' αυτόν για να επέμβουν. Κογκό, Κούβα, Ανγκόλα, Σαλβαδόρ, Γρενάδα, Νικαράγουα, Λιβύη αποτελούν τον ελλιπή κατάλογο των θυμάτων του.

Με την άνοδο στην εξουσία το 1980 της ρεπουμπλικανικής κυβέρνησης δραστηριοποιήθηκε ιδιαίτερα η δουλιά για την οργάνωση μυστικών πολέμων εκτός της Αμερικής. Η διεθνής τρομοκρατία μετατράπηκε σε μια από τις κυριότερες αρχές της πολιτικής και πρακτικής των Ηνωμένων Πολιτειών στο διεθνή στίβο. Μόλις άρχισε την εκπλήρωση των καθηκόντων της, η νέα κυβέρνηση κήρυξε ολοκληρωτικό πόλεμο ενάντια στα εθνικοαπελευθερωτικά και όλα τα προοδευτικά κινήματα.

Με την απόρρητη οδηγία του Ρήγκαν αρ. 138, που υπογράφτηκε τον Απρίλη 1984, διευρύνθηκε η «νομική» βάση για τη διεξαγωγή μυστικών πολέμων σε διάφορες γωνιές του κόσμου ενάντια στα προοδευτικά και απελευθερωτικά κινήματα, τα οποία από τώρα άρχισαν να απειλούνται από την Ουάσιγκτον όχι μόνο με τιμωρία για την ανεπιθύμητη δραστηριότητα, μα και με «προληπτικά πλήγματα» για τις «προθέσεις» τους. Οπως είναι φυσικό, η Ουάσιγκτον είναι που θα κρίνει.

Μ' αυτό τον τρόπο το δόγμα του «νεοοικουμενισμού» αποτελεί φυσική και λογική ανάπτυξη του τρομοκρατικού συστατικού στοιχείου των δημιουργών της αμερικανικής εξωτερικής πολιτικής. Συγκέντρωσε και συστηματοποίησε κάθε τι που υπήρχε στο οπλοστάσιο των βρώμικων υποθέσεων και έθεσε τη «θεωρητική» βάση στην πρακτική της κρατικής τρομοκρατίας. Το δόγμα αυτό όμως περιέχει και ένα νέο στοιχείο.

Το νέο δόγμα προσπαθεί να μετατρέψει τη διεθνή αυθαιρεσία σε συλλογική υπόθεση ολόκληρης της Δύσης...

Σύμφωνα με στοιχεία του αμερικανικού περιοδικού «Γιου Ες Νιους εντ Γουόρλντ Ριπόρτ», από το 1961 μέχρι το 1978 μόνο η ΣΙΑ πραγματοποίησε κάπου 900 μεγάλες μυστικές επιχειρήσεις ενάντια σε πολιτικούς παράγοντες και κυβερνήσεις που για τον ένα ή άλλο λόγο ήταν ανεπιθύμητοι στους ιθύνοντες κύκλους των ΗΠΑ...

Δε χρειάζεται να είναι κανείς προφήτης για να προβλέψει τις νέες προσπάθειες του αμερικάνικου ιμπεριαλισμού να επιβάλει τις επιλογές του στον κόσμο...