ΠΟΛΙΤΙΚΗ | ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ

ΠΟΛΙΤΙΚΗ

Γρηγοριάδης Κώστας

Οσο πλησιάζουν οι γιορτές, τόσο περισσότερο δυσκολεύει η δουλιά των δημοσιογράφων λόγω έλλειψης σημαντικών εξελίξεων! Μοναδική εξαίρεση ο Τηλέπαθος, που έχει μπροστά του αφθονία γεγονότων...

***

Κακεντρεχής αναγνώστης της στήλης πληροφόρησε τον εξίσου κακεντρεχή Τηλέπαθο ότι τα τηλεοπτικά βραβεία του διαγωνισμού ΑΛΦΑ - ΕΡΤ - ΕΘΝΟΣ ήταν ολίγον σικέ! Ο Τηλέπαθος, ωστόσο, παρά την κακεντρέχειά του, αποστόμωσε τον κακεντρεχή αναγνώστη της στήλης, που διαρκώς στο πονηρό πηγαίνει ο νους του (του κακεντρεχή αναγνώστη της στήλης)! Του είπε (ο Τηλέπαθος), ολίγον αστειευόμενος, ότι τα πράγματα δεν ήταν ακριβώς έτσι...

***

Προς Τζορτζ: Κοίταξε να πιάσεις τον Μπιν! Διαφορετικά, όλοι θα πουν ότι τον κρύβεις...

ΥΓ: Θα πεις ότι κι αν τον πιάσεις, τι θα γίνει; Πάλι δικός σας θα είναι...

***

Βάλτε κάτω και μετρήστε πόσα ονόματα έχουν κοσμήσει τη στήλη των τηλέπαθων! Ονόματα μη γηγενή: Μπιλ, Μπιν, Τζορτζ, Χίλαρι, Τσέλσι, Χαβιέ, Μπάρμπαρα, Κριστιάν, Ροξ (αυτό είναι σκυλιού), Νίκολας και άλλα πολλά! Και τώρα ο Τόμας (Μίλερ)! Που παίζει και μπάσκετ...

***

Κινδυνεύει και το Καπιτώλιο! Αλλά κινδυνεύουν και αξιοθέατα κτίρια (ή κάτι τέτοιο) και στο Λονδίνο και αλλού! Χώρια ο πάπας!... Από ποιους κινδυνεύουν; Μα από την Αλ Κάιντα, που είναι πανταχού παρούσα και τα πάντα πληρούσα...

***

Τελικά, Γερμανοί και Αυστριακοί επιστήμονες φτιάχνουν τον άνθρακα και τρομοκρατούν τους Αμερικανούς, μαζί με άλλους Αμερικανούς; Οχι ο Μπιν και ο Σαντάμ;

***

«Η στάση εργασίας των δημοσιογράφων δεν αφορά τους δημοσιογράφους του ΣΤΑΡ» ανακοίνωσε βαρύγδουπα ο εκφωνητής του μεσημεριανού δελτίου!

Μπορεί να σας αφορά πιο άμεσα αύριο. Το σκέφτηκες;

Γρηγοριάδης Κώστας

***

Νομίζετε ότι επειδή πέρασαν μέρες θα σας τη χαρίσουμε; Αμ, όχι! Με την ευκαιρία της Μέρας του Παιδιού (αλλά και άλλες ευκαιρίες εν συνεχεία), ρίξατε τη χολή σας (ΣΤΑΡ, TEMPO και άλλα) για τον ένοπλο αγώνα του κολομβιανού λαού! Πού το βρήκατε αυτό το βίντεο όπου ένα παιδί εγκατέλειψε τους αντάρτες και επανεντάχθηκε (έτσι το είπατε) στην κοινωνία; Ποιος σας το έδωσε; Οι ίδιοι που έδειξαν τα παιδάκια των Παλαιστινίων να χορεύουν για τους δίδυμους πύργους; Αχαλίνωτοι...

***

Αυξάνεται η παιδική εγκληματικότητα στη Ρωσία, μεταδώσατε, χωρίς ίχνος ειλικρίνειας! Ετσι είναι! Οχι, γιατί η εγκληματικότητα δεν αυξάνεται, αλλά γιατί αυτά είναι τα αποτελέσματα της πολλής «ελευθερίας» που ήρθε! Γιατί στο σοσιαλισμό τέτοιες «ελευθερίες» είχαν καταργηθεί! Τι φωνάζετε, λοιπόν; Αυτές είναι οι ελευθερίες της τάξης σας! Το κέρδος!.. Το έγκλημα!.. Το έγκλημα και το κέρδος! Το έγκλημα για το κέρδος...

***

Καβγάδες και διαξιφισμοί, για το αν η δικαιοσύνη είναι ανεξάρτητη, αδέσμευτη, ακηδεμόνευτη, απερίσπαστη να ασκεί το έργο της, ακομμάτιστη, καθώς και άλλα ηχηρά παρόμοια! Δεν ακούστηκε μια λέξη μόνο: Αν είναι ταξική!.. `Η, μήπως, αυτό εννοείται;

***

Αντε, αγαπητοί μου τηλέπαθοι, γεια σας και χαρά σας και για σήμερα. Και μη χάσετε το «Ριζοσπάστη» που κυκλοφορεί αύριο Κυριακή, καθώς επίσης και την Τρίτη, ανήμερα των Χριστουγέννων.

Associated Press

ΚΑΚΟΚΑΙΡΙΑ

Βαρυγκωμά όλη η χώρα

Είπαμε να χιονίσει και να περάσουμε με κρύο τις γιορτές, αλλά αυτό που γίνεται, σίγουρα δεν το θέλαμε. Πολύ περισσότερο, η κυβέρνηση, που δηλώνει αδυναμία να αντιμετωπίσει την κατάσταση, λόγω του... μεταπολεμικού άναρχου τρόπου δόμησης. Στο μεταξύ, όμως, το μεγαλύτερο μέρος της χώρας - από τη Στερεά Ελλάδα και πάνω - ζει σε συνθήκες πρωτοφανούς σε ένταση και συνέχεια κακοκαιρίας

Αίμα αθώων στα ερείπια

«Πέλαγος μέγα πολεμά, βαρεί το καλυβάκι».

(Δ. Σολωμός)

Το τοπίο τελείως ξερό, χωρίς ίχνος από πράσινο. Οι βροχές ελάχιστες. Χιλιόμετρα ατέλειωτα μέσα από άμμο. Βράχους που θρυμματίζονται απ' τη ζέστη, το καλοκαίρι. Λευκό τοπίο χιονιού, το χειμώνα. Αφγανιστάν. Ο πλούσιος κόσμος της Δύσης των πετρελαίων - του πολέμου. Ο πόνος της φτώχειας απ' την άλλη, είναι στο επίκεντρο, του δρόμου της Αυτοκρατορίας, του κεφαλαίου. Ο «κόσμος και ο πόνος», «η γη και η έρημος», οι ώρες των ερειπίων και της καταστροφής - μου γράφει απ' την Ιταλία, ο φίλος μου ποιητής Σανίρ, ένας απ' τους χιλιάδες πρόσφυγες του Αφγανιστάν: Η πατρίδα μου είναι μια χώρα γεμάτη από ομαδικούς τάφους καλυμμένους από ερείπια. Δεν ακούγεται κανένα τραγούδι, παρά μόνο οι φωνές, οι ολοφυρμοί του θανάτου. Δεν υπάρχει χαμόγελο. Οι πηγές της ζωής, της δημιουργίας φαίνεται να έχουν στερέψει. Ο φόβος παγώνει τα πρόσωπα των ανθρώπων - δε στέλνουν το μήνυμα της ζωής. Σε πόλεις, σε χωριά, κατοικούν φαντάσματα προσφύγων. Τα υγρά μάτια που κρύβουν το φόβο, απ' τις πολεμικές μηχανές των ΗΠΑ, ανάμεσα σε καθημερινές εκατόμβες, τα ικριώματα στήνονται στα βάθη της γης. Χαμένοι στο σκοτάδι -γέροι, παιδιά- ανήμποροι δεν μπορούν να βρουν την είσοδο του υπόγειου διαδρόμου. Οι βόμβες την είχαν κλείσει πίσω τους: Οι εγκλωβισμένοι. Κάθε καρδιά και θρήνος, που προσφεύγει στη «βία» και τον εξαναγκασμό εξεγείρεται. Βρίσκεται σε σύγκρουση με το άδικο, την ανισότητα. Είναι «παράλογο» για τους άλλους της στρατιωτικής ρωμαϊκής αρχής, το «εχθρικό» και το απελπισμένο, που καταστρέφει το παλιό (που τον καταπιέζει), για να φυτρώσει μέσα απ' το θυμό, το καινούριο. Η συνύπαρξη των λαών.

Ποτέ δεν είχε νιώσει τόσο χαμηλά ο Σανίρ. Ποτέ δεν ένιωσε τόση ντροπή, τέτοιο μαστίγωμα στα βάθη της συνείδησής του, τόσο πόνο για την ανισότητα - για τη διαφορά που μεγαλώνει. Χειροτερεύει διαρκώς για τις χώρες της Κ. Ασίας, εν σχέσει με τον υπόλοιπο κόσμο. Το Αφγανιστάν είναι νεκροταφείο σιωπηλών θυμάτων. Εικόνες που δεν έχουν ακόμη καταχωρηθεί σε εγγραφές οπτικές, ηλεκτρονικών υπολογιστών, για να συγκινήσει τον υπόλοιπο «πολιτισμένο κόσμο» της διευρυνόμενης βαρβαρότητας. Ο χρόνος εδώ για τους ανθρώπους είναι γεμάτος από συνεχείς μετακινήσεις, κακουχίες και αγωνία που τσακίζει τα νεύρα και το ηθικό καθώς βαδίζεις προς το άγνωστο.

Εδώ υπάρχει μόνο η φωτιά, καταρράκτες από αίματα στους δρόμους, στις κοιλάδες, στα οροπέδια. Οταν η ιδέα της ζωής εξαφανίζεται ακόμη και στον πιο αθώο, να μη νομιμοποιεί την άσκηση βίας, η αξία της ίδιας της ζωής, βασιλεύει οριστικά σ' έναν απελπισμένο βίαιο κόσμο. Η αμερικανική «ελευθερία» τραγουδιέται εδώ, με τη συνοδεία ορχήστρας θανάτου, απ' τις ρωμαϊκές λεγεώνες. Ο σύγχρονος Αφγανός «Σπάρτακος» πεθαίνει κάτω απ' τα χτυπήματα των μισθοφόρων. Η ατομικότητα, του «πνιγμένου - θρησκευόμενου» βρίσκει την «έκφρασή της», αν αγωνίζεται «θαρραλέα» για ένα ιδανικό, για μια ατομική αξία που σε αθροιστική κλίμακα δημιουργεί το «Υπάρχουμε». Είμαστε άνθρωποι εδώ στο Αφγανιστάν. Ανακαλύψτε μας.

Παναγιώτης ΚΑΡΑΒΑΣΙΛΗΣ