.
Σφύριξε αδιάφορα στην πραγματικότητα ο Κ. Καραμανλής απέναντι στα καυτά προβλήματα που αντιμετωπίζουν οι δημοσιογράφοι και γενικότερα οι εργαζόμενοι στα ΜΜΕ. Στις δηλώσεις που έκανε ο εκπρόσωπος Τύπου (και συνάδελφος) Θ. Ρουσόπουλος, μετά τη συνάντηση που είχε χτες ο πρόεδρος της ΝΔ με το ΔΣ της ΠΟΕΣΥ, προτίμησε τις γενικόλογες και αόριστες αναφορές περί ελευθεροτυπίας και «πάταξης της διαπλοκής», αλλά δεν είπε λέξη για τις απολύσεις που βρίσκονται στην αιχμή των κινητοποιήσεων του κλάδου, το ασφαλιστικό κλπ. Ασφαλώς και γνωρίζει τα προβλήματα η ηγεσία της ΝΔ. Συνειδητά όμως δεν αναφέρεται σε αυτά, επειδή ακριβώς πρώτα απ' όλα είναι με τους ιδιοκτήτες και τους μεγαλοεκδότες, προς δόξαν της αντιδιαπλεκόμενης ρητορείας της. Δεν ξεγελάει όμως κανέναν.
Εφιαλτικές και τραγελαφικές στιγμές έζησαν χτες οι χιλιάδες οδηγοί που είχαν την ατυχία να οδηγούν όχι μόνο στο κέντρο της Αθήνας, αλλά σε ολόκληρο σχεδόν το Λεκανοπέδιο. Εγκλωβισμένοι ατέλειωτες, στην κυριολεξία, ώρες σε ένα κυκλοφοριακό κομφούζιο, μάταια περίμεναν βοήθεια από κάπου. Τα νεύρα των οδηγών κυριολεκτικά «ρετάλια», αλλά ούτε οι οργισμένες φωνές ούτε οι βλαστήμιες ωφελούσαν, άλλη μια φορά. Η Τροχαία φροντίζει για καλές δημόσιες σχέσεις και ανθρώπινο προφίλ, αλλά στις δύσκολες ώρες, όπως χτες, απουσιάζει. Ομως για την απάνθρωπη κατάσταση που έχει διαμορφωθεί, δεν ευθύνεται βέβαια η Τροχαία. Οι κυβερνήσεις των προηγούμενων δεκαετιών του ΠΑΣΟΚ και της ΝΔ φρόντισαν να απαξιώσουν και υποβαθμίσουν τις δημόσιες συγκοινωνίες, προς όφελος βέβαια των ΙΧ και των μεγάλων εισαγωγέων και βιομηχανιών. Με την εγκληματική πολιτική τους κατέστησαν το ΙΧ αναγκαίο για την καθημερινή μεταφορά από και προς τους χώρους εργασίας, με αποτέλεσμα οι άθλιοι δρόμοι της πόλης να μετατρέπονται σε πάρκινγκ. Αν δεν απαλλαγούμε από αυτή την πολιτική και τους διαχειριστές της, απλά θα χτυπάμε το κεφάλι μας στον τοίχο ή μάλλον στο παρμπρίζ του αυτοκινήτου μας.
ΥΓ: Αλήθεια, ακούσατε τον Κ. Λαλιώτη, τον μακροβιότερο υπουργό ΠΕΧΩΔΕ, να πει μια λέξη;
Επρεπε να βγει ο ίδιος ο υπουργός Παιδείας στο «γυαλί» για να ενημερωθούν οι τηλεθεατές για το ζήτημα των αλλαγών στην αναβαθμολόγηση των γραπτών και την εξαγωγή του βαθμού στις εξετάσεις του λυκείου. Πρόκειται για εφαρμογή του τηλεοπτικού δόγματος «όταν δεν έχει εικόνα, δεν υπάρχει το θέμα» και, μάλιστα, για πολλοστή φορά. Γι' αυτό και το θέμα που ανακοινώθηκε προχτές από το υπουργείο Παιδείας «έπαιξε» στα χτεσινά δελτία, όταν δηλαδή τα κανάλια είχαν εξασφαλίσει την εικόνα του ίδιου του υπουργού να κάνει τις ανακοινώσεις. Ενα ακόμα δείγμα του πώς εννοούν την ενημέρωση οι μεγαλοκαναλάρχες...
Οι δικοί μας νεοφιλελεύθεροι, όμως, τι έπαθαν κι έχουν χάσει το χρώμα τους..; Γιατί κάνουν κριτική -έστω, γενικόλογα και αόριστα- στις συνταγές του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου και τη νεοφιλελεύθερη πολιτική του Ντε λα Ρούα; Σ' αυτά δεν πιστεύουν και οι ίδιοι; Τις ίδιες πολιτικές δεν πρεσβεύουν και δεν υποστηρίζουν;
Θα πείτε, πως καταδικάζουν τις ακραίες εκφράσεις του νεοφιλελευθερισμού και, μάλιστα, όπως αυτές παρουσιάστηκαν στη χώρα του ταγκό. Ναι, μ' αυτό το πλευρό να κοιμάστε... Πρώτον, γιατί τα όσα λένε τώρα είναι πέρα για πέρα υποκριτικά. Και δεύτερον, αν μπορούσαν και τους το επέτρεπε ο συσχετισμός δύναμης, τα ίδια θα κάνανε και στη χώρα μας. Είναι άπληστο και αχόρταγο το μεγάλο κεφάλαιο...
Αλλωστε, μερικοί το ομολογούν κι όλας. Η κοινωνική αυτή έκρηξη θα μπορούσε να είχε αποφευχθεί, εάν ήταν λιγότερο σκληρή η εφαρμοζόμενη πολιτική, λένε. Εάν δηλαδή, δίνονταν και κάποια ψίχουλα στον λαό της Αργεντινής. Και μέμφονται το ΔΝΤ, επειδή δε δίνει κι άλλα δάνεια στην Αργεντινή.
Στην ουσία της πολιτικής, όμως, δε διαφωνούν. Ούτε στην καταλήστευση της χώρας από τις αμερικανικές και άλλες πολυεθνικές, τους εκεί συνεργάτες και συνεταίρους τους. Την κοινωνική αναστάτωση και τη σύγκρουση φοβούνται...
Εάν δεν είχαμε τη λαϊκή εξέγερση, θα μίλαγαν για το αργεντίνικο θαύμα, που κατάφερε μέσα σε λίγα χρόνια, να ισοπεδώσει τον πληθωρισμό και να φέρει τη νομισματική σταθερότητα στη χώρα. Και δε θα τους καίγονταν καρφάκι, για τους φτωχούς και τους πεινασμένους, στις παραγκοσυνοικίες του Μπουένος Αϊρες και της Λα Πλάτα.
Αλλωστε, χρόνια τώρα, γίνονται όλ' αυτά στην Αργεντινή -και όχι μόνον εκεί- και κουβέντα δεν έχουν πει...