Το γεγονός ότι για πρώτη φορά στην πεντηκανταετή του ιστορία ενεργοποιείται τώρα, ύστερα από απαίτηση των ΗΠΑ και άκριτη συναίνεση των υπολοίπων, το άρθρο 5 του ΝΑΤΟ περί συλλογικής ευθύνης στην περίπτωση που κράτος - μέλος δεχτεί ένοπλη επίθεση (από την οποία παρενθετικά εξαιρείται η τρομοκρατία) θα πρέπει να προβληματίσει και τους τελευταίους «καλόπιστους» για τη νέα δομή και το ρόλο της στρατιωτικοπολιτικής αυτής συμμαχίας.

Τα τραγικά και αιματηρά γεγονότα της Νέας Υόρκης με θύματα χιλιάδες πολίτες αξιοποιούνται από την πολιτική και στρατιωτική ηγεσία των ΗΠΑ, κυρίως μέσω των ΜΜΕ, προκειμένου:

Ασχέτως της όποιας κοινωνικής ανοχής είναι δυνατόν να επιτευχθεί σε κάποιο βαθμό με τη χειραγώγηση της κοινής γνώμης, κυρίως μέσω των ΜΜΕ, οι ΗΠΑ επιδίωξαν και πέτυχαν με την ενεργοποίηση του άρθρου και τη «βολική» ερμηνεία που του προσέδωσαν, τη «νομιμοποίηση» σε επίπεδο Διεθνούς Δικαίου των στρατιωτικών τους επιδρομών εναντίον κρατών, λαών και ανθρώπων αδιακρίτως, ενώ παράλληλα, πετυχαίνουν και την ισχυροποίηση, αλλά και τη διεύρυνση της πολιτικής τους ηγεμονίας έναντι συμμαχικών και μη κρατών, στο πλαίσιο της συνενοχής, στο πλαίσιο της συστράτευσης όλων εναντίον όποιου εχθρού αδιακρίτως δακτυλοδείξουν οι ΗΠΑ.

Κατά δήλωση του κ. Τσοχατζόπουλου «Η Ελλάδα τιμά τις δεσμεύσεις της...». Πράγματι. Στα πλαίσια της Νέας Τάξης Πραγμάτων και των καπιταλιστικών αναδιαρθρώσεων σε πλανητικό επίπεδο, η ελληνική κυβέρνηση συναινεί, συμπαρατάσσεται και ενεργά συμμετέχει, μέσω του ΝΑΤΟ και της ΕΕ, στις όποιες ιμπεριαλιστικές επεμβάσεις, ενώ ταυτόχρονα ως «μικρός, πλην τίμιος ιμπεριαλιστής» επιδιώκει να παίξει και ηγεμονικό ρόλο στην περιοχή. Ετσι, «τίμησε τις δεσμεύσεις» της, όταν βομβαρδιζόταν ο λαός του Ιράκ, το ίδιο, όταν παρέδιδε τον Οτσαλάν, το ίδιο όταν ανελέητα βομβαρδιζόταν η Γιουγκοσλαβία. Ετσι κάνει και τώρα, συστρατευόμενη, κατά ενός απροσδιόριστου «εχθρού», η ταυτότητα του οποίου εκτείνεται από τον Μπιν Λάντεν και το Ισλάμ ές τους Κούρδους, την Ιντιφάντα των Παλαιστινίων, τη Γένοβα, το Σιάτλ, αλλά ενδεχομένως και την Ελλάδα. Από την άλλη πλευρά φωνές περί του ρόλου της ΕΕ, περί της προσφυγής στον ΟΗΕ, περί του διεθνούς δικαίου και της νομιμότητας, όσο καλοπροαίρετες κι αν είναι, στις ιστορικές αυτές για την ανθρωπότητα στιγμές, ηχούν παράταιρα και λίγο γενικά στα αυτιά μας, επιτείνοντας τη σύγχυση.

Είναι γνωστή η στάση της ΕΕ και η επιλεκτική ερμηνεία - εφαρμογή του διεθνούς δικαίου από τον ΟΗΕ, τόσο στον Κόλπο όσο και στη Γιουγκοσλαβία. Δεν ξέρω αν θα έρθει ποτέ ή αν θέλει να έρθει η ώρα της ΕΕ, πιστεύω όμως ότι ήρθε η ώρα των λαών και των κινημάτων για ξεκάθαρη θέση. Είναι αναγκαία σήμερα και στην Ελλάδα η ανάπτυξη ενός κινήματος πολιτικών και κοινωνικών δυνάμεων, συνδεδεμένου με τα αντίστοιχα στην Ευρώπη και αλλού, που με πρωτοπορία του την Αριστερά, τις απελευθερωτικές της αξίες και το όραμα για το σοσιαλιστικό μετασχηματισμό της κοινωνίας, θα αγωνιστεί για την ειρήνη, ενάντια στην καπιταλιστική βαρβαρότητα και τον πόλεμο, για την αποχώρηση της Ελλάδας από το ΝΑΤΟ και τη διάλυσή του, για την αποτροπή συμμετοχής και εμπλοκής μας στις ΝΑΤΟικές επεμβάσεις, για τη μη χρησιμοποίηση των βάσεων ως ορμητηρίων δολοφονικών επιδρομών.