Eurokinissi

Η οργή τους ξεχείλισε ακόμα περισσότερο την περασμένη βδομάδα με το μεγάλο φιάσκο με τις πληρωμές του ΕΛΓΑ και του ΟΠΕΚΕΠΕ, από τις οποίες οι περισσότεροι βγήκαν και χρεωμένοι, αλλά και με τον εμπαιγμό, την άρνηση της κυβέρνησης να δώσει συγκεκριμένες απαντήσεις στα δίκαια αιτήματά τους που αφορούν το κόστος παραγωγής, τις εξευτελιστικές τιμές που πουλάνε τα προϊόντα τους, την αναπλήρωση του χαμένου εισοδήματος κ.ο.κ.

Σε αυτό το πλαίσιο, βρέθηκαν μαζικά για μία ακόμα φορά στην πανελλαδική σύσκεψη των δεκάδων μπλόκων την Πέμπτη στις Σέρρες. Από αυτή βγήκαν ακόμα πιο αποφασισμένοι να εντείνουν την αγωνιστική πίεση προς την κυβέρνηση, παραμένοντας ακλόνητοι στα πανίσχυρα μπλόκα τους, προχωρώντας σε συγκεκριμένες κλιμακούμενες δράσεις πανελλαδικά και απαιτώντας να δώσει η κυβέρνηση συγκεκριμένες λύσεις, να ικανοποιήσει τα αιτήματά τους.

Ηδη άλλωστε μεταφέρουν τις αποφάσεις της πανελλαδικής σύσκεψης για την παραμονή τους στα μπλόκα, οργανώνοντας τις νέες αγωνιστικές δράσεις τους σε όλη τη χώρα.

Συγκεκριμένα, την Παρασκευή προχώρησαν συντονισμένα - όπως είχαν αποφασίσει - σε κλεισίματα δρόμων και παράδρομων, ενώ το Σάββατο αναμένεται να ανοίξουν τα διόδια, ανοίγοντας τους δρόμους σε όλο τον λαό που θέλει να ταξιδέψει και χρυσοπληρώνει για να θησαυρίζουν οι κατασκευαστικές εταιρείες που τα λυμαίνονται.

Από την Τρίτη, παραμονές των γιορτών των Χριστουγέννων, τα μπλόκα αποφάσισαν να διευκολύνουν τη διέλευση του κόσμου που θα ταξιδέψει, απαιτώντας η κυβέρνηση και η αστυνομία να μην τολμήσουν να κλείσουν τους δρόμους.

Αυτός ο μεγάλος ξεσηκωμός είναι δίκαιος και αναγκαίος! Δίνει στην κυβέρνηση και στην πολιτική της αποστομωτική απάντηση, αφού παρά τις λυσσαλέες προσπάθειές της δεν έχει καταφέρει ούτε να τον βάλει στο χέρι, ούτε να τον συκοφαντήσει στα μάτια των εργαζομένων και όλου του λαού, που βρίσκεται αταλάντευτα στο πλευρό τους, παλεύει μαζί και δίπλα τους ενάντια στην πολιτική που για τη θωράκιση της κερδοφορίας των μεγάλων μονοπωλιακών ομίλων τσακίζει κάθε λαϊκή ανάγκη.

Η κυβέρνηση, κάτω από τη μεγάλη πίεση που της ασκεί αυτός ο αγώνας, υποχρεώθηκε να κάνει κάποιους ελιγμούς. Από εκεί που έλεγε ότι οι «αγρότες δεν έχουν εκπροσώπηση» ή ότι «δεν έχουν σαφή αιτήματα», παραδέχεται τώρα ότι πρέπει τουλάχιστον να τοποθετηθεί σε αρκετές από τις διεκδικήσεις τους, αναγνωρίζοντας ότι έχουν βάση.

Και αυτό δεν ήταν καθόλου δεδομένο, γι'αυτό αποτελεί μία πρώτη νίκη του αγώνα των βιοπαλαιστών, που την κατέκτησαν με την αποφασιστικότητά τους.

Βέβαια, την ίδια στιγμή που η κυβέρνηση αναγκάζεται να κάνει κάποιες παραδοχές, οι απαντήσεις που δίνει είναι προσαρμόσμένες με βάση τη στρατηγική που υπηρετεί.

Από τη μία οι δημοσιονομικοί περιορισμοί που τσακίζουν τον λαό όπως φάνηκε και στον προϋπολογισμό και από την άλλη οι λεγόμενες «αντοχές της οικονομίας» είναι που βάζουν τα «όρια» για να πετιέται «εκτός» η επιβίωση των βιοπαλαιστών.

Το κυριότερο είναι όμως ότι για να στηριχτούν ουσιαστικά οι βιοπαλαιστές πρέπει να χάσουν οι μεγάλοι εμποροβιομήχανοι που παίρνουν κοψοχρονιά την παραγωγή τους και τους αφήνουν χωρίς εισόδημα.

Τα συμφέροντα των τελευταίων υπερασπίζεται πάση θυσία η κυβέρνηση, γι'αυτό και οι απαντήσεις που δίνει δεν ικανοποιούν τους αγρότες.

Ακριβώς επειδή «οδηγό» της κυβέρνησης είναι η θωράκιση των κερδών και της ανταγωνιστικότητας των βιομηχάνων και των άλλων ομίλων που ρουφάνε την αγροτική παραγωγή, χαρακτηρίζει τα αιτήματα των βιοπαλαιστών ως «μαξιμαλιστικά» και «μη ρεαλιστικά». Το κέρδος των μεγάλων αυτών ομίλων που υπηρετεί και η σημερινή κυβέρνηση μέσα από την ΚΑΠ είναι που στριμώχνει τις δίκαιες διεκδικήσεις στον «πάτο του βαρελιού» που όλο και «ξύνεται» με όριο πάντα τα «δημοσιονομικά περιθώρια».

Η ίδια η στάση της κυβέρνησης λοιπόν επιβεβαιώνει ότι και στην υπόθεση της πάλης για την επιβίωση των βιοπαλαιστών της υπαίθρου, βρίσκονται σε σύγκρουση δύο κόσμοι: Από τη μία οι αγροτοκτηνοτρόφοι του μόχθου, που ποτίζουν με τον ιδρώτα τους τη γη για να παράγουν τα πάντα και βρίσκονται στο χείλος του γκρεμού, και από την άλλη οι βιομήχανοι, οι μεγαλέμποροι, τα μονοπώλια, που αρπάζουν τη σοδειά φτηνά για να αυγαταίνουν τα κέρδη τους.

Την ώρα βέβαια που οι «δημοσιονομικές αντοχές» δεν επιτρέπουν τη στήριξη των αγροτών, λεφτά υπάρχουν για τις ανάγκες της πολεμικής οικονομίας, που ανοίγει νέα πεδία δόξης για ματωμένες μπίζνες, όπως επιβεβαιώθηκε και από τον αντιλαϊκό προϋπολογισμό που ψηφίστηκε στη Βουλή. Με βάση αυτόν, κράτος και κυβέρνηση χαρίζουν 150 εκατομμύρια στις πολεμικές βιομηχανίες αλλά δεν δίνουν ευρώ για την προστασία της παραγωγής και του εισοδήματος των βιοπαλαιστών.

Η κυβέρνηση, που φορτώνει με «πράσινους» φόρους τα καύσιμα των αγροτών, με νέα αύξηση που έρχεται από το 2027, στο δίκαιο αίτημα για αφορολόγητο πετρέλαιο, ώστε να δουλεύουν οι αγρότες τα χωράφια τους με λιγότερα έξοδα, απαντά ότι «δεν υπάρχει σάλιο». Βρίσκει όμως για τους εφοπλιστές, που το χαίρονται αφορολόγητο και παίρνουν και «μπόνους» 300 εκατομμύρια για το «πρασίνισμα» του στόλου τους για να μεταφέρουν το αμερικανικό LNG.

Μάλιστα, γι' αυτούς η κυβέρνηση έχει στείλει μέχρι και φρεγάτα στην Ερυθρά Θάλασσα, ώστε να υπερασπιστεί την κερδοφορία και τα συμφέροντά τους, με μεγάλους κινδύνους για τους λαούς, που πληρώνουν αυτούς τους αιματοβαμμένους εξοπλισμούς.

Την ίδια στιγμή επιλέγει να δώσει 100 εκατομμύρια ευρώ για σταθεροποίηση της τιμής του ρεύματος στους βιομηχάνους, αλλά όχι να ικανοποιήσει το δίκαιο αίτημα των αγροτών για πλαφόν 7 λεπτά του ευρώ ανά κιλοβατώρα στο αγροτικό ρεύμα, για να καλλιεργούν φτηνότερα και ποιοτικότερα.

Για να επιδοτούνται τα κυβερνητικά φιντάνια του ΟΠΕΚΕΠΕ, οι διάφοροι «φραπέδες» και «χασάπηδες», βρίσκονταν εκατομμύρια, μέχρι και βοσκότοποι σε αεροδρόμια, όμως για τις επιδοτήσεις των πραγματικών βιοπαλαιστών υπάρχει πάντα μια «εύλογη καθυστέρηση».

Σήμερα είναι δίκαιο και αναγκαίο να υπάρξουν εγγυημένες τιμές για τα προϊόντα τους, ώστε να έχουν εισόδημα για τις οικογένειές τους και όχι να είναι έρμαια του κάθε μεγαλέμπορου, να εξαρτάται το εισόδημά τους από το τι τιμή θα τους δώσει.

Η κυβέρνηση όμως έχει για διαχρονική και σταθερή της πυξίδα την «ελεύθερη αγορά», που όπως λέει δεν επιτρέπει «εγγυημένες τιμές». Επικαλείται την «ανταγωνιστικότητα», δηλαδή το «δικαίωμα» μεγάλων επιχειρήσεων, μεγαλοαγροτών - καπιταλιστών, πολυεθνικών, να τσακίζουν τον μικρό αγρότη στον στίβο της καπιταλιστικής αγοράς. Την ίδια στιγμή βέβαια οι «εγγυήσεις» πάνε κι έρχονται, π.χ. με τις τιμές που διασφαλίζει στα «πράσινα αρπακτικά» που παράγουν Ενέργεια από Ανανεώσιμες Πηγές, ώστε «μονά - ζυγά» πάντα να θησαυρίζουν.

Εγγυάται ταυτόχρονα τα κέρδη των ομίλων που λυμαίνονται τους αυτοκινητόδρομους: Από τη μία αποφασίζει τεράστιες αυξήσεις στα διόδια και από την άλλη τους δίνει απλόχερα αποζημιώσεις - μαμούθ (ρήτρες) αν τα κέρδη τους είναι κάτω από όσα υπολόγιζαν από τα διόδια. Και, βέβαια, απειλεί με διώξεις τους αγωνιζόμενους βιοπαλαιστές όταν ανοίγουν συμβολικά τα διόδια και αφήνουν τον κόσμο να περνάει ελεύθερα.

Το αίτημα χιλιάδων ξεκληρισμένων κτηνοτρόφων που έχασαν τα ζώα τους από την ευλογιά για άμεσο εμβολιασμό χαρακτηρίζεται «μη επιστημονικό», ορίζοντας ακόμα και την επιστήμη με βάση την κερδοφορία των βιομηχάνων και μεγαλοεξαγωγέων της φέτας. Την ίδια στιγμή τα συνολικά έσοδα των μεγάλων επιχειρήσεων στον γαλακτοκομικό τομέα ξεπερνούν τα 2 δισ. ευρώ για φέτος, ενώ εκτιμάται σημαντική αύξηση τα επόμενα χρόνια.

Αυτές είναι οι προτεραιότητες στην οικονομία του κέρδους και έχουν ως προαπαιτούμενο να ξύνει ο λαός τον πάτο του βαρελιού, για να είναι πάντα «στον αφρό» το κεφάλαιο και τα κέρδη του.

Αντιμετωπίζοντας έτσι τα δίκαια αιτήματα των βιοπαλαιστών δεν απευθύνεται μόνο σε εκείνους, αλλά σε όλους τους εργαζόμενους και τον λαό. Τους καλεί να συμβιβαστούν με τα λίγα «ξύσματα», με την ακρίβεια και τους χαμηλούς μισθούς, να μην έχουν απαιτήσεις για αυξήσεις και μέτρα ανακούφισης, να μη διεκδικούν προσλήψεις και αύξηση των δαπανών για Υγεία και Παιδεία, επειδή έτσι «εκτρέπονται τα δημόσια οικονομικά».

Οι βιοπαλαιστές της υπαίθρου όμως δεν ξεσηκώθηκαν για λίγα παραπάνω «ξύσματα» - που ούτως ή άλλως είναι δικά τους χρήματα. Ξεσηκώθηκαν γιατί στενάζουν εξαιτίας αυτής της πολιτικής, γιατί δεν αντέχουν άλλο τη ληστεία του μόχθου τους από μια χούφτα παράσιτα. Γιατί βλέπουν ότι ζουν σε μια χώρα όπου ενώ οι ίδιοι και ο λαός της μπορούν να παράξουν τα πάντα, δυσκολεύονται να καλύψουν ακόμα και βασικές ανάγκες, όπως οι διατροφικές, και ταυτόχρονα έρχονται αντιμέτωποι με το ξεκλήρισμά τους.

Το σίγουρο είναι ότι μέσα σε αυτόν τον δίκαιο αγώνα επιβίωσης διαμορφώνονται μεγαλύτερες δυνατότητες για να δουν κατάματα ποιος είναι ο πραγματικός τους αντίπαλός, ποιος ευθύνεται για τα μεγάλα προβλήματά τους. Κυρίως διαμορφώνονται δυνατότητες για να δυναμώσουν την αναμέτρηση με αυτόν τον αντίπαλο, βαδίζοντας στον δρόμο της κοινής πάλης με την εργατική τάξη, που πλήττεται από την ίδια πολιτική της ανταγωνιστικότητας και του κέρδους, της ακρίβειας στο ράφι, της υποβάθμισης της ποιότητας βασικών αγαθών που παράγουν τα μονοπώλια του αγροτοδιατροφικού τομέα.

Ο μεγάλος αγώνας που δίνουν, η πίεση που ασκούν στην κυβέρνηση, οι απαντήσεις που δίνει αποκαλύπτουν ότι για να μπορούν πραγματικά να ζουν από την παραγωγή τους πρέπει να χάσουν οι επιχειρηματικοί όμιλοι και όχι να κάνουν «εκπτώσεις» οι ίδιοι.

Συντονισμένοι σε αυτήν την κατεύθυνση, όπως κάνουν μέχρι τώρα, με την κοινή πάλη με τους εργαζόμενους, τα φτωχά λαϊκά στρώματα, μπορούν να χαράξουν αποφασιστικά αυτόν τον δρόμο.