Στο 39ο Συνέδριο της ΑΔΕΔΥ, τα κεντρικά συνδικαλιστικά στελέχη της ΝΔ, του ΠΑΣΟΚ και του ΣΥΡΙΖΑ έκαναν λυσσαλέα προσπάθεια να μην αποφασιστεί απεργία ενάντια στον προϋπολογισμό, να μην παρθεί απόφαση ενίσχυσης της κοινής δράσης εργατών και αγροτών.

Εφαγαν όμως τα μούτρα τους... Οι εκλεγμένοι αντιπρόσωποι «το πήραν πάνω τους» και αποφάσισαν απεργία, ενώ στις αρχαιρεσίες ανέδειξαν το ψηφοδέλτιο που συγκροτούν οι συνδικαλιστές του ΠΑΜΕ σε 1η δύναμη για πρώτη φορά στην ιστορία.

Τα ίδια έκαναν οι συγκεκριμένες συνδικαλιστικές ηγεσίες στο μεγαλύτερο Εργατικό Κέντρο της χώρας, αυτό της Αθήνας, εμποδίζοντας να παρθεί απόφαση για απεργιακή κινητοποίηση ενάντια στον προϋπολογισμό. Την ίδια στιγμή, Εργατικά Κέντρα και Σωματεία σε όλη τη χώρα έπαιρναν απεργιακές αποφάσεις, ενώ ειδικά στη Θεσσαλία, που έχει γίνει επίκεντρο του μεγαλειώδους αγροτικού αγώνα, η απεργία έγινε σημείο αναφοράς και κοινής δράσης εργαζομένων και βιοπαλαιστών.

Η αγωνιώδης επιχείρηση στήριξης της κυβέρνησης από τους συνδικαλιστικούς παράγοντες του ΠΑΣΟΚ, της ΝΔ και του ΣΥΡΙΖΑ συνεχίστηκε στη ΓΣΕΕ. Εκεί που η ηγετική ομάδα, όχι απλά αρνήθηκε να αποφασίσει μια κινητοποίηση ενάντια στον ματωμένο προϋπολογισμό της πολεμικής οικονομίας, αλλά δεν μπήκε καν στον κόπο να γράψει μια ανακοίνωση, να ψελλίσει μια κουβέντα.

Δυστυχώς γι' αυτούς, το σιωπητήριο δεν πέρασε. Εκατοντάδες Σωματεία οργάνωσαν το μεγάλο συλλαλητήριο στο Σύνταγμα, αλλά και συγκεντρώσεις σε όλη τη χώρα, διατρανώνοντας ότι ο λαός δεν αποδέχεται νέες θυσίες για τα κέρδη και τους πολέμους των επιχειρηματικών ομίλων.

Το κερασάκι στην τούρτα ήρθε με την προχθεσινή ολομέλεια της ΓΣΕΕ, όπου αντάμα όλοι μαζί, τα πρώτα συνδικαλιστικά στελέχη των ΝΔ - ΠΑΣΟΚ - ΣΥΡΙΖΑ, επικύρωσαν την επαίσχυντη συμφωνία «ταφόπλακας» στις ΣΣΕ που υπέγραψε ο εργατοπατέρας Παναγόπουλος του ΠΑΣΟΚ με την κυβέρνηση και τους μεγαλοεργοδότες.

Κι αυτά όταν μόλις τον περασμένο Οκτώβρη, η κυβέρνηση νομοθετούσε τη 13ωρη δουλειά σε έναν εργοδότη, με τη ΓΣΕΕ να κηρύσσει απεργοσπασία, αφού όπως αποδείχθηκε είχαν ήδη πέσει οι υπογραφές στα «συμβόλαια» καθήλωσης μισθών και νεκρανάστασης των ανυπόληπτων εργατοπατέρων.

Η συναίνεση, λοιπόν, βγάζει μάτι και πάει πολύ πιο μακριά από τον γνώριμο ρόλο τέτοιων θλιβερών διοικήσεων, όπως της ΓΣΕΕ. Οι εργαζόμενοι μπορούν να θυμηθούν ότι αντίστοιχα προκλητική ήταν η συναίνεση και την εποχή που τα αστικά κόμματα και οι κυβερνήσεις τους, η μία μετά την άλλη ψήφιζαν τα μνημόνια, τσακίζοντας τον λαό.

Ετσι και σήμερα, που το κεφάλαιο προετοιμάζεται για νέες «περιπέτειες», που παίρνει τα μέτρα του μπροστά στην όξυνση των ανταγωνισμών και την πολεμική προπαρασκευή, που οι καμπάνες για νέα κρίση βαράνε στις πιο ισχυρές καπιταλιστικές οικονομίες της ΕΕ, αποδεικνύεται ότι η άρχουσα τάξη παίρνει τα μέτρα της. Σε τέτοιες κρίσιμες στιγμές, δυνάμεις όπως οι παραπάνω αναβαθμίζουν τον ρόλο τους σαν «πατερίτσες» των κυβερνήσεων και της εργοδοσίας.

Τώρα, λοιπόν, που η κυβέρνηση της ΝΔ είναι στριμωγμένη από τον μεγαλειώδη αγώνα των αγροτών, τώρα που εργαζόμενοι σε μια σειρά κλάδους παίρνουν κουράγιο και «σηκώνουν κεφάλι», τώρα που η λαϊκή δυσαρέσκεια φουντώνει, οι εργατοπατέρες, με πρώτα βιολιά αυτούς της σοσιαλδημοκρατίας, εμφανίζονται πιστοί στο ραντεβού της «σταθερότητας» για λογαριασμό του κεφαλαίου και του σάπιου συστήματός του.

Εμφανίζονται ξανά έτοιμοι να βγάλουν τη βρώμικη δουλειά, όπως παραδοσιακά κάνει η σοσιαλδημοκρατία, αποκαλύπτοντας στον λαό από τι υλικά είναι φτιαγμένη π.χ. η «πολιτική αλλαγή» που ευαγγελίζεται το ΠΑΣΟΚ ως «διέξοδο», την ίδια στιγμή που βάζει τους συνδικαλιστές του να κηρύσσουν «σιωπητήριο» στο εργατικό κίνημα. Αποκαλύπτει και πού στοχεύουν τα rebranding, με συνδικαλιστές που έχουν κάνει καριέρα προπαγανδίζοντας «Ιθάκες» να εξασκούνται ταυτόχρονα στην υπονόμευση των εργατικών αγώνων και των σωματείων.

Κυρίως, όμως, αποκαλύπτεται στην εργατική τάξη ότι είναι μονόδρομος το να ξεμπερδεύει με τις «πατερίτσες» και τα υποστυλώματα της σημερινής σαπίλας.

Είναι μονόδρομος για τους εργαζόμενους, για κάθε τίμιο συνδικαλιστή, για όσους αγωνιούν για το εργατικό κίνημα, να προσπεράσουν αυτές τις ηγεσίες, να ορθώσουν τείχος στις αυταπάτες που καλλιεργούν, δίνοντας όλες τους τις δυνάμεις για την ισχυροποίηση των σωματείων και την οργάνωση του αγώνα κόντρα στην εργοδοσία και τις κυβερνήσεις.

Τέτοιες δυνατότητες να ενισχυθεί το ρεύμα αμφισβήτησης, να βελτιώνονται οι συσχετισμοί «από τα κάτω» καταγράφονται αυτές τις μέρες: Από τις απεργίες που έγιναν ξανά χωρίς την «άδεια» κανενός εργατοπατέρα μέχρι τα μεγαλειώδη αγροτικά μπλόκα, που γεμίζουν με αγωνιστική αισιοδοξία κάθε λαϊκό άνθρωπο. Και, από τα δεκάδες νέα σωματεία που συγκροτούνται σε σκληρή μάχη με την εργοδοσία μέχρι την αλλαγή συσχετισμών, όπως σε μεγάλα Εργατικά Κέντρα και την ΑΔΕΔΥ.

Αυτός είναι ο μόνος ελπιδοφόρος δρόμος για την εργατική τάξη και το κίνημά της, ο δρόμος της συγκρότησης ενός πανελλαδικά συντονισμένου κινήματος σύγκρουσης με το κεφάλαιο και τις κυβερνήσεις του. Ο μόνος σίγουρος δρόμος για την ανατροπή αυτής της πολιτικής, της φτώχειας, του πολέμου και της εκμετάλλευσης.