Την ίδια ώρα οι «προβολές» των αστικών επιτελείων για τα επόμενα χρόνια (ειδικά μετά το τέλος του μνημονίου του Ταμείου Ανάκαμψης) δείχνουν «επενδυτική καθίζηση», τους ρυθμούς ανάπτυξης να επιβραδύνονται σημαντικά, τις «αβεβαιότητες» να κυκλώνουν από παντού, από την ύφεση και τους ανταγωνισμούς στην Ευρωζώνη, τους πολέμους και τη μάχη για την πρωτοκαθεδρία στο ιμπεριαλιστικό σύστημα, μέχρι το ενδεχόμενο μιας νέας διεθνούς καπιταλιστικής κρίσης. Ιμπεριαλιστικοί οργανισμοί όπως ο ΟΟΣΑ δίνουν σήμα για γκάζι στις αντιλαϊκές «μεταρρυθμίσεις» με βασικό στόχο την αύξηση της «παραγωγικότητας», της εκμετάλλευσης δηλαδή των εργαζομένων, κάνουν νεύμα για καθήλωση των μισθών κάτω και από αυτόν τον πληθωρισμό, για νέα επίθεση στην εργατική τάξη, σε ρυθμούς «πολεμικούς». Την ίδια ώρα η μάχη για ΣΣΕ δυναμώνει σε μια σειρά χώρους δουλειάς για μισθούς και δικαιώματα στο ύψος των σύγχρονων αναγκών, για μέτρα υγείας και ασφάλειας, ενάντια στη δουλειά - λάστιχο και στα 13ωρα, που έβγαλαν δεκάδες χιλιάδες στον δρόμο στις πρόσφατες απεργίες.

Ενώ, πριν τα πανηγύρια για τις συμφωνίες με τις ΗΠΑ σε Ενέργεια και ναυπηγεία κοπάσουν, οι «μαρτυριάδες» Αμερικανοί λένε πως ο στόχος της «αναβάθμισης» και της Ελλάδας - κόμβου Ενέργειας περνάει μέσα από τις «συμπληγάδες» των επώδυνων, ΝΑΤΟικής κοπής διευθετήσεων στα Ελληνοτουρκικά, στο Κυπριακό, μια «νέα περιφερειακή τάξη πραγμάτων» στην Ανατ. Μεσόγειο. Αλλά και μέσα από τους αναβαθμισμένους ρόλους στα ευρωατλαντικά σχέδια, που έχουν «δάκρυα και αίμα» για το λαό, ακριβοπληρωμένους εξοπλισμούς που (όπως οι ίδιοι λένε) «δεν είναι για το Αιγαίο», επικίνδυνα νομοσχέδια όπως αυτό για τους στρατιωτικούς, που διαμορφώνει έναν ΝΑΤΟθρεμμένο στρατό για τη «νέα εποχή» των ευρωατλαντικών επεμβάσεων και πολέμων. Την ίδια ώρα όμως τα αστικά επιτελεία βλέπουν με αγωνία να μην έχει «εθιστεί ο λαός να βλέπει φέρετρα» να γυρνάνε από τα μέτωπα του ιμπεριαλιστικού πολέμου, να αμφισβητεί τις προτεραιότητες και τις συμμαχίες της αστικής τάξης. Εχουν δει τον λαό να βγαίνει μαζικά στους δρόμους του αγώνα ενάντια στη γενοκτονία που διέπραξαν οι Ευρωατλαντικοί και ο «στρατηγικός σύμμαχός» τους, Ισραήλ, σωματεία να σταματάνε τα φορτία του θανάτου για Γάζα και Ουκρανία.

Πάνω σε αυτήν την «κινούμενη άμμο» τα αδιέξοδά τους μεγαλώνουν, το ένα μετά το άλλο τα φθαρμένα κόλπα αναμόρφωσης του αστικού πολιτικού συστήματος δεν πιάνουν, εφεδρείες και «χαρτιά» του συστήματος καίγονται, ενώ η δυσαρέσκεια αρχίζει να ακουμπάει και τους «περί πολλού» αστικούς θεσμούς, το ίδιο το αστικό κράτος που μέρα με τη μέρα αποκαλύπτεται ο εχθρικός για τον λαό χαρακτήρας του.

Σε αυτές τις δύσκολες ώρες αποκαλύπτεται για μια ακόμα φορά ο ρόλος της σάπιας σοσιαλδημοκρατίας, ως το «χαρτί» για τα δύσκολα και τις βρωμοδουλειές της αστικής τάξης.

Η ξεπουλημένη ηγεσία της ΓΣΕΕ - στελέχη του ΠΑΣΟΚ - εμφανίζεται αγκαζέ με την κυβέρνηση της ΝΔ και τη μεγαλοεργοδοσία πλασάροντας το νέο σχέδιο υποταγής των εργαζομένων, για την «αναμόρφωση» των Συλλογικών Συμβάσεων. Μέσα στις νέες συνθήκες το σύστημα τους αναθέτει νέα βρωμοδουλειά, να κάνουν ακόμα πιο αποτελεσματικό για την εργοδοσία και το κράτος της το μνημονιακό νομοθετικό οπλοστάσιο, με βάση και τη σχετική Οδηγία της ΕΕ, αναλαμβάνοντας ρόλο «πορτιέρη» και «κόφτη» των διεκδικήσεων των εργαζομένων σε κάθε κλάδο, υπογράφοντας «κλαδικές ΣΣΕ» στα μέτρα των ομίλων, ερήμην των σωματείων και των εργαζομένων, θάβοντας τις δίκαιες διεκδικήσεις τους για σύγχρονα δικαιώματα, φροντίζοντας για την «εργασιακή ειρήνη» - υποταγή των εργαζομένων στα «θέλω» του κεφαλαίου.

Τα στελέχη ΠΑΣΟΚ και ΣΥΡΙΖΑ ντύνονται ξανά τους «φίλους των αγροτών και κτηνοτρόφων» και επιστρέφουν σαν τους δολοφόνους στον τόπο του εγκλήματος. Καταριούνται τη «διαφθορά» και τη χρεώνουν αποκλειστικά στα καλόπαιδα της ΝΔ, για να κρύψουν ότι αυτή φούντωσε πάνω στην κοπριά της πολιτικής της ΕΕ που από κοινού στοίβαξαν όλοι, εφαρμόζοντας την πολιτική της ΕΕ που ρήμαξε τα χωριά. Υπερασπίζονται «μια άλλη», τάχα δικαιότερη ΚΑΠ, κρύβοντας ότι αυτή είναι κομμένη και ραμμένη στα μέτρα των επιχειρηματικών ομίλων, παρουσιάζουν πως μπορεί τάχα να υπάρξει και ένα «νέο παραγωγικό μοντέλο» που θα ικανοποιεί ταυτόχρονα και τις ανάγκες των βιοπαλαιστών αγροτών και εκείνες των μεγαλεμπόρων και ομίλων, νουθετούν τους αγροτοκτηνοτρόφους να διαλέξουν «άλλες μορφές αγώνα» που να μην ασκούν πίεση στο σύστημά τους, να βάζουν μερικά «ελάχιστα» αιτήματα στα μέτρα των «δημοσιονομικών αντοχών».

Είναι μέσα σε αυτές τις συνθήκες που το σύστημα κάνει και το rebranding Τσίπρα, ώστε, όπως έδειξε και η παρουσίαση της Τετάρτης, αυτός να ξαναβρεθεί στον γνώριμο ρόλο της εξαπάτησης του λαού, με μπαγιάτικες αυταπάτες περί «δίκαιης» καπιταλιστικής ανάπτυξης να βγαίνουν από την ντουλάπα για να ντύσουν τους στόχους της αστικής τάξης και των επιχειρηματικών ομίλων, και να εναλλάσσονται με αντιδραστικά συνθήματα «παλιάς κοπής» της αμαρτωλής σοσιαλδημοκρατίας περί «ισχυρής Ελλάδας» και «νέου πατριωτισμού» - του «πατριωτισμού» του κεφαλαίου, των ΝΑΤΟικών διευθετήσεων και της «πολυδιάστατης» εμπλοκής. Οι φούσκες περί «κλεπτοκρατίας» αποτελούν μία ακόμα εκδοχή της προσπάθειας να κρυφτεί ο πραγματικός ένοχος όλων των λαϊκών προβλημάτων, το κεφάλαιο, η εξουσία του, οι κυβερνήσεις του. Σε συνθήκες που περιμένουν τριγμούς και που η δυσαρέσκεια διογκώνεται ορατά, η «αποκατάσταση της ισορροπίας του πολιτικού συστήματος» είναι ένας βαθιά αντιλαϊκός, αντιδραστικός στόχος, σημαίνει ουσιαστικά εγγύηση της αντιλαϊκής σταθερότητας, αγωνία μην τυχόν και χάσει τον «βηματισμό» της η εναλλαγή των κυβερνήσεων που θα τσακίζουν διαδοχικά τον λαό, απαξιώνοντας γι' αυτό πλήρως τους αγώνες αγροτών, εργαζομένων, λαϊκών στρωμάτων. Για άλλη μια φορά η σοσιαλδημοκρατία αναλαμβάνει ρόλο «μερεμετατζή» για να κλείσει «ρωγμές» στο σάπιο σύστημα τους, να συμβάλει «στην αποκατάσταση της αξιοπιστίας των θεσμών», να διαμορφώσει ένα νέο μείγμα ενσωμάτωσης και χτυπήματος της λαϊκής δυσαρέσκειας.

Και μπορεί η κυβέρνηση να μην έχει ανταγωνιστή στη διεκδίκηση της διακυβέρνησης, έχει όμως αντίπαλο....

Για την ακρίβεια, δεν έχει μόνο η κυβέρνηση. Εχει συνολικά η αστική εξουσία, τα κόμματα της, σε όλες τις εκδοχές του το σάπιο καπιταλιστικό σύστημα.

Αυτός ο αντίπαλος είναι ο οργανωμένος, συντονισμένος αγώνας εργαζομένων, αγροτών, αυτοαπασχολούμενων, νέων, που μπορεί να αποτελέσει τη δύναμη που μπορεί να βάλει σήμερα εμπόδια στη στρατηγική του κεφαλαίου, της ΕΕ, του ΝΑΤΟ και να ανοίξει αύριο τον δρόμο για την προοπτική, την ανατροπή τους. Αντίπαλος είναι το ΚΚΕ, που δίνει όλες τις δυνάμεις του σε αυτήν τη κατεύθυνση.

Γιατί απέναντι στο δηλητήριο της «κοινωνικής ειρήνης», της σιγής νεκροταφείου δηλαδή για τα συμφέροντα των εκμεταλλευτών, μόνο το δυνάμωμα της ταξικής πάλης, της οργάνωσης και σύγκρουσης με τα συμφέροντα του κεφαλαίου, της συμμαχίας των λαϊκών στρωμάτων, μπορεί να υψώσει τείχος αλληλεγγύης, να αποσπάσει κατακτήσεις, να ανοίξει τον δρόμο της αντεπίθεσης για να ικανοποιηθούν πραγματικά οι λαϊκές ανάγκες.

Απέναντι στις κάλπικες προσδοκίες για «πολιτική αλλαγή» με τον Μανωλιό να βάζει τα ρούχα του αλλιώς, με σκιαμαχίες και παζάρια πίσω από κλειστές πόρτες για το πώς θα τυλίξουν τον λαό «σε μια κόλλα χαρτί», είναι η ώρα να δυναμώσει η πραγματική ελπίδα, το πραγματικό αντίπαλο δέος στην κυβέρνηση και σε κάθε αντιλαϊκή κυβέρνηση: Το ταξικό εργατικό κίνημα, το κίνημα των βιοπαλαιστών αγροτών και επαγγελματιών, που θα αμφισβητεί την ίδια την «καρδιά» της αντιλαϊκής πολιτικής, τα συμφέροντα των επιχειρηματικών ομίλων και του κεφαλαίου.

Σε όσους τον καλούν να στριμώξει τις ανάγκες του στο «μαγγανοπήγαδο» της καπιταλιστικής ανάπτυξης και κρίσης, που τα τοιχώματά του στενεύουν όλο και περισσότερο, ο λαός πρέπει να απαντήσει κοιτώντας «εκτός των τειχών», με συνείδηση ότι για να κερδίσει ο ίδιος πρέπει να χάσει το κεφάλαιο.

Απέναντι στον «πατριωτισμό» του κεφαλαίου, που θέλει «εθισμό στα φέρετρα» για τα κέρδη εφοπλιστών, ενεργειακών ομίλων και μεγαλοκατασκευαστών, απέναντι στις «συμφωνίες ειρήνης και ευημερίας» που φέρνουν μεγαλύτερους κινδύνους και φτώχεια, ο λαός έχει κάθε συμφέρον να δυναμώσει τον αγώνα του ενάντια στην εμπλοκή, στα σχέδια των ΗΠΑ - ΝΑΤΟ - ΕΕ.

Απέναντι σε όσους τον καλούν να μπαλώσει την «κουρελού» του εχθρικού για τον ίδιο αστικού κράτους, σε όσους του λένε να κάνει πιο αποτελεσματική τη μηχανή που «αλέθει» τις ανάγκες του για να ταΐζει τους επιχειρηματικούς ομίλους, ο λαός έχει κάθε συμφέρον να κάνει πιο αποτελεσματική τη δική του πάλη εναντίον του, να στριμώξει ο ίδιος στα σκοινιά το σάπιο σύστημα.

Κόντρα στις χρεοκοπημένες αυταπάτες για «νέα παραγωγικά μοντέλα», με την εκμετάλλευση να ζει και να βασιλεύει, για «ριζοσπαστικές» μεταρρυθμίσεις - μούφα στο έδαφος του καπιταλισμού, είναι ώρα να δυναμώσει η πάλη για πραγματικά ριζοσπαστικές αλλαγές στην οικονομία και στην εξουσία, για να απαλλαγεί ο λαός από τον βραχνά του καπιταλιστικού κέρδους, αξιοποιώντας τις σημερινές τεράστιες δυνατότητες της επιστήμης, της τεχνολογίας, τον πλούτο που παράγει, για τις δικές του ανάγκες και όχι για να πλουτίζουν μια χούφτα κοινωνικά παράσιτα.

Σε αυτόν τον δρόμο αξίζει να καταθέσει κάθε θυσία.