Στον κόμβο της Νίκαιας, το βλέμμα χάνεται από τα αμέτρητα τρακτέρ που την περασμένη Κυριακή συντεταγμένα κατέλαβαν το οδόστρωμα της ΠΑΘΕ σχηματίζοντας ένα τεράστιο μπλόκο. Εφτασαν εκεί έχοντας σπάσει κάθε φραγμό της κυβέρνησης και της κρατικής καταστολής. Πανό των Αγροτικών Συλλόγων με τα δίκαια αιτήματά τους αλλά και των φορέων που διατρανώνουν ένα στεντόρειο «καλά κάνετε» στολίζουν τη γέφυρα πάνω από τον αυτοκινητόδρομο.

Και έπειτα επί της ΠΑΘΕ οι σκηνές των αγροτών από διάφορες περιοχές και χωριά, οι οποίες αφού τελειώνει η συνέλευση του μπλόκου και οι αγρότες έχουν συζητήσει συλλογικά τις σκέψεις τους γύρω από τον αγώνα τους, «ζωντανεύουν» το μπλόκο. Χαμόγελα για τη μεγάλη επιτυχία τους, αφού κατάφεραν να φτάσουν με τα τρακτέρ τους στο μπλόκο, φωνές, πειράγματα, ανησυχία, σκέψεις για τη συνέχεια του αγώνα τους. Αυτά είναι όσα συναντά κανείς στα «πηγαδάκια» που σχηματίζονται γύρω από τις φωτιές που ζεσταίνουν την ατμόσφαιρα, μαζί με ένα ποτήρι κρασί και λίγα χριστουγεννιάτικα λαμπάκια που προμηνύουν τον μακρύ και αποφασιστικό αγώνα των βιοπαλαιστών.

Δεν είναι μόνοι τους! Εκεί, τα βράδια βρίσκονται μαζικά οι οικογένειές τους, οι συγχωριανοί τους, νέα παιδιά που αποκτούν μια πολύτιμη πείρα αυτές τις ώρες: Οτι «χαμένος είναι μόνο ο αγώνας που δεν δόθηκε»... Οπως θα μας πει με ένα εγκάρδιο χαμόγελο ο Αχιλλέας από τον Πλατύκαμπο, παλιός στα μπλόκα, «είχαμε χρόνια να δούμε τέτοια ζωντάνια και νεολαία στο μπλόκο».

Ετσι, λοιπόν, ο «Ριζοσπάστης» βρέθηκε εκεί για ακόμη μία μέρα. Οχι μονάχα για το ρεπορτάζ, αλλά για να ακούσει και να καταγράψει το συναίσθημα των ανθρώπων που δίνουν έναν σκληρό, καθημερινό και σίγουρα περήφανο αγώνα για ζωή και αξιοπρέπεια.

Στη σκηνή των αγροτών του Τυρνάβου, η συμμετοχή για ακόμη ένα βράδυ είναι μεγάλη. Πολλές οι συζητήσεις για τα μεγάλα προβλήματα που τους οδήγησαν εκεί. Ο Παναγιώτης δεν θα αργήσει να μας πει πως «δεν πάει άλλο! για αυτό είμαστε εδώ. Γιατί την φακή μας την πουλάμε σε εξαιρετικά χαμηλές τιμές και στο ράφι φτάνει πανάκριβη. Φωνάζουμε και για το δικαίωμα του λαού να μπορεί να αγοράσει τα ποιοτικά προϊόντα που παράγουμε. Είμαστε εδώ για τους γονείς μας που σπάσανε τα κορμιά τους στο χωράφι και στα κοπάδια και τώρα δεν έχουμε για να ζήσουμε».

Οσο για τα περιβόητα «δισεκατομμύρια» που δήθεν μοιράζει η κυβέρνηση, μας λέει: «Πήρα 400 ευρώ, κράτησε ο ΕΛΓΑ, κράτησε ο ΟΓΑ και μου έμειναν 20 ευρώ. Είναι αυτό που λέμε "εκεί που μας χρωστάγανε μας πήραν και το βόδι"».

«Στο μπλόκο βγήκαμε για όλα τα προβλήματα που δεν μας αφήνουν να ζήσουμε, τιμές, καύσιμα, λιπάσματα, τα πάντα. Σε αυτά προστέθηκε και ο ΟΠΕΚΕΠΕ και η ευλογιά. Είμαστε απλήρωτοι, το "Μέτρο 23" που μας χρωστάνε από πέρυσι είναι "πετσοκομμένο", μείον 40 ευρώ/στρέμμα» μας λέει ο Βαγγέλης, αμυγδαλοπαραγωγός από το Δομένικο, για να προσθέσει ότι «θέλουν να μας διώξουν από τα χωριά μας. Πώς να ζήσουμε; Πώς να πάρουμε δώρα στα παιδιά μας τώρα που έρχονται γιορτές; Υπάρχει η ανασφάλεια για το αύριο, δεν μπορούμε να ζούμε έτσι».

«Εδώ μας έχει φτάσει η κυβέρνηση και η πολιτική της» εξηγεί ο Ντίνος, από το Δαμάσι που προσθέτει ότι «τα προϊόντα μας μας τα αγοράζουν σε τιμές ξεφτίλα και τα πουλάνε πανάκριβα. Ταυτόχρονα και εμείς οι ίδιοι είμαστε "καταναλωτές" και δεν μπορούμε να τα αγοράσουμε εξαιτίας της ακρίβειας. Οι καλλιέργειές μας είναι απροστάτευτες σε κάθε καιρικά φαινόμενα, έχουμε καταστροφές για τις οποίες δεν έχουμε αποζημιωθεί κ.λπ.».

Λίγο αργότερα ο Ευριπίδης θα μας πει ότι «εδώ είναι οι τίμιοι αγρότες» και ταυτόχρονα εξηγεί ότι «είναι πολλά και διαχρονικά τα προβλήματα. Η βασική ενίσχυση είναι 830 εκατομμύρια, από την προκαταβολή των 580 εκατομμυρίων μας έβαλαν 363 εκατομμύρια. Το "Μέτρο 23" που διαφημίζουν είναι μειωμένο κατά 25% και φορολογημένο κατά 22%». «Ψίχουλα και χρεωμένοι», τονίζει και συνεχίζει: «Το ζήτημα δεν είναι μόνο να πάρουμε τα χρωστούμενα. Είναι το κόστος παραγωγής, οι τιμές, το πετρέλαιο, το ρεύμα, μια πολιτική που μας έχει εξαθλιώσει».

Στην σκηνή των αγροτοκτηνοτρόφων της Μαγνησίας θα συναντήσουμε την Κατερίνα, είναι νέα μητέρα δύο μικρών παιδιών, που είναι κι αυτά μαζί της στο μπλόκο, κτηνοτρόφος από τις Αλικές. Εξοργισμένη θα μας περιγράψει: «Τρέμω κάθε μέρα μην κολλήσουν τα ζώα μου ευλογιά. Το μαντρί του αδερφού μου και του πατέρα μου θανατώθηκαν. Δεν έχουμε πάρει ούτε ευρώ, δεν υπάρχει καμία προστασία από το κράτος και την κυβέρνηση. Είμαστε σε απόγνωση».

Για να συνεχίσει πως «μας κοροϊδεύουν και από πάνω. Αυτά τα χρήματα που λένε και ξαναλένε ότι βάλανε τα κράτησε ο ΕΛΓΑ, για να μας δώσει πίσω ψίχουλα και μηδαμινές αποζημιώσεις».

Δίπλα της η Ανθούλα από το ίδιο χωριό και εκείνη κτηνοτρόφος, με τα παιδιά της στο μπλόκο, θα μας πει «είδαμε τους κόπους μιας ζωής να χάνονται, θάψαμε τα ζώα μας! Μετά από έξι μήνες πήραμε κάτι λίγα χρήματα που κατά μέσο όρο ήταν 160 ευρώ/ζώο, μαζί με τα χρέη μας για τις ζωοτροφές, για υποχρεώσεις, για τα αναγκαία για να μπορέσουμε να ζήσουμε, τι να φτάσουν; Πώς να ξαναφτιάξουμε το κοπάδι μας;»

Στην ίδια σκηνή θα βρούμε και τον Γιώργο από τον Ριζόμυλο, ο οποίος έχασε και εκείνος τα ζώα του, ωστόσο εξηγεί ότι «είναι πολλά τα προβλήματα που μας φέρνουν εδώ. Η ευλογιά, το σκάνδαλο στον ΟΕΠΕΚΕΠΕ, η ζωή μας στα χωριά μας, όλα. Στήσανε φαγοπότι δισεκατομμυρίων στις πλάτες και τώρα η κυβέρνηση εξαγγέλλει ότι μοιράζει λεφτά, είναι ψέματα. Δεν μας έχει μείνει ούτε μισό ευρώ, είμαστε άνεργοι».

«Η ελπίδα μας είναι μόνο στον αγώνα που ξεκινήσαμε, εδώ στα μπλόκα», αυτή η φράση ακούγεται από κάθε στόμα σε όποιο «πηγαδάκι» και αν κουβεντιάσαμε. «Δεν φεύγουμε από εδώ, δεν κάνουμε πίσω αν δεν δικαιωθούμε», μας είπε ο Ευριπίδης. Το ίδιο και ο Γιώργος και ας μην γνωρίζονται, μάλλον, οι δυο τους.

Ενώ, ο Παναγιώτης, που έχει περισσότερα χρόνια στα μπλόκα, σημειώνει πως «αυτός είναι ο τρόπος για να αποσπάμε κατακτήσεις, μόνο μέσα από το οργανωμένο αγροτικό κίνημα, τις οργανωμένες και καλά σχεδιασμένες αποφάσεις του καταφέρνουμε να παλεύουμε συλλογικά και να πετυχαίνουμε μερικές ανάσες επιβίωσης. Αυτό το ξέρει καλά και η κυβέρνηση, για αυτό προσπαθεί να πολεμήσει τον αγώνα μας με κάθε τρόπο».

«Είναι πολύ ελπιδοφόρο και δυναμικό το μπλόκο εδώ! Καθόμαστε μέσα στο κρύο, αλλά παίρνουμε κουράγιο ο ένας από τον άλλον. Θα μείνουμε εδώ και θα συνεχίσουμε για να καταφέρουμε να κερδίσουμε κάποια πράγματα, το χρωστάμε στα παιδιά μας. Θέλουμε να ξέρουν ότι παλεύουμε για την επιβίωσή μας», θα μας πει η Κατερίνα κλείνοντας τη συζήτηση.