Από νωρίς το πρωί ως αργά το βράδυ, το σημείο «βράζει» από κινητικότητα: Συσκέψεις, συζητήσεις, συνεννοήσεις για την οργάνωση του αγώνα, συνεχή περάσματα από φίλους και συγγενείς, από απλό κόσμο του μόχθου που φέρνει τρόφιμα. Εκεί και τα σωματεία των εργαζομένων, επαγγελματιών, φορείς που καταφθάνουν διαρκώς για να δηλώσουν στήριξη.

Κάθε σκηνή που έχει στηθεί ανάμεσα στα τρακτέρ είναι και ένα χωριό, κάθε χωριό και μια ιστορία.

Κι όλα αυτά δίπλα στις φωτιές που ανάβουν το βράδυ για να ζεσταθούν και υπό τους ήχους της κόρνας των τρακτέρ, που κάθε λίγο και κάποιος αγρότης θα οδηγήσει, είτε για να τονώσει το ηθικό, είτε κάνοντας τον κύκλο της περιφρούρησης.

«Εδώ στον αγώνα;», ρωτάμε. «Και πού να πάμε στο χωριό; Εδώ έχει περισσότερο κόσμο...», απαντάει αυθόρμητα ένας αγρότης από το Μελισσοχώρι, δίνοντας πάσα για μια κουβέντα που οδηγεί αυτόματα στη μεγάλη ερημοποίηση της υπαίθρου.

Το μπλόκο αντίθετα θυμίζει μικρή πολιτεία. Η οργάνωση είναι υποδειγματική. Από την πρώτη στιγμή στήθηκαν επιτροπές για τη σίτιση, τη συνεννόηση με τα διερχόμενα οχήματα, τον καθημερινό απολογισμό και τον συντονισμό των επόμενων βημάτων. Οπως τονίζουν οι αγρότες, «τίποτα δεν αφήνεται στην τύχη».

Ανάμεσα στα πανό των Αγροτικών Συλλόγων δεσπόζει ένα που αναγράφει: «Daniel 2023: 2 χρόνια χωρίς ζώα - 2 χρόνια χωρίς εισόδημα».

Οι αγρότες της περιοχής κουβαλούν ακόμη τις πληγές από τον «Ιανό», και στη συνέχεια από τον «Daniel» από τότε που τα νερά σάρωσαν χωράφια, αποθήκες, ζώα, υποδομές.

«Χάσαμε περιουσίες και ακόμη παλεύουμε με υποσχέσεις», λέει ένας αγρότης και συνεχίζει άλλος: «Ξέρουμε τι θα πει πλημμύρα, ξέρουμε τι θα πει να ξεκινάς απ' το μηδέν. Το μόνο που δεν ξέρουμε είναι πότε θα σταματήσουν να μας κοροϊδεύουν».

«Μιλάμε για τραγικό φαινόμενο: Κάθε φθινόπωρο και χειμώνα να πνιγόμαστε και το καλοκαίρι να μην έχουμε νερό» προσθέτει αγρότης από το Καλλίθηρο, εξηγώντας πως στις συγκεκριμένες περιοχές οι παραγωγοί ποτίζουν από μόνοι τους με αρδευτικές γεωτρήσεις, γεγονός που κάνει το κόστος δυσβάσταχτο...

Οπως τονίζει ένας αγρότης από το Καλλιφώνι: «Το σκάνδαλο του ΟΠΕΚΕΠΕ και οι καθυστερήσεις στις πληρωμές ήταν το κερασάκι στην τούρτα. Και αύριο να μας δώσουν τις επιδοτήσεις, πάλι δεν λύνεται τίποτα... Είναι συσσωρευμένα τα προβλήματα, δεν μας αφήνουν να παράγουμε, βγαίνουμε χρεωμένοι!».

«Με το τεράστιο κόστος παραγωγής ειδικά στις αροτραίες καλλιέργειες βγαίνεις χρεωμένος», τονίζει ένας νέος αγρότης που παλεύει να ορθοποδήσει: Αγροτικά εφόδια που αγγίζουν πλέον τιμές πολυτελείας, αγροτικό πετρέλαιο που «καταπίνει» το εισόδημα, αγροτικό ρεύμα πιο ακριβό και από το οικιακό, κρατήσεις σε ΓΟΕΒ - χωρίς αντίκρισμα σε έργα - είναι αυτά που έχουν γονατίσει τους αγρότες, εξηγούν οι συνάδελφοι και συγχωριανοί του.

Οσο για το περιβόητο «τσεκ», δηλαδή τα χρήματα που κατέβαλε η κυβέρνηση μπας και κάμψει την αντίδραση των αγροτών; Αυτή είναι άλλη μια κοροϊδία. «Προχθές μου έβαλαν 2.480 ευρώ και την άλλη μέρα μου πήραν 2.520 ευρώ για τον ΕΛΓΑ» αναφέρει χαρακτηριστικά ένας βαμβακοπαραγωγός, περιγράφοντας με μόλις λίγες κουβέντες τι ζουν οι βιοπαλαιστές.

«Πέρα όμως από τα έξοδα, είναι και το μέλλον...» προσθέτει ο νέος αγρότης: «Αμα δεν έχεις εγγυημένες τιμές που να συνάδουν με το κόστος παραγωγής (...) άντε πες φέτος βγήκε η χρονιά... Εμειναν 5 φράγκα να ρυθμιστούν χρέη κ.τ.λ., του χρόνου ποια είναι η προοπτική, ποιος μας εγγυάται ότι θα μπορούμε να καλλιεργήσουμε;».

«Τη χειρότερη ζημιά την έχουν πάθει οι κτηνοτρόφοι», συμφωνούν όλοι. «Τους έσφαξαν τα ζώα, έμειναν χωρίς δουλειά με χρέη σε ζωοτροφές κ.α. (...) και η κυβέρνηση τους δίνει 150-180 ευρώ αποζημίωση ανά ζώο, όταν για να αγοράσουν ένα νέο θέλουν τουλάχιστον 400 ευρώ παίρνοντας υπόψη ότι θέλει 1,5 χρόνο για να τους φέρει πίσω απολαβές».

Αναμφίβολα η κουβέντα πήγε και στους νέους, όχι μόνο γιατί οι αγρότες γονείς αγωνιούν για το μέλλον των παιδιών τους, αλλά και γιατί βλέπουν τα χωριά τους να ερημώνουν... «Δουλεύεις μισό χρόνο και δεν ξέρεις στο τέλος τι θα εισπράξεις, με ποια προοπτική θα μείνει εδώ ένας νέος», μας λέει με αγανάκτηση ένας αγρότης, νέος πατέρας. «Τα χωριά μας είναι ερημωμένα και γερασμένα», συμπληρώνει ένας άλλος. «Θέλουν να μας ξεκληρίσουν, αλλά κολίγοι δεν θα γίνουμε», τονίζει ένας τρίτος.

Το αισιόδοξο μήνυμα ωστόσο ήταν πως και στο μπλόκο του Ε-65 οι νέοι αγρότες της περιοχής έδιναν τον τόνο στη συμμετοχή.

«Εχουμε κοινά προβλήματα, κοινή μοίρα και κοινό δρόμο: Τον δρόμο του αγώνα», σημείωναν αγρότες και κτηνοτρόφοι εξηγώντας πόσο αλληλένδετη είναι η μοίρα του ενός με του άλλου: «Εγώ που έχω στρέμματα τριφύλλια και πουλάω στους κτηνοτρόφους, φέτος δεν πούλησα... Τα χωράφια τα νοικιάζω, πώς να πληρώσω τα νοίκια;».

Αλληλένδετη με τους αγρότες είναι και η μοίρα συνολικότερα του λαού μας, που έχει συμφέρον από θέση να βρίσκεται στο πλευρό τους για φθηνά και ποιοτικά προϊόντα, κόντρα στην ακρίβεια και στα «αμφιβόλου προέλευσης» εμπορεύματα.

«Αυτός ο αγώνας είναι δίκαιος και πρέπει να τον κερδίσουμε όλοι μαζί. Δεν παλεύουμε μόνο για μας, αλλά για τον λαό μας, για να μπορεί κάθε λαϊκή οικογένεια να απολαμβάνει τους καρπούς της δουλειάς μας», τονίζουν οι αγρότες.

«Ελάτε, και στις γιορτές εδώ θα είμαστε», λέει χαμογελώντας ένας από τους αγρότες με φόντο στολισμένες σκηνές και τρακτέρ. «Αν δώσουν 7 σεντ στην τιμή της κιλοβατώρας, αφορολόγητο αγροτικό πετρέλαιο, κατώτερες εγγυημένες τιμές, άμεση καταβολή των αποζημιώσεων και τα υπόλοιπα αιτήματα που ζητάμε, φεύγουμε αύριο το πρωί. Αλλιώς θα κάνουμε εδώ Πρωτοχρονιά!» είπε χαρακτηριστικά ένας από τους αγρότες.

«Ο,τι κερδίσαμε τα προηγούμενα χρόνια, το κερδίσαμε με μπλόκα και αγώνα», καταλήγουν παλιοί και νεότεροι αγρότες.

Παρά το κρύο και τις δυσκολίες, στο μπλόκο επικρατεί κλίμα αισιοδοξίας, με πείσμα για το δίκιο των αιτημάτων και πίστη στον συλλογικό κι οργανωμένο αγώνα.

Κρατήσαμε για το τέλος την πιο απλή και ταυτόχρονα ουσιαστική ατάκα. Σε κάποια στιγμή ένας αγρότης οργισμένος και απελπισμένος ξεκινάει να παραθέτει εκτενώς σε έναν κύκλο συναδέλφων του τα μεγάλα προβλήματα που αντιμετωπίζει, καταλήγοντας: «Και εμένα ποιος θα μου λύσει το πρόβλημα; Πού να βρω το δίκιο μ';».

«Στα μπλόκα» του απαντάει με ψυχραιμία και καθαρότητα ένας απ' τους παλιούς στο αγροτικό κίνημα.

«Εμ το ξέρω! Γι' αυτό ίμ' δω», ανταπαντά με τη γνήσια τοπική προφορά ο αγρότης!

Στα καταλύματα των χωριών των Φαρσάλων οι ξωμάχοι έχουν ανάψει τις σόμπες και συζητούν μεταξύ τους. Είναι όλοι χαρούμενοι και περήφανοι. Ο αγώνας τους ξεκίνησε πολύ καλά και πάει συνεχώς καλύτερα. Τα τρακτέρ είναι πάρα πολλά. Και εδώ και στην Καρδίτσα και στα Τρίκαλα. Το ίδιο αναμένεται να γίνει σ' όλη τη χώρα. «Νομίζω ότι αυτή η κινητοποίηση είναι μεγαλύτερη από εκείνη του 2016», λέει ένας αγρότης. «Ποιο 2016 λες; Συγκρίνεται ακόμα και με εκείνες του 1996, του 1997, του 1998», αντιλέγει ο συνάδελφός του.

Στο άλλο κατάλυμα, των χωριών του Τυρνάβου, οι αγρότες υποδέχονται αντιπροσωπεία του Συλλόγου Γιατρών με επικεφαλής την πρόεδρό του, Γεωργία Παπαδάμου, και του Σωματείου Εργαζομένων του Πανεπιστημιακού Νοσοκομείου Λάρισας, που βρίσκεται εκεί αποβραδίς στο μπλόκο για να εκφράσει συμπαράσταση και αλληλεγγύη στους αγωνιζόμενους αγρότες. Τους περιηγεί στα καταλύματα ο Ρίζος Μαρούδας, πρόεδρος της Ενωτικής Ομοσπονδίας Αγροτικών Συλλόγων Λάρισας. Εδώ η συζήτηση στέφεται γύρω από την ανάγκη αλλά και τη σπουδαιότητα ενός κοινού αγωνιστικού μετώπου ανάμεσα στους αγρότες, στους εργαζόμενους και στα άλλα λαϊκά στρώματα.

Ο δήμαρχος Τυρνάβου Στέλιος Τσικριτσής, που είναι παρών στη συνάντηση (άλλωστε είναι στέλεχος του αγροτικού κινήματος και από τους πρωτοστάτες στα μπλόκα), σημειώνει ότι τούτη τη φορά η λαϊκή συμπαράσταση και αλληλεγγύη στον αγώνα της αγροτιάς παίρνει ακόμα μεγαλύτερες διαστάσεις. Και επισημαίνει: «Τα πράγματα έχουν αλλάξει παρά πολύ προς το καλύτερο σε σχέση μ' αυτό το ζήτημα με την πάροδο του χρόνου. Θυμάμαι ότι κάποια χρόνια πριν, όταν εργατικά σωματεία και άλλοι μαζικοί φορείς, το ΠΑΜΕ, έρχονταν στα μπλόκα, υπήρχαν αρκετοί συνάδελφοι αγρότες που δυσανασχετούσαν, εκφράζοντας φόβο για "καπέλωμα" του αγώνα. Τώρα όλοι έχουν καταλάβει ότι η συμπαράσταση των μαζικών φορέων, των οργανώσεων των εργαζομένων και των άλλων λαϊκών στρωμάτων στον αγώνα μας, πολλαπλασιάζει τη δύναμη και την αντοχή μας και δίνει προοπτική νίκης στην πάλη μας».

Η ώρα πέρασε και αναχωρώ από το μπλόκο. Η σκέψη που μου μένει στο μυαλό είναι μία: Αυτοί εδώ οι άνθρωποι ξέρουν καλά τι θέλουν και πώς μπορούν να το κερδίσουν. Αλλά αυτό δεν είναι κάτι καινούργιο για μένα. Το έχω διαπιστώσει, επιτόπου και ιδίοις όμμασι, στα πάρα πολλά χρόνια που κάνω ρεπορτάζ για τον «Ριζοσπάστη» στα μπλόκα των αγροτών...