Eurokinissi

Θυμίζουμε άλλωστε πως στην πρόσφατη συνάντηση Μητσοτάκη - Ζελένσκι στην Αθήνα οι δύο ηγέτες δημοσιοποίησαν Κοινή Δήλωση, με έμφαση σε «εγγυήσεις ασφαλείας» για την Ουκρανία, στην ευρωατλαντική της πορεία και σε κοινά έργα στην «αμυντική» βιομηχανία. Συμφώνησαν επίσης στην «εμβάθυνση της αμυντικής συνεργασίας», ειδικά στη θάλασσα, σε μη επανδρωμένα συστήματα, κοινές ασκήσεις και ανταλλαγή πληροφοριών, καθώς και σε συνεργασία για κυβερνοασφάλεια και προστασία υποδομών, προκαλώντας την άμεση αντίδραση της Ρωσίας, που μίλησε για «κατάλληλη απάντηση»...

Διόλου τυχαία, ο ίδιος ο Γεραπετρίτης χαιρετίζοντας χθες το πρωί Συνέδριο «Νέων της Διασποράς» τόνισε ότι «εκείνο το οποίο βιώνουμε είναι πραγματικά ένας κατακλυσμός, τεκτονικές αλλαγές σε όλα τα γεωπολιτικά στοιχεία του κόσμου. Κάθε μέρα βρισκόμαστε μπροστά σε μια νέα κρίση, βρισκόμαστε μπροστά σε μια νέα πρόκληση. Ολες οι προκλήσεις πλέον ενέχουν έναν χαρακτήρα οικουμενικό, υπερτοπικό, είτε πρόκειται για την κλιματική κρίση είτε για την επισιτιστική κρίση, ή κρίση Υγείας ή τις ένοπλες συγκρούσεις». Σε αυτές τις συγκρούσεις βέβαια χώνεται και η ντόπια αστική τάξη, στέλνοντας μονάδες των ελληνικών Ενόπλων Δυνάμεων από την Κεντρική Μεσόγειο και την Λιβύη μέχρι τα Βαλκάνια, και από τον Λίβανο στην ανατολική λεκάνη της Μεσογείου μέχρι τη Σαουδική Αραβία και την Ερυθρά - όπου προλειαίνουν το έδαφος για τη συμμετοχή και πρόσθετων δυνάμεων - για τα συμφέροντα των επιχειρηματικών ομίλων και των εφοπλιστών.

Στο ίδιο πλαίσιο, συνεχείς είναι και οι πρόβες πολέμου. Π.χ. σήμερα ολοκληρώνεται η διακλαδική άσκηση Ελλάδας - Αιγύπτου «Μέδουσα 14» (ξεκίνησε στις 16/11), στο πλαίσιο της οποίας έγιναν επίσης η άσκηση «Mina 25», υπό τον συντονισμό του ΓΕΑ, και η άσκηση «Hercules 25», υπό τον συντονισμό της Διοίκησης Ειδικού Πολέμου. Στην άσκηση προσκλήθηκαν και συμμετείχαν με προσωπικό και μέσα η Γαλλία, η Κύπρος και η Σαουδική Αραβία, και με παρατηρητές η Αλγερία, οι ΗΠΑ, η Ιορδανία, η Ιταλία, το Κατάρ, το Κονγκό, το Κουβέιτ, το Μαλάουι, το Μαρόκο, η Μοζαμβίκη και η Τυνησία.

Με μερικές ακόμα δόσεις πολιτικού κουτσομπολιού, διαδικτυακούς χαριεντισμούς με τον δήθεν «ορκισμένο εχθρό» υπουργό Υγείας και ατελείωτες ώρες «προβληματισμού» για το αν το «rebranding» και η «σφαγή» των πρώην συνεργατών αρκούν για να στεριώσει το «γεφύρι της Αρτας» του αστικού πολιτικού συστήματος, συνεχίστηκε χτες ο κουρνιαχτός για το πολιτικό Αρλεκιν του πρώην πρωθυπουργού Αλ. Τσίπρα.

Κάτω από τη «σκόνη», πάντως, οι «υπενθυμίσεις» και μέσα από το βιβλίο προς τις ΗΠΑ, το ΝΑΤΟ και την ΕΕ για τη βρώμικη δουλειά που έτρεξε για λογαριασμό τους δίνουν και παίρνουν, κλείνοντας έτσι το μάτι και για το νέο χρίσμα, ενόψει και όσων είναι μπροστά, σε συνθήκες κλιμάκωσης των ιμπεριαλιστικών ανταγωνισμών και πολέμων και των «διευθετήσεων» που έχουν δρομολογηθεί σε Ελληνοτουρκικά και Κυπριακό.

Ο Τσίπρας άλλωστε και εδώ δεν κρύβει λόγια, περιγράφοντας το πώς επί θητείας του ως πρωθυπουργού «προώθησα, με την κινητοποίηση του Νίκου Κοτζιά και του Βαγγέλη Καλπαδάκη, την ουσιαστική αναβάθμιση της στρατηγικής συνεργασίας με τις ΗΠΑ», τόσο κατά την περίοδο που Πρόεδρος ήταν ο Μπ. Ομπάμα όσο και «κατά την περίοδο Τραμπ, σε συνέχεια της επίσκεψής μου στον Λευκό Οίκο τον Οκτώβρη του 2017, με την ουσιαστική στήριξη στη σύναψη της Συμφωνίας των Πρεσπών».

Εξάλλου αυτή η «στήριξη» των ΗΠΑ σε κάθε βήμα που έκανε η κυβέρνησή του (αλλά και πριν από αυτή, με τις επισκέψεις που όπως περιγράφει διαμόρφωναν και το μελλοντικό κυβερνητικό του σχήμα) αποτυπώνεται πάνω κάτω σε όλα τα σημεία της διαδρομής της: Από την περιβόητη διαπραγμάτευση για το τρίτο μνημόνιο, όπου κατά τον Τσίπρα ο Ομπάμα τον πήρε τηλέφωνο και του είπε πως «θα είμαστε καθ' όλη τη διάρκεια on board, θα παρακολουθούμε τις εξελίξεις και παρασκηνιακά θα παρέμβουμε αν χρειαστεί» ώστε η Ελλάδα να μείνει στην Ευρωζώνη, αλλά και αργότερα, για την ...«ανθρωπιστική διαχείριση» του Προσφυγικού, με τις γνωστές «αποθήκες ψυχών» - Μόριες.

Μέχρι τις προαναφερθείσες βρωμοδουλειές για να υπογραφεί η ΝΑΤΟικής κοπής Συμφωνία των Πρεσπών (με τη «σημαντική συμβολή» του αναπληρωτή υπουργού των ΗΠΑ Ουές Μίτσελ, όπως λέει, και στόχο την «επαναφορά» της αστικής τάξης «στον ηγετικό της ρόλο στη Βαλκανική Χερσόνησο») αλλά και για να «τρέξουν» οι διευθετήσεις στα Ελληνοτουρκικά και στο Κυπριακό, όπου στον απόηχο του Κραν Μοντανά ο Μπάιντεν «λίγο πριν αποχωρήσει από τη θέση του αντιπροέδρου των ΗΠΑ, τον Ιανουάριο του 2017, με κάλεσε στο τηλέφωνο για να ευχαριστήσει για τις προσπάθειές μου στις συνομιλίες» και για το γεγονός ότι οι δυο πλευρές «πρώτη φορά είχαν ανταλλάξει χάρτες» - σχέδια διχοτόμησης. Και, φυσικά, για «την καθιέρωση Στρατηγικού Διαλόγου Ελλάδας - ΗΠΑ (...) την ενίσχυση της διμερούς αμυντικής συνεργασίας (...) την προώθηση της συνεργασίας "3+1" με το Ισραήλ», καθώς και την προώθηση των ενεργειακών και άλλων σχεδιασμών των ΗΠΑ στην περιοχή, όπως με το «East Med Act» και τον αντίστοιχο αγωγό, για τον οποίο μάλιστα κατηγορεί την κυβέρνηση Μητσοτάκη ότι τον εγκατέλειψε...

Ακόμα και για το Ισραήλ έχει μια «καλή κουβέντα». «Είναι αλήθεια ότι οι σχέσεις της Ελλάδας με το Ισραήλ αναβαθμίστηκαν κατά την περίοδο της διακυβέρνησής μας, με εμφανές όφελος για την εξωτερική μας πολιτική», γράφει, επιχειρώντας μάλιστα - υπό το βάρος της κατακραυγής για τα εγκλήματα του στρατηγικού συμμάχου τους - να «λειάνει» τις γωνίες, καθώς αναφέρει ότι αυτά τάχα έγιναν σε περίοδο «ύφεσης των διενέξεων με τους Παλαιστινίους», όπως προκλητικά βαφτίζει την ισραηλινή κατοχή.

Ολα αυτά τα καταγράφει μεταξύ άλλων για να απαντήσει, όπως λέει ξανά και ξανά, στο «αβάσιμο αφήγημα» πως «η κυβέρνησή μου κινούνταν εκτός του ευρωατλαντικού πλαισίου», ενώ, αποδίδοντας και την ουσία της περιβόητης «πολυδιάστατης εξωτερικής πολιτικής» και ότι αυτή καμία σχέση δεν έχει με τα λαϊκά συμφέροντα, ο Τσίπρας λέει πως την εμπνεύστηκε ...από τον Ανδρ. Παπανδρέου, που «έδινε την εικόνα του απείθαρχου εταίρου (και) κατάφερε να αποσπάσει κρίσιμα ανταλλάγματα» για την αστική τάξη, περιγράφοντας πως όταν ο Μπάιντεν τού ζήτησε την 5ετή ανανέωση της σύμβασης για τη Σούδα, εκείνος ρώτησε «τι όφελος θα έχει η Ελλάδα από αυτήν την αλλαγή»... Επιχειρώντας εξάλλου και εκείνος, όπως διαχρονικά η σοσιαλδημοκρατία, να «ψαλιδίσει» και τα αντιιμπεριαλιστικά αισθήματα του λαού μας, προσπαθεί να παρουσιάσει ότι «η ελληνική κοινή γνώμη υποστήριξε» την αναβάθμιση της σχέσης με τις ΗΠΑ, αλλά και ως «εθνικό» συμφέρον τις κολιγιές της αστικής τάξης. Οπως λέει, δήθεν είναι άλλο τι πίστευε «παραταξιακά» και άλλο τι έκανε ως πρωθυπουργός, επιβεβαιώνοντας και έτσι ότι η κυβέρνηση στο έδαφος του καπιταλισμού έχει και τους «νόμους της»...

Στο μεταξύ, τα λεγόμενα Τσίπρα για τις σχέσεις με τις ΗΠΑ και το ΝΑΤΟ επιβεβαίωσε με χτεσινές συνεντεύξεις του και ο ακροδεξιός συγκυβερνήτης του, Π. Καμμένος, ενώ στάθηκε στην έκκληση βοήθειας από την ελληνική κυβέρνηση προς τον τότε Πρόεδρο των ΗΠΑ Μπ. Ομπάμα μετά την πρόταση Σόιμπλε την περίοδο πριν το δημοψήφισμα, και ενώ όπως έλεγε είχε συμφωνήσει με τις ΗΠΑ για το Στεφανοβίκειο, την Αλεξανδρούπολη και τη Σούδα.

Μεταξύ άλλων ο Π. Καμμένος σημείωσε ότι «ο Ομπάμα επικοινώνησε με τον Τσίπρα και έστειλε τη διαπραγματευτική ομάδα του Ολάντ εν αγνοία του Βαρουφάκη - την άλλη ημέρα παραιτήθηκε ο Βαρουφάκης - και όλη τη νύχτα συντασσόταν το περίφημο τρίτο μνημόνιο. Αυτό έγινε με παρέμβαση Ομπάμα, γιατί οι ΗΠΑ κατάλαβαν ότι κινδύνευε η σταθερότητα στο ΝΑΤΟ».

Τέλος, εντύπωση προκαλεί η αναφορά στο 2015. «Υπήρχαν πληροφορίες ότι στη μεγάλη διαδήλωση της περιόδου εκείνης θα γινόταν όπως στην Ουκρανία. Τότε ελεύθεροι σκοπευτές πυροβόλησαν κατά του πλήθους, έγινε το αιματοκύλισμα και μετά ήρθε ο ηθοποιός», είπε, εννοώντας τον Β. Ζελένσκι. Αλήθεια ή όχι, δεν μπορεί παρά να γίνει άμεσα ο συνειρμός: Τα σενάρια που έχουν εκτυλιχτεί σε χώρες όπως η Ουκρανία ήταν και είναι μέσα στο παιχνίδι και για την Ελλάδα, με τη μετατροπή της σε «ενεργειακό κόμβο»...