«Το Πολυτεχνείο ζει - Με οργάνωση και αγώνα για την ανατροπή - Στο σύστημα του κέρδους καμιά υποταγή» ήταν το σύνθημα στο κεντρικό πανό των Φοιτητικών Συλλόγων της Αθήνας, που συγκεντρώθηκαν στα Προπύλαια και συμμετείχαν στη μεγάλη αντιιμπεριαλιστική πορεία προς την αμερικάνικη πρεσβεία, τιμώντας την 52η επέτειο του Πολυτεχνείου.

Το «παρών» δόθηκε επίσης από το ΠΑΜΕ, την ΕΕΔΥΕ, την ΟΓΕ, την ΕΕΔΔΑ, τον Ελληνοκουβανικό Σύνδεσμο Ειρήνης, Φιλίας και Αλληλεγγύης, σωματεία εργαζομένων και άλλους φορείς.

«Στον ιμπεριαλισμό καμιά υποταγή, η μόνη υπερδύναμη είναι οι λαοί», «Λευτεριά στην Παλαιστίνη», «Δώστε λεφτά για την Παιδεία και όχι για του ΝΑΤΟ τα σφαγεία», τα συνθήματα δονούσαν την ατμόσφαιρα σε όλη την πορεία.

Τα μπλοκ των φοιτητικών συλλόγων, μαζικά, δυναμικά, με παρουσία πλήθους νέων που είτε συμμετέχουν για πρώτη φορά στην αντιιμπεριαλιστική πορεία είτε για πολλοστή, κρατούν σφιχτά τα επίκαιρα μηνύματα του ξεσηκωμού. Η Ελένη, πρωτοετής φοιτήτρια στην Πάντειο, μας λέει: «Πρώτη φορά κατεβαίνω... Από μικρή έβλεπα κάθε χρόνο τις γιορτές στο σχολείο και κάτι μου "χτυπούσε". Οταν άρχισα να μεγαλώνω διάβασα τι έγινε, πώς δολοφονήθηκαν... Θεώρησα ότι είναι δείγμα του τι πρέπει να κάνουμε και για να τιμήσουμε αυτούς που πέσανε, αλλά και για να συνεχίσουμε με τον ίδιο ρυθμό και πνεύμα».

Ο Αλέξανδρος από τη ΝΟΠΕ, μιλώντας για το τι σημαίνει η επέτειος του ξεσηκωμού, τονίζει: «Να θυμόμαστε οι νέοι πως 52 χρόνια πριν οι συνομηλίκοί μας δεν φοβήθηκαν τον αντίπαλο, ούτε την άγρια καταστολή, και μπήκαν μπροστά. Η καταστολή σήμερα έχει λάβει άλλες μορφές, με διαγραφές φοιτητών... Θα αντισταθούμε! 52 χρόνια μετά, είναι επίκαιρα ακόμα τα συνθήματα. Εμείς οι φοιτητές έχουμε καθήκον να συνεχίσουμε».

Ο Αγγελος, φοιτητής στο ΠΑΔΑ, εφιστά στην προσοχή «στη διαχρονικότητα των συνθημάτων "Εξω οι ΗΠΑ", "Εξω το ΝΑΤΟ". Οι βάσεις είναι ακόμα εδώ και τα χρήματά μας πάνε σε ιμπεριαλιστικούς πολέμους. Ψωμί - Παιδεία - Ελευθερία... Είναι συνθήματα επίκαιρα. Σήμερα π.χ. δεν δίνουν λεφτά για την Παιδεία. Στο ΠΑΔΑ μόνο το 10% έχει δωρεάν σίτιση, με άθλιες υποδομές. Φανταστείτε ότι καθόμαστε στο πάτωμα! Αρα, και γι' αυτό είμαστε εδώ σήμερα».

Με παλμό οι φοιτητικοί σύλλογοι και τα συνδικάτα «τράνταζαν» το κέντρο της Αθήνας. «Στείλανε την Κίμπερλι να κάνει τη δουλειά - Εδώ δεν προσκυνάμε του ΝΑΤΟ τα σκυλιά», φώναζαν δυνατά έξω από τα γραφεία της ΕΕ.

Οι φοιτητές τραγούδησαν με μια φωνή «Δεν θα περάσει ο φασισμός» από το «Ακορντεόν» του Μάνου Λοΐζου, αλλά και το «Σφαγείο» του Μ. Θεοδωράκη. «Βαστάω γερά - κρατάω καλά», έλεγαν με αποφασιστικότητα και αμέσως μετά βροντοφώναξαν «Ορκος στον Νοέμβρη, χρέος στη ζωή, να φύγουνε οι βάσεις και οι Αμερικανοί».

«Φονιάδες των λαών Αμερικάνοι», «Ούτε γη ούτε νερό στους φονιάδες των λαών», τα συνθήματα δόνησαν τη Βασ. Σοφίας έξω από την πρεσβεία των ΗΠΑ, με τους φοιτητικούς συλλόγους να ανάβουν καπνογόνα και το ρυθμικό «Δολοφόνοι» να συμπληρώνει.

Ενα μεγάλο κατακόκκινο ορμητικό ποτάμι, το ορμητικό, περήφανο κι αγέρωχο ποτάμι του ΚΚΕ και της πρωτοπόρας νεολαίας του, κατέκλυσε για μια ακόμα χρονιά το κέντρο της Αθήνας, στην αντιιμπεριαλιστική πορεία για τον εορτασμό της 52ης επετείου του ξεσηκωμού του Πολυτεχνείου, τιμώντας τους αγώνες του λαού και της νεολαίας μας, της εργατικής τάξης και των άξιων τέκνων της και καλώντας για δυνάμωμα του συλλογικού και οργανωμένου αγώνα στο «σήμερα».

Ο ηρωικός ξεσηκωμός του Πολυτεχνείου, σεμνή και τίμια παρακαταθήκη, ένα γαρύφαλλο που τόσα χρόνια μετά αλύγιστα ανθίζει, πετάει κλώνους και βλαστάρια, συνεχίζει να εμπνέει, να διδάσκει, να δυναμώνει και σήμερα την πάλη, όπως φαίνεται και από τα όσα λένε στον «Ριζοσπάστη» άνθρωποι που βρέθηκαν στη μεγαλειώδη συγκέντρωση και πορεία του ΚΚΕ.

Στην ερώτηση τι συμβολίζει η σημερινή μέρα για σένα, ένας άντρας που κάνει την πορεία από το 1975 λέει πως: «Συμβολίζει τη μεγάλη αντοχή του λαού που αντιστάθηκε στην επτάχρονη δικτατορία και σαν σήμερα είναι το τελικό ξέσπασμα με το επακόλουθο της κατάρρευσής της. Ο λαός ξέρει και μιλάει την κατάλληλη στιγμή».

Ενας μαθητής απαντά πως «δεν είναι απλώς μια ανάμνηση του παρελθόντος όπως συχνά μας τα μαθαίνουν στο σχολείο, αλλά υπάρχει διαχρονικότητα. Κάθε χρόνο είναι ένα καινούριο Πολυτεχνείο».

«Συμβολίζει τη μεγαλύτερη τιμή για τον αγώνα που έδωσαν οι φοιτητές. Με την παρουσία μας εδώ και τον δικό μας καθημερινό αγώνα, βαδίζουμε στον δρόμο που τα νιάτα μας έδειξαν λεβέντικα», λέει μια γυναίκα που βρίσκεται στην πορεία με την εγγονή της.

Στην αντιιμπεριαλιστική πορεία το δικό τους «παρών» δίνουν οι νέοι στρατευμένοι. Οπως μας λέει ο Μ. Φαναρτζής, «συμμετέχω γιατί οι νέοι στρατευμένοι έφεδροι αξιωματικοί και οπλίτες θητείας πρέπει να σταθούμε στη σωστή πλευρά της Ιστορίας κόντρα στον ιμπεριαλιστικό πόλεμο, για την ειρήνη, για την ελευθερία των λαών. Ειδικά σήμερα κανείς δεν μπορεί να κλείνει τα μάτια απέναντι στο γεγονός ότι η χώρα μας γίνεται μαγνήτης μεγάλων κινδύνων για χάρη των σχεδίων των ΗΠΑ - ΝΑΤΟ - ΕΕ». Και ο Α. Σκοτίδας σημειώνει «συμμετέχουμε στην αντιιμπεριαλιστικη πορεία του Πολυτεχνείου γιατί εναντιωνόμαστε στην εμπλοκή της χώρας μας στους επικίνδυνους σχεδιασμούς που υπηρετεί η κυβέρνηση και τα υπόλοιπα αστικά κόμματα, οι οποίοι βάζουν τη ζωή του λαού και των νέων στρατευμένων σε κίνδυνο».

Θύμησες και μνήμες που έχουν αφήσει ανεξίτηλη τη σφραγίδα τους ξεπηδούν από τις καρδιές των μεγαλύτερων που βρίσκονται εδώ.

Μια γυναίκα αφηγείται με βλέμμα που φλογίζει: «Ημουν λίγο παραπάνω από τα είκοσι, θυμάμαι την αδερφή μου μεγαλύτερη σε ηλικία να μπαίνει στο δωμάτιο φωνάζοντας: Τα παιδιά μας! Σήκω χτυπάνε τα παιδιά μας! Και αυτή η φράση της εκείνη τη στιγμή ένιωσα να μου σκίζει τα σωθικά».

«Κάνω αυτήν την πορεία όλη μου τη ζωή. Ετσι με έμαθαν οι γονείς μου, μαζί κατεβαίναμε. Σήμερα ερχόμαστε με τα παιδιά μας και για όσο βαστάνε τα πόδια μας το ίδιο θα κάνουμε. Είναι χρέος στα ηρωικά νιάτα του Πολυτεχνείου, χρέος στις ζωές μας, χρέος στο τότε και στο σήμερα, χρέος στον λαό μας», σημειώνει ένας άλλος διαδηλωτής.

Ενα μικρό κορίτσι που βρίσκεται μαζί με την μητέρα του πίσω από το πανό της Τομεακής Οργάνωσης Εμπορίου της ΚΟ Αττικής, μας λέει ότι τις προηγούμενες ημέρες επισκέφθηκε μαζί με τον πατέρα της τον χώρο του Πολυτεχνείου και άφησε κι εκείνη το δικό της λουλούδι, ενώ μια νεαρή κοπέλα με τον «Οδηγητή» ανά χείρας, λέει τις πρώτες λέξεις που της έρχονται στο μυαλό για την ημέρα αυτή: «Αγώνας, διεκδίκηση, μνήμη, συλλογικός αγώνας». «Δέος και ελπίδα για το μέλλον, πώς μπορούν οι αγώνες μας να δικαιωθούν» καταλήγει.

«Είμαστε σήμερα εδώ, γιατί και τότε και τώρα, ο εχθρός απέναντι στον λαό είναι ο ίδιος: Ο καπιταλισμός και το σάπιο σύστημά του. Αυτός είναι που γεννά χούντες, φτώχεια, πολέμους και βαρβαρότητα. Αυτός είναι που θέλει τον λαό βουβό παρατηρητή των όσων κακών ετοιμάζουν για αυτόν, χωρίς αυτόν. Και για αυτό αξίζει να παλέψουμε, για να τον ανατρέψουμε», λέει ένας νέος και την ώρα εκείνη οι στίχοι από το τραγούδι, «Σε αυτήν τη μηχανή, του κόσμου οι λαοί, αντί για λάδι καίνε ανθρώπου αίμα», ακούγονται από τα μεγάφωνα συμπληρώνοντας τα λόγια του...