Στις Θέσεις της ΚΕ για το 22ο Συνέδριο του Κόμματος, με τις οποίες συμφωνώ, αποτυπώνονται τα βήματα ωρίμανσής του. Δηλαδή ότι υπάρχει η δυνατότητα το κομματικό και στελεχικό δυναμικό της Οργάνωσης να συζητήσει ζητήματα που σχετίζονται με το σύνολο της ζωής, της λειτουργίας και δράσης της, θέτοντας στο επίκεντρο το τι πρέπει να πετύχουμε, τι στόχους να θέσουμε και αντίστοιχα να δράσουμε, με βάση το έδαφος στο οποίο δρούμε, όπως εύστοχα αναλύεται στο πρώτο κεφάλαιο των Θέσεων.

Είναι σημαντικό στοιχείο ότι ο απολογισμός αφορά από το 19ο Συνέδριο του Κόμματος. Συμβάλλει ώστε ουσιαστικά να κρίνουμε τη δράση μας, με βάση τα επαναστατικά χαρακτηριστικά που πρέπει να έχει και απορρέουν από το επαναστατικό Πρόγραμμα του Κόμματος.

Διαβάζοντας το 4ο κεφάλαιο γεννιέται ένας προβληματισμός: Το πόσο δρόμο έχουμε ακόμα να μετρήσουμε και τι προσπάθεια χρειάζεται να καταβάλουμε ώστε οι στόχοι που μπαίνουν, οι απαιτήσεις και δυνατότητες που διαμορφώνονται από την παρέμβασή μας έως τώρα, από το τι έχουμε κατακτήσει, να αποτελούν συστατικό στοιχείο της δράσης κάθε κομματικού μέλους και Κομματικής Οργάνωσης. Οχι για να αναιρέσουμε την ευθύνη της ΚΕ, των καθοδηγητικών οργάνων συνολικά, και να «πετάξουμε το μπαλάκι» στις ΚΟΒ, αλλά γιατί τα όποια βήματα και στόχοι θέτουμε αφορούν τελικά το πώς δρουν οι ΚΟΒ στον χώρο ευθύνης τους. Αρα πώς τις καθοδηγούμε για να δράσουν. Ζήτημα το οποίο πρέπει να αφομοιώνεται από το σύνολο των καθοδηγητικών κρίκων και οργάνων.

Επικεντρώνοντας στο επίπεδο του ΤΓ και ΤΕ, θεωρώ ότι γίνεται σημαντική προσπάθεια. Ομως την ίδια στιγμή πέφτουμε πάνω σε ορισμένα ζητήματα - αδυναμίες, που, στην ουσία, αφορούν την ιδεολογική - πολιτική συγκρότηση των οργάνων στο σύνολό τους, σε τι βαθμό έχουν κατακτήσει τη συλλογικότητα στη λειτουργία τους, την ικανότητα της εξαγωγής συμπερασμάτων. Αφορούν το κατά πόσο κατακτάμε η όποια προσπάθεια αναβάθμισης της συζήτησης στο όργανο να έχει το βλέμμα στραμμένο στην ΚΟΒ και τον ρόλο που θέλουμε να παίξει στον χώρο ευθύνης της, κάνοντας την επαναστατική διαπαιδαγώγηση καθημερινή υπόθεση όλου του Κόμματος, και όχι αποκλειστικά μια εξειδικευμένη συζήτηση (που χρειάζονται και αυτές), ή μια συζήτηση με αφορμή κάποιο περιστατικό στη ζωή κάποιου κομματικού μέλους ή ΚΟΒ.

Συγκεκριμένα.

Το ζήτημα της «πολυχρέωσης» είναι ένα υπαρκτό ζήτημα, το οποίο επανέρχεται, προβληματίζει σε συνεδριάσεις, ειδικά όταν «ανεβαίνει ο πήχης» για την εσωοργανωτική συζήτηση αλλά και για τον σχεδιασμό της παρέμβασης της ΚΟΒ. Την ίδια στιγμή, εντοπίζουμε σοβαρή δυσκολία στο να σταθεροποιηθεί η συνεργασία του ΤΓ με το σύνολο των μελών της ΤΕ, ειδικά αυτών που δεν έχουν κάποια οργανωτική, δευτερευόντως και συνδικαλιστική, χρέωση. Αντίστοιχα, δυσκολία να σταθεροποιηθούν οι συσκέψεις στο επίπεδο στελεχών μιας περιοχής ή που έχουν την ευθύνη για κάποιο μέτωπο δουλειάς. Προσπάθεια η οποία θα μπορούσε να έχει άμεσα αποτέλεσμα στο πώς μοιράζονται τα διάφορα «καθήκοντα», να μην περνάνε όλα από τους ίδιους ανθρώπους, να μοιράζεται η προετοιμασία για μια πολιτική δραστηριότητα, για την εσωκομματική λειτουργία με καταμερισμό θεμάτων κ.ά.

Η παραπάνω αντίφαση δεν αφορά κυρίως δυσκολία πρακτική, λόγω δύσκολων ωραρίων ή άλλων καθημερινών υποχρεώσεων.

Κατά τη γνώμη μου, πολλές φορές χαρακτηρίζεται «πολυχρέωση» ένα γενικό τρέξιμο που μπορεί να υπάρχει από τα στελέχη, μια συνήθεια στην «ευκολία» οι ίδιοι σύντροφοι να τα αναλαμβάνουν όλα. Βεβαίως, τα στελέχη πρέπει να βγαίνουν μπροστά για όλα τα ζητήματα, και στην εξόρμηση, στην αφισοκόλληση, να γράψουν μια ανακοίνωση, να φτιάξουν το πανό, να ασχοληθούν με την εξόρμηση του «Ριζοσπάστη», τυχόν χρεώσεις που προκύπτουν κ.ο.κ.

Ομως ταυτόχρονα προκύπτει ένα ζήτημα, τελικά, για το πώς αντιλαμβανόμαστε αυτό το «όλα» στην κομματική ζωή, το τι ιεραρχήσεις και καθήκοντα θέτουμε στην καθημερινή δράση των ΚΟΒ, το πώς δεν μας παρασέρνει η πίεση της καθημερινότητας: Από κάτι που προέκυψε, ένα ζήτημα που «έσκασε», να απαντήσουμε σε κάτι, όχι για να τα αγνοούμε αλλά τελικά ακόμα και αυτά να τα αξιοποιούμε για να προωθούμε τους δικούς μας στόχους. Ζήτημα βαθιά ιδεολογικό - πολιτικό, γιατί αφορά τόσο την ικανότητά μας να καθοδηγήσουμε τα στελέχη και την Κομματική Οργάνωση, να δουλέψουμε με κρίκους ουσιαστικά και πολύπλευρα, όσο και το πόσο βαθιά είναι κατανοημένο, και αυτό εκφράζεται και στην πράξη, ότι επιδιώκουμε να διαπαιδαγωγούμε επαναστάτες και όχι απλά αγωνιστές.

Στον βαθμό που κατανοείται αυτό ως στόχος, με βάση και τον κάθε χώρο ευθύνης της ΤΟ, πιστεύω ότι θα γίνεται ανάγκη πλέον η λειτουργία της ΚΟ με άλλους όρους.

Για παράδειγμα, στον χώρο της Εκπαίδευσης, που αποτελεί βασικό πυλώνα του ιδεολογικού μηχανισμού του κράτους, αυτή είναι η λειτουργία της, η δράση του επαναστάτη δεν μπορεί να μην εναρμονίζεται με αυτήν τη λειτουργία. Δηλαδή ότι το βασικό, το επαναστατικό καθήκον των κομμουνιστών είναι να βάζουν εμπόδιο στη διείσδυση της αστικής ιδεολογίας, να διαμορφώνουν ταξικό κριτήριο όσο πλατύτερα μπορούν, να δίνουν τη μάχη με τον ανορθολογισμό, τον αντικομμουνισμό, που το αστικό σύστημα τα χρειάζεται, να καλλιεργούν την αγάπη για τη γνώση κ.ά. Και αυτή η προσπάθεια είναι κατ' ουσίαν δουλειά με το Πρόγραμμά μας, την κοσμοαντίληψή μας γενικότερα. Η μάχη αυτή σαφώς δεν μπορεί να διασφαλιστεί με συνέχεια, με την απαραίτητη επεξεργασία περιεχομένου, με εξαγωγή συμπερασμάτων για την αναβάθμισή της, από έναν μόνο σύντροφο. Οσο κατανοείται αυτό και διαπερνά την καθοδηγητική δουλειά της Οργάνωσης, θα είναι ανάγκη ο ουσιαστικός καταμερισμός και η διασφάλισή του πρώτα και κύρια από το ΤΓ και την ΤΕ, η λειτουργία βοηθητικών Επιτροπών, πόσο μάλλον της Ιδεολογικής, η αναβάθμιση της συζήτησης στις ΚΟΒ και στα Γραφεία τους, η επεξεργασία περιεχομένου παρέμβασης, για να εμπλουτίζει, να αναβαθμίζει και να συμβάλλει στη συνέχεια της δράσης της ΚΟΒ, λαμβάνοντας υπόψη το περιεχόμενο μαθημάτων, τη διαπάλη που διεξάγεται για το περιεχόμενο της μόρφωσης και ζητήματα παιδαγωγικής, κατευθύνσεις για το αστικό σχολείο στη φάση της πολεμικής οικονομίας, αλλά και της αναμόρφωσης του αστικού πολιτικού συστήματος, κ.ά. Ετσι, θα διαμορφώνεται και η ανάγκη αλλά και η ικανότητα για πιο ουσιαστική συμμετοχή στη ΓΣ της ΚΟΒ ή στη συνεδρίαση του Γραφείου της ΚΟΒ, προσμονή για τη ΓΣ της ΚΟΒ ή τη συνεδρίαση του Γραφείου της.

Επομένως, το να ανέβει το ιδεολογικό ρεύμα μέσα στις γραμμές μας δεν είναι ένα παρεμπιπτόντως ζήτημα, αλλά ο βασικός κρίκος της ύπαρξης και δράσης του Κόμματος. Χωρίς αυτά δεν θα ανέβει η ικανότητα αλλά και η αυτοπεποίθηση του στελέχους να υλοποιεί και να προωθεί τις αποφάσεις, να συγκρούεται με συνήθειες που πρέπει να αλλάξουν, να επιμένει σε μέθοδο και στόχους, ασχέτως αν τα πρώτα αποτελέσματα είναι ορατά. Είναι γεγονός ότι τόσο η ατομική όσο και η συλλογική προσπάθεια σε αυτά τα ζητήματα είναι πολύ περιορισμένη, διαμορφώνοντας τόσο κενά όσο και λαθεμένες συνήθειες και αντιλήψεις στο κομματικό και στελεχικό δυναμικό, όπως η χρησιμοθηρική σχέση με το βιβλίο.

Συζητώντας τις Θέσεις της ΚΕ για το 22ο Συνέδριο του Κόμματος, ζήτημα που χρειάζεται να απασχολήσει τη συζήτηση από τη σκοπιά της ΚΝΕ είναι το πώς υλοποιεί στην πράξη το καθήκον της ως βασικού αιμοδότη του ΚΚΕ. Εχοντας υπόψη μας ότι η ΚΝΕ συγκροτείται στο πλευρό του ΚΚΕ με διακριτή οργανωτική δομή, καθοδηγείται πολιτικά και οργανωτικά από το ΚΚΕ, κάτι το οποίο δεν εξασφαλίζεται μόνο από την παρουσία του κομματικού στελέχους στις συνεδριάσεις των ΟΒ και των Οργάνων, αλλά και με την ένταξη στις γραμμές του Κόμματος ακόμα περισσότερων μελών της ΚΝΕ, ώστε να διοχετεύεται πιο αποτελεσματικά στην καθημερινή δουλειά της η πολιτική του ΚΚΕ, τα στοιχεία της κομμουνιστικής ηθικής που διακρίνουν το μέλος του ΚΚΕ όχι μόνο από τα «μέλη» άλλων κομμάτων, αλλά και που στη στάση τους μπορεί κανείς να δει εικόνες από το μέλλον, τον κομμουνιστή άνθρωπο.

Για αυτά τα ζητήματα, η ΚΕ στις Θέσεις ξεχωρίζει τη θετική προβολή της αγωνιστικής στάσης ζωής, την καλλιέργεια του ενδιαφέροντος για όλες τις Τέχνες, τον Πολιτισμό, τη γνώση και το διάβασμα, την καλή γνώση της ηρωικής Ιστορίας του Κόμματος, που μπορεί να εμπνεύσει και να δώσει δύναμη μπροστά στις καμπές της Ιστορίας και στις σύγχρονες προκλήσεις που βιώνει ένας νέος σήμερα και τον τραβάνε μακριά από τον οργανωμένο αγώνα. Ολα αυτά, αν και γίνονται κατανοητά στα λόγια, το πρόβλημα εντοπίζεται στο πώς θα μπουν στην πράξη στη ζωή της Οργάνωσης. Συνήθως περιμένουμε να οργανωθούν, συχνά από τα πάνω, κεντρικές εκδηλώσεις, χωρίς να εντάσσεται σταθερά το ιδεολογικό - μορφωτικό στοιχείο στη λειτουργία και τη δράση της ΚΝΕ. Αυτό το στοιχείο αφορά πολλά πράγματα, από τα αναγκαία καθοδηγητικά μέτρα που με επιμονή και υπομονή χρειάζεται να παίρνουμε και να ελέγχουμε ώστε να μην υπάρχει μέλος της ΚΝΕ που δεν θα παρακολουθήσει κάποιο εσωκομματικό σύστημα μόρφωσης, το να κάνουμε μια βιβλιοπαρουσίαση στην ΟΒ, να αποφασίσει μια ΤΟ να κάνει συνδρομή στη «Σύγχρονη Εποχή», να οργανώσουμε έναν μαραθώνιο λογοτεχνίας, όπως έκανε το «κόκκινο Αερόστατο».

Ολα αυτά είναι ζητήματα που και με το παράδειγμα των στελεχών χρειάζεται να εντάσσονται στην καθημερινή επαφή με την Οργάνωση, στις συνεργασίες, όχι με το κλασικό «σύντροφε, διάβασες κανένα βιβλίο το καλοκαίρι;», αλλά στην πράξη, με το να ανοίξουμε και να διαβάσουμε ένα βιβλίο στην ΟΒ, να προτείνουμε ακόμα και ένα λογοτεχνικό βιβλίο ως απάντηση σε ζητήματα που μας απασχολούν. Για παράδειγμα οι «Αδερφοί Γιερσόφ» μπορούν να φωτίσουν ζωντανά πλευρές της ταξικής πάλης στον σοσιαλισμό, που συχνά έρχονται ερωτήσεις και προβληματισμός από την Οργάνωση και τον περίγυρο, το «Παιδαγωγικό Ποίημα» καταρρίπτει την αντίληψη ότι το πρόβλημα είναι ο άνθρωπος που έτσι έχει γεννηθεί και όχι η κοινωνία, κ.ά. Αυτά μπορούν να απασχολήσουν περισσότερο πρώτα και κύρια το ίδιο το Γραφείο Περιοχής, όχι μόνο στον έλεγχό του, αλλά με το να αποτελέσουν περιεχόμενο και των ίδιων των συνεδριάσεών του.

Είναι και άλλες πλευρές που αφορούν αυτό το ζήτημα. Συχνά μπροστά στη συνεδρίαση μιας ΟΒ, όταν δεν υπάρχει προγραμματισμένο θέμα συζήτησης με βάση τις κατευθύνσεις του παραπάνω οργάνου, μας πιάνει μια αμηχανία για το τι θα συζητήσουμε, ενώ υπάρχει όλος αυτός ο πλούτος. Δηλαδή δεν είναι χάσιμο χρόνου το να συζητήσουμε σε μια μαθητική ΟΒ το ποίημα του Μπρεχτ «Εγκώμιο στο Κόμμα», το οποίο έχει εμπνεύσει συντρόφους μας για το τι μπορούμε να κάνουμε στο σχολείο τους ενώ είναι μόνοι τους.

Ακόμα ένα ζήτημα που θέτουν οι Θέσεις της ΚΕ είναι η έντονη ιδεολογική διαπάλη που αναπτύσσεται στα ΑΕΙ και αφορά το περιεχόμενο του αντικειμένου των σπουδών και αργότερα της εργασίας. Αυτή η επεξεργασία της διαπάλης μπορεί πιο αποφασιστικά να απασχολήσει τις ΚΟΒ ΑΕΙ με τη μελέτη προγραμμάτων σπουδών και συγγραμμάτων. Αυτό είναι σημαντικό για να αντιμετωπιστεί η κομματική οικοδόμηση με όρους υποδομής, με το να πείθονται τα μέλη της ΚΝΕ με βάση το Πρόγραμμα του Κόμματος για την αξία να οικοδομήσει το Κόμμα σε ορισμένους χώρους, για να αφιερώσουν την επιστήμη τους για το συμφέρον της εργατικής τάξης. Αυτή η δουλειά μπορεί να αντιμετωπίσει και ένα πρόβλημα που περιγράφεται στις Θέσεις, αυτό της κίνησης εργαζομένων από επάγγελμα σε επάγγελμα, που συχνά παρουσιάζεται και ως επιλογή, στην προσπάθεια αναζήτησης ατομικά καλύτερων όρων εργασίας, λαμβάνοντας υπόψη ότι σε ορισμένους χώρους η παρέμβαση του Κόμματος μπορεί να λυθεί μόνο με διάταξη. Αυτό όμως χρειάζεται να γίνεται μεθοδικά και οργανωμένα κατά τη διάρκεια των σπουδών των μελών της ΚΝΕ, να καλλιεργείται η αυτοπεποίθηση για τον σκοπό μας και τη συμβολή τους σε αυτό.

Το ζήτημα σε κάθε περίπτωση είναι πώς μέσα από τη λειτουργία και τη δράση της Οργάνωσης τα μέλη της ΚΝΕ θα αφομοιώνουν το Πρόγραμμα του Κόμματος, θα διαπαιδαγωγούνται μέσα από την κομμουνιστική στάση ζωής. Αυτή η διαδικασία θα βελτιώσει και την ποιότητα των στρατολογιών, τους ρυθμούς της, αλλά και τα κριτήρια ανάδειξης. Για παράδειγμα, στην εκτίμησή μας για ένα μέλος της ΚΝΕ δεν μπορεί να είναι απλά το αν είναι μαζικός, αν μιλάει με πολλούς, αν έρχεται «παντού». Μπορεί περισσότερο να μας απασχολήσει η στάση που κρατάει στην εργασία του, στις δυσκολίες της ζωής, η προσπάθειά του να μελετάει τον «Ριζοσπάστη» και τις επεξεργασίες του Κόμματος, η στάση του απέναντι στην οικογένεια και τους φίλους που μπορεί να μην επικροτούν την οργάνωσή του στην ΚΝΕ.

Κλείνοντας, ορισμένοι στίχοι του ποιήματος «Ξελασπώστε το μέλλον» του μεγάλου ποιητή της Οκτωβριανής Επανάστασης, του Μαγιακόφσκι, αν και αφορούν διαφορετική περίοδο, μπορούν να δώσουν τον τόνο της δουλειάς μας: «...Μέτρησε, καλοσκέψου, σημάδεψε και τράβα βήματα τα βήματα έστω και πάνω σε μικροζητήματα (...) Δεν είναι μόνον ο κομμουνισμός στη γη, στα κάθιδρα εργοστάσια εκείνα. Είναι και μεσ' το σπίτι, στο τραπεζάκι μπρος, στις σχέσεις στη φαμίλια, στην καθημερινή ρουτίνα (...) Εκείνος που υποτάχθηκε στην πίεση της φαμίλιας κοιμόταν μεσ' τη μακαριότητα ρόδων φτιαγμένων με χαρτί, αυτός δεν έφτασε το μπόι της προσήλιας, της δυνατής εκείνης ζωής που θα 'ρθει. Σαν τη φλοκάτα και το χρόνο επίσης, ο σκόρος της καθημερινότητας τον κατατρώει στιγμή στιγμή. Το μεινεσμένο ρούχο των ημερών μας για ν' αερίσεις, ε, κομσομόλε, τίναξέ το εσύ!».