Η επικαιρότητα των συνθημάτων του Πολυτεχνείου επιβεβαιώνει ότι η μετάβαση απ' τη στρατιωτική δικτατορία στην αστική κοινοβουλευτική δημοκρατία δεν έλυσε τελικά τα εργατικά - λαϊκά προβλήματα, που σήμερα οξύνονται σε συνθήκες ιμπεριαλιστικών ανταγωνισμών και πολέμων, έντασης της εκμετάλλευσης των λαών και της καπιταλιστικής βαρβαρότητας. Αποδεικνύει πάνω απ' όλα ότι πίσω από το κοινοβουλευτικό και δημοκρατικό προσωπείο του σημερινού αστικού κράτους κρύβεται ο ίδιος αντίπαλος, η δικτατορία του κεφαλαίου, που αξιοποιεί το μαστίγιο και το καρότο για τη χειραγώγηση του λαού και τη διαιώνιση της εξουσίας της.

Το ΚΚΕ είναι περήφανο για τα μέλη και τα στελέχη του, τα μέλη της ΚΝΕ που ιδρύθηκε εκείνα τα χρόνια της παρανομίας, που πρωτοστάτησαν στην ανάπτυξη της αντιδικτατορικής πάλης, σε συνθήκες βάναυσης κρατικής καταστολής. Η αλύγιστη στάση των κομμουνιστών στα κρατητήρια και τα βασανιστήρια, στις φυλακές και τις εξορίες, στην καθημερινή οργάνωση του αντιδικτατορικού αγώνα σε χώρους δουλειάς, εργατογειτονιές, σχολεία και αμφιθέατρα, κράτησε ζωντανή τη φλόγα της εργατικής - λαϊκής πάλης καθ' όλη τη διάρκεια της 7ετίας, κόντρα στο ρεύμα του συμβιβασμού και του λεγόμενου πολιτικού ρεαλισμού. Με πρωτοβουλία της ΚΝΕ ιδρύθηκε η μεγαλύτερη αντιδικτατορική φοιτητική οργάνωση, η Αντι-ΕΦΕΕ. Εμπνεόμαστε από τον αγώνα και τις θυσίες τους, όπως και από όλους τους αγωνιστές, που προσέφεραν ακόμα και τη ζωή τους στο εργατικό - λαϊκό κίνημα.

Δεν ήταν έργο κάποιων «αφρόνων αξιωματικών», ούτε αποτέλεσμα παραβίασης της καπιταλιστικής νομιμότητας, όπως επιχειρείται έκτοτε να παρουσιαστεί από το αστικό πολιτικό σύστημα, προκειμένου να αποποιηθεί τις ευθύνες του για τα εγκλήματα της χούντας σε βάρος του λαού και της νεολαίας. Αντίθετα, υπήρξε μία από τις εναλλακτικές μορφές της εξουσίας του κεφαλαίου, που επιλέχτηκε στη βάση των τότε προτεραιοτήτων και των αναγκών της, με στόχο τη θωράκιση και διαιώνισή της.

Αυτήν υπηρετούν και σήμερα οι νοσταλγοί της χούντας, τα διάφορα απομεινάρια της ναζιστικής - εγκληματικής Χρυσής Αυγής και άλλων φασιστικών και εθνικιστικών οργανώσεων, που με την ανοχή του κράτους επιχειρούν να βγουν από το περιθώριο που τους έχει στείλει ο λαός. Αποτελούν χρήσιμη εφεδρεία του καπιταλιστικού συστήματος στις συνθήκες νέας επικίνδυνης όξυνσης των ιμπεριαλιστικών ανταγωνισμών και πολέμων, της έντασης της καταστολής σε βάρος του λαού, αλλά και της ρατσιστικής πολιτικής σε βάρος μεταναστών και προσφύγων.

Σε συνθήκες στροφής στην πολεμική οικονομία και προετοιμασία, με ευθύνη της κυβέρνησης της ΝΔ και τη συναίνεση όλων των αστικών κομμάτων, η Ελλάδα εμπλέκεται βαθύτερα στους πολεμικούς σχεδιασμούς των ΝΑΤΟ, ΗΠΑ και ΕΕ έναντι των ανταγωνιστών τους, της Ρωσίας και της Κίνας. Εχει αναδειχθεί σε «προκεχωρημένο φυλάκιο» από άκρη σε άκρη γεμάτη από αμερικανοΝΑΤΟικές βάσεις που παίζουν κομβικό ρόλο στους πολέμους σε Ουκρανία και Μέση Ανατολή, μετατρέποντας τη χώρα σε θύτη άλλων λαών και τον ελληνικό λαό σε στόχο αντιποίνων.

Αυτό το ορατό ενδεχόμενο επιβεβαίωσε και ο Ελληνας υπουργός Αμυνας μιλώντας ανατριχιαστικά για τη διαμόρφωση «κουλτούρας πολέμου» στους λαούς της Ευρώπης.

Για τα συμφέροντα της αστικής τάξης, και στο όνομα της αναβάθμισης της γεωστρατηγικής θέσης της χώρας, η κυβέρνηση στηρίζει με όλους τους τρόπους και κυρίως με πολεμικό εξοπλισμό το καθεστώς Ζελένσκι στην Ουκρανία. Στήριξε το Ισραήλ στη γενοκτονία κατά του παλαιστινιακού λαού και τώρα στηρίζει το σχέδιο Τραμπ - Νετανιάχου, που ενταφιάζει την προοπτική ίδρυσης ανεξάρτητου παλαιστινιακού κράτους.

Την ίδια ώρα η μετατροπή της Ελλάδας σε ενεργειακό, μεταφορικό και στρατιωτικό κόμβο την τοποθετεί στο «μάτι του κυκλώνα» των εμπορικών, γεωπολιτικών, στρατιωτικών ανταγωνισμών και πολέμων που οξύνονται διεθνώς ανάμεσα στο ευρωατλαντικό και στο υπό διαμόρφωση ευρασιατικό μπλοκ.

Εξίσου παραπλανητικός είναι ο ισχυρισμός ότι αυτές οι συμφωνίες θωρακίζουν τα κυριαρχικά δικαιώματα της χώρας. Η Ιστορία έχει αποδείξει το ακριβώς αντίθετο, ότι οι συμμαχίες στο πλαίσιο του ΝΑΤΟ και της ΕΕ όχι μόνο δεν προστάτευσαν τα κυριαρχικά δικαιώματα της Ελλάδας και της Κύπρου, αλλά αποδείχτηκαν και παράγοντας υπονόμευσής τους.

Αντίστοιχα και οι υπέρογκοι εξοπλισμοί, τους οποίους προωθεί η κυβέρνηση της ΝΔ και χρυσοπληρώνει ο ελληνικός λαός, με τη σύμφωνη γνώμη και των άλλων κομμάτων, είναι απολύτως ενταγμένοι στην εμπλοκή της χώρας στους ιμπεριαλιστικούς σχεδιασμούς και ανταγωνισμούς, σε αποστολές εκτός συνόρων, όπου το ελληνικό κεφάλαιο διεκδικεί μερίδιο απ' τη «λεία».

Η πείρα του λαού από την πολιτική των κυβερνήσεων όλων των «αποχρώσεων» αποδεικνύει ότι δεν μπορεί να υπάρξει φιλολαϊκή διακυβέρνηση στο έδαφος του άδικου και ξεπερασμένου καπιταλιστικού συστήματος. Οτι δεν υπάρχουν «σωτήρες» και «μεσσίες» που να μπορούν να συμβιβάσουν τα ασυμβίβαστα, δηλαδή και τα κέρδη του κεφαλαίου και τα εργατικά - λαϊκά δικαιώματα.

Αντί για αντιστοίχιση με τις τεράστιες δυνατότητες και τα επιτεύγματα της επιστήμης και της εποχής, τα λαϊκά προβλήματα οξύνονται. Αυτό αποδεικνύεται με την ακρίβεια, τη φτώχεια, την ένταση της εκμετάλλευσης, τη δουλειά έως και 13 ώρες, την υποβάθμιση της Υγείας και Παιδείας, συνολικά των λαϊκών δικαιωμάτων, με το επιλεκτικά «ανίκανο» κράτος που θυσιάζει ακόμα και την προστασία της ζωής του λαού στον βωμό του κέρδους, με τα σκάνδαλα και τη διαφθορά. Ολα αυτά είναι φαινόμενα σύμφυτα με το ίδιο το καπιταλιστικό σύστημα.

Δεν αποτελούν κάποια απόκλιση από το «κράτος δικαίου» και την «ευρωπαϊκή κανονικότητα», αλλά συνιστούν αδιαμφισβήτητα στοιχεία ότι το «δημοκρατικό» αστικό κράτος δεν είναι κάτι ουδέτερο, υπεράνω τάξεων, αλλά όργανο επιβολής των συμφερόντων της κυρίαρχης τάξης.

Σε αυτήν την υπόθεση το ΚΚΕ δίνει όλες του τις δυνάμεις, για τη διαμόρφωση ενός πανελλαδικά συντονισμένου κινήματος της εργατικής τάξης και των συμμάχων της, φτωχών αγροτών, ελεύθερων επαγγελματιών και αυτοαπασχολούμενων, που θα βάζει στο στόχαστρο τον κοινό τους εχθρό, το ίδιο το καπιταλιστικό σύστημα.

Η πάλη για το δίκιο του λαού σημαίνει πάλη για τον Σοσιαλισμό - Κομμουνισμό, την κοινωνία της πραγματικής ελευθερίας, την εργατική εξουσία, την οικονομία που παύει να λειτουργεί με κριτήριο τα κέρδη των λίγων, αλλά σχεδιάζεται και αναπτύσσεται για να ικανοποιούνται οι σύγχρονες κοινωνικές και λαϊκές ανάγκες.