Ο Ζ. Μαμντάνι με τον μεγαλοκαπιταλιστή Αλ. Σόρος (γιο του γνωστού Τζορτζ Σόρος), ο οποίος μετά τη νίκη του Μαμντάνι έσπευσε να δηλώσει «υπερήφανος που είναι Νεοϋορκέζος» και ότι «το αμερικανικό όνειρο συνεχίζεται»...

Ηδη σοσιαλδημοκρατικές και οπορτουνιστικές δυνάμεις στις ΗΠΑ και διεθνώς πανηγυρίζουν για τη «νέα ελπίδα», το «νέο υπόδειγμα» ενάντια στην «ακροδεξιά» και στον «τραμπισμό».

Από κοντά και οι αντίστοιχες δυνάμεις της εγχώριας σοσιαλδημοκρατίας, από το ΠΑΣΟΚ, τον ΣΥΡΙΖΑ, τον Αλέξη Τσίπρα μέχρι και τμήματα της ΑΝΤΑΡΣΥΑ, καλλιεργούν φρούδες ελπίδες και ψάχνουν «να διδαχθούν» από τη νίκη Μαμντάνι, όπως έκαναν και με τον Ομπάμα, τον Μπάιντεν, τον Μπόριτς στη Χιλή κ.ο.κ.

Στον αντίποδα, ο Τραμπ και οι όμορες δυνάμεις τον χαρακτηρίζουν επικίνδυνο «κομμουνιστή»...

Τίποτα από τα παραπάνω δεν έχει σχέση με την πραγματικότητα. Καταρχάς, ο Μαμντάνι είναι μέλος του κόμματος των Δημοκρατικών Σοσιαλιστών της Αμερικής, ενός αστικού σοσιαλδημοκρατικού κόμματος, μέλος της Σοσιαλιστικής Διεθνούς και της Προοδευτικής Διεθνούς (Μπέρνι Σάντερς, Βαρουφάκης κ.ά.) και ταυτόχρονα είναι μέλος του Δημοκρατικού Κόμματος των ΗΠΑ, δηλαδή ενός από τους δύο βασικούς πυλώνες της αστικής εξουσίας στις ΗΠΑ, συνυπεύθυνου τόσο για τα βάσανα που βιώνει ο αμερικανικός λαός όσο και για ιμπεριαλιστικές επεμβάσεις και εγκλήματα ενάντια στους λαούς σε όλο τον κόσμο. Με δυο λόγια, οι αναφορές περί «κομμουνιστή» είναι εφεύρημα. Αλλωστε, ο ίδιος σε συνέντευξή του στο NBC αρνήθηκε κατηγορηματικά αυτήν την ιδιότητα.

Οι θιασώτες του Μαμντάνι, πέρα από το να τον παρουσιάζουν ως «νέο», «φρέσκο» και «άφθαρτο» πρόσωπο στην πολιτική, με ορίζοντα ακόμα και τον προεδρικό θώκο, προβάλλουν ως ριζοσπαστική πολιτική την ενασχόλησή του λέει με τα «καθημερινά προβλήματα των πολιτών» και τις προεκλογικές εξαγγελίες για πάγωμα των ενοικίων, αύξηση της φορολογίας των εκατομμυριούχων της πόλης κατά 2% κ.ά.

Μπορεί αυτά στους μακαρθικούς υστερικούς αντικομμουνιστές των ΗΠΑ να φαντάζουν «σοσιαλιστικά μέτρα», αλλά η πραγματικότητα απέχει πάρα πολύ. Πέρα από τη γνωστή ανέξοδη τακτική για κενού περιεχομένου προεκλογικές υποσχέσεις, πρόκειται για το χιλιοπαιγμένο αφήγημα της εξανθρώπισης του καπιταλισμού, της αλλαγής του συστήματος «από μέσα», της φιλολαϊκής διαχείρισης του βάρβαρου συστήματος της εκμετάλλευσης.

Είναι αντιλήψεις που έχουν χρεοκοπήσει ξανά και ξανά σε δεκάδες περιπτώσεις και χώρες σε όλο τον πλανήτη, που στο τέλος μεταφράζονται σε αντιλαϊκή πολιτική με «προοδευτικό» μανδύα, οδηγούν στην υποχώρηση και απογοήτευση το εργατικό - λαϊκό κίνημα, συμβάλλουν στη συνολική αντιδραστικοποίηση.

Είναι νωπή ακόμα στη χώρα μας η πείρα από τη διακυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ, που παρά τα πολύ πιο «αριστερά» συνθήματα σε σχέση με τον Μαμντάνι στήριξε τα μνημόνια, τη στρατηγική του κεφαλαίου και της ΕΕ, τσάκισε τα εργατικά - λαϊκά δικαιώματα, οδήγησε λαϊκές δυνάμεις στην απογοήτευση, στη μοιρολατρία και τελικά στην αγκαλιά της ΝΔ.

Ο Μαμντάνι λοιπόν δεν είναι παρά ένας πολιτικός εκπρόσωπος του πιο κοσμοπολίτικου τμήματος του κεφαλαίου, αυτού που προκρίνει περισσότερο το «καρότο» της ενσωμάτωσης και παγίδευσης των λαϊκών ελπίδων, επιδιώξεων και διεκδικήσεων στο σύστημα της καπιταλιστικής εκμετάλλευσης, έναντι της μεθόδου του «μαστιγίου» και της καταστολής που προκρίνει ο Τραμπ. Βεβαίως, σε πάμπολλες περιπτώσεις και οι διάφοροι «προοδευτικοί», «σοσιαλιστές» κ.ά. έχουν καταφύγει στη στυγνή καταστολή, ενώ η αστυνομία της Νέας Υόρκης (NYPD), της οποίας πλέον ο Μαμντάνι θα είναι πολιτικός προϊστάμενος (σύμφωνα με τη νομοθεσία στις ΗΠΑ), δεν αναμένεται να μεταρρυθμιστεί σε φιλολαϊκό οργανισμό...

Χαρακτηριστικότερη ίσως όλων ήταν η δήλωση που έκανε στην εκπομπή «Meet the Press», όπου ανέφερε χαρακτηριστικά: «Ανυπομονώ να συνεργαστώ με όλους, συμπεριλαμβανομένων των δισεκατομμυριούχων, για να δημιουργήσουμε μια πιο δίκαιη πόλη». Αυτή και μόνο η φράση αποκαλύπτει όλη την παμπάλαια σοσιαλδημοκρατική κοροϊδία περί αγαστής συνεργασίας των τάξεων, ότι τάχα τα συμφέροντα των αστών και των εργατικών - λαϊκών στρωμάτων μπορούν να συμβιβαστούν προς όφελος των τελευταίων.

Είναι δεδομένο ότι εκτεταμένα τμήματα της εργατικής τάξης και των λαϊκών στρωμάτων στήριξαν εκλογικά τον Μαμντάνι, εγκλωβισμένα στη λογική του μικρότερου κακού και στις χαμηλές απαιτήσεις. Ταυτόχρονα, και σε αυτήν την περίπτωση γίνεται φανερή η απουσία επαναστατικού κόμματος, αυτοτελούς πολιτικής έκφρασης των εργατικών - λαϊκών συμφερόντων.

Το μεγάλο ζήτημα για την εργατική τάξη και τον λαό των ΗΠΑ στη Νέα Υόρκη και παντού είναι πώς θα χειραφετηθεί ιδεολογικά και πολιτικά από τη μέγγενη της αστικής τάξης, πώς θα προτάξει τα δικά της αυτοτελή συμφέροντα ενάντια σε όλες τις μερίδες του κεφαλαίου και στους πολιτικούς του εκπροσώπους.

Στις 4 Νοέμβρη, την ίδια μέρα που εξελέγη δήμαρχος Νέας Υόρκης ο Ζ. Μαμντάνι, συμπληρώθηκε ένας χρόνος από την εκλογή του Ντ. Τραμπ στην προεδρία των ΗΠΑ.

Κι αν σήμερα οι διάφορες σοσιαλδημοκρατικές και οπορτουνιστικές δυνάμεις προβάλλουν ορισμένες δήθεν «φιλολαϊκές» προεκλογικές εξαγγελίες του Μαμντάνι, πριν έναν χρόνο η προεκλογική καμπάνια του Τραμπ έδινε από τη δική της πλευρά έμφαση στο κόστος ζωής, στην «καθημερινότητα του μέσου Αμερικανού» και τις θέσεις εργασίας, ενώ ο ίδιος εμφανιζόταν ως «ειρηνοποιός» που θα τερμάτιζε ιμπεριαλιστικούς πολέμους όπως αυτός στην Ουκρανία.

Στην πραγματικότητα, βέβαια, από τον Γενάρη του 2025 που ξεκίνησε η δεύτερη θητεία του Τραμπ στον Λευκό Οίκο, αυτή χαρακτηρίζεται από πολεμική κλιμάκωση - εντός και εκτός εισαγωγικών - σε όλα τα μέτωπα, στο έδαφος της μεγάλης όξυνσης του ιμπεριαλιστικού ανταγωνισμού με την Κίνα για τη διεθνή πρωτοκαθεδρία και της άμεσα συνδεδεμένης μεγάλης έντασης των ενδοαστικών αντιθέσεων μέσα στις ίδιες τις ΗΠΑ.

Καθόλου τυχαία, ο «ειρηνοποιός» Τραμπ από τις πρώτες μέρες της θητείας του απείλησε να προσαρτήσει τη Γροιλανδία και να καταλάβει τη Διώρυγα του Παναμά, ενώ λάνσαρε χάρτες με τον Καναδά ως πολιτεία των ΗΠΑ...

Πρωτοστάτησε στην αύξηση των στρατιωτικών δαπανών των κρατών του ΝΑΤΟ στο 5% του ΑΕΠ, βάζει σε πρώτο πλάνο το ζήτημα του εκσυγχρονισμού και της ετοιμότητας του πυρηνικού οπλοστασίου των ΗΠΑ, μετονόμασε το υπουργείο Αμυνας σε υπουργείο Πολέμου, γιατί «δεν αρκεί η άμυνα»...

Συγκεντρώνει τεράστια στρατιωτική δύναμη στην Καραϊβική, απειλεί με ιμπεριαλιστική επέμβαση στη Βενεζουέλα, δίνει σχετικές εντολές στη CIA...

Στη Μέση Ανατολή προχώρησε μαζί με το Ισραήλ σε βομβαρδισμούς πυρηνικών εγκαταστάσεων του Ιράν, σε στενή συνεργασία με το ισραηλινό κράτος - δολοφόνο επιχειρεί να επιβάλλει άθλιες συμφωνίες με το πιστόλι στον κρόταφο του παλαιστινιακού και του λιβανέζικου λαού...

Οταν μιλάει δε για «συγκρούσεις που έχει επιλύσει», στην πραγματικότητα μιλάει στην καλύτερη περίπτωση για διαμεσολαβήσεις που οδηγούν σε προσωρινούς και εύθραυστους ιμπεριαλιστικούς συμβιβασμούς, χωρίς να αντιμετωπίζονται τα πραγματικά αίτια της σύγκρουσης.

Στο ίδιο ακριβώς πλαίσιο, από την πρώτη μέρα που ανέλαβε καθήκοντα, η κυβέρνηση Τραμπ κήρυξε έναν παγκόσμιο «εμπορικό πόλεμο», απέναντι σε αντιπάλους όπως η Κίνα αλλά και σε «συμμάχους» όπως η ΕΕ.

«Κάνουμε πραγματικότητα ένα οικονομικό θαύμα», ισχυρίστηκε ο Αμερικανός Πρόεδρος μιλώντας στο Μαϊάμι την επέτειο της επανεκλογής του, την ώρα που ο αμερικανικός λαός βυθίζεται στη φτώχεια και την εξαθλίωση, ενώ οι επιχειρηματικοί όμιλοι «ανθίζουν» και μπαίνουν ακόμη πιο σκληρά στον παγκόσμιο ανταγωνισμό με άλλα μονοπώλια.

Ο ίδιος διαβεβαίωσε ότι μείωσε τις τιμές των καυσίμων - είναι αμετακίνητες εδώ κι έναν χρόνο - ενώ η εγχώρια εξόρυξη σχιστολιθικού πετρελαίου έχει αυξηθεί κατά πάνω από 1 εκατ. βαρέλια την ημέρα, φτάνοντας στο ρεκόρ των 13,5 εκατ. βαρελιών και τα επιχειρηματικά κέρδη εκτοξεύονται.

Οσο για τις τιμές των τροφίμων, σύμφωνα με το υπουργείο Γεωργίας αναμένεται να καταγράψουν αύξηση 3% φέτος. Ο δε πληθωρισμός, αν και έχει υποχωρήσει σε σχέση με την περίοδο μετά την πανδημία, τον Σεπτέμβρη ανέβηκε στο 3%.

Η ανεργία είναι σε υψηλά τετραετίας, στο 4,3%, ενώ παρότι αρκετές επιχειρήσεις μεταφέρονται στις ΗΠΑ για να γλιτώσουν τους δασμούς, η αύξηση της απασχόλησης στις ΗΠΑ έχει σταματήσει από το καλοκαίρι, με τις θέσεις εργασίας εκτός αγροτικού τομέα να καταγράφουν ακόμη και απώλειες (π.χ. σε χονδρεμπόριο, μεταποίηση, Ενέργεια και εξορύξεις).

Την ίδια ώρα, η Τεχνητή Νοημοσύνη ήταν ο κύριος μοχλός ανάπτυξης της αμερικανικής οικονομίας φέτος, με μαζικές επενδύσεις, που έφτασαν τα 390 δισ. δολάρια.

Η διοίκηση Τραμπ δεν έδειξε την ίδια «ευαισθησία» για τις θέσεις εργασίας στον δημόσιο τομέα. Ενα κύμα μαζικών απολύσεων, «πάγωμα» προσλήψεων και πιέσεις προς τους δημοσίους υπαλλήλους να παραιτηθούν ή να αποσυρθούν πρόωρα, έχει οδηγήσει σε ραγδαία μείωση του μεγέθους του ομοσπονδιακού δημόσιου τομέα τον τελευταίο χρόνο.

Σύμφωνα με τον οργανισμό Partnership for Public Service, πάνω από 200.000 ομοσπονδιακοί υπάλληλοι έχουν αποχωρήσει από τη δημόσια διοίκηση τους τελευταίους 12 μήνες, εξαιτίας μαζικών απολύσεων ή «εθελούσιας» εξόδου, πρόωρης συνταξιοδότησης.

Επιπλέον, οι ΗΠΑ βιώνουν το μεγαλύτερο shutdown στην ιστορία τους, χαρακτηριστικό αποτέλεσμα κι αυτό των μεγάλων ενδοαστικών αντιθέσεων στο εσωτερικό τους.

Το αμερικανικό Δημόσιο παραμένει «κλειστό» από την 1η Οκτώβρη λόγω αδυναμίας του Κογκρέσου να εγκρίνει νέο προϋπολογισμό, αφήνοντας περίπου 750.000 ομοσπονδιακούς υπαλλήλους χωρίς μισθό και εκατομμύρια Αμερικανούς χωρίς κρίσιμες δημόσιες υπηρεσίες. Για τον ίδιο λόγο κινδυνεύουν να ακυρώνονται χιλιάδες πτήσεις την ημέρα, καθώς χιλιάδες ελεγκτές εναέριας κυκλοφορίας είναι απλήρωτοι.

Ετσι, η πλειοψηφία των Αμερικανών δηλώνει δυσαρεστημένη και τις τελευταίες εβδομάδες η δημοτικότητα του Προέδρου των ΗΠΑ έχει υποχωρήσει στο 42%, το χαμηλότερο ποσοστό της δεύτερης θητείας του.

Πραγματοποιώντας την υπόσχεση να πραγματοποιήσει «τη μεγαλύτερη επιχείρηση μαζικών απελάσεων στην ιστορία» η διοίκηση Τραμπ επέλεξε να ενισχύσει σημαντικά την Υπηρεσία Μετανάστευσης και Τελωνείων (ICE) - τον φορέα που εφαρμόζει τους μεταναστευτικούς νόμους των ΗΠΑ - διαθέτοντας περίπου 75 δισ. δολάρια για τέσσερα χρόνια.

Εκτεταμένες επιχειρήσεις της ICE σε ολόκληρη τη χώρα οδήγησαν σε μαζικές διαδηλώσεις, ανθρωποκυνηγητό και βίαια επεισόδια τον Ιούνη. Αυξήθηκαν κατακόρυφα οι συλλήψεις μεταναστών χωρίς ποινικό μητρώο από πράκτορες της ICE. Με τέτοιες μεθόδους ο αριθμός των «παράτυπων» μεταναστών έχει μειωθεί από περίπου 10.000 την ημέρα σε σχεδόν μηδενικό. Ακόμη και οι Δημοκρατικοί αναγκάστηκαν να το παραδεχτούν...

Την ίδια στιγμή, η διοίκηση Τραμπ κινητοποίησε την Εθνοφρουρά για να καταστείλει κατασκευασμένες «κρίσεις ασφαλείας» στους δρόμους - εστιάζοντας σε πόλεις με διοίκηση των Δημοκρατικών, ενώ εκβιάζει τα πανεπιστήμια με κατάργηση της χρηματοδότησης αν δεν καταστείλουν τις φιλοπαλαιστινιακές διαδηλώσεις και «φωνές» ή αν δεν αποκηρύξουν τη λεγόμενη «woke» ατζέντα, επιδιώκοντας στην πραγματικότητα έναν ακόμα πιο ασφυκτικό έλεγχο και σε αυτό το πεδίο.