- Αυτές τις μέρες συμπληρώνεται ένας χρόνος από το Συνέδριο του Εργατικού Κέντρου, όταν έγινε ένα μεγάλο βήμα μπροστά, κάτι που αποτυπώθηκε τόσο στις εργασίες, με τη μεγαλύτερη συμμετοχή σωματείων και αντιπροσώπων, όσο και στις αρχαιρεσίες για τη νέα διοίκηση. Μιλάμε για τον φορέα που αποτελεί το κέντρο οργάνωσης και συντονισμού των σωματείων σε μια περιοχή - «νεύρο» για τη δράση ισχυρών επιχειρηματικών ομίλων. Τι σημαίνει στην πράξη για τους εργαζόμενους και τα σωματεία τους η «ρότα» που έχει πάρει το Εργατικό Κέντρο;

- Η αλήθεια είναι ότι περισσότεροι εργαζόμενοι βλέπουν και νιώθουν στην πράξη ότι κάτι έχει αλλάξει. Βλέπουν το Εργατικό Κέντρο δίπλα τους, στήριγμα στον καθημερινό τους αγώνα ενάντια στην πολιτική της κυβέρνησης που στηρίζει τα κέρδη των εργοδοτών, σμπαραλιάζοντας τα δικαιώματα και τη ζωή μας.

Η αλλαγή του συσχετισμού στο Εργατικό Κέντρο Πειραιά είναι αποτέλεσμα δράσης χρόνων, με αποτέλεσμα το 2024 η ΔΑΣ να στηριχθεί από την απόλυτη πλειοψηφία των αντιπροσώπων 20.000 εργαζομένων, από 40 και πάνω σωματεία, και είναι αυτό που έχει δώσει δύναμη, θάρρος, κατεύθυνση για νέους αγώνες. Η δράση αυτή και η προσπάθεια συντονισμού των σωματείων - μελών του ΕΚ, με τα σωματεία του Δημοσίου, με άλλους φορείς του λαϊκού κινήματος, δίνουν νέα πνοή και μας γεμίζουν ευθύνη για τα καθήκοντα που έχουμε μπροστά μας. Δεν ήταν πάντα έτσι, και αυτό το ξέρουν καλά οι ίδιοι οι εργαζόμενοι. Η κατάσταση που επικρατούσε στο ΕΚ για δεκαετίες ήταν ότι είχε μετατραπεί σε μακρύ χέρι των εκάστοτε κυβερνήσεων, των κομμάτων του κεφαλαίου, με τις συνδικαλιστικές τους παρατάξεις που τότε πλειοψηφούσαν, μακριά από τις πραγματικές ανάγκες των εργατών.

Τώρα λοιπόν επιδιώκουμε ακόμα πιο γρήγορα, ακόμα πιο αποφασιστικά να αποκτήσει πιο στέρεα και μαζικά χαρακτηριστικά. Να ενισχυθεί η οργάνωση της πάλης για κάθε πρόβλημα που αντιμετωπίζουν οι εργαζόμενοι και οι λαϊκές οικογένειες. Να έχει προσανατολισμό απέναντι στον πραγματικό αντίπαλο, το μεγάλο κεφάλαιο, τη σημερινή κυβέρνηση της ΝΔ που υλοποιεί μια πολιτική που δεν αφήνει τίποτα όρθιο από τα εργασιακά μας δικαιώματα, σε συνέχεια όλων των προηγούμενων. Την ΕΕ, που όλοι προσπαθούν να μας πείσουν ότι εκεί είναι αλλιώς και εδώ αποτελούμε «εξαίρεση». Τον πόλεμο και τη μετατροπή της οικονομίας σε πολεμική, με μεγαλύτερο ξεζούμισμα, εντατικοποίηση, εργατικά «ατυχήματα» και στο τέλος της μέρας να γίνουμε κρέας για τα κανόνια τους.

Στην πράξη η «ρότα» που έχει πάρει το ΕΚ είναι να ενισχύεται ο συντονισμός, η αλληλεγγύη, ο αγώνας των εργαζομένων. Των λιμενεργατών, των μεταλλεργατών, των ναυτεργατών. Των σωματείων των σιδηροδρομικών και όλου του λαού για να μη συγκαλυφθεί το έγκλημα των Τεμπών, όπου το ΕΚΠ πρωτοστάτησε μαζί με τους εργαζόμενους στα τρένα. Στην οργάνωση της πάλης νέων ηλικιακά και χωρίς μεγάλη πείρα εργαζομένων, όπως σε «Teleperformance» και «Αllou Fun Park», για τη δημιουργία επιχειρησιακών σωματείων. Με το σωματείο των καθαριστριών - καθαριστών, κόντρα στις εργολαβικές εταιρείες που τους θέλουν σκλάβους. Με τον λαό του Πειραιά, μαζί με τους υγειονομικούς, για να οργανωθεί ο αγώνας για δημόσια δωρεάν Περίθαλψη και Υγεία. Μαζί με τους εκπαιδευτικούς, τους μαθητές και τους γονείς τους για το σχολείο που έχουμε ανάγκη σήμερα, δημόσιο και δωρεάν, ενάντια και στην τρομοκρατία που προσπαθεί να επιβάλει το υπουργείο.

Σημαίνει ότι οργανώνονται καθημερινά διεκδίκηση και αγώνας για να μην απλώσουν χέρι τα «κοράκια» των funds στα σπίτια εργαζομένων, αυτοαπασχολούμενων και συνταξιούχων που συνθλίβονται από αυτήν την πολιτική. Οτι παρεμβαίνουμε με κινητοποιήσεις στη ΔΕΗ για να μην τολμήσουν να κόψουν το ρεύμα σε λαϊκές οικογένειες και μετανάστες.

Στον ναύσταθμο Σαλαμίνας ενάντια στην αποστολή των φρεγατών έξω από τα σύνορα της χώρας. Ενάντια συνολικά στην εμπλοκή της στους ιμπεριαλιστικούς σχεδιασμούς και επεμβάσεις. Να χτίζεται ποτάμι αλληλεγγύης και κοινού αγώνα εργαζομένων - νεολαίας στον Πειραιά, όταν οι λιμενεργάτες σταμάτησαν τις σφαίρες και το στρατιωτικό υλικό που είχε στόχο τα κορμιά των Παλαιστινίων.

Καθημερινά βλέπουμε περισσότερους εργαζόμενους, ανεξαρτήτως κλάδου, να ξέρουν ότι το ΕΚ είναι εδώ, να απευθύνονται σε αυτό και στα σωματεία του για τα προβλήματα που αντιμετωπίζουν, έχοντας στον προσανατολισμό μας και την παρέμβαση στους αυτοαπασχολούμενους, ώστε από κοινού να αντιπαλέψουμε την κοινή αιτία των προβλημάτων που αντιμετωπίζουν και αυτοί.

- Προφανώς αυτή η πορεία δεν είναι εύκολη, έχει απέναντί της την εργοδοσία και τα κόμματά της...

- Αυτή η προσπάθεια προφανώς και δεν περνάει απαρατήρητη από την κυβέρνηση, τα υπόλοιπα αστικά κόμματα, την εργοδοσία και τους μηχανισμούς τους. Παρά τις αδυναμίες μας, που πρέπει πιο γρήγορα να ξεπεράσουμε, είναι «κόκκινο πανί» και το μόνο σίγουρο είναι ότι τους χαλάει τη σούπα της «εργασιακής ειρήνης», του «μια οικογένεια είμαστε» κεφάλαιο και εργαζόμενοι, της «εθνικής ομοψυχίας και ενότητας». Γιατί αποκαλύπτει τους συνολικούς σχεδιασμούς στην ευρύτερη περιοχή. Δεν σουλατσάρει στα σαλόνια του κοινωνικού διαλόγου. Για μας είναι ξεκάθαρο ότι για να κερδίσουν οι εργάτες πρέπει να χάσει το κεφάλαιο, και σε αυτήν την κατεύθυνση παλεύουμε καθημερινά.

Δεν είναι τυχαίο ότι αυτές τις μέρες ο πρόεδρος του ΕΚ διώκεται από την «ανεξάρτητη» αστική Δικαιοσύνη, μόλις γύρισε από την Παλαιστίνη, όπου μετέφερε το τεράστιο κύμα αλληλεγγύης του λαού, για την κινητοποίηση που έγινε από τους λιμενεργάτες πριν από έναν χρόνο, με το σταμάτημα του κοντέινερ με τις σφαίρες. Τέτοια παραδείγματα τρομοκράτησης από το κράτος και τους μηχανισμούς του έχουμε πολλά. Προσπάθεια να διαλύσουν σωματεία με απολύσεις, δικαστήρια και τρομοκρατία, όταν αυτά πρωτοστατούν στην οργάνωση της πάλης στον χώρο τους. Εχουμε μια σειρά παπαγαλάκια στην τηλεόραση και αλλού που κράζουν κάθε φορά που γίνονται απεργιακές κινητοποιήσεις στα καράβια ή στο λιμάνι του Πειραιά, προσπαθώντας να δημιουργήσουν έναν «κοινωνικό αυτοματισμό».

Το μόνο που καταφέρνουν πάντως είναι να αποκτάμε μεγαλύτερο πείσμα, περισσότερη πείρα. Πρέπει να καταλάβουν όλοι αυτοί και άλλοι πρόθυμοι ότι παρά τις προσπάθειές τους, εμείς θα συνεχίσουμε ώστε το ΕΚ να είναι αποκούμπι, οργανωτής και να συντονίζει τον αγώνα στην περιοχή του Πειραιά.

- Πώς στέκονται οι συνδικαλιστικές δυνάμεις στη διοίκηση του Εργατικού Κέντρου, ποιες γραμμές συγκρούονται;

- Η ίδια η δράση, η πείρα, οι αγώνες που αναπτύσσονται είναι που δείχνουν ότι δυναμώνουν οι προσπάθειες το κίνημα να πατήσει στα πόδια του, να ανασυνταχθεί, να βάζει διαρκώς πιο στέρεες βάσεις στην οργάνωση ενάντια στην πολιτική του κεφαλαίου. Να έχει προσανατολισμό τη μαζικοποίηση, την οργάνωση ολοένα και περισσότερων εργαζομένων στα σωματεία τους, τη δημιουργία νέων, ιδιαίτερα επιχειρησιακών, την καλύτερη λειτουργία των Διοικητικών Συμβουλίων. Να γίνονται μαζικές συλλογικές διαδικασίες, Γενικές Συνελεύσεις, συσκέψεις, να λένε οι εργαζόμενοι τη γνώμη τους, ώστε να βγαίνει πείρα, να χτίζεται αντοχή, να μην εγκλωβίζεται στις υποτιθέμενες λύσεις από τα πάνω, περιμένοντας κάποιον μεσσία.

Σε όλα αυτά είναι μπροστά οι δυνάμεις με ραχοκοκαλιά συσπείρωσης τα σωματεία που συσπειρώνονται στο ΠΑΜΕ, που έχουν κάνει το ΕΚ αποκούμπι για κάθε σωματείο, για κάθε αγώνα στην πόλη τα τελευταία χρόνια, για κάθε εργαζόμενο, θέτοντας ως κυρίαρχο το δίκιο των εργατών, μακριά από κάθε γραμμή μοιρολατρίας, διχασμού και δυσπιστίας που προσπαθούν να εμφανίσουν ηγεσίες παρατάξεων.

Να πούμε καταρχάς για την κυβερνητική παράταξη της ΔΑΚΕ που έχασε τη διοίκηση, κάτι που δείχνει και την απαξίωση απέναντι στην κυβέρνηση και στους συνδικαλιστές της. Οι δυνάμεις της ΕΠΑΚ (ΠΑΣΟΚ) δεν ψήφισαν καν την απεργία στις 14/10, την ώρα που αυτή πραγματοποιήθηκε με τη μεγαλύτερη μέχρι σήμερα συμμετοχή Εργατικών Κέντρων και Ομοσπονδιών χωρίς απόφαση της ΓΣΕΕ. Είναι επίσης οι δυνάμεις της ΕΑΚ (ΣΥΡΙΖΑ) που δεν παίρνουν κανένα μέτρο για να ενημερώσουν τους εργαζόμενους, δεν κάνουν σχεδόν ποτέ Γενική Συνέλευση στα σωματεία όπου πλειοψηφούν. Απεχθάνονται «όπως ο διάολος το λιβάνι» τη συλλογική συζήτηση, την αντιπαράθεση, έχοντας ως στόχο όχι απλά την απογοήτευση των εργαζομένων από την κατάσταση που ζουν αλλά τον συμβιβασμό, ώστε να οδηγούν το εργατικό κίνημα στην «αγκαλιά» της εκάστοτε κυβέρνησης ή στη δημιουργία αυταπατών για μια επόμενη που θα μας σώσει. Τα ίδια και η ΤΕΣ (ΑΝΤΑΡΣΥΑ), που δεν έρχεται καν στα ΔΣ, απαξιώνοντας όχι το ΕΚ αλλά τις ίδιες τις συλλογικές δημοκρατικές διαδικασίες, τον συσχετισμό που διαμόρφωσαν δεκάδες χιλιάδες εργαζόμενοι, ακόμα και αυτούς που τη στήριξαν.

Η σημερινή διοίκηση έχει αναλάβει μεγάλες ευθύνες, έχει να κάνει πολλά βήματα ακόμα για να γίνουμε καλύτεροι, στην κατεύθυνση που μπορεί και πρέπει να ακολουθήσει η εργατική τάξη για να φτάσει να ζει με καλύτερους όρους.

- Με τηνεπίθεση από κυβέρνηση και εργοδοσία να κλιμακώνεται, όπως φάνηκε και από το πρόσφατο νομοσχέδιο, τα σωματεία ήδη παίρνουν τη σκυτάλη από τις απεργιακές κινητοποιήσεις για να δώσουν συνέχεια στην πάλη τους. Πώς σχεδιάζει το Εργατικό Κέντρο τα επόμενα βήματα;

- Οι εργαζόμενοι ζούμε δύσκολες μέρες. Αυτό που συναντήσαμε και συναντάμε στους εργασιακούς χώρους πριν και μετά τις απεργιακές μάχες που δώσαμε τον Οκτώβρη είναι ότι υπάρχει μια συνολικότερη αγανάκτηση. Η ακρίβεια στα σούπερ μάρκετ, στα ενοίκια, στην Ενέργεια, πραγματικά τσακίζει κόκαλα. Τα εξαντλητικά ωράρια, και τώρα το νέο νομοσχέδιο που πέρασε η κυβέρνηση για το 13ωρο, έχουν εξοργίσει τους εργαζόμενους, που όμως έστειλαν ξεκάθαρο μήνυμα. Το έστειλαν στα σκουπίδια και τώρα θα κάνουμε ό,τι περνάει από το χέρι μας για να μην εφαρμοστεί στην πράξη.

Οι εργαζόμενοι «βράζουν». Η αγανάκτηση, το «δεν πάει άλλο» που ακούμε στους χώρους δουλειάς, αφορά όλη τη ζωή τους. Ο μισθός δεν φτάνει. Οι υποχρεώσεις τρέχουν και η καθημερινότητα γίνεται πιο ασφυκτική, με τις ελλείψεις και την εμπορευματοποίηση στα νοσοκομεία, τα κενά και τις συγχωνεύσεις στα σχολεία κ.λπ.

Το τελευταίο διάστημα απασχόλησε το νομοσχέδιο για τη 13ωρη σκλαβιά και τη «διευθέτηση» του εργάσιμου χρόνου, που κάνει ξεκάθαρο το μέλλον που θέλουν να φτιάξουν για μας και τα παιδιά μας: Να δουλεύουμε όσο, όποτε και όπως θέλει ο εργοδότης.

Στο ΕΚ και στα σωματεία απασχολεί πάρα πολύ το ζήτημα με τα εργατικά «ατυχήματα», εγκλήματα στην ουσία. Η εντατικοποίηση, η περαιτέρω «διευθέτηση» του εργάσιμου χρόνου, έρχεται να κάνει τα πράγματα χειρότερα. Την Παρασκευή πραγματοποιήσαμε στο ΕΚ σύσκεψη με δεκάδες σωματεία του Πειραιά με αυτό το θέμα. Δεν θα κάτσουμε με σταυρωμένα τα χέρια να μετράμε τους νεκρούς μας, αλλά θα κλιμακώσουμε και με απεργία το επόμενο διάστημα.

Γιατί συζητάμε το αυτονόητο. Να πηγαίνουμε στη δουλειά και να ξέρουμε ότι θα γυρίσουμε σπίτι σώοι. Οτι μια σειρά επαγγελματικές ασθένειες θα πάψουν να είναι ασθένειες - φαντάσματα, αλλά θα καταγραφούν ως τέτοιες, για να παίρνονται τα αντίστοιχα μέτρα.

Μπροστά μας φαίνεται ότι έχουμε νέα αντεργατικά νομοσχέδια, όπως για τις κλαδικές ΣΣΕ, για τον προϋπολογισμό, και είναι πολύ σημαντική πρωτοβουλία για τη συνέχεια της οργάνωσης του αγώνα η μεγάλη σύσκεψη σωματείων στις 12 Νοέμβρη στον κινηματογράφο «Studio».

Βέβαια το ΕΚ προσπαθεί να παίξει και έναν συνολικότερο ρόλο στην περιοχή. Ετσι, αποφασίσαμε τη δημιουργία λαϊκού φροντιστηρίου με ευθύνη του ΕΚ για την επόμενη χρονιά, αλλά και δράσεις για τον Πολιτισμό κ.λπ., που να δίνουν διέξοδο στην εργατική τάξη του Πειραιά σήμερα.