«Αθλητισμός: Θέαμα και κέρδος για το κεφάλαιο ή ανάγκη και δικαίωμα για τον λαό και τη νεολαία; Η πρόταση του ΚΚΕ» ήταν το θέμα της ημερίδας που διοργάνωσε το ΚΣ της ΚΝΕ το περασμένο Σάββατο, στο Αμφιθέατρο «Αντ. Τρίτσης» του Πνευματικού Κέντρου Δήμου Αθηναίων, με την παρουσία πλήθους νεολαίας, γυμναστών, εκπροσώπων από αθλητικά σωματεία κ.λπ.

Οπως είπε στην αρχή της ομιλίας του ο Νίκος Σοφιανός, μέλος του ΠΓ της ΚΕ του ΚΚΕ, που έκανε την κεντρική εισήγηση στην ημερίδα, «επειδή έχει ξεκινήσει η συζήτηση για το 22ο Συνέδριο του Κόμματος, τα υλικά και οι εισηγήσεις της ημερίδας θα έχουν τη δική τους συμβολή σ' αυτόν τον προβληματισμό, που αναφέρεται και στις Θέσεις της ΚΕ, αποτυπώνοντας και γενικεύοντας την πείρα του ΚΚΕ από τη δράση του στον τομέα του Αθλητισμού».

Αναλυτικά στην εισήγησή του σημείωσε μεταξύ άλλων:

«Η σημερινή ημερίδα που διοργανώνει η ΚΝΕ για τον Αθλητισμό έρχεται να επιβεβαιώσει δυο βασικά συμπεράσματα - και θέλουμε με βάση αυτά τα συμπεράσματα που έρχονται να φωτίσουμε σημεία και πλευρές - από τη σημαντική επαφή που έχει αναπτύξει η ΚΝΕ με τους ανθρώπους, τους παράγοντες του Αθλητισμού, αλλά και τη νεολαία που θέλει να αθληθεί, μια σημαντική επαφή που αποτυπώνεται μέσα από την αθλητική διάσταση του Φεστιβάλ. Είναι εξαιρετικές οι προσπάθειες, που γενικεύονται και δεν περιορίζονται στην Αθήνα, με τα αθλητικά camp, με τις επιδείξεις, με τις διοργανώσεις αγώνων δρόμου, με τις ορειβασίες, με τις αναρριχήσεις, είναι πλευρές που ενισχύουν τη δουλειά της Κομμουνιστικής Νεολαίας σ' αυτό το μέτωπο και από αυτήν την επαφή με τη νεολαία...

• Από τη μια φαίνεται η ανάγκη, η δίψα που υπάρχει οι νέοι άνθρωποι να συμμετέχουν σε οργανωμένες αθλητικές δραστηριότητες, μια δίψα και μια αγάπη που ξεπερνάει ένα άθλημα, αφού γίνεται τρόπος, δρόμος για την επικοινωνία, τη συνεύρεση και την κοινωνικοποίηση που λείπει από την καθημερινότητα των νέων ανθρώπων.
• Και από την άλλη φαίνεται το κενό, η έλλειψη δομών σήμερα σε όλο το φάσμα των νεαρών ηλικιών από την προσχολική ηλικία μέχρι και την ενηλικίωση, που αυτή την ανάγκη τη μετατρέπει κυριολεκτικά σε πολυτέλεια, τη διαμορφώνει με όρους οικονομικής δυνατότητας που έχει σήμερα ο νέος και η οικογένειά του για να αθληθεί.

Επομένως το σύνθημα "Ο Αθλητισμός είναι δικαίωμα και όχι πολυτέλεια για λίγους" απαντάει σήμερα και στην ανάγκη που έχει ένας νέος άνθρωπος να αθληθεί, απαντάει και στο έλλειμμα που υπάρχει σε μια χώρα που σύμφωνα με τελευταίες έρευνες το 85% των μαθητών δεν ασκείται ουσιαστικά, δηλαδή συστηματικά, κατέχοντας το υψηλότερο ποσοστό παχυσαρκίας και υπέρβαρων παιδιών στην Ευρώπη και ένα από τα μεγαλύτερα παγκοσμίως στις μικρές ηλικίες.

Να γιατί είναι σημαντική η προσπάθεια που κάνει το Κόμμα μας και η Νεολαία του να στηριχθεί η αγωνία και ο αγώνας της λαϊκής οικογένειας, η προσπάθεια των γονιών και των συλλόγων τους στα σχολεία, η προσπάθεια των απλών ανθρώπων που συμμετέχουν στα ΔΣ των αθλητικών σωματείων, των γυμναστών, των προπονητών και των φορέων τους να διεκδικήσουν όρους και προϋποθέσεις για την υπεράσπιση αυτού του δικαιώματος της νεολαίας, κρατώντας το μέτωπο του Αθλητισμού ζωντανό όχι απλά ως ένα μέτωπο διαπιστώσεων, αλλά μέτωπο διεκδίκησης, σύγκρουσης με την κυρίαρχη πολιτική που δεν θέλει και δεν μπορεί να εξασφαλίσει αυτό το δικαίωμα.

Εχει σημασία επομένως να συγχαρούμε σήμερα όλους τους αθλητές μέλη και φίλους της ΚΝΕ, που διακρίθηκαν στο άθλημά τους, που ξεπέρασαν και ξεπερνούν καθημερινά εμπόδια και δυσκολίες μαζί με τους γονείς και τους προπονητές τους για να φτάσουν σε μια διάκριση, κάνοντας αυτή την προσπάθεια, αυτόν τον αγώνα στάση ζωής, που πολλές φορές, για να λέμε και την αλήθεια μιλώντας για το Κόμμα και για την ΚΝΕ, δεν τον παίρνουμε υπόψη μας ως κάτι το ξεχωριστό που χρειάζεται ιδιαίτερη προσοχή και φροντίδα.

Φίλοι και σύντροφοι,

Δίνοντας μια διπλή ερμηνεία στο σύνθημα "Ο Αθλητισμός είναι δικαίωμα για όλους και όχι πολυτέλεια για λίγους", θέλουμε από τη μια να αποτυπώσουμε με μια σύγχρονη ταξική ματιά τη σημερινή πραγματικότητα, ότι δηλαδή την πρόσβαση στον Αθλητισμό, την καλλιέργεια του ταλέντου, την επιτυχία μιας επίδοσης την καθορίζει σε μεγάλο βαθμό η τσέπη και από την άλλη να δείξουμε την εξέλιξη της Φυσικής Αγωγής και του Αθλητισμού στη χώρα μας τα τελευταία χρόνια ως πλευρά της αστικής πολιτικής, με την υποβάθμιση της Φυσικής Αγωγής στην Εκπαίδευση, τη σταδιακή συρρίκνωση των προγραμμάτων μαζικού αθλητισμού στα σχολεία και στους δήμους, το πέρασμα της ευθύνης για τη μαζική άσκηση και την άθληση της νεολαίας στο αθλητικό σωματείο, χωρίς να είναι αυτός ο ρόλος του, και την ταυτόχρονη βίαιη διείσδυση του ιδιωτικού τομέα και της επιχειρηματικής δράσης στον τομέα αυτό.

Καταρχάς κρίνουμε σκόπιμο να ξεκαθαρίσουμε ότι όταν μιλάμε για τον Αθλητισμό με τον οποίο ασχολείται σήμερα η ημερίδα, μιλάμε για την αγωνιστική πλευρά της Φυσικής Αγωγής. Στη χώρα μας η Φυσική Αγωγή ταυτίστηκε με το μάθημα που γίνεται στο σχολείο και ο Αθλητισμός με το σωματείο στη γειτονιά. Με τον όρο Φυσική Αγωγή εννοούμε συνολικά την οργανωμένη φυσική δραστηριότητα και άσκηση που συντελείται πρώτα και κύρια στην Εκπαίδευση, αλλά και στον οργανωμένο Αθλητισμό και συμβάλλει στη διαμόρφωση της συνολικής κουλτούρας του λαού και της νεολαίας. Γι' αυτό και ξεχωρίσαμε τις θέσεις μας για τη Φυσική Αγωγή στην Εκπαίδευση εκδίδοντας μπροσούρα πριν από ορισμένα χρόνια, θεωρώντας ότι εκεί μπαίνουν οι βάσεις, τα θεμέλια για τη θωράκιση της υγείας και την ανάπτυξη της προσωπικότητας. Και ότι από εκεί θα προκύψει αντικειμενικά και το ταλέντο, που θα το πάρει το σωματείο για να το αναπτύξει. Οταν λοιπόν μιλάμε για Αθλητισμό, εννοούμε την πλευρά εκείνη που έχει ως στόχο την επίτευξη υψηλού βαθμού σωματικών επιδόσεων, αναπτύσσοντας το ταλέντο μέσα από συναγωνιστικές προσπάθειες. Και στην Ελλάδα αυτό σημαίνει οργάνωση κάθε αθλήματος σε Ομοσπονδία, σε Ενώσεις, σε σωματεία.

Μια μικρή αναδρομή στο παρελθόν για να δείξουμε τη συνέχεια που έχει η κυρίαρχη πολιτική και σε αυτό το μέτωπο:

Τη δεκαετία του 1980 ο ρόλος του αθλητικού σωματείου επικεντρώνεται στον εντοπισμό και την ανάπτυξη του αθλητικού ταλέντου. Ενα πλαίσιο κρατικών προγραμμάτων και η συνεργασία των δήμων με τα σχολεία είχε ως αποτέλεσμα τη μαζική συμμετοχή των νέων στον Αθλητισμό και τη γνωριμία τους με ένα μεγάλο σύνολο αθλημάτων.

Περνώντας στη δεκαετία του 1990, έχουμε την επέκταση της επαγγελματοποίησης του Αθλητισμού και τη βίαιη διακοπή πολλών προγραμμάτων. Η σχέση σχολείου - σωματείου ατονεί και σταδιακά αντιστρέφεται. Η διεξαγωγή μαζικού αθλητισμού μετακινείται περισσότερο στο αθλητικό σωματείο, ενώ από το 2000 και έπειτα η τάση αυτή έχει ενισχυθεί και γενικεύεται. Μέσα από την απαξίωση του μαθήματος της Φυσικής Αγωγής στην Εκπαίδευση, την κατάργηση προγραμμάτων των δήμων σε συνεργασία με κρατικούς φορείς και τις ομοσπονδίες, την έλλειψη και απαξίωση υποδομών και εγκαταστάσεων, το αθλητικό σωματείο έχει μετατραπεί στον κύριο εκφραστή της αθλητικής δραστηριότητας και βασικός υποδοχέας όσων θέλουν να αθληθούν. Η μεταβολή αυτή οδηγεί και σε συγκρούσεις στο εσωτερικό του σωματείου (προπονητές, γονείς, αθλητές) που εκφράζουν διαφορετικές αντιλήψεις μέσα από τη συμμετοχή τους στην οργανωμένη άθληση. Είναι κλασικές εικόνες, ιδιαίτερα στα αγωνιστικά τμήματα, που αντικειμενικά πρέπει να γίνει επιλογή των αθλητών που θα τα συγκροτήσουν, με ό,τι σημαίνει αυτό.

Οι μεταβολές αυτές δεν είναι τυχαίες. Αποτελούν στρατηγικές επιλογές όλων διαχρονικά των κυβερνήσεων από τη μεταπολίτευση έως σήμερα. Μέσα από νομοθετικές και άλλες παρεμβάσεις έχουν ως βασική επιδίωξη να αξιοποιηθούν οι δυνατότητες που παρουσιάζει ο χώρος του Αθλητισμού για δραστηριοποίηση και κερδοφορία επιχειρηματικών ομίλων.

Και σ' αυτή την προσπάθεια ήταν κομβική η συμβολή με την ανάληψη και διοργάνωση από την Ελλάδα των Ολυμπιακών Αγώνων - έχουν περάσει φυσικά 20 χρόνια - όμως αποτέλεσε ορόσημο τόσο ως προς την περαιτέρω εμπορευματοποίηση του Αθλητισμού όσο και με την απότομη κάμψη που παρατηρήθηκε στη συνέχεια στη χρηματοδότηση, τη στήριξη των σωματείων κ.λπ. Την περίοδο που προηγήθηκε των Ολυμπιακών Αγώνων, ένα πλήθος ιδεολογημάτων, προπαγάνδας και υποσχέσεων είχε ως στόχο να αποπροσανατολίσει, να ενσωματώσει εργαζόμενους και νεολαία μπροστά στα εκατομμύρια που δόθηκαν σε μονοπωλιακούς ομίλους για την κατασκευή, προβολή, προετοιμασία και διεξαγωγή των Αγώνων. Τα βασικά επιχειρήματα αφορούσαν την απορρόφηση γυμναστών στα σχολεία, προπονητών στα αθλητικά σωματεία, την αύξηση της χρηματοδότησης των Ομοσπονδιών, τη μελλοντική αξιοποίηση των υποδομών και εγκαταστάσεων προς όφελος του Αθλητισμού κ.ά. Παρά το γεγονός ότι την περίοδο εκείνη δόθηκαν περισσότερα χρήματα συγκριτικά με προηγούμενες περιόδους, οι προβλέψεις του Κόμματός μας τότε επιβεβαιώθηκαν πλήρως για το ποιος θα πληρώσει το κόστος των αγώνων, πού θα καταλήξουν οι υποδομές, πόσο θα ωφεληθεί ο Αθλητισμός συνολικότερα. 20 χρόνια μετά και η κατάσταση είναι τραγική, οι επιχορηγήσεις σημαντικά μειωμένες, ο σωματειακός αθλητισμός ασφυκτιά κάτω από τα προβλήματα που του έχουν δημιουργήσει.

Η Ολυμπιάδα, συνολικά, επιτάχυνε την τάση που υπήρχε και προηγουμένως για μετατροπή του αθλητικού σωματείου σε χώρο μαζικής άθλησης, υποκαθιστώντας τον ρόλο της Φυσικής Αγωγής και των κρατικών προγραμμάτων.

Σήμερα η κρατική χρηματοδότηση, ακόμα και με την αυξητική προσαρμογή που έγινε μετά τα χρόνια της πανδημίας, δεν μεταφράζεται σε μείωση του κόστους λειτουργίας των αθλητικών σωματείων, σε μείωση του κόστους πρόσβασης στον Αθλητισμό για τη λαϊκή οικογένεια. Εκτός από τις επιπρόσθετες δυσκολίες που έχουν μπει στη λειτουργία του αθλητικού σωματείου, με το πελάγωμα και τα έξοδα που έφερε η εγγραφή στο αθλητικό μητρώο, είναι σημαντικό ότι πολλές μεταβολές που έγιναν την περίοδο της κρίσης δεν επανήλθαν. Για παράδειγμα, τα κόστη συμμετοχής σε αγώνες, τα οδοιπορικά, η συντήρηση εγκαταστάσεων και άλλα, που πλέον βαραίνουν τους ίδιους τους αθλητές και τις οικογένειές τους. Δεν είναι λίγες οι διαμαρτυρίες αθλητών υψηλού επίπεδου που εγκαταλείπουν διότι δεν μπορούν να συμμετέχουν σε εγχώριες ή διεθνείς διοργανώσεις.

Αυτές οι εξελίξεις υλοποιούν βασικές πολιτικές κατευθύνσεις στην οικονομική διάσταση του Αθλητισμού. Ταυτόχρονα αποτελούν προβληματισμούς που υπάρχουν στα κράτη - μέλη της ΕΕ, που ανησυχούν για την κατάσταση που υπάρχει στη φυσική κατάσταση της εργατικής δύναμης και που αντιλαμβάνονται και αυτοί ότι ο άρρωστος εργαζόμενος κοστίζει περισσότερο από έναν υγιή εργαζόμενο.

Ολες οι κυβερνήσεις υιοθέτησαν τις ευρωπαϊκές κατευθύνσεις και αντιμετώπισαν τον Αθλητισμό ως πεδίο επιχειρηματικής δράσης. Η κυβέρνηση μάλιστα Τσίπρα - Καμμένου (επειδή έχει επανέλθει στην επικαιρότητα ο Τσίπρας) έχει τεράστια ευθύνη, καθώς στις μέρες της εδραιώθηκε η ανταποδοτικότητα. Αυτό εκφράστηκε με τη μεταφορά του κόστους στο σωματείο και κατ' επέκταση στην οικογένεια, εκφράστηκε στη σχέση των αθλητικών σωματείων με την Τοπική και Περιφερειακή Διοίκηση, ενώ είναι αξιομνημόνευτο ότι καθιερώθηκε την περίοδο εκείνη η πληρωμή των εργαζομένων στα προγράμματα των δήμων με το «αντίτιμο». Δηλαδή, με το κεφάλι του κάθε συμμετέχοντα.

Τα τελευταία χρόνια η κυβέρνηση της ΝΔ, παίρνοντας τη σκυτάλη από την προηγούμενη - γιατί και στον τομέα του Αθλητισμού το κράτος έχει συνέχεια - προώθησε ένα ενιαίο πλαίσιο θεσμικών και οικονομικών παρεμβάσεων με στόχο να εκσυγχρονίσουν το αθλητικό εποικοδόμημα όπως λένε. Ετσι είχαμε την επίσπευση του Αθλητικού Μητρώου, με τις παρεμβάσεις στη λειτουργία και τις αρχαιρεσίες Ομοσπονδιών και σωματείων, το Σύστημα Αξιολόγησης Αθλητικών Ομοσπονδιών «Χίλων» και τέλος την Ψηφιακή Καταγραφή του Αθλητισμού («e-kouros») με στόχο να αποκτηθεί καθαρή εικόνα για την κατάσταση που επικρατεί, ώστε να γίνουν πιο αποτελεσματικές οι επενδύσεις στο αθλητικό προϊόν.

Ξεχωρίζουμε την «Ψηφιακή Αποτύπωση του Αθλητικού Οικοσυστήματος» που υπερηφανεύονται στο υπουργείο, γιατί έχει στόχο να διευκολύνει τις αλλαγές που πρέπει να γίνουν στο αθλητικό εποικοδόμημα για να υπηρετηθεί και εδώ η μεγαλύτερη οικονομική του ανάπτυξη. Αν και το φακέλωμα που πραγματοποιείται δεν είναι ευθέως ανάλογο με τον τρόπο που γίνεται σε άλλες ψηφιακές υπηρεσίες, πρόκειται και εδώ για ένα εργαλείο καταγραφής, παρακολούθησης, εκβιασμού Ομοσπονδιών και σωματείων. Είναι ενδεικτικό ότι από τις διακηρύξεις ακόμα του υπουργείου φαίνεται ότι το σύστημα καταγραφής «e-kouros» θα χρησιμοποιηθεί για να κατευθυνθούν χρήματα ή για να αποκλειστούν σωματεία και Ομοσπονδίες από την πρόσβαση στη χρηματοδότηση. Δηλαδή, τακτοποιούν το αθλητικό τοπίο για ακόμα καλύτερη διείσδυση επενδυτών, χορηγών, επιχειρηματικής λειτουργίας.

Και πάμε στο πώς εμείς πρέπει να δούμε και να αντιμετωπίσουμε την κατάσταση.

Σήμερα η έλλειψη χρόνου, τα εξαντλητικά ωράρια (13ωρο που ψήφισε η κυβέρνηση Μητσοτάκη), η ακρίβεια, τα προβλήματα στη διατροφή δημιουργούν σοβαρές ασθένειες (καρδιοπάθειες, αυτοάνοσα νοσήματα, καρκίνο κ.ά.) που εμφανίζονται νωρίς και επηρεάζουν κυρίως τις παραγωγικές ηλικίες. Αυτό σημαίνει πρακτικά πως η νοσοκομειακή περίθαλψη θα είναι αναγκαία από νεαρή ηλικία, λόγω πιθανής εμφάνισης αυτών των ασθενειών.

Η σωματική άσκηση προλαμβάνει και θεραπεύει μεν την ασθένεια, χρειάζονται όμως οι κατάλληλες προϋποθέσεις για την εφαρμογή της. Βασική και πάνω απ' όλες είναι η δωρεάν πρόσβαση του λαού σε σύγχρονες και οργανωμένες αθλητικές υποδομές με την υποστήριξη επιστημονικού δυναμικού, γεγονός που στον καπιταλισμό συνδυάζεται με οικονομικό κόστος. Ομως ο Αθλητισμός στον καπιταλισμό είναι εμπόρευμα και δικαιολογημένα για τις αξίες του αστικού συστήματος η πρόσβαση θα αφορά λίγους. Επομένως το ίδιο το σύστημα, ακόμα και να προσπαθήσει να λύσει το πρόβλημα, αντικειμενικά δεν μπορεί και δεν θέλει να το κάνει. Αυτή η διαπίστωση χτυπάει «κόκκινο» στη χώρα μας, αλλά βάζει και επιτακτικά την ανάγκη της πολιτικής λύσης, της πολιτικής διεξόδου, δηλαδή την ανατροπή του καπιταλιστικού συστήματος, δηλαδή το εργατικό κράτος στη θέση του αστικού κράτους, δηλαδή τη σχεδιασμένη, κοινωνικοποιημένη οικονομία απέναντι στην καπιταλιστική οικονομία της εκμετάλλευσης.

Για να αναπτυχθεί επομένως ο αθλητισμός, να αγκαλιάσει χωρίς αποκλεισμούς το σύνολο της νεολαίας και να ανταποκριθεί συνολικά στον προορισμό του, απαιτείται σύγκρουση με την οικονομία του κέρδους, με την πολιτική που βλέπει τον Αθλητισμό ως μπίζνες, τζόγο, με το κράτος και την εξουσία που υπολογίζει τις ανθρώπινες ανάγκες σαν κόστος.

Στην μπροσούρα για τη Φυσική Αγωγή στην Εκπαίδευση στεκόμαστε αναλυτικά σε ποια εξουσία, σε ποια οικονομία και με ποια πολιτική θα μπορεί ο Αθλητισμός να γίνει δικαίωμα σε ένα σοσιαλιστικό κράτος που η ενασχόληση με ένα άθλημα, η ανάγκη για άσκηση δεν πουλιέται, δεν αγοράζεται.

Με την ανάπτυξη ενιαίου σχεδίου, που να αναγνωρίζει συνολικά τον ουσιαστικό ρόλο της Φυσικής Αγωγής και του Αθλητισμού στην ανάπτυξη, διαμόρφωση και εξέλιξη του εργαζόμενου ανθρώπου σήμερα. Με την ύπαρξη ενός πλέγματος υποδομών και εγκαταστάσεων. Με την παροχή υπηρεσιών Υγείας προς τους αθλούμενους. Αποκτώντας έτσι ο Αθλητισμός τον κοινωνικό του ρόλο, ικανοποιώντας τις σύγχρονες λαϊκές ανάγκες, με επίκεντρο τον νέο, τον εργαζόμενο, το σύνολο των ηλικιακών ομάδων.

Η χρήση των σύγχρονων μέσων, η τεχνολογική ανάπτυξη και ο πλούτος που παράγουν οι εργαζόμενοι δίνουν τη δυνατότητα να αυξηθεί ο ελεύθερος χρόνος (μη εργάσιμος) και να ικανοποιηθούν οι ανάγκες τους. Βασική προϋπόθεση είναι όλος αυτός ο πλούτος που παράγει ο εργαζόμενος να επιστρέφει σ' αυτόν σχεδιασμένα, με δωρεάν σύγχρονες παροχές.

Αυτή την προοπτική, αυτή την άμεση πολιτική λύση η οποία πρέπει να δοθεί για να απαντήσουμε στα αδιέξοδα του συστήματος, θέλουμε να υπηρετήσουμε και με την παρέμβασή μας συνολικά στο μέτωπο του Αθλητισμού.

Γι' αυτό φέρνουμε τον Αθλητισμό στο προσκήνιο ως δικαίωμα και ανάγκη που πρέπει να απασχολήσει συνολικά το εργατικό - λαϊκό κίνημα, βάζοντας στις διεκδικήσεις αιτήματα που απαντούν στο σήμερα, αλλά και στο τι Αθλητισμό θέλουμε για τον λαό μας.

Δεν μπορεί για παράδειγμα να ανεχτούμε να ακούμε από τις κυβερνήσεις και τους παπαγάλους τους να κλίνουν σε όλους τους τόνους την παραβατικότητα των νέων και στο αίτημα να ανοίξουν τα προαύλια των σχολείων σε κάθε δήμο με ασφάλεια, χρηματοδότηση, προγράμματα και προσωπικό... να σφυρίζουν αδιάφορα ή να λένε δεν υπάρχουν χρήματα. Δεν μπορεί ο γονιός, ο εργαζόμενος να πληρώνει έναν σκασμό λεφτά για να μπορέσει να βρει μια δημιουργική απασχόληση για το παιδί του, ένας νέος να ψάχνει να βρει χώρο για να αθληθεί στον χρόνο που του απομένει, και την ίδια ώρα να είναι όλοι εκτεθειμένοι σε ιδεολογήματα τύπου «Ο Αθλητισμός ενώνει», «Εξω η πολιτική από τον Αθλητισμό», «Καλύτερα να πληρώνω παρά να μην έχω Αθλητισμό», ή το γνωστό «Χωρίς χορηγό χανόμαστε»...

Είναι ζητούμενο σήμερα να αντέξει το σωματείο στη γειτονιά, να αντέξουν οι άνθρωποι που το τρέχουν, να στηριχτεί η προσπάθεια που κάνουν. Γιατί είναι οι ίδιες οι κυβερνήσεις τους, η πολιτική τους που οδήγησαν τα σωματεία σε μαρασμό. Δεν πρόσεξαν όμως ότι την ίδια στιγμή που υποβάθμιζαν τη Φυσική Αγωγή στο σχολείο, το σωματείο αναδεικνυόταν στον μόνο σταθερό πόλο που ακουμπούσε καθημερινά η οικογένεια και η νεολαία για να αθληθεί, χωρίς να είναι και αυτός ο ρόλος του. Και η υποβάθμιση της Φυσικής Αγωγής στο σχολείο φαίνεται καθαρά στις εκκλήσεις των Συλλόγων και των φορέων των καθηγητών, των επαγγελματιών Αθλητισμού και Ασκησης προς το υπουργείο για αύξηση των ωρών της Φυσικής Αγωγής, φαίνεται στην αγωνία για την αύξηση των υπέρβαρων παιδιών, για την αύξηση της κατάθλιψης και του άγχους στις σχολικές ηλικίες και για το ποσοστό στους μαθητές ιδιαίτερα χαμηλών κοινωνικοοικονομικών τάξεων που δεν αθλούνται εκτός σχολείου να είναι υπερδιπλάσιο.

Η αντοχή που έδειξε και δείχνει το σωματείο σε μια γειτονιά στην πόλη, σε ένα χωριό, έχει να κάνει καθαρά με την προσπάθεια των παραγόντων, των γονιών και όλων όσοι στηρίζουν εθελοντικά. Μιλάμε για έναν δομημένο χώρο με 6.500 περίπου σωματεία και ένα σύνολο 500.000 περίπου αθλητών. Αν προσθέσουμε και τους γονείς, τους προπονητές, τα μέλη των ΔΣ που από διαφορετική θέση στηρίζουν, μιλάμε για χιλιάδες ανθρώπους που έχουν συστηματική, αν όχι καθημερινή επαφή και ενασχόληση με τον Αθλητισμό.

Είναι πια συχνές οι κραυγές αγωνίας, αλλά και οργής από αθλητές, προπονητές, μέλη σωματείων για την επιβίωσή τους, τη στήριξη της αθλητικής δραστηριότητας. Σαν κι αυτή του πρωταθλητή Ευρώπης στην πάλη Γιώργου Κουγιουμτσίδη, που προπονείται στο υπόγειο ενός σχολείου στη Σταυρούπολη, ενώ υπάρχει κτίριο που έχει χτιστεί από το 2004 για την πάλη και "βαριά" αθλήματα και δεν έχει λειτουργήσει ποτέ!

Γι' αυτό και οι στόχοι πάλης που προτάσσουμε σήμερα ενισχύουν το ρεύμα αμφισβήτησης της κυρίαρχης πολιτικής, που πρέπει να αποκτήσει και στον τομέα του Αθλητισμού μεγαλύτερο διασκελισμό. Ενα ρεύμα που θα προτάσσει ότι η ανάπτυξη συνολικά του Αθλητισμού στη χώρα μας δεν μπορεί να στηριχτεί αποκλειστικά στις τσέπες των αθλητών και των οικογενειών τους ή να εξαρτάται από τις οικονομικές διαθέσεις των χορηγών. Ενα ρεύμα που θα διεκδικεί γενναία αύξηση της κρατικής χρηματοδότησης και θα βάλει στο επίκεντρο το σχολείο και το αθλητικό σωματείο. Το ότι ακόμη χιλιάδες αθλητικοί σύλλογοι επιβιώνουν οφείλεται στην προσπάθεια των ανθρώπων των σωματείων, που μαζί με την οικογένεια στηρίζουν τους αθλητές.

Επιλέγουμε τον δρόμο της διεκδίκησης, της ανιδιοτελούς προσφοράς, της αλληλεγγύης μαζί με ανθρώπους του Αθλητισμού που "πονάνε" και καταθέτουν και την ψυχή τους καθημερινά στο γήπεδο, τους προπονητές, τους αθλητές, τους γονείς, τους ανθρώπους των σωματείων, γιατί γνωρίζουμε καλά ότι ο Αθλητισμός συμβάλλει ώστε ο άνθρωπος να γίνεται ενεργητικός και δραστήριος. Να δει, από πρώτο χέρι, τα αποτελέσματα της συλλογικής και οργανωμένης δουλειάς, την ανάπτυξη των ατομικών του ικανοτήτων και την προσφορά του στο σύνολο.

Αυτή η ιδιότητα μεταφέρεται και στη ζωή και έτσι έχει περισσότερες πιθανότητες να γίνει και κοινωνικά δραστήριος, να παρέμβει στην πραγματικότητα που ζει με στόχο να την αλλάξει.

Κάνουμε λοιπόν κάλεσμα στον αθλητικό κόσμο, βλέποντας και τη δική μας ευθύνη, ανταποκρινόμενοι σε όσους λένε ότι κάτι πρέπει να γίνει και εδώ, να ταράξουμε τα νερά σε έναν χώρο που συναντιούνται καθημερινά χιλιάδες στα γήπεδα, στα στάδια, εθελοντές, προπονητές, αθλητές και εργαζόμενοι».