Καταγεγραμμένες είναι όμως και οι δυσκολίες τους:

• Η φθορά των αστικών κομμάτων και σχηματισμών και ιδιαίτερα της βρώμικης σοσιαλδημοκρατίας, ως αποτέλεσμα της υλοποίησης από μέρους τους της αντιλαϊκής πολιτικής με μνημόνια και αντιλαϊκούς νόμους τόσο κατά τη διάρκεια της κρίσης, όσο και κατά τη διάρκεια της καπιταλιστικής ανάπτυξης.
• Η πορεία της καπιταλιστικής οικονομίας που δημιουργεί μικρότερα σε σχέση με το παρελθόν περιθώρια για την εξαγορά και ενσωμάτωση λαϊκών δυνάμεων στην πολιτική του κεφαλαίου, χωρίς φυσικά αυτό να σημαίνει ότι οι δυνατότητες αυτές έχουν μηδενιστεί (π.χ. μέσα από τη στροφή στην πολεμική οικονομία).
• Η ταύτιση όλων των αστικών κομμάτων και σχηματισμών στη στρατηγική του κεφαλαίου, η αντικειμενική ανάγκη για την αντιλαϊκή «συναίνεση» και το «αρραγές εσωτερικό μέτωπο» για τα σχέδια της αστικής τάξης, που δημιουργεί σχετικά μικρότερα περιθώρια για το στήσιμο των κάλπικων διαχωριστικών γραμμών, προκειμένου να παίζεται το παιχνίδι της κυβερνητικής εναλλαγής, εκτοπίζοντας όλο και περισσότερο την «αντιπαράθεση» σε «περιφερειακά» και δευτερεύοντα ζητήματα σε σχέση με τον πυρήνα της κοινής τους στρατηγικής.
• Το σάπισμα του αστικού κράτους που αποκαλύπτεται με κάθε αφορμή, αφού σαπίζει το καπιταλιστικό σύστημα που αυτό υπηρετεί, οδηγώντας τη λαϊκή δυσαρέσκεια να «ποτίζει» πιο βαθιά σε όλους τους αστικούς θεσμούς όπως π.χ. την αστική Δικαιοσύνη. Ανεξάρτητα απ' το αν αυτή η δυσαρέσκεια εκφράζεται με αντιφατικούς όρους, δεν εκφράζει απαραίτητα ριζοσπαστικοποίηση.

Με δυο λόγια, οι «ρωγμές» μεγαλώνουν, τα φθαρμένα υλικά του αστικού πολιτικού συστήματος δεν αρκούν για να τις μπαλώσουν, η ανάγκη η λαϊκή δυσαρέσκεια να εγκλωβιστεί «εντός των τειχών» του συστήματος, να μη μεταφραστεί σε οργάνωση και ορμητική συμμετοχή στην πάλη του εργατικού - λαϊκού κινήματος, να μη συναντηθεί με τη ριζοσπαστική πολιτική πρόταση του ΚΚΕ, μεγαλώνει.

Και κάπου εδώ εμφανίζεται το παλιό ως «νέο». Οι διεργασίες δηλαδή για τη δημιουργία νέων πολιτικών σχημάτων και μορφωμάτων, «αντισυστημικών» του συστήματος, που με την έμμεση κι άμεση στήριξη τμημάτων του κεφαλαίου και αστικών επιτελείων προορίζονται να λειτουργήσουν ως φορέας υποδοχής και ενσωμάτωσης της λαϊκής δυσαρέσκειας, στράτευσης του λαού στις νέες ανάγκες του κεφαλαίου, αφού το «υπάρχον πολιτικό σύστημα δεν μπορεί» να παίξει τον ρόλο αυτό. Αυτό χωρίς φυσικά να σημαίνει ότι οι διεργασίες αυτές χωρίζονται με «σινικά» τείχη π.χ. με την προσπάθεια «lifting» και «rebranding» της σάπιας σοσιαλδημοκρατίας ή τις διεργασίες στα υπόλοιπα αστικά κόμματα, με την ανακύκλωση και προσώπων, φορέων, σχημάτων.

Επί της ουσίας, πρόκειται για ένα νέο αμπαλάρισμα της... φόλας με την οποία έχουν ταΐσει ουκ ολίγες φορές τον λαό, γεγονός που αποτυπώνεται και στις χρεοκοπημένες αυταπάτες και τα αντιδραστικά συνθήματα που οι δυνάμεις αυτές ανακυκλώνουν:

• Στην προσπάθειά τους να κρύψουν το γεγονός ότι το κυνήγι του καπιταλιστικού κέρδους αποτελεί την πηγή όλων των δεινών που βιώνουν η εργατική τάξη και τα άλλα λαϊκά στρώματα, αλλά και να αποκοπεί η καπιταλιστική οικονομία από τις νομοτέλειές της, όπως την ένταση της εκμετάλλευσης, το κυνήγι του κέρδους. Η προσπάθεια αντίθετα για όλα τα λαϊκά προβλήματα (από την ακρίβεια έως τον ΟΠΕΚΕΠΕ και από τη φοροληστεία έως τα 13ωρα) να παρουσιαστούν ως η ρίζα του κακού φαινόμενα που φυτρώνουν πάνω στο έδαφος του καπιταλισμού και παρουσιάζονται ως «παραφωνία» και εν πολλοίς ξένα προς το εκμεταλλευτικό σύστημα, π.χ. με τα περί «ολιγαρχίας» και «πλουτοκρατίας», «Λουδοβίκων» και «λαμογιών» κ.ο.κ. Να δείξουν δηλαδή το δέντρο για να κρύψουν το δάσος, τον πραγματικό αντίπαλο που πρέπει να στοχεύσει ο λαός - το καπιταλιστικό κέρδος - καλλιεργώντας την αυταπάτη πως δήθεν υπάρχει και κάποιος «δίκαιος» καπιταλισμός, όπου η εκμετάλλευση δεν είναι νόμος και ο πλούτος μπορεί να μοιράζεται και «ακριβοδίκαια» ή έστω «κάπως» πιο δίκαια.
• Στην προσπάθειά τους να παρουσιάσουν το αστικό κράτος και τους θεσμούς του, το κράτος δηλαδή της αστικής τάξης - μηχανισμό ταξικής κυριαρχίας του κεφαλαίου και περιφρούρησης των καπιταλιστικών σχέσεων παραγωγής και γι' αυτό από τη φύση του αντιδραστικό και αντιλαϊκό - ως ταξικά «ουδέτερο» και περίπου «κατειλημμένο» από μια ομάδα «ακροδεξιών», «αυταρχικών» κ.λπ. Να καλλιεργήσουν δηλαδή τις αυταπάτες πως μπορεί με την αλλαγή κάποιας κυβέρνησης, με «θεσμικές δικλίδες», να υπάρξει και ένας «δημοκρατικός καπιταλισμός», με «δικαιοσύνη», με θεσμούς στην υπηρεσία του λαού, αποθεώνοντας τον ρόλο που μπορεί να παίξει η αστική Δικαιοσύνη, η υπεράσπιση του αστικού Συντάγματος και των νόμων, η λειτουργία της «διάκρισης των εξουσιών» αλλά και οι ιμπεριαλιστικές ενώσεις όπως η ΕΕ. Κρύβοντας έτσι και τον «ομφάλιο λώρο» που συνδέει την ένταση του αυταρχισμού και της καταστολής με την ένταση της αντιλαϊκής πολιτικής (εξ ου και όλες οι κυβερνήσεις ανεξαρτήτως προσήμου ενισχύουν το θεσμικό αυτό οπλοστάσιο), προσπαθώντας να αποκαταστήσουν την κλονισμένη εμπιστοσύνη του λαού στους αστικούς θεσμούς, στην αστική «δημοκρατία», όπως και στις συμμαχίες της αστικής τάξης. Να καλλιεργήσουν επί της ουσίας την ταξική «ενότητα» με τους εκμεταλλευτές, την υποταγή δηλαδή της εργατικής τάξης, όπως αποκαλύπτουν π.χ. οι κατηγορίες στην κυβέρνηση πως υπονομεύει την κοινωνική συναίνεση, καλλιεργεί τον «διχασμό» όπως βαφτίζουν επί της ουσίας τους εργατικούς - λαϊκούς αγώνες.
• Στην επιχείρηση αναστήλωσης του αστικού πολιτικού συστήματος διά της «κριτικής» στα «παλιά και φθαρμένα» υλικά του. Κριτική με όρους «ηθικής» και αποκόβοντας από το γεγονός πως η κάθε πολιτική δύναμη κρίνεται από την πολιτική που ακολουθεί, τα ταξικά συμφέροντα που αυτή υπηρετεί. Κριτική που συνοδεύεται από την προβολή ως «νέου» της προσωποπαγούς συγκρότησης και προβολής των δήθεν «αυτοδημιούργητων» επιχειρηματιών ή επιστημόνων επαγγελματιών, που τάχα δεν εξαρτώνται ούτε λογοδοτούν σε κανέναν «κομματικό μηχανισμό», την ανάδειξη των διαφόρων «κοινοβουλευτικών σόου» και «ακτιβισμών» εντός κι εκτός Βουλής ως κριτήριο αγωνιστικότητας και μαχητικότητας. Η προσπάθεια δηλαδή να καλλιεργηθεί ένας ρηχός και εύκολα χειραγωγήσιμος «αντισυστημισμός», να αναζωογονηθούν οι αυταπάτες για λύσεις εντός των τειχών του συστήματος, για «εύκολες» και «άμεσες» λύσεις των οξυμένων λαϊκών προβλημάτων (ή έστω άμβλυνσής τους, αφού τον πήχη τον κατεβάζουν όλο και παρακάτω) απλά με αλλαγές κυβερνήσεων και με την καπιταλιστική εξουσία και οικονομία «σταθερή». Αυτά σε ευθεία σύγκρουση με αυτό που «πονάει» το σύστημα, τη συμμετοχή στην εργατική - λαϊκή πάλη σε σύγκρουση με το κεφάλαιο, που παρουσιάζεται ως «ξεπερασμένη». Προσπάθεια που όπως πάντα πάει πακέτο με τον αντικομμουνισμό και τη συκοφαντία ότι το ΚΚΕ είναι ένα συμβιβασμένο συστημικό κόμμα «που κάνει πλάτη στην κυβέρνηση της ΝΔ» κ.ά.

Ακόμα και μια ματιά δείχνει λοιπόν πως αυτό που παρουσιάζεται ως νέο είναι στην πραγματικότητα παμπάλαιο. Θέλει τους εργαζόμενους με το βλέμμα «πίσω» και «εντός» των τειχών του σάπιου συστήματος. Οι εργαζόμενοι, ο λαός, η νεολαία πρέπει όμως να κοιτάξουν «εκτός των τειχών» και προς το μέλλον, γιατί μόνο εκεί βρίσκεται η διέξοδος από το σάπιο εκμεταλλευτικό σύστημα και τα αδιέξοδά του.

Γιατί εκείνο που πρέπει να γίνει άμεσα, εδώ και τώρα, δεν είναι να δυναμώσουν ξανά οι χρεοκοπημένες αυταπάτες, η αναμονή για νέους σωτήρες, «να αλλάξει ο Μανωλιός και να βάλει τα ρούχα του αλλιώς», αλλά να δυναμώσει ο ταξικός αγώνας, η πάλη «τάξη απέναντι σε τάξη».

Το επείγον δεν είναι η αναμονή, με το σύστημα να κερδίζει χρόνο και «ανάσες», αλλά να κερδίζουν οι εργαζόμενοι νέες καλύτερες θέσεις για να οργανώσουν την αντεπίθεσή τους, να κερδίζονται στον καθημερινό αγώνα ενάντια στο σύστημα και όσους το υπηρετούν περισσότερες συνειδήσεις, να διευρύνονται οι «ρωγμές» που διαμορφώνονται στην εργατική - λαϊκή συνείδηση.

Δεν είναι να βρεθεί πάλι στον «καπνό και την ομίχλη» ο πραγματικός ένοχος για τα λαϊκά προβλήματα, ο καπιταλισμός και η εξουσία του, αλλά να φωτίζονται αυτά πιο αποφασιστικά από τη φλόγα του καθημερινού αγώνα, απέναντι στο κεφάλαιο, στο κράτος του, σε συμπόρευση με το ΚΚΕ.

Γιατί το πραγματικά νέο δεν είναι το σύστημα να βρει χρόνο να μπαλώσει τους αστικούς θεσμούς, αλλά ο λαός να τους ξηλώσει με την πάλη του, ανατρέποντας το καπιταλιστικό σύστημα και την εξουσία του, βάζοντας στη θέση τους τους θεσμούς της δικής του εργατικής - λαϊκής εξουσίας και κράτους, της ουσιαστικής δικής του συμμετοχής σε όλες τις αποφάσεις και για τα δικά του συμφέροντα. Το πραγματικά νέο δεν είναι ο λαός να ψάχνει μάταια έναν καπιταλισμό χωρίς εκμετάλλευση και πολέμους, χωρίς αδικία, σαπίλα, αυταρχισμό και βαρβαρότητα, αλλά να στείλει μια και καλή στον αγύριστο το καπιταλιστικό σύστημα που δεν παίρνει από γιατρειά, οικοδομώντας τη δική του εξουσία, παίρνοντας τα κλειδιά της οικονομίας στα χέρια του, για να απολαμβάνει εκείνος τον πλούτο που παράγει και όχι μια χούφτα παράσιτα - καπιταλιστές.