Στην κηδεία παρευρέθηκαν πολυμελής αντιπροσωπεία της ΚΕ του ΚΚΕ με επικεφαλής την Θεανώ Καπέτη, μέλος του ΠΓ της ΚΕ, αντιπροσωπεία του ΚΣ της ΚΝΕ με επικεφαλής τον Γιάννη Βασιλειάδη, μέλος του Γραφείου του ΚΣ, οι βουλευτές του ΚΚΕ Λεωνίδας Στολτίδης και Αφροδίτη Κτενά, δεκάδες μέλη και στελέχη του Κόμματος, σύντροφοι που τον γνώρισαν μέσα στη δράση, σε όλα τα πόστα που χρεώθηκε από το Κόμμα και υπηρέτησε με συνέπεια και αυταπάρνηση, καθώς και συνάδελφοί του. Οι ίδιοι στάθηκαν τιμητική φρουρά στο φέρετρό του, που ήταν σκεπασμένο με τη σημαία του ΚΚΕ, τον «Ριζοσπάστη» και τις Θέσεις του 22ου Συνεδρίου του Κόμματος.

Εκ μέρους του ΚΚΕ εκφώνησε επικήδειο η Θεανώ Καπέτη, αναφέροντας:

«Ο Λευτέρης γεννήθηκε το 1979 στην Αλεξανδρούπολη. Εγινε μέλος της ΚΝΕ το 1999. Σπούδασε στο Τμήμα Ηλεκτρολόγων Μηχανικών και Μηχανικών Υπολογιστών του Πολυτεχνείου Ξάνθης, από όπου αποφοίτησε το 2003 και στο οποίο ολοκλήρωσε και το διδακτορικό του, στα Δίκτυα Υπολογιστών.

Εργάστηκε στη Γερμανία την περίοδο 2005 - 2006. Από το 2007 έως το 2010 διετέλεσε μεταδιδακτορικός ερευνητής στο Τμήμα Ηλεκτρολόγων Μηχανικών του University College London (UCL). Κατά την παραμονή του στην Αγγλία ανέλαβε σημαντικές ευθύνες στην ΚΝΕ. Ηταν μέλος του Γραφείου του Τομεακού Συμβουλίου Βρετανίας και Γραμματέας της ΟΒ Λονδίνου της ΚΝΕ. Συνέβαλε ουσιαστικά στην ανάπτυξη της κομματικής παρέμβασης στα πανεπιστήμια και στην ιδεολογική δουλειά. Ηταν υπόδειγμα επιστήμονα για τους νέους συντρόφους, πάντα πρόθυμος να βοηθήσει. Αγαπητός από όλους, ξεχώριζε για το ήθος του και την έγνοια του για τους συντρόφους του.

Με την επιστροφή του στην Ελλάδα εξελέγη λέκτορας στο Τμήμα Εφαρμοσμένης Πληροφορικής του ΠΑΜΑΚ, φτάνοντας μέχρι τη βαθμίδα του καθηγητή. Ο Λευτέρης είχε σημαντική και καταξιωμένη επιστημονική συνεισφορά στο πεδίο του (...) Συνδύασε την επιστημονική και ακαδημαϊκή του πορεία με έντονη και απαιτητική πολιτική δουλειά, αποδεχόμενος και ανταποκρινόμενος σε όποια χρέωση του ανατέθηκε από το Κόμμα.

Παρότι ο σύντροφος θα μπορούσε να έχει μια άνετη ζωή ως καταξιωμένος καθηγητής σε έναν δυναμικό και κερδοφόρο κλάδο, όπως οι Τηλεπικοινωνίες και η επιστήμη του Διαδικτύου, αφιέρωσε τις δυνατότητές του, τις πολύπλευρες ικανότητές του, στην υπόθεση της κατάργησης της εκμετάλλευσης ανθρώπου από άνθρωπο.

Η πορεία της ζωής του ήταν συνυφασμένη με το Κόμμα, με την αδιαπραγμάτευτη προσφορά του (...) είχε καθοριστική συμβολή στην ανάπτυξη της πολιτικής του Κόμματος στους χώρους των πανεπιστημιακών, με το προσωπικό του παράδειγμα αλλά και με την συμβολή του στις επεξεργασίες. Συνέβαλε αποφασιστικά στην ανάπτυξη του κινήματος στους χώρους αυτούς, στη σύνδεση της δράσης με τους φοιτητές και τους εργαζόμενους. Είχε ιδιαίτερη συνεισφορά και διακρινόταν για την ικανότητά του να ξεχωρίζει το κύριο στην πολιτική δουλειά. Ηταν πάντα ουσιαστικός στις παρεμβάσεις του, τον χαρακτήριζε η ανάγκη να δει πιο βαθιά τι κρύβεται πίσω από τις εξελίξεις στον κλάδο του, συνολικότερα στην οικονομία και στην κοινωνία (...) Απεχθανόταν τα μεγάλα λόγια, τις κολακείες, τον κομπασμό. Ηξερε πολύ καλά και κράταγε σε κάθε του πράξη πως η δικαίωση και ανύψωση τόσο του επιστημονικού έργου όσο και της καθημερινής κοπιαστικής κομματικής δουλειάς μπορεί να ιδωθεί μόνο από τη σκοπιά της ανατροπής του συστήματος της εκμετάλλευσης.

Ακόμα και στη δύσκολη φάση που βρέθηκε τον τελευταίο χρόνο, δεν εγκατέλειψε τον αγώνα, νοιαζόταν και προσπαθούσε να συμβάλει στον σχεδιασμό τους Κόμματος, στεκόταν με τον ίδιο σεμνό και αποφασιστικό τρόπο του. Και όταν η προσωπική του μάχη φάνηκε να χάνεται, είχε την έγνοια το Κόμμα να δυναμώσει κι άλλο, με τα πιο πρωτοπόρα στοιχεία στα πανεπιστήμια.

Ο Λευτέρης έδινε το παράδειγμα και ως σύζυγος και πατέρας. Συνέβαλε στο σπίτι και στην οικογένεια, είχε καθημερινή έγνοια για τη διαπαιδαγώγηση των παιδιών του. Εδινε προτεραιότητα στη συζήτηση, αναζητούσε τις αιτίες των δυσκολιών και διαμόρφωνε στα παιδιά, και σε όποιον άλλο γονιό συζητούσε μαζί του, μέθοδο για να σκέφτεται. Υπομονετικός και στοργικός μέχρι το τέλος. Ακόμα και εκεί ήξερε να ξεχωρίζει το κύριο, να προσπαθεί να συνδυάζει την αγάπη και το νοιάξιμο με την ανεξαρτησία που πρέπει να κατακτούν τα παιδιά.

Το τελευταίο διάστημα δεν εγκατέλειψε τη μάχη, την έδωσε με όση δύναμη είχε, ξέροντας καλά πως έχει έναν αναμφίβολα άνισο αγώνα. Με το ανήσυχο επιστημονικά πνεύμα του αναζητούσε τρόπους, αλλά από την άλλη είχε και μια αφοπλιστική για τους γύρω ειλικρίνεια για τις δυσκολίες. Δεν του άρεσε καθόλου όμως να μιλάει για την κατάστασή του, ήθελε να μαθαίνει τι συμβαίνει στα πανεπιστήμια γύρω του, για τις παρεμβάσεις του Κόμματος.

(...) Σύντροφε Λευτέρη, έχεις πολλούς λόγους να "φεύγεις" σήμερα γεμάτος και περήφανος, για την συντρόφισσά σου που ήταν στο πλάι σου μέχρι το τέλος, τα καμάρια σου, τα δύο υπέροχα παιδιά σου, για την πορεία που ακολούθησες με τόση σεμνότητα αλλά και αποφασιστικότητα στο Κόμμα και στο κίνημα. Για τους φίλους και συντρόφους που ήταν στο πλευρό σου και αυτούς που δεν μπόρεσαν να είναι, για τη δουλειά σου και το αποτύπωμά σου στο διδακτικό προσωπικό και όχι μόνο στα πανεπιστήμια. Εμείς, χωρίς μεγάλα λόγια, σου υποσχόμαστε πως στον δρόμο που προχωρήσαμε μαζί - και που έβαλες κι εσύ το δικό σου λιθαράκι - θα πάμε πιο γρήγορα, πιο μαχητικά, πως αυτά που ονειρευτήκαμε θα γίνουν πράξη. Σου υποσχόμαστε πως το σύνθημα του 22ου Συνεδρίου μας, "ΚΚΕ σταθερό, δυνατό σε κάθε δοκιμασία, στο κάλεσμα της Ιστορίας για τον Σοσιαλισμό", θα δώσουμε τα πάντα να γίνει πράξη».

Εκ μέρους των συναδέλφων και συναγωνιστών του στη ΔΗΠΑΚ ΑΕΙ ο Ηλίας Κονδύλης εξέφρασε «την απέραντη θλίψη και συγκίνηση για την απώλεια του συντρόφου», σημειώνοντας μεταξύ άλλων:

«Ο Λευτέρης είχε ευρεία ιδεολογικοπολιτική αντίληψη και οξύτητα σκέψης, ήξερε να καθαρίζει το μυαλό μας από τα περιττά, τις συγχυτικές λεπτομέρειες, επικεντρώνοντας στο κύριο, συνδέοντας τις μικρές μάχες με τον μεγάλο στόχο, την ανάγκη δηλαδή της απελευθέρωσης του ανθρώπου, της επιστήμης και κατ' επέκταση της Ανώτατης Εκπαίδευσης από τους καπιταλιστικούς καταναγκασμούς, την ανάγκη σοσιαλιστικού μετασχηματισμού της.

Αν κοιτάξει κανείς το βιογραφικό του, ζαλίζεται από τα επιτεύγματά του παρά το νεαρό της ηλικίας του (...) επιτεύγματα που θα ζήλευαν ακόμη και αστοί ακαδημαϊκοί, που για να τα επιτύχουν υποτάσσουν την επιστήμη τους στην πιο αγοραία εκδοχή της. Αντίθετα ο Λευτέρης, σεμνός πάντα με τα ακαδημαϊκά του επιτεύγματα, αναδείκνυε με τη στάση του πως "η καταξίωση και η αριστεία δεν μπορούν να πραγματωθούν παρά μόνο στον αγώνα για εκπαίδευση και επιστήμη που να υπηρετούν τον άνθρωπο και τις πραγματικές του ανάγκες, και όχι την καπιταλιστική κερδοφορία". Αυτός ήταν ο Λευτέρης, σημαντικός επιστήμονας και σπουδαίος αγωνιστής».

Εκ μέρους της Περιφερειακής Οργάνωσης ΑΕΙ Θεσσαλονίκης της ΚΝΕ, ο Γραμματέας της και μέλος του ΚΣ της ΚΝΕ Γιώργος Καψάλης σημείωσε ότι ο σύντροφος Λευτέρης υπήρξε παράδειγμα ήθους και κομμουνιστή αγωνιστή, ένας επιστήμονας που έθετε τις γνώσεις του στην υπηρεσία της εργατικής τάξης. Τόνισε πως «κάθε τοποθέτησή του ήταν ένα μικρό μάθημα που μας γέμιζε αυτοπεποίθηση και πίστη στην πρότασή μας για μια κοινωνία χωρίς εκμετάλλευση», για να καταλήξει ότι «το κενό που αφήνει είναι δυσαναπλήρωτο, όμως δεσμευόμαστε να συνεχίσουμε τον δρόμο που εκείνος χάραξε, πιστοί στην πάλη για τον σοσιαλισμό - κομμουνισμό».

Τέλος, τον σύντροφο και φίλο του αποχαιρέτησε ο Παναγιώτης Κούδας. Μοιράστηκε προσωπικές στιγμές από τη ζωή τους στην Αλεξανδρούπολη μέχρι σήμερα, που αποτυπώνουν τις αρετές του χαρακτήρα του αλλά και το σπουδαίο χιούμορ του.

Η οικογένεια κάλεσε, αντί στεφάνων, τα χρήματα να δοθούν για την ενίσχυση του ΚΚΕ.