Ο απόηχος του Φεστιβάλ ήδη απλώνεται πλατιά, κουβαλώντας τα μηνύματα της ΚΝΕ και του ΚΚΕ για την ανάγκη ανατροπής του σημερινού αδιεξόδου, για την πίστη στη δύναμη της νέας γενιάς και στον σοσιαλισμό που έρχεται.

Και φέτος το Πάρκο Τρίτση γέμισε από δεκάδες χιλιάδες νέους και νέες, όχι μόνο μέλη και φίλους της ΚΝΕ, αλλά και ανθρώπους που αναζητούν απαντήσεις, που διψούν για αλήθεια. Στους χώρους του οι παρέες συζητούσαν για τη σχολή, για τη δουλειά, για τη ζωή που τους στενεύει. Συζητούσαν για όλα αυτά που δικαιούνται και δεν έχουν. Υγεία, Παιδεία, Πολιτισμό, Αθλητισμό και σίγουρα δουλειές.

Διαμαρτυρήθηκαν, κατήγγειλαν και καταδίκασαν το νομοσχέδιο - έκτρωμα της κυβέρνησης για 13 ώρες δουλειά, που τους γυρίζει στον εργασιακό Μεσαίωνα.

Και αυτό το αδιαχώρητο στις μουσικές και τις θεατρικές παραστάσεις, στα περίπτερα με τις εκθέσεις Ιστορίας, τις βιβλιοπαρουσιάσεις και τις συζητήσεις, αυτός ο συνδυασμός πολιτικής, πολιτισμού και ψυχαγωγίας, είναι ό,τι κάνει πάντα το Φεστιβάλ της ΚΝΕ ξεχωριστό.

Γιατί δεν είναι ένα εμπορικό «event». Είναι μια μεγάλη συλλογική ανάσα, ένα μάθημα για το πώς η ζωή μπορεί να είναι αλλιώς, και πως οι νέοι δεν είναι καταδικασμένοι να σκύβουν το κεφάλι.

Απέναντι στην ακρίβεια, στην εργασιακή ανασφάλεια, στους πολέμους, στο ξεπούλημα της χώρας και στην κλιματική καταστροφή, η ΚΝΕ έδωσε την απάντηση: Ο σοσιαλισμός αναγκαιότητα και προοπτική. Αυτό το μήνυμα δεν παρουσιάστηκε θεωρητικά, αλλά μέσα από παραδείγματα, από βιώματα, από τις ίδιες τις ανησυχίες και τους προβληματισμούς των νέων.

Το Φεστιβάλ ποτέ δεν ήταν απλώς χώρος θεωρητικών συζητήσεων. Ηταν και είναι σχολείο αγώνα.

Στις δεκάδες συζητήσεις για την Παιδεία, για την εργασία, για το περιβάλλον, για τη θέση της γυναίκας, φάνηκε ξεκάθαρα το νήμα που συνδέει τα καθημερινά προβλήματα με το συνολικό κοινωνικό πλαίσιο. Η επαναστατικότητα εδώ δεν είναι σύνθημα, αλλά εργαλείο κατανόησης της πραγματικότητας.

Οι νέοι άκουσαν και μίλησαν για την Παλαιστίνη, για τη συνεχιζόμενη γενοκτονία που διαπράττει το κράτος - δολοφόνος Ισραήλ με την κάλυψη των Ευρωατλαντικών «συμμάχων» του. Χιλιάδες φωνές ενώθηκαν στο σύνθημα «Ούτε γη ούτε νερό στους φονιάδες των λαών».

Σε αυτό το μαγικό τετραήμερο, τα νέα παιδιά έμαθαν πως η αλληλεγγύη δεν είναι φιλανθρωπία, αλλά πολιτική πράξη. Οτι η ειρήνη δεν θα έρθει με ευχές, αλλά με ανατροπή.

Από τις μεγάλες συναυλίες μέχρι τα μικρά γλέντια στις γωνιές του πάρκου, η συμμετοχή και το πάθος των νέων ανθρώπων ήταν συγκλονιστικά. Στη σκηνή, πάνω από 400 καλλιτέχνες ενώθηκαν με μαθητικά και φοιτητικά συγκροτήματα. Η μουσική έγινε η δυνατή φωνή μιας γενιάς που δεν συμβιβάζεται και δεν παραμυθιάζεται. Οι στίχοι των τραγουδιών, είτε ποιητικοί είτε οργισμένοι, έλεγαν το ίδιο πράγμα: «Θέλουμε ζωή με αξιοπρέπεια! Ούτε μισή, ούτε δανεική! Λέμε όχι σε ζωή με δόσεις και αναβολές».

Και όταν τραγουδούσαν όλοι μαζί με σηκωμένα χέρια, όσοι τους βλέπαμε σκεφτόμασταν πως ήταν «τα τραγούδια τους ηφαίστεια που καίνε»!

Στη σημερινή Ελλάδα της ανεργίας, της εκμετάλλευσης, της απαξίωσης της μόρφωσης, το Φεστιβάλ της ΚΝΕ ήταν πάλι η δυνατή αντιπρόταση. Εδειξε ότι η νεολαία αρνείται να είναι καταδικασμένη να παρακολουθεί παθητικά την κατάρρευση. Μπορεί να οργανωθεί, να ψάξει, να συζητήσει, να τραγουδήσει, να γελάσει, να ερωτευτεί, να παλέψει.

Η σημασία του Φεστιβάλ δεν μετριέται μόνο στις χιλιάδες συμμετοχές. Μετριέται στην παρακαταθήκη που αφήνει, σε όλους εκείνους που για πρώτη φορά ακούνε μια ομιλία του ΚΚΕ και της ΚΝΕ και συνειδητοποιούν τι ακριβώς συμβαίνει, τι του ετοιμάζουν, και ότι υπάρχει εναλλακτικός δρόμος.

Το 51ο Φεστιβάλ ολοκληρώθηκε με επιτυχία, αλλά η ουσία του τώρα ξεκινά. Γιατί οι αγώνες που έρχονται, στα πανεπιστήμια, στους χώρους δουλειάς, στις γειτονιές, θα έχουν το αποτύπωμα του Φεστιβάλ. Κάθε σύνθημα, κάθε τραγούδι, κάθε συζήτηση, είναι ένα πολύτιμο υλικό που θα μετατραπεί σε δράση.

Και αυτό είναι η μεγάλη επαναστατική συμβολή του. Οσα σημαντικά έγιναν και ακούστηκαν εκεί δεν έμειναν στον χώρο του πάρκου, αλλά ξεχύθηκαν στην κοινωνία. Υπενθύμισαν ότι το ΚΚΕ και η ΚΝΕ δεν μιλούν μόνο για το μέλλον, αλλά παλεύουν στο παρόν. Και το Φεστιβάλ κάθε χρόνο θα εμπνέει και θα εμπνέεται από κάθε άνθρωπο που τολμά να βλέπει έξω από τα όρια του συστήματος της εκμετάλλευσης και της αδικίας, που αγωνίζεται για έναν άλλο κόσμο που αντανακλά τις ελπίδες και τα όνειρά του!

Εναν κόσμο όπου θα ισχύουν:

- Η δύναμη της συλλογικότητας.

Οταν χιλιάδες άνθρωποι δουλεύουν, συζητούν, διασκεδάζουν και παλεύουν μαζί, τότε φαίνεται τι μπορεί να πετύχει μια οργανωμένη κοινωνία.

- Η αξία της μνήμης.

Οι ιστορικές εκθέσεις και οι αφιερώσεις θύμισαν πως τίποτα δεν χαρίστηκε. Ολα κατακτήθηκαν με αγώνες.

- Η Τέχνη ως όπλο.

Η μουσική, το θέατρο, οι εικαστικές παρεμβάσεις έδειξαν πως η Τέχνη δεν είναι πολυτέλεια, αλλά όπλο στον αγώνα για μια άλλη κοινωνία.

- Η διεθνιστική αλληλεγγύη.

Το μήνυμα για την Παλαιστίνη, για τους λαούς που αγωνίζονται, θύμισε πως ο σοσιαλισμός δεν είναι εθνική υπόθεση, αλλά παγκόσμια ανάγκη.

Για το 51ο Φεστιβάλ ΚΝΕ - «Οδηγητή» έσβησαν τα φώτα του Πάρκου Τρίτση, μα άναψαν φλόγες σε χιλιάδες καρδιές. Φλόγες πάθους, ελπίδας, επαναστατικότητας. Και αν κάτι μένει πιο έντονο από όλα, είναι η αίσθηση ότι όλο αυτό δεν ήταν απλώς ένα γιορτινό τετραήμερο. Ηταν τρόπος ζωής. Εδειξε κάτι πολύ σημαντικό.

Ο νέοι άνθρωποι αντιστέκονται και αμφισβητούν την κυρίαρχη πολιτική και το αστικό πολιτικό σύστημα, αφού όλα τα κόμματα που κυβέρνησαν και κυβερνούν τη χώρα τούς υποσχέθηκαν λύσεις που δεν δόθηκαν ποτέ, αντίθετα φρόντισαν να τους εγκλωβίσουν στα αδιέξοδα ενός συστήματος που συνεχώς χειροτερεύει τη ζωή τους.

Πιστεύουν ότι μια δίκαιη κοινωνία είναι εφικτή, και ότι οι ίδιοι μπορούν να τη σχεδιάσουν και να τη χτίσουν. Οι καιροί, άλλωστε, επιβάλλουν το σύνθημα των τεσσάρων ημερών να γίνει πράξη:

«Ανατρέπουμε το παλιό. Ανοίγουμε τον δρόμο στο νέο. Σοσιαλισμός για να νικήσει το δίκιο!».

Ο,τι ακολουθεί το 51ο Φεστιβάλ δεν είναι σιωπή. Είναι η μουσική μιας νέας εποχής που έρχεται.