Ενα μεγάλο «βέρτιγκο» ζει αυτές τις μέρες η ευρωατλαντική προπαγάνδα: Από τη μία «αποθεώνει» το ενδιαφέρον της «Chevron» και την επίσκεψη του υπουργού «Ενεργειακής Κυριαρχίας» των ΗΠΑ και από την άλλη επιχειρεί να δικαιολογήσει τα αδικαιολόγητα για το προαναγγελθέν ναυάγιο της ηλεκτρικής διασύνδεσης Ελλάδας - Κύπρου - Ισραήλ.

Το σχέδιο αυτό, όταν ξεκινούσε πριν κάποια χρόνια, το παρουσίαζαν ντυμένο με τα ίδια ακριβώς μυθεύματα που παρουσιάζουν σήμερα το ενδιαφέρον της «Chevron» και που τώρα χρεοκοπούν «πανηγυρικά»!

Τι έλεγαν τότε; Οτι πρόκειται για έργο που «σφραγίζει» τα κυριαρχικά δικαιώματα Ελλάδας και Κύπρου σε Αιγαίο και Ανατ. Μεσόγειο, τα κατοχυρώνει «επί του πεδίου». Τι αποδείχτηκε; Οτι τα έργα αυτά δεν αποτελούν «αγωγούς ειρήνης, ευημερίας και ασφάλειας», όπως τα παρουσιάζουν, αλλά παράγοντα που οξύνει τις αντιθέσεις και τους ανταγωνισμούς, επειδή αφορούν την εκμετάλλευση του ενεργειακού πλούτου από επιχειρηματικούς ομίλους και αστικά κράτη, στο έδαφος ευρύτερων αντιπαραθέσεων για το ποιο ιμπεριαλιστικό κέντρο θα κάνει κουμάντο στον ενεργειακό πλούτο και στους δρόμους της Ενέργειας.

Γι' αυτό, όχι μόνο δεν κατοχυρώνουν τα κυριαρχικά δικαιώματα, αλλά δημιουργούν και πεδίο παραπέρα υπονόμευσής τους. Είτε με την απευθείας αμφισβήτηση (όπως έγινε στην Κάσο από την Τουρκία) είτε με την πίεση για «διευθετήσεις» συνεκμετάλλευσης, με τα κυριαρχικά δικαιώματα φόρα - παρτίδα στα τραπέζια των ιμπεριαλιστικών παζαριών.

Το ίδιο συμβαίνει και τώρα με την παρουσία της «Chevron»: Την ίδια ώρα που υπογράφει «δεσμεύσεις» για έρευνες στην Ελλάδα, κάνει συναντήσεις με τον υπουργό Ενέργειας της Τουρκίας, ενώ σύμφωνα με δημοσιεύματα έχει προκαλέσει και τον διαγωνισμό για τα κοιτάσματα στη Λιβύη, ώστε να διασφαλίσει «οικονομίες κλίμακας» στην περιοχή.

Δίπλα σ' αυτά, ο υπουργός «Ενεργειακής Κυριαρχίας» των ΗΠΑ, κατά την επίσκεψή του την περασμένη βδομάδα στη χώρα μας, δεν έκρυψε λόγια. Περιέγραψε την παρουσία των αμερικανικών κολοσσών ως μέρος του αμερικανικού σχεδίου για το «πέταγμα» της Ρωσίας εκτός της ενεργειακής αγοράς των Βαλκανίων και της ΕΕ, ρίχνοντας «λάδι στη φωτιά» των ανταγωνισμών.

Συνολικά η «λογική» που καλλιεργεί η κυβέρνηση - κι από κοντά το ΠΑΣΟΚ, ο ΣΥΡΙΖΑ και οι λοιποί - πως η «σύμπλευση συμφερόντων» με τους ευρωατλαντικούς επιχειρηματικούς ομίλους διασφαλίζει τα κυριαρχικά δικαιώματα, είναι επικίνδυνη, ενώ έχει χρεοκοπήσει επανειλημμένα: Από τον αγωγό «East Med» έως το καλώδιο της ηλεκτρικής διασύνδεσης με την Κύπρο.

Τα ίδια πανηγύρια ακούγονταν και όταν η «Chevron» εμφανίστηκε το 2019 στην κυπριακή ΑΟΖ, για να εκμεταλλευτεί το κοίτασμα «Αφροδίτη», πριν αναθεωρήσει τα σχέδιά της μετά από 4 χρόνια, πετώντας την Κύπρο εκτός σχεδιασμού. Κάτι αντίστοιχο έχει γίνει και με το «πάγωμα» μιας σειράς κοιτασμάτων που ελέγχει η ιταλική «Eni», η οποία επίσης έχει ισχυρά συμφέροντα στην Τουρκία.

Ο λαός λοιπόν δεν πρέπει να δείξει καμία εμπιστοσύνη, αλλά να πολεμήσει τους ευρωατλαντικούς μύθους. Πόσο μάλλον που η κυβέρνηση κάνει κι άλλα επικίνδυνα βήματα, βάζοντας - όπως γράφεται - την αμερικανική «Google» σε ρόλο «τοποτηρητή» για το αν παραβιάζονται τα κυριαρχικά δικαιώματα της χώρας στα θαλάσσια πάρκα που ανακοίνωσε πρόσφατα...

Το ίδιο επικίνδυνα είναι και όσα λένε για την «ασπίδα» από τις συμμαχίες της αστικής τάξης και τη συμμετοχή της χώρας σε ιμπεριαλιστικές ενώσεις και «κολιγιές». Και εδώ η πείρα από το καλώδιο αποκαλύπτει: Οσοι έλεγαν ότι πρόκειται για «έργο προτεραιότητας για την ΕΕ» και διασφαλισμένο τάχα από τους «γεωπολιτικούς κινδύνους», έκαναν ότι δεν έβλεπαν πως η ίδια η ιμπεριαλιστική ένωση είναι «εγγύηση κινδύνων» και μόνο.

Συνολικά, η πείρα επιβεβαιώνει πως ρεύμα και Ενέργεια φτηνή για τις λαϊκές ανάγκες, κατοχύρωση των κυριαρχικών δικαιωμάτων, ειρήνη, ευημερία και ασφάλεια μπορεί να κερδίσει ο λαός μας όχι μέσα από τις συμφωνίες κυβερνήσεων, επιχειρηματικών ομίλων, ιμπεριαλιστικών ενώσεων, αλλά μόνο σε σύγκρουση μαζί τους, με την πολιτική που στηρίζει την καπιταλιστική κερδοφορία, την εμπλοκή στα ιμπεριαλιστικά σχέδια για τα συμφέροντα της αστικής τάξης.

Μπορεί να τα διασφαλίσει μόνο μια άλλη κοινωνία και οικονομία, χωρίς τα δεσμά της εκμετάλλευσης και των ιμπεριαλιστικών ενώσεων, ο σοσιαλισμός, όπου ο λαός θα κρατάει τα κλειδιά της εξουσίας και θα οικοδομεί σχέσεις αμοιβαίου οφέλους με τα άλλα κράτη της περιοχής.